Πολυαγαπημένο συγκρότημα οι Byrds. Θυμάμαι, είχα πάρει το Fifth Dimension σε μια εκδρομούλα στην Αθήνα εκεί στο δεύτερο έτος, εισαγωγής αμερικάνικο - παρακαλώ - και το είχα λιώσει στις ακροάσεις, στη μικρή μου γκαρσονιέρα. Από τα άλμπουμ που προτιμούσα να ακούω (ακόμη και τώρα κλέβω που και που χρόνο από τις ακροάσεις μου γι αυτό το αριστούργημα) κυρίως απόγευμα.
Ο ήχος εκείνης της Rickenbacker, τα απίστευτα φωνητικά και η σειρά των τραγουδιών από τα οποία δεν μπορούσες να παρακάμψεις κανένα απολύτως, με ταξιδεύουν πάντα στην εποχή που το πρωτοάκουσα. Κι αυτό το άλμπουμ ήταν στη λίστα του Ζήλου και ήταν αμέσως αντιληπτό το γιατί. Τεράστια εντύπωση θυμάμαι, μου είχε κάνει η απόδοση του μελοποιημένου ποιήματος I Come and Stand at Every Door του Χικμέτ (που είχαν κάνει πάνω κάτω ίδια εποχή και οι Misunderstood με το I Unseen). Ήταν τότε που άρχιζα δειλά δειλά να ανακαλύπτω τα διάφορα κανάλια ανάμεσα σε ήχους που λάτρευα και σε στίχους/λόγια/γραφές που σε βάθος χρόνου αποδείχτηκε οτι μου έδιναν πολλά περισσότερα από αυτά που ίσως περίμενα.
Το άλμπουμ των Byrds, έτσι για να λέμε και καμιά ιστορία, από αυτές που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανέναν, είχε βρεθεί και αγοραστεί στη "Νίκη" ένα δισκάδικο για το οποίο έχω ξαναγράψει εδώ, κάπου στην πλατεία Βάθης, αν θυμάμαι καλά. Μαζί με την "5η διάσταση" είχε αγοραστεί το H to He των Van der Graaf Generator (με το διπλό εξώφυλλο που άνοιγε και είχε το Checkmate, έργο του Paul Whitehead, τι θυμάμαι τώρα..), το Batik του Ralph Towner και ένα δυο ακόμη, μια και εισαγωγής μεν, αλλά η "Νίκη" ήταν ένα τίμιο φτηνό μαγαζί με πολύ ευγενικούς ανθρώπους μέσα. Το 5th Dimension δεν είχε εσώφυλλο - παρότι σφραγισμένο - αλλά αυτό ήταν ένα ζήτημα που λύθηκε άμεσα, μέσα από την ευγενική προσφορά ενός άλλου βινυλίου, που δεν το είχε ανάγκη.
Το καλοκαίρι του 81, με μια μοναδική παρέα, είχαμε δει το Easy Rider. Την τιμητική του σε αυτό το έργο, είχε ο Roger McGuinn (που είχε γενέθλια χτες) με την χαρακτηριστική του "κλαψιάρικη" φωνή, στα δυο απίστευτα κομμάτια, τη διασκευή στο Its allright Ma του Dylan, και κυρίως στη" Μπαλλάντα του Ξένοιαστου Καβαλλάρη". Δεν θα καθήσω εδώ να γράψω για ταινίες και αν πράγματι ήταν επιδερμική η ταινία - όπως είχα διαβάσει κάπου, μπορεί να είχαν και δίκιο. Αυτό που με 'νοιαζε εμένα εκείνο το βράδυ, δεν ήταν από celluloid και κυρίως δεν ήταν "κάτι". Τέλος πάντων, άλλη ιστορία, καλύτερα να μην σκαλίζω τέτοια πράγματα νυχτιάτικα. Ας πούμε πως απ όλα εκείνα πια απέμεινε ένα σάουντρακ, κάποιες εικόνες και κάποιοι άνεμοι.
Δέκα χρόνια μετά, 1991, ζώντας σε άλλη φάση, βρίσκω στο τότε σταθερό δισκάδικο των βινυλιακών μου αναζητήσεων, το Back from Rio του McGuinn. Ομολογώ ότι δεν ήμουν απόλυτα θετικός στο να το αγοράσω, δύσκολη εποχή, όχι πολλά έσοδα, αδιόριστος, αλλά κυρίως κάποιες κριτικές σε προηγούμενα άλμπουμ του (όλες στα 2,5 - 3 αστεράκια στον Ήχο - και έδινα πολλή σημασία στα γραφόμενά του --το χουμε καταλάβει).
Τελικά, το πήρα. Όχι γιατί ήθελα ντε και καλά να αγοράσω κάτι, αλλά να, διάβασα ποιοι άλλοι έπαιζαν, ήταν και το άλμπουμ του Ρομπερτσον δυο χρόνια πριν που λέγαμε, ε!
Πάρα πολύ καλό άλμπουμ, που τη συγκεκριμένη εποχή έδεσε απόλυτα με πολλά πράγματα και καταστάσεις γύρω μου. Κάποια καλά κομμάτια, κάποια μέτρια, αλλά και κάποια αριστουργήματα που δεν έχουν ξεθωριάσει μέσα μου - και μάλλον δεν προβλέπεται πια.
Ξεχωρίζω το King of the Hill για πολλούς λόγους. Θα μπορούσα να βάλω την "Αγάπη σαν χρυσωρυχείο", το "Δίχως τον έρωτά σου" ή το προφητικό αριστούργημα "Αν ποτέ δεν ξανασυναντηθούμε"
Όμως, ο 'Βασιλιάς του Λόφου", γραμμένο μαζί με τον Τομ Πέττι, έχει κάτι τόσο στη μουσική αλλά κύρια στην ερμηνεία (όπου δίνει ρέστα στα δεύτερα φωνητικά ο Κρόσμπι - έχω τους δικούς μου αναμνησιακούς λόγους να ανατριχιάζω όποτε τον ακούω)
Ήταν η εποχή που πίστεψα -λανθασμένα- ότι είχα φτάσει σε αυτό που λέμε "μέχρι δω". Στην καθημερινότητα που δεν δίνει τίποτε παραπάνω από τα απαραίτητα για την αυριανή μέρα, ούτε καν για την άλλη βδομάδα. Δεν μιλάω βέβαια για υλικά. Ειχα στερηθεί από όνειρα, κίνητρα και ελπίδες. Ήμουν απλώς "καλά" και αισθανόμουν έτσι ακριβώς. Σαν ενας μικρός βασιλιάς ενός ασήμαντου λόφου, ενός ανόητου σωρού απο ψεύτικα πράγματα, καθεφτάκια, που απλά τότε συνέχιζαν να τροφοδοτούν τον ύπνο μου.
L.A's asleep
You roll up your window
The night air is cold
The freeway is clear
In a green Gucci bag
Are your prized possessions
The jewels of your mind
To hold back the fear
And when Monday comes around
There's a high lonesome sound
And she follows you down for the kill
And a white blinding light
Makes it all seem so right
And you feel like the king of the hill
The driveway is long
Your princess is lovely
Your servants all wait
For your knock on the door
How many years
Will you crawl through the castle
So satisfied
And still wanting more
And when Monday comes around
There's a high lonesome sound
And she follows you down for the kill
And a white blinding light
Makes it all seem so right
And you feel like the king of the hill
The guests have arrived
With all the right faces
But you miss the ball
In that room down the hall
It's sunrise again
The driveway is empty
The crystal is cracked
There's blood on the wall
And when Monday comes around
There's a high lonesome sound
And she follows you down for the kill
And a white blinding light
Makes it all seem so right
And you feel like the king of the hill
Ειναι απίστευτο το τι σημαίνει πια αυτό το τραγούδι για μένα. Χαίρομαι όταν ξαναπερνάει απο τη ζωή μου μια και, εκτός απο την αξία του σαν άκουσμα ψυχής, μου κτυπάει πάντα και κάποιο καμπανάκι.
Και βέβαια, αν τελικά υπάρχει αυτός ο λόφος, απο τι είναι φτιαγμένος πια;
