24 Χρόνια

(24 hours - Joy Division)

So this is permanent, love's shattered pride
What once was innocence, turned on its side
A cloud hangs over me, marks every move
Deep in the memory, what once was love

Oh, how I realized how I wanted time
Put into perspective, tried so hard to find
Just for one moment, thought I'd found my way
Destiny unfolded, I watched it slip away

Excessive flashpoints, beyond all reach
Solitary demands for all I'd like to keep
Let's take a ride out, see what we can find
Valueless collection of hopes and past desires

I never realized the lengths I'd have to go
All the darkest corners of a sense I didn't know
Just for one moment, I heard somebody call
Looked beyond the day in hand, there's nothing there at all

Now that I've realized how it's all gone wrong
Gotta find some therapy, this treatment takes too long
Deep in the heart of where sympathy held sway
Gotta find my destiny before it gets too late

 Ή μήπως 24 ώρες;

Πολλές μέρες τώρα, μήπως άραγε και μήνες, γυρνούν στιγμές απο τα τελευταία 24 χρόνια, όση δηλαδή ήταν και η θητεία μου στο Λύκειο που υπηρετούσα όλο αυτό το διάστημα. Φεύγω, όχι για να αποσυρθώ οριστικά - πόσο πόνο και πόση απογοήτευση κρύβει μέσα της αυτή η φράση - αλλά για να αναλάβω διευθυντής σε άλλο λύκειο, αρκετά διαφορετικό αυτή τη φορά, λύκειο - πρόκληση το είπε ένας καλός φίλος. Λύκειο με μεγάλους κατα κανόνα ανθρώπους και σε ώρες που η πόλη προετοιμάζεται να χαλαρώσει. Για σένα, Σωτήρη, είναι αυτό το σχολείο, μου είπαν μερικοί πιο στενοί μου φίλοι. Έτσι έγινε κατ' ουσίαν η μοναδική επιλογή απο τις τρεις που δήλωσα, μια και οι άλλες δυο ήταν ήδη δεσμευμένες, για να το πω κομψά.

24 χρόνια, και οι τελευταίες 24 ώρες

Με ανθρώπους που κάναμε άπειρες συζητήσεις, που οι φωνές τους αντηχούσαν -και δεν ξέρω για πόσα χρόνια ακόμη θα αντηχούν στ αυτιά μου - ακόμη και όταν δεν ήμουν εκεί. Τον τελευταίο καιρό, πριν τις εξετάσεις του Μαιου, έκανα βόλτες στους διαδρόμους για να ρουφήξω αναμνήσεις. Ήχοι, εικόνες, πόρτες που άνοιγαν, πόρτες που έκλειναν, "γειά σας κύριε". Τα δέντρα γύρω απο το σχολείο, το τοπίο, πόσο αλλιώτικα ήταν όταν πρωτοήρθα, αλλάζουν όλα διάβολε. Κάτω κάποτε μόνο χαλίκι, μετά πλάκες, μέχρι πέρυσι πράσινοι πίνακες με κιμωλία -αχ η αγαπημένη μου κιμωλία- τωρα πίνακες μαρκαδόρου για να δοκιμάσουν την αντοχή της όσφρησης. Τόσες και τόσες αλλαγές.

Σε χώρους, τοπία, ανθρώπους, συμπεριφορές, αξίες. Αλλαγές παντού. 

24ωρο

Ξεκινά με το πρωινό ξύπνημα, 6:15 συνήθως, πρωινό φως, η μέρα μπροστά σου. Να κάνεις όλα ή σχεδόν όλα όσα έχεις στο μυαλό σου για τη συνέχεια της μέρας, μετά ενα διάλειμμα για το μεσημεριανό, ο ήλιος απο πάνω σου, άπλετο φως και μετα, απόγευμα, ξανα η ίδια σχεδόν -σχεδόν- όρεξη και μετά..

Η νύχτα

Με τα χρόνια γίνεται σύμμαχός σου, σου χαρίζει ωραία πράγματα, αυτά που ντρέπεται κατα κανόνα η μέρα να σου δώσει, σου δίνει ακόμη χρόνο να στοχαστείς, να σου δώσει κουράγιο να ξαπλώσεις να κάνεις έναν ήρεμο και γεμάτο ωραία όνειρα (έλα όμως) ύπνο. 

Και κάπου εκεί μέσα στις ωρες πριν το ξημέρωμα, μπορεί να ξυπνήσεις απο κάτι, έναν εφιάλτη, ένα θόρυβο που σου κόβει το καλύτερο όνειρο και εκεί στέκεσαι στο παράθυρο να δεις αν είναι ο ίδιος τόπος στον οποίο σε πήρε ο ύπνος. Σκοτάδι, ησυχία που δεν σου ξεκαθαρίζει τι συμβαίνει, μην ξεχνας οτι μεχρι πριν λίγο ήσουν σε άλλο κόσμο. Ανησυχία. Τι θα είναι μετά απο 2, 5, 10 χρόνια. Ποιοι θα είναι εδώ; Θα είμαι εγώ;

Πριν απο μερικά χρόνια, πήγα για ενα σεμινάριο σε ενα σχολείο που είχα υπηρετήσει για 3 χρόνια στην αρχή της θητείας μου. Μακρυά απο την πόλη, σχολείο στο οποίο γνώρισα και την σύντροφο της ζωής μου. Είχα να βρεθώ εκεί γυρω στα 15 χρόνια. Όλοι, μα όλοι οι συνάδελφοι άγνωστοι. Πάρκαρα το αυτοκίνητο, πέρασα απο μια παρέα συναδέλφων, ούτε καν αναρωτήθηκαν ποιος είμαι, πέρασα δίπλα απο παιδιά, ούτε που νοιαστήκανε και πήγα στο γραφείο. 'Τι θέλετε?" 

ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ;

Ναι, όχι "ποιος είστε"

Ειπα ποιος είμαι και για ποιο λόγο πήγα εκεί, "α, οι συνάδελφοί σας είναι στο εργαστήριο, πίσω"

Ναι, ξέρω κυρία μου, ξερετε έζησα εδω κάποτε. Καμια αντίδραση, ούτε με κοίταζε. Αισθάνθηκα σαν να είχα πεθάνει και να επεστρεφα -όχι κρίναι ζώντας και νεκρούς- και κανείς να μη με αναγνωρίζει. Της το είπα.

Δεν είπε τίποτε...

Κάπως έτσι θα γίνει και τώρα.

Αύριο, τελειώνει η θητεία μου εκεί και μετά απο κάποια χρόνια, όταν έχει θα φύγει και η σύζυγός μου απο κεί, δεν θα υπάρχει κανένας μαθητής που να του θυμίζω κάτι και ίσως ακόμη χειρότερα, κανένας συνάδελφος να με θυμάται*.

Φεύγω απο το σχολείο μου, πριν το σκοτάδι που έχει αρχίσει να πέφτει αμείλικτο, να σκεπάσει το φως που μου χάρισε απλόχερα στα μάτια μου και τη ζέστη στην καρδιά μου

Συνεχίζουμε.  

Υ.Γ. Μα, δεν χρειάστηκε ούτε μια μέρα για να "ξεχαστώ". Συμβαίνουν όμως αυτά και στις καλύτερες οικογένειες, όπως λένε...