Φαίνεται πως με τα χρόνια αρχίζω (και 'γω) να αποκτώ ιδιοτροπίες. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτη η πολύ "επιφυλακτική" στάση που κρατώ απέναντι σε νέους καλλιτέχνες. Οχι οτι είμαι "πιουρίστας" - ίσα ισα, μ αρέσει να αναζητω συνεχως καινούργιους ήχους. Μάλιστα, μετά την εμπλοκή μου εδω και αρκετά χρόνια με το διαδίκτυο, οι πληροφορίες για όλων των ειδών τα ακροαματα έρχονται με τρομερούς ρυθμούς, κάτι που φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά που έρχομαι απέναντι σε κατι καινούργιο (έστω κι αν είναι είτε 400 ετών, είτε μερικών μηνών) που μου αρέσει, αισθάνομαι μια γνώριμη χαρά, αυτή της ανακάλυψης. Πολλά λέω όμως και ολη τούτη την ωρα περιαυτολογώ.
Η καινούργια χιλιετία, μέσα σε αυτα που έφερε, καλά ή κακά δεν είναι το θέμα μας, αναβίωσε 'η τουλάχιστον προσπάθησε να αναβιώσει ενα κλίμα πολύ κοντά σε αυτό που λέμε ψυχεδελική φολκ, εναλλακτική φολκ, καντρι φολκ, lo-fi φολκ κλπ. Δεν θα καθήσω απόψε να ασχοληθώ με ενα προς ενα τα πολύ ενδιαφέροντα αυτά είδη, όχι γιατι δεν μου αρέσουν - εντάξει, είμαι λιγο ιδιότροπος, αλλά όχι και τόσο!- αλλά γιατί θα είναι σαν να αδικώ τον καλλιτέχνη που είναι ο καλεσμένος της αποψινής ανάρτησης. Που δεν είναι άλλος απο τονSufjan Stevens
Μοναδική ευαισθησία, κοινωνικός πολυδιάστατος προβληματισμός, φοβερό μουσικό ένστικτο, οτι και να πει κανείς ειναι λίγο γι αυτόν τον σπουδαίο σύγχρονο τροβαδούρο.
Την εποχή που ξεκίνησε να δραστηριοποιείται και να φτάνει στο peak της -μέχρι τώρα- μουσικής του διαδρομής, δυστυχώς δεν είχα τον ελεύθερο χρόνο να ακούσω πιο προσεκτικά το έργο του, κάτι που τελικά έγινε πριν απο ενα δυο χρόνια (όχι ο ελευθερος χρόνος, αυτός εξακολουθέι να είναι δέσμιος του διδακτορικού μου, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα..).
Προσωπική επιλογή, το υπέροχο Illinoisε (2005) και απο το οποίο επιλέγω το John Wayne Gacy, Jr., ενα συγκλονιστικό κομμάτι για τον ομώνυμο serial killer της δεκαετίας του '70
John Wayne Gacy, Jr.
His father was a drinker
And his mother cried in bed
Folding John Wayne's t-shirts
When the swingset hit his head
The neighbors they adored him
For his humor and his conversation
Look underneath the house there
Find the few living things, rotting fast, in their sleep
Oh, the dead
Twenty-seven people
Even more, they were boys
With their cars, summer jobs
Oh my God
Are you one of them?
He dressed up like a clown for them
With his face paint white and red
And on his best behavior
In a dark room on the bed
He kissed them all
He'd kill ten thousand people
With a sleight of his hand
Running far, running fast to the dead
He took off all their clothes for them
He put a cloth on their lips
Quiet hands, quiet kiss on the mouth
And in my best behavior I am really just like him Look beneath the floor boards For the secrets I have hid
Νομίζω πως -σχεδόν- κλείσαμε με το Ιλλινόι. Δεν ξεμπερδέψαμε βέβαια με το Ηβανστον.
Πως θα μπορούσα άλλωστε.
Βλέπετε, ο Σούφγιαν Στήβενς δεν θα μου ζητήσει ποτέ το λόγο γιατί δεν έγραψα παραπάνω πράγματα για το έργο του, για τις επιρροές του (που ξεκινούν απο Στραβίνσκι, περνούν σε Σοστακόβιτς, κάνουν στάση σε Φίλιπ Γκλας και μεταξύ των άλλων ξεγελούν τον Τέρι Ράιλυ - ΟΛΟΙ αγαπημένοι!). Δεν πρόκειται ποτέ -λέμε τώρα, γιατι καμια φορά δεν ξέρεις!!- να μου παραπονεθεί λέγοντάς μου οτι δεν έγραψα κάτι για τους φανταστικούς στίχους τους οποίους ντύνει με τη μουσική του (ή καλύτερα τις μουσικές του), την ίδια ώρα που αυτοί, οι στίχοι δηλ. γίνονται αντικείμενο μελέτης απο φοιτητπές του Χάρβαρντ (τουλάχιστον).
Όμως, το Ήβανστον..Μια πόλη λίγο μικρότερη απο τα Γιάννενα (75000 κόσμο), που ψήφισε Ομπάμα (87% παρακαλώ..) του αμερικανικού βιομηχανικού (σχεδόν) βορρά, αν θέλουμε να το δούμε απο πλευράς γεωγραφίας. Ε και?
Καποτε λοιπόν, πριν απο πολλά χρόνια, μια -τότε- φίλη μου από κει, μου δήλωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου και υπο υπόκρουση Pretzel Logic πως το Ηβανστον δεν είναι η "πολη του Ηβανς (Evans)" , αλλά κανονικά λέγεται Ηeavenston, κάτι που μ εκανε να ξεκαρδιστώ με την αφέλεια του μέσου αμερικανού/ίδας. Αλλά και κατι που όσο τρελό και αν ακούγεται ...υπάρχει στα όσα αναφέρει η wikipedia γι αυτη την αμερικάνικη μικρή πόλη.
Παραδεισούπολη (!) λοιπόν..Φέτος το καλοκαίρι, μη έχοντας κανονίσει τίποτε για διακοπές (προσπαθούσα ο "έρμος" να μάθω μερικά βασικά πράγματα για ενα στατιστικό πρόγραμμα επεξεργασίας), αποφασίσαμε μαζί με τη σύζυγο να πάμε μια ολιγοήμερη εκδρομή κάπου που να μην εξαρτώμαστε απο πλοία. (Αρκεί το φερι Κερκυρα-Ηγουμενίτσα)
Ο "εύκολος" προορισμός έγινε αρχικά Ξάνθη (υπέροχη), μετά Κομοτηνή (πολύ ενδιαφέρουσα) και τέλος Αλεξανδρούπολη.. Ετσι, 2 μερες σε καθε μια. Φοβερά μέρη, ωραίες διαδρομές, ας πούμε ενα διάλλειμμα απο τη ρουτίνα.
Φτάνοντας στην Αλεξανδρούπολη (ψέμματα, ήδη απο την Ξάνθη), άρχισε μια ιδέα να ξεδιπλώνεται στο μυαλό μου: Να επισκεφτώ... έστω και καθυστερημένα, τον φίλο μου τον Γιάννη, να του αφήσω κάποια λουλούδια και -ίσως- να ανάψω και κάποιο καντήλι, που πιθανόν να είχε εκει κοντά.
Ειναι απερίγραπτο ενα τέτοιο ταξίδι, ανήμερα δεκαπενταύγουστο. Σε κάθε τοπίο ερχόταν οι αφηγήσεις του αδικοχαμένου μου συμφοιτητή, για τα χωράφια, για το τρακτέρ που όργωνε, για το Οπελ Ασκόνα του πατέρα του (τούχε σβήσει το 1.2 ο μπαγάσας ο Γιάννης και του είχε βάλει ταμπελίτσα 1.9 !!!) , τη μουσική που έβαζε στο χωριό τα καλοκαίρια, οι Τζεθρο Ταλ, οι Κινκς, ο Αλ Στιουαρτ... Λες και ο απέραντος κάμπος εκεί ψηλα στο τριεθνές, έφτιαχνε εικόνες και εφερνε ήχους που ξεπερνούσαν το θόρυβο της μηχανής και μεταλλάσσονταν σε ατέλειωτες φοιτητικές συζητήσεις για Σοφτ Μασιν, Βαν ντερ Γκραφ και Φλητγουντ Μακ. Για τη Μαρία, για τη Θένη, για την Άννα. Την Άννα... Για τον απειροστικό, τη μηχανική, τη στατιστική. Γέλια, φωνές, πλάκες...
Ήλιος και πολλή ζέστη. Kαι μια ατέλειωτη, βασανιστική ευθεία -μάρτυρας η φωτογραφία- λες και ο προορισμός έκανε αστεία.
Μια αίσθηση περίεργη, σαν να ταξιδευεις έξω απο αυτόν τον κόσμο.
Και, φαντάζομαι - είμαι δηλ σίγουρος- πως και η γυναίκα μου είχε καταλάβει τη συγκίνησή μου (είχε χάσει κι αυτή πριν απο μερικά χρόνια μια καλή της φίλη, έτσι τζάμπα, λες και οι καλοί άνθρωποι πρέπει να αφήνουν ενα μικρό στίγμα σ αυτό τον κόσμο, τόσο δα..)
Φτάσαμε στο χωριό. Για πάνω απο μια ωρα κάναμε γύρες μέσα στους τάφους.
Τίποτε. Ημουν σίγουρος όμως, έτσι μου είχαν πει οι συγκάτοικοί του και αδερφικοί μου φίλοι. Εκεί ήταν. Αλλά, που?
Απογοητεύτηκα. Ντράπηκα και ξεκίνησα να φύγω. Λίγο παραπέρα, δυο κυρίες γύρω στα 65 στον κήπο τους παρατηρούσαν ενα "ξένο" αυτοκίνητο, 3 η ωρα το μεσημερι να ερχεται απο το νεκροταφείο. "Τι θέλετε?"
"Ψάχνω να βρω... να, ο Αργυριάδης ο Γιάννης, ξέρετε.."
"Όχι, δεν ξέρουμε, τέτοιο όνομα εδω"....
Τάχασα.
Το μόνο που δεν σκέφτηκα ήταν πως, όπως γίνεται συνήθως, ο Γιαννάκης ήταν απο διπλανό, μικρότερο χωριό και έλεγε τα Δίκαια σαν χωριό του. Κεφαλοχώρι.. Είχαν και σταθμό τραίνου άλλωστε!!!
Λίγα χιλιόμετρα (ενα? δυο?) πιο πάνω ήταν... Πάλι μου την έσκασε. Αλλά θα ξαναπάω.. Τώρα που ξέρω και το δρόμο..
υγ: Κόσμος έρχεται και -δυστυχώς- κόσμος φευγει. Αφιερώνω την ανάρτηση αυτή στη μνήμη της Ρόης Λαμπρίδου (έστω και με καθυστέρηση) και του Νίκου Γαλατσάνου..
