Τι "ζημιά" ήταν αυτή που είχε κάνει εκείνη η φοβερή και τρομερή λίστα του Αργύρη Ζήλου στον "Ήχο" στα τέλη της δεκαετίας του '70..
Και μια τρελή παρέα είχε βαλθεί να αποκτήσει όλα αυτά τα άλμπουμ, τα 50 καλύτερα του ροκ, σύμφωνα με τον κορυφαίο μουσικοκριτικό, τα 50 καλύτερα μέχρι εκείνη την εποχή, θα συμπλήρωνα εγώ και δεν νομίζω να διαφωνούσε ο Αργύρης.
Βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν όλα. Ήταν ακόμη μια εποχή πολύ δύσκολη στο να βρεις ότι δίσκο ήθελες. Καλά καλά δεν γνώριζες ονόματα, πέρα από αυτά που έγραφαν οι καλοί συντάκτες του Ήχου, της Μουσικής και του -τότε Ποπ και Ροκ. Έτσι, μια τέτοια λίστα ήταν κάτι σαν πυξίδα για όλους εμάς που είχαμε αποφασίσει -χωρίς να το ξέρουμε- πως η ζωή μας θα ήταν κατά κάποιο τρόπο "ταγμένη" στην αναζήτηση ήχων, ήχων και άλλων ήχων, με όλο το κόστος (και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο οικονομικό μέρος) που συνεπάγεται μια τέτοια αφιέρωση.
Ενα απο τα άλμπουμ που υπήρχε στη λίστα των "50 καλύτερων" ήταν και το Pretzel Logic των Νεουορκέζων Steely Dan (1974). Το όνομα λοιπόν αυτό, με την παρουσία του στη λίστα, με έσπρωξε να αγοράσω το καλοκαίρι του '80, το "Gaucho". Απογοητεύτηκα. Όχι πως δεν ήταν καλό, να εξηγούμαστε. Απλά, ήταν έξω απο τα νερά που κολυμπούσα τοτε.
Μυαλό δεν έβαλα - τι είδηση!- και μερικούς μήνες αργότερα, νάσου και το Can't buy a Thrill, το πρώτο τους.
Ωπ! Εδω τα πράγματα ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερα.
Αρχές λοιπόν του καλοκαιριού του '82, δίνω μια δική μου λίστα με αναζητήσεις βινυλίων σε ενα φίλο - που με κοροιδευει απο ψηλά- και εκεί γύρω στον Ιούνιο, έρχεται το Λογικό κουλουράκι του εξαιρετικού δίδυμου των Fagen και Becker.
Μα... δεν υπήρχε ουτε ενα απλά καλό τραγούδι!
Αλλά...
Ενα Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο αριστούργημα, ενα μπουκέτο απο λουλούδια, μια βροχή απο συναισθήματα που ξεπηδούσαν απο τα αυλάκια του βινυλίου (εισαγωγής και εκπληκτικής εγγραφής, ακόμη και για το φτηνό μου τότε στερεοφωνικό)
Πόσες φορές έχει τύχει να ακόυσετε κάτι και να αισθανθείτε πως αγαπάτε ΟΛΟ τον κόσμο?
Δυσκολευομαι πραγματικά να βρω κάποιο τραγούδι να πρωτοδιαλέξω..
Και μια τρελή παρέα είχε βαλθεί να αποκτήσει όλα αυτά τα άλμπουμ, τα 50 καλύτερα του ροκ, σύμφωνα με τον κορυφαίο μουσικοκριτικό, τα 50 καλύτερα μέχρι εκείνη την εποχή, θα συμπλήρωνα εγώ και δεν νομίζω να διαφωνούσε ο Αργύρης.
Βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν όλα. Ήταν ακόμη μια εποχή πολύ δύσκολη στο να βρεις ότι δίσκο ήθελες. Καλά καλά δεν γνώριζες ονόματα, πέρα από αυτά που έγραφαν οι καλοί συντάκτες του Ήχου, της Μουσικής και του -τότε Ποπ και Ροκ. Έτσι, μια τέτοια λίστα ήταν κάτι σαν πυξίδα για όλους εμάς που είχαμε αποφασίσει -χωρίς να το ξέρουμε- πως η ζωή μας θα ήταν κατά κάποιο τρόπο "ταγμένη" στην αναζήτηση ήχων, ήχων και άλλων ήχων, με όλο το κόστος (και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο οικονομικό μέρος) που συνεπάγεται μια τέτοια αφιέρωση.
Ενα απο τα άλμπουμ που υπήρχε στη λίστα των "50 καλύτερων" ήταν και το Pretzel Logic των Νεουορκέζων Steely Dan (1974). Το όνομα λοιπόν αυτό, με την παρουσία του στη λίστα, με έσπρωξε να αγοράσω το καλοκαίρι του '80, το "Gaucho". Απογοητεύτηκα. Όχι πως δεν ήταν καλό, να εξηγούμαστε. Απλά, ήταν έξω απο τα νερά που κολυμπούσα τοτε.
Μυαλό δεν έβαλα - τι είδηση!- και μερικούς μήνες αργότερα, νάσου και το Can't buy a Thrill, το πρώτο τους.
Ωπ! Εδω τα πράγματα ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερα.
Αρχές λοιπόν του καλοκαιριού του '82, δίνω μια δική μου λίστα με αναζητήσεις βινυλίων σε ενα φίλο - που με κοροιδευει απο ψηλά- και εκεί γύρω στον Ιούνιο, έρχεται το Λογικό κουλουράκι του εξαιρετικού δίδυμου των Fagen και Becker.
Μα... δεν υπήρχε ουτε ενα απλά καλό τραγούδι!
Αλλά...
Ενα Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο αριστούργημα, ενα μπουκέτο απο λουλούδια, μια βροχή απο συναισθήματα που ξεπηδούσαν απο τα αυλάκια του βινυλίου (εισαγωγής και εκπληκτικής εγγραφής, ακόμη και για το φτηνό μου τότε στερεοφωνικό)
Πόσες φορές έχει τύχει να ακόυσετε κάτι και να αισθανθείτε πως αγαπάτε ΟΛΟ τον κόσμο?
Δυσκολευομαι πραγματικά να βρω κάποιο τραγούδι να πρωτοδιαλέξω..
Pretzel Logic
I would love to tour the Southland
In a travelling minstrel show
Yes I'd love to tour the Southland
In a traveling minstrel show
Yes I'm dying to be a star and make them laugh
Sound just like a record on the phonograph
Those days are gone forever
Over a long time ago, oh yeah
I have never met Napoleon
But I plan to find the time
I have never met Napoleon
But I plan to find the time
'Cause he looks so fine upon that hill
They tell me he was lonely, he's lonely still
Those days are gone forever
Over a long time ago, oh yeah
I stepped up on the platform
The man gave me the news
He said, You must be joking son
Where did you get those shoes?
Where did you get those shoes?
Well, I've seen 'em on the TV, the movie show
They say the times are changing but I just don't know
These things are gone forever
Over a long time ago, oh yeah
Μα, δεν είναι δίκαιο.. Αμέσως μετά ακολουθεί το With a Gun, μετα το Charlie Freak...
Ή μήπως να πάμε στην πρώτη πλευρά?? Με το Rikki don't loose that number, για την Erica DeGre, το Barrytown...
To άλμπουμ γράφτηκε κατευθείαν σε μια Maxell, 90αρα και ήταν η συντροφιά μου στο παλιό Πεζώ 104 του πατέρα μου, για εκείνο το καλοκαίρι (μα και για πολλά ακόμη). Μουντιαλικό καλοκαίρι, στα γήπεδα της Ισπανίας, με Σουμάχερ, Πλατινί, Μπατιστόν και Αλτομπέλι.
Αλλά και ατέλειωτα υγρά μπάνια σε θάλασσες, σε παραλίες και αμμουδιές. Και φυσικά, αυθόρμητα η ερώτηση "Have you ever met Napoleon?"
Mια ερώτηση χωρίς την πιθανότητα σοβαρής απάντησης, απο την ίδια της τη φύση.
Και κάπου εκεί γύρω και το ...Evanston.
Που, φαινομενικά, δεν πολυκολλάει σε όλα αυτά. Ετσι δεν είναι?
Ε, δεν πειράζει, ας μείνει κάτι και για μένα..
Ή μήπως να πάμε στην πρώτη πλευρά?? Με το Rikki don't loose that number, για την Erica DeGre, το Barrytown...
To άλμπουμ γράφτηκε κατευθείαν σε μια Maxell, 90αρα και ήταν η συντροφιά μου στο παλιό Πεζώ 104 του πατέρα μου, για εκείνο το καλοκαίρι (μα και για πολλά ακόμη). Μουντιαλικό καλοκαίρι, στα γήπεδα της Ισπανίας, με Σουμάχερ, Πλατινί, Μπατιστόν και Αλτομπέλι.
Αλλά και ατέλειωτα υγρά μπάνια σε θάλασσες, σε παραλίες και αμμουδιές. Και φυσικά, αυθόρμητα η ερώτηση "Have you ever met Napoleon?"
Mια ερώτηση χωρίς την πιθανότητα σοβαρής απάντησης, απο την ίδια της τη φύση.
Και κάπου εκεί γύρω και το ...Evanston.
Που, φαινομενικά, δεν πολυκολλάει σε όλα αυτά. Ετσι δεν είναι?
Ε, δεν πειράζει, ας μείνει κάτι και για μένα..
(αφιερωμένο στον Ηρακλή, τον Ηλία, τον Σπύρο, τον Νίκο και φυσικά στη Mary, άσχετα αν δεν το διαβάσουν ποτέ)
Στο επόμενο: ΗΒΑΝΣΤΟΝ, ΙΛΙΝΟ'Ι' (Evanston, Illinois) - για το θάνατο
