Αν κρίνω καλά απο τη φωτογραφία, θα πρέπει να ήμουν τότε 7-8 χρονών. Δυστυχώς δεν γράφει τίποτε πίσω. Κάποιες λεπτομέρειες όμως, την χρονοθετούν εκεί.
Θυμάμαι επίσης πολύ καλά πως ήταν η τελευταία φορά που φωτογραφήθηκα δίπλα σε χριστουγεννιάτικο δέντρο ανεβασμένος σε ..καρέκλα (με τις κάλτσες φυσικά) μια και έπρεπε να φαίνεται και το δέντρο - που για μερικά χρόνια, μέχρι την εφηβεία μου, το στόλιζα εγώ. Ναι, και το τραπέζι και το σερβάν που βρισκόταν εκεί και μετά απο 20 χρόνια. Τα αποχωρίστηκαν οι δικοί μου εδω και πολλά χρόνια, με τη μητέρα μου να εξομολογείται "ασε μωρε, πιάναν πολύ χώρο κι είχαν παλιώσει". Ευτυχώς, υπάρχουν οι φωτογραφίες, δια βιου τροφοδότες των αναμνήσεων...
Όπως και στην περίπτωση της αποψινής "γιορταστικής" (!) ανάρτησης.Μίλησα πιο πάνω για λεπτομέρειες.. Κάπου λοιπόν εκεί είναι και μια κορνέτα. Πλαστική, βαμμένη με ενα χρυσαφί (αρκετά πειστικό) χρώμα, που συνοδευόταν απο ενα ..προσπέκτους με οδηγίες παιξίματος για παιδιά. Συγκεκριμένα, είχε μερικούς σκοπούς - απο αδιάφορους εως ανόητους- και βάζοντας μια αρίθμηση στα πλήκτρα, σε καθοδηγούσε με 1-2-2-4, 3-4-4-1 και κάτι τέτοια. Περιττό να πω, δεν τα κατάφερα ποτέ μου να παίξω, μια και δεν με ενδιέφεραν εκείνοι οι σκοποί, αλλά κάποιοι άλλοι, εναν απο τους οποίους θα μάθουμε στη συνέχεια.
Ω... μα τι χαρά ήταν εκείνη, όταν 25 μέρες πριν, στα γενέθλιά μου, είχε γίνει πραγματικότητα η επιθυμία μου! Μοναχοπαίδι ακόμη, τότε, και τα χατιρια μου πραγματοποιούνταν μεν, αλλά με επετειακό ρυθμό (δηλαδή στη γιορτή μου, στα γενέθλιά μου και τα χριστούγεννα).
Ίσως γι αυτό, τα δώρα να είχαν πάντα μια ξεχωριστή αξία: ήξερα πως οι γονεις μου στερούνταν για να μου πάρουν κάτι και έτσι ήμουν πάντα χαμηλών τόνων στο τι ζητούσα. Ε, και διάβολε, εκείνη η πανέμορφη κορνέτα, αν και πλαστική κόστιζε αρκετά (απ' ότι θυμάμαι) .
Ο πατέρας μου λίγα χρονια πριν είχε αγοράσει ενα μαγνητόφωνο με μπομπίνες, ενα Philips και είχε φτιάξει μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική συλλογή, αντιγράφοντας δίσκους απο τη δισκοθήκη του ραδιοφωνικού σταθμού, στις ταινίες του μπομπινοφώνου (που ζει ακόμη!). Δημοτικά, κάποιες εκπομπές και ...κλασσική μουσική!
Κλασσική???Ε, ναι, μια και το ραδιόφωνο τότε ήταν λίγο διαφορετικό απ ότι τώρα αφού δεν υπήρχε ο ανταγωνιστής-τηλεόραση. Με είχε μαγέψει θυμάμαι η ιστορία της Τυραντό (με την χαρακτηριστική αφήγηση της Αθηνάς Σπανούδη - που τη θυμήθηκα!!!), στη "βραδιά όπερας" και ο πατέρας μου συντονίστηκε αμέσως!
Κυρίως όπερα: Βέρντι (Αίντα, Ναμπούκο), Ροσίνι, Μασκάνι και ένα ασύλληπτο κομμάτι, εκεί γύρω στα 6-7 λεπτά... Ένα κομμάτι που έκρυβε μέσα του μύρια πράγματα, χρώματα και συναισθήματα. Σαν να παρουσιάζει αρκετά απ' όσα μπορει να συναντήσει κάποιος στη ζωή του.. Χαρά, θλιψη, αναγνώριση, φθορά.
Περίμενα κάποιο σαββατοκύριακο, αλλά κυρίως τις γιορτές για να ακούσω αυτές τις ταινίες (κάτι σαν ιεροτελεστία το αντιλαμβάνομαι τώρα) και πάντα η εισαγωγή απο το "Ελαφρύ Ιππικό" (Leichte Kavallerie - 1866) του Franz von Suppé (1816-1895), γέμιζε με τη μονοφωνική της ένταση το σαλόνάκι του μικρού διαμερίσματος του δευτέρου ορόφου.
Γεννημένος στο Σπλιτ ο Σουπέ, αυστριακής καταγωγής, έγραψε πολλές οπερέττες, με πιο γνωστές (σε μένα) το "Ελαφρύ Ιππικό" και το "Ποιητής και χωρικός" (αυτά ήταν γραμμένα στις μαγνητοταινίες), ενω πριν μερικά χρόνια βρήκα και το Requiem του - πολύ καλό!
To "Ελαφρύ Ιππικό", μελοποιημένο λιμπρέττο του Carlo Costa, έπαιξε το δικό του - προπαγανδιστικό - ρόλο την εποχή της δημιουργίας της πανίσχυρης - τότε- αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Στα χέρια του ευφυούς Σουπέ, η μουσική -όλου του έργου, αλλά κυρίως της εισαγωγής- δίνει το στίγμα της ουγγαρέζικης μουσικής εικόνας, τσιγγάνικα βιολιά και ταυτόχρονα στρατιωτικές τρομπέτες, που τοποθετούσαν την Ουγγαρία ως ισότιμο εταίρο της Αυστρίας στη συμμαχία τους.
Θυμάμαι, άκουγα και ξανάκουγα το κομμάτι και η φαντασία μου οργίαζε. Ναι, το κομματι ξεκινά σαν μιλιταριστικό κάλεσμα, κάτι σαν ένα αυτοκρατορικό εμβατήριο, συνεχίζει με ένα τσιγγάνικο σκοπό, κι άλλο εμβατήριο, επινίκια, προβληματισμός, που πάμε, θάνατος και ξανά το ίδιο. Μετά απο πολλά χρόνια διαπίστωσα πως δεν είχα πέσει και πολύ έξω..
Τυχαία διασταυρώθηκα με αυτό κάποιο βράδι στο διαδίκτυο και διάλεξα αυτή την εκτέλεση επίτηδες. Χωρίς καμμιά εικόνα, πέρα απο αυτη του Σουπέ, και με μονοφωνικό ήχο.
Ετσι, για να γυρίσω ξανά μέσα στη φωτογραφία και να ξαναγγίξω αυτά τα πλαστικά πλήκτρα.
Και να προσπαθήσω, έστω κι αδέξια -και για ακόμη μια φορά χωρίς επιτυχία- , να παίξω κάποιο κομμάτι, έχοντας την αίσθηση πως σηκώνοντας το χέρι μου θα ακουμπήσω το μεγάλο κόκκινο μπαλόνι απο πάνω μου και μήπως κι αρχίσει η ζωή απ' την αρχή.
να είστε όλοι καλά
