ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΕΡΠΕΤΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ

υπάρχουν ανθρωποι που αγωνίζονται για μια μέρα

και είναι καλοί
υπάρχουν ανθρωποι που αγωνίζονται για ενα χρόνο
και είναι καλύτεροι
υπάρχουν κι αλλοι που αγωνίζονται για πολλά χρόνια
και είναι ακόμη πιο καλοί

Μα, υπάρχουν κι αυτοί που αγωνίζονται όλη τους τη ζωή
αυτοί είναι οι απαραίτητοι
(Μπ. Μπρεχτ)

Θα πρέπει να ήταν 1982. Αρχές του καλοκαιριού. Ειλικρινά δεν θυμάμαι αν είχαμε τελειώσει με την εξεταστική του Ιουνίου ή αν τότε θα ξεκιναγε. Πιθανόν να ήταν και μέσα στην εξεταστική, κάποιο τριήμερο. Ότι και ναταν όμως, ήταν απο αυτά τα ωραία πράγματα που σε γεμίζουν εμπειρίες, όχι λόγω κάποιου "κοσμοιστορικού γεγονότος" ή ακόμη περισσότερο λόγω κάποιου μετα-ανοιξιάτικου φλερτ. Φλερτ.. Να, ξέρετε, αυτά τα φλερτ που συνοψίζονται σε ενα δυο βλέμματα, ενα ζευγάρι μάτια, κάποια αθλητικά παπούτσια ίσως ή ενα μπλουζάκι απλο λιτό, κοριτσίστικο. Μην ξεχνάμε, είμαστε στις αρχές του 80, δεν υπάρχουν στον κόσμο μου ακριβά και λούσα και αυτό το περιβάλλον με μαγευει ακόμη και -δεν το κρύβω- μου λείπει όταν πηγαίνω τώρα πια στα Γιάννενα. Πικραινομαι  όποτε πηγαίνω εκεί, μια και αισθάνομαι παντελώς .."ξένος". Χωρίς εκείνους τους φίλους διπλα, χωρίς εκείνη την συναρπαστική ρουτίνα της συνεχούς ανακάλυψης. Εντάξει, και τώρα έχω αυτό το χόμπι, αλλά, να, το τότε με τα μάτια του σήμερα είναι απόλυτα μαγικό και νοσταλγικό.

Είναι αργά το απόγευμα λοιπόν, σχεδόν βράδι και γίνονται κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Κάστρο της πόλης, κάτι σαν φεστιβάλ. Α! Νά το! Ήταν η γιορτή κάποιας νεολαίας, αλλά τελείως "φρι" κατάσταση, πρέπει να ήταν και κάποιος πολιτιστικός σύλλογος μαζί. Από δημοτικά και χορούς, μέχρι Παπάζογλου (θα είπε τον "υδροχόο" 3-4 φορές - πριν καν κυκλοφορήσει σε δίσκο - και το ψάχναμε οι άρρωστοι), ροκ συγκροτήματα γιαννιώτικα και τζαζ... Φρι τζαζ. Ελληνικά γκρουπ, θυμάμαι ενα τρομπονίστα, καλοντυμένο, που μετά από 5 λεπτά είχε το πουκάμισό του απ έξω, κτυπιότανε ολόκληρος και μια απίστευτη ενέργεια να βγαίνει επι μια ώρα. Και μετά, κάποιοι συμφοιτητές με ένα ακουστικό σχήμα και ξανά δημοτικά.

Δεν είχε -φυσικά- είσοδο όλη αυτή η γιορτή, ξεκινούσε απόγευμα και τέλειωνε βράδι, αργά - είπαμε στο κάστρο, πριν αναβαθμιστεί ο χωρος των νυν μουσείων. Και ανάλογα με τους φίλους, την παρέα, ξαναπήγαινες στην πόλη, ξαναρχόσουν και αισθανόσουν πως ο κόσμος είχε αλλάξει διαστάσεις. Λες και είχε μικρύνει για να μπορείς να κινείσαι μέσα στα όνειρά σου. Ή από την άλλη, αυτός ο μικρούλης χώρος του κάστρου, είχε γίνει τεράστιος, όλος ο κόσμος.. Και κάπου να λες, "μα που ήταν πριν? κάπου εδώ? για κάτσε, εκείνο το κίτρινο μπλουζάκι? ..όχι", μα μετά ξανά οι ήχοι να σε τραβάνε από το μπράτσο και να σου δίνουν άλλους δρόμους. Και ξανά πάλι, "α εκ ει!", έτσι, για να υπάρχει κι ένα παραπάνω νόημα σε εκείνη την -το ξανάπαμε- ασαφή χωροχρονικά ζωή.

Μέσα σε αυτό το πανηγύρι, κάποιοι πουλούσαν κασέτες. Γνωστά ονόματα, κυρίως αντιγραμμένες, όλα αυτά που ακούγονταν τότε. Και Doors και Fleetwood Mac και Εκδίκηση της Γυφτιάς και Λοίζο και Αλεξίου, έλα τώρα, ξέρετε..

Και κάποια βινύλια, δεύτερο χέρι (?). Δεν αγόρασα μια και δεν το επέτρεπε -κυρίως- η οικονομία που προς το καλοκαίρι ήθελα να κάνω, αλλά να μην κρύβομαι, δεν ήξερα και την κατάσταση των δίσκων Και δω που τα λέμε, σε βραδινές αγορές σε υπαίθριο χώρο, ε! δεν το ρισκάρεις. Ξέρεις πόσες γρατσουνιές μπορεί νάχε?

Και κάποια ονόματα, δεν τα ηξερα! Κι αν έβγαινε "πατάτα"?
Θυμομουν πάντως, καθαρά ενα εξώφυλλο - μόνο το εξώφυλλο. Μου είχε φανεί ψυχεδελικό, αλλά τίποτε άλλο.

Πριν απο εννια χρόνια, το 2001, ξεφύλλιζα το Τζαζ κ Τζαζ, και σε μια στήλη που ασχολείται με "χαμένα αριστουργήματα" (δεν λέγεται έτσι, αλλά ετσι ειναι!) εμφανίζεται πανηγυρικά το ...εξώφυλλο. Ναι, του 1982!

Με το κανάλι επικοινωνίας που είχα ανοίξει τότε με ένα εξαιρετικό βιβλιοπωλειο/δισκάδικο στο Σαν Σεμπαστιάν, βρίσκω το cd (πλέον), πάμφθηνο, μαζι με 4-5 ακόμη άλμπουμ βασκικού προγκρέσιβ (πρέπει να τα ακουσει κανείς για να καταλάβει τι απίστευτα πράγματα παίζουν εκεί) και νάσου, ο κύριος Silvio Rodriguez με το υπέροχο άλμπουμ Mujeres, μου ξαναφέρνουν στην ψυχή όλα αυτά που έζησα εκείνες τις μέρες. Αυτά τα συγκλονιστικά μικρά και μεγάλα, τα σχεδόν τιποτε. Ξαναπαρελάσανε φίλοι, γνωστοί, άσπρα φτηνα αθλητικά παπούτσια, μεχρι που σχεδόν φοβήθηκα να κοιτάξω προς την πόρτα, μην τυχόν δω και κανα βλέμμα που έχω πια ξεχάσει...

Το τραγούδι του Rodriguez που διάλεξα να βάλω απόψε, δεν είναι απο το Mujeres. Είναι το "Sueño con serpientes" απο το Dias y Flores (1974)

Ξεκινάει με το ποίημα του Μπρεχτ που έγραψα πιο πάνω. Και συνεχίζει..



Sueño con serpientes
Sueño con serpientes,
con serpientes de mar,
con cierto mar Ay!
de serpientes, sueño yo.

Largas, transparentes y en sus barrigas llevan
lo que puedan arrebatarle al amor.

¡Oh!
La mato y aparece otra mayor
¡Oh! con mucho más infierno en digestión.

No quepo en su boca me trata de tragar
pero se atora con un trébol de mi sien
creo que está loca le doy de masticar una paloma
y la enveneno de mi bien.

¡Oh! La mato...

Esta al fin me engulle
y mientras por su estomago paseo
voy pensando en que vendrá
pero se destruye
cuando llego a su estomago
y planteo con un verso una verdad.

¡Oh!
La mato y aparece una mayor
¡Oh!
con mucho mas infierno
en digestión.
La mato y aparece una mayor
¡Oooooooh!

Βλέπω στο όνειρό μου ερπετά,
ερπετά της θάλασσας
Ναι, ονειρευομαι μια θάλασσα με ερπετά
Μακριά, διαφανή και στις κοιλιές τους κουβαλούν
όλα αυτά που μπορούν να κλέψουν απο την αγάπη
Σκοτώνω ενα, κι ενα μεγαλύτερο εμφανίζεται
με πιο πολλή κόλαση να καίει μέσα του
Δεν χωράω στο στόμα του, προσπαθεί να με καταπιεί,
μα πνιγεται απο το κεφάλι μου
Νομιζω, είναι τρελό. Του δίνω ενα περιστέρι να μασήσει
και με την καλωσύνη μου δηλητηριάζεται
Να, τελικά με καταπίνει και καθώς
περνω απο τον οισοφάγο του
σκέφτομαι τι θα γίνει
Μα καταστρέφεται καθως φτάνω στο στομάχι του
καθώς απαγγέλλω ενα στίχο , μια αλήθεια

(σε μια πολύ "χαλαρή" μετάφραση)


Βέβαια..
Ο αιώνιος αγώνας για τη ζωή.

(Θεωρώ πως "αδίκησα" τον μεγάλο Silvio Rodriguez, μια και θα πρεπε να γράψω πολλά, πραγματικά πολλά γι αυτόν τον σπουδαίο Κουβανό συνθέτη. Όμως, πιστέψτε με, όσοι αναζητήσουν τη μουσική του και την προσωπικότητά του, θα βρεθούν μπροστά σε ευχάριστες εκπλήξεις.
Α! Και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τις γρατσουνιές)