Είχα ήδη ολοκληρώσει την φοιτητική μου περιπέτεια, όταν - εβδομάδες πριν ξεκινήσω την αμέσως επόμενη, την στρατιωτική- έπεσε στα χέρια μου (εννοώ δηλαδή πως το αγόρασα..) το άλμπουμ των This Mortal Coil "It 'll End in Tears" (1984). Αποκτήθηκε την ίδια μέρα με ένα άλλο αγαπημένο άλμπουμ, των Dead Can Dance, λες και κάποια μυστηριώδης οντότητα ήθελε να με στενοχωρήσει εν όψει της παρατεταμένης - όπως λανθασμένα πίστευα- αποχής μου από τις πολύωρες ακροάσεις λόγω της στρατιωτικής θητείας.
(Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ, μια και εκείνη την τρομερή περίοδο 1984-86, όχι απλά δεν σταμάτησα την αγορά βινυλίων, αλλά -εξ αιτίας της διετούς παραμονής μου στην Αττική γη- του έδωσα που λέμε και κατάλαβε. Είτε στο Βασιλακα, ειτε στο τζαζ-ροκ, είτε αλλού, όλα σχεδόν τα λεφτά των συντηρήσεων μετατρέπονταν σε δίσκους/δευτερο χέρι... μα τα εχω ξαναπει αυτά)Φοβερή κολεκτίβα - όπως πίστευα στην αρχή - ίσως όμως "απλώς" ένα υπερ-σχήμα κάτω απο την εποπτεία του Ivo Watts-Russell της 4AD, σε εκείνο το άλμπουμ έδινε μια άλλη διάσταση σε τραγούδια που ήδη είχαν γράψει τη δική τους ιστορία και διαδρομή, αλλά στην πλειοψηφία τους είχαν μείνει άγνωστα για το λεγόμενο "ευρύ κοινό", βάζω και την αφεντιά μου σε αυτό.
Συγκλονιστικά τραγούδια, όπως το Song to the Siren (του Tim Buckley, απο τις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ σε αυτό το μπλογκ, χωρίς όμως πολλές ιστορίες) ή το Another Day (του Roy Harper, και αυτό έχει τη δική του παρουσία εδώ), αλλά και άλλα, του Chilton, Colin Newman (ναι, δεν έχω κάνει ακόμη αφιέρωση στους Wire, το ξέρω..), μα και δικά τους, της υπερ-παρέας...
Τα δυο τραγούδια που χρωμάτισα, ήταν και αυτά που "καταδίκασαν" το βινύλιο πολύ σύντομα σε μερικές γρατσουνίτσες, μια και ακούγονταν περισσότερο απο τα άλλα, κάτι απόλυτα λογικό (ετσι δεν είναι?)
Φυσικά, κάθε κυκλοφορία των TMC ήταν "είδηση" για τα αυτιά μου - και όχι μόνο. Ακολούθησαν άλλα δυο απίστευτα άλμπουμ και η παρέα σταμάτησε το σχήμα αυτό. Εγινε μια προσπάθεια ακόμη, εκει στα μέσα των '90s, με άλλο όνομα (Hope Blister), αλλά τιποτε το ιδιαίτερο.
και
Κατι για Μπερνούλι λέει ο τιτλος. Τι δουλειά έχει η κβαντική εδω? Για να συμμαζευτούμε λίγο! Και Σαίξπηρ!
Σαίξπηρ???? Ε, καλά τώρα! Είπα να σχεδιάσω ενα σύνθετο τίτλο, ετσι για εφε (αν και το γκρουπ πήρε το όνομά του απο μια φράση απο τον Αμλετ του μεγάλου άγγλου συγγραφέα..)
Εκεί λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του '80, με τις πολλές αλλαγές, είχα αρχισει για βιοποριστικούς λόγους - και δεν είναι ντροπή να το λέω - να κάνω κάποια μαθήματα (φυσικη/χημεία). Δύσκολη εποχή, δεν ήμουν κάποιο όνομα, τα παιδιά που βοηθούσα ήταν κατα κανόνα της γειτονιάς μου και τα χρήματα πολύ λίγα. Δεν με ένοιαζε όμως. Ειδικά, οταν ακουγα ωραίες ιστορίες, όπως π.χ. γιατί "βάφτισε" ο καλός μου φίλος/μαθητής Λούκας (που ασχολούνταν απο τοτε με τη μουσική) τη γάτα του Μπερνούλι, ή πως μπέρδεψε κάποιος την ιστορία με τα ημισφαίρια του Μαγδεμβούργου...
Και έρχεται μετά απο 20 τόσα χρόνια και μου τα θυμίζει χτες μέσω facebook αυτά ο Λούκας και μάλιστα μου λέει και για την κασετα που του έγραψα τότε και είχε και αυτό το τραγούδι (Song to the Siren) μέσα...
Εσείς στη θέση μου δεν θα του αφιερώνατε αυτό το τραγούδι?Το Another Day, φυσικά και εγωιστικά, το κρατάω για μένα....
