ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Ερωτ. "Τι σημαίνει Zimbo?"

Απαντ. "Είναι αναγραμματισμός του Mozib, μιας αρχαίας αφρικανικής λέξης"

Ερωτ. "Και τι σημαίνει Mozib?"

Απαντ. "Zimbo"

Αυτή ήταν η απάντηση (!) που έδωσε ο Ιan McCulloch σε μια ζωντανή συνέντευξη στο MTV το 1995.
Ζimbο, είναι ο εναλλακτικός τίτλος του All My Colours απο το εξαιρετικό άλμπουμ Heaven Up Here (1981) των Εcho and the Bunnymen, αυτής της αγαπημένης μπάντας απο το Λίβερπουλ. Θυμάμαι τις συζητήσεις που είχαν γίνει τότε, αρχές της δεκαετίας του '80, για τον ήχο του συγκροτήματος και τις συγκρίσεις (οι περισσότερες άδικες και άστοχες) με άλλα παλιότερα γκρουπ. Συζητήσεις που δεν γινόνταν με τις πρώτες φοιτητικές μου παρέες, αλλά με καλούς συμφοιτητές και φίλους που κι αυτοί - όπως κι εγω - διανύαμε τον πέμπτο (θλιβερό πια - αφού 4 ήταν τα κανονικά) χρόνο των σπουδών μας.
Οι επιδράσεις, σαφείς βέβαια. Αλλά το κλίμα και οι συνθέσεις του Crocodiles, του πρώτου άλμπουμ απεδείκνυαν, με κατηγορηματικό τρόπο, πως το μεγάλο (κόκκινο) λιμάνι είχε ακόμη μια σπουδαία ομάδα να επιδείξει, μουσική (και) αυτή τη φορά.
Ομολογώ πως προβληματίστηκα με την επιλογή όχι απλά του τραγουδιού, αλλά και του άλμπουμ που θα διάλεγα.
Είπαμε, το Crocodiles έβγαζε ένα πάθος που περισσότερο έμοιαζε με κάτι σαν .. ψυχεδελικό νεύρο, αν είναι "καλή" μια τέτοια έκφραση. To αγάπησα πολύ αργότερα, τέλη της δεκαετίας, σχεδον δέκα χρόνια μετά. Ο λόγος, σκοτεινός μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω. Ίσως να περίμενα κάτι άλλο, ίσως η πολλή διαφήμιση, ο ντόρος που λέμε, να ανέβασε τις απαιτήσεις μου. Ίσως απο την άλλη να μην είχε αυτό που είχε ο δίσκος της προηγούμενης ανάρτησης ή καλύτερα να ήταν κατι επιμελώς ή ακόμη και τυχαία κρυμμένο.
Λίγο μετά τη μετακόμισή μου στο τελευταίο σπίτι που φιλοξένησε την φοιτητική μου παρουσία, με τους καλούς μου συγκάτοικους (τον Πέτρο και τον Παύλο - ναι, όπως οι απόστολοι- και πάντα συναισθηματικά πολύτιμοι φίλοι) έκανε την εμφάνισή του στο πικάπ το τρίτο άλμπουμ της παρέας, το Porcupine. Εδώ τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά. Ο λόγος; Κυρίως το μ ο ν α δ ι κ ό Higher Hell που σε έπειθε πως οι πάγοι στο εξωφύλλο του δίσκου βρίσκονταν σε θερμοκρασιες κοντά στο σημείο τήξης. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά γιατι θα ξυπνήσει ο φυσικός και είπα απόψε για μια ώρα να τον ξεκουράσω λίγο.
Και μέσα στην ξεκούραση, εμφανίζεται η εικόνα τεσσάρων τύπων σε μια βάρκα, σε ενα άλλο παγερό τοπίο, η εικόνα του Ocean Rain, λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή μου. Συντροφιά το καλοκαίρι πριν τη στρατιωτική θητεία, με ένα Killing Moon που ακόμη και τώρα, μετά απο τόσα χρόνια με κόβει κομμάτια, αναπόσπαστο κομμάτι του υπέροχου μουσικού λαβύρινθου που με τόση χαρά με φιλοξενούσε εκείνη την εποχή. Άλλωστε, πηγαίνω αρκετές φορές εκεί για να χαθώ.
Στα μισά της στρατιωτικής μου θητείας λάτρεψα το Bring on the Dancing Horses που μου έβγαζε μια αστείρευτη αισιοδοξία (όπως και ενα άλλο τραγούδι, απο κάποιους άλλους που δεν έχουν περάσει ακόμη απο εδώ - υπομονή ως την επόμενη ανάρτηση) και όπως έχω ξαναγράψει (και, φευ! θα ξαναγράψω) έχοντας την οικονομική άνεση που μου έδινε η αποζημίωση απο το στρατό (για τα άλματα), κυνήγησα κάποιο απόγευμα και το άλμπουμ που μου έλειπε - μέχρι τότε- απο τους Echo and the Bunnymen. Σε κάποιο απο τα δισκάδικα στο Μοναστηράκι, βρέθηκε το Heaven Up Here (εισαγωγής σε ελληνική τιμή, αρκετά φτηνό).
Φυσικά δεν το σκέφτηκα καθόλου, το αγόρασα (ήταν η δεύτερη φορά που το έβρισκα, την πρώτη ήμουν φοιτητής και κόστιζε σε σημερινά ευρώ σαν να λέμε γύρω στα 80) και το πήρα μαζί μου στο στρατόπεδο (ναι, στον Ασπρόπυργο!)
Μα, ας ακούσουμε το All My Colours ξεφεύγοντας απο την απολογητική μου πολυλογία...




All my colours
Flying
And you know I'm not coming down
You're trying
But you know you must soon go down
All my colours
Turn to clouds
All my colours
Turn to cloud

Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo

What d'you say
When your heart's in pieces
How to play
Those cards in sequence
That box you gave me
Burned nicely
That box you gave me
Burned nicely

Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo

Flying down
Flying down

All my colours
Turn to clouds
All my colours
Turn to cloud

Hey I'm flowing
Hey I'm flowing
That box you gave me
Burned nicely
That box you gave me
Burned nicely
Hey I've flown away
Hey I've flown away
All my colours

Μετά απο 2-3 μέρες, άκουσα το δίσκο (οχι στο στρατόπεδο, εννοείται).
Τι σπουδαίο πράγμα είναι να ακούς κάτι την εποχή ακριβώς που βγαίνει, παρακολουθώντας κυρίως το ενα βήμα μετά το άλλο.
Αλλά και πόσο ωραίο είναι το να ακούς κάτι που με την πρώτη επαφή να αισθάνεσαι πως δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ - και φυσικά ούτε κι εσύ.
Και, καλοί μου φίλοι, σε όλες τις ωραίες και αληθινές σχέσεις λένε πως χρειάζεται κάπου κάπου και κάποια ανανέωση. Η δική μου ας πούμε πως είναι όλα αυτά τα πράγματα που ακούω, όλα τα καινούργια ακούσματα που χαρίζει απλόχερα η διαδικτυακή αναζήτηση. Στο Heaven Up Here η ..ανανέωση ήρθε πριν απο λίγα χρόνια με τη μορφή ψηφιακού δίσκου. Ναι, το βινύλιο δεν έχει και τόση φθορά, αλλά βρήκα το cd με 5 ευρω και με μερικά ακυκλοφόρητα μέσα. Η ανανέωση που λέγαμε.
(Ε, και? Πάλι με το All my Colours δακρύζω)
Δεν μπορώ να κατατάξω το Heaven Up Here σε καμμία φάση της ζωής μου και είναι περίεργο. Πάντα, καποιο τραγούδι το συνδέεις διάβολε με .. κάτι, έστω πολύ απλό.. Είπα πριν για τα άλογα που χορεύουν, για το φεγγάρι που σκοτώνει, ναι αυτά είναι σαν τα αρωματα, φέρνουν φαινόμενα συναισθησίας.

To έργο όμως για το οποίο γίνεται αυτή η συζήτηση, έχει για μένα κάτι πολύ βαθύτερο. Κατι εξω απο τα εφήμερα, έξω από τα τραγούδια που θα ακούσεις στο ραδιόφωνο και θα χαρείς.
Δεν με ενδιαφέρει να μάθω πια τι είναι αυτό.
Υποψιάζομαι όμως ποιο είναι το χρώμα του

Επίλογος
Παρ' ότι οι Echo & the Bunnymen συνέχισαν τα επόμενα χρόνια να ηχογραφούν, δεν έφτασαν ποτέ σε αυτή την καταπληκτική τετράδα των πρώτων τους άλμπουμ (+ χορεύοντα άλογα).
Πήρα και το άλμπουμ του '87, το ομώνυμο. Όμως ήμουν αλλού ή ίσως ήταν αυτοί.

Στο επόμενο:
Ένστικτα, ψυχή, καρδιά και ένα σχοινί..

ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙΡΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ

Ότι έπρεπε, στη φάση εκείνη του τέλους της εφηβείας, ήταν αυτά τα σκοτεινά έργα (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε). Μάλιστα, είχαν προβληθεί τόσο πολύ απο τα περιοδικά οι Cure (απο τον Ήχο, τη Μουσική και το Ποπ κ Ροκ), όπως και παρα πολλά άλλα σημαντικά γκρουπ της εποχής. Και φυσικά, όχι άδικα. Ίσως, ένας απο τους καταλληλότερους ήχους για τα αυτιά μου για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που μου έχει μείνει, υπερβολική ναι, σίγουρα όμως ένα απο τα ποιοτικότερα συγκροτήματα εκείνης της εποχής.

Βέβαια, η καλύτερη "εμφάνιση" του κ. Robert Smith - ως κιθαρίστα- έγινε (κατα την ταπεινότατη γνώμη μου και εξαιρώντας το άλμπουμ της αποψινής ανάρτησης) , στο ..Hyæna της σπουδαίας του φίλης και αγαπημένης μου Siouxsie... Γνώμες, θα πείτε. Ε, ναι. Πιθανόν να με επηρεάζει το γεγονός πως το Swimming Horses απο εκείνο το άλμπουμ, ήταν - είναι - και θα είναι από τους ήχους που φέρνω συστηματικά στο μυαλό μου.

Όμως, η αποψινή ανάρτηση, μετά απο πράγματι αρκετό καιρό - αλλά πια έχουν δυσκολέψει τα χρονικά ελεύθερα όρια (το πρωί σχολείο, το απογευμα/βράδι μοιράζεται στην προετοιμασία γι αυτό και στη συνέχιση της διατριβής μου..) - έχει να κάνει με ενα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αυτή η παρέα.
Και, ομολογώ πως ακόμη και τότε, που οι μουσικές μου εμπειρίες ήταν παρα πολύ λίγες ώστε να κρίνω πιο καλά τι άξιζε και τι όχι, το Pornography (1982) ήρθε σαν μια ακουστικο/στιχουργική γροθιά να καταδείξει πως αυτό το συγκρότημα δεν ήταν μόνο το 17 Seconds ή το Βoys Don't Cry -αριστουργήματα, αλλά σε άλλο μήκος κύματος- αλλά σίγουρα κάτι πολύ περισσότερο. Σίγουρα το Faith θόλωσε τα νερά - μια αποτυχημένη και βαρετη απομίμηση των 17 δευτερολέπτων - αλλά έτσι κι αλλιώς το βρήκα πολύ μετά, φαντάρος πλέον, άρα η εικόνα μου για τους Cure της συγκεκριμένης εποχής παρέμεινε ως είχε. Όπως άλλωστε και τώρα, μετά απο εκείνα τα περίεργα σκοτεινοψυχεδελικά αραβουργήματα, το The Top ή το Head on the Door, ακόμη αγαπημένα. Όμως, όλοι μεγαλώνουμε και για τα αυτιά μου αρκετά πλέον πράγματα που έβγαιναν απο το μουσικό εργαστήρι αυτού του φανατικού θαυμαστή του Κάφκα, μου φαινόταν πλέον πολύ.. πως να το πω.... χωρίς λόγο υπαρξης (?). Προχώρησα πιο πέρα λοιπόν, ασχολήθηκα πάλι με τους Cure για μια δυο κυκλοφορίες τους (μαντευετε ποιες) και κράτησα καλά στην ψυχή μου τις δικές μου στιγμές που σημάδεψε η μουσική τους. Και τις κρατησα καλά..

Έτσι, το One Hundred Years εξακολουθεί να με δονεί ακόμη και να μου ανασύρει μνήμες, που ίσως αλλιώς να είχαν χαθεί. Περισσότερα μετα το τραγούδι..

One hundred years
It doesn't matter if we all die
Ambition in the back of a black car
In a high building there is so much to do
Going home time
A story on the radio

Something small falls out of your mouth
And we laugh
A prayer for something better
A prayer
For something better

Please love me
Meet my mother
But the fear takes hold
Creeping up the stairs in the dark
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow

Stroking your hair as the patriots are shot
Fighting for freedom on television
Sharing the world with slaughtered pigs
Have we got everything?
She struggles to get away . . .

The pain
And the creeping feeling
A little black haired girl
Waiting for Saturday
The death of her father pushing her
Pushing her white face into the mirror
Aching inside me
And turn me round
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days

Caressing an old man
And painting a lifeless face
Just a piece of new meat in a clean room
The soldiers close in under a yellow moon
All shadows and deliverance
Under a black flag
A hundred years of blood
Crimson
The ribbon tightens round my throat
I open my mouth
And my head bursts open
A sound like a tiger thrashing in the water
Thrashing in the water
Over and over
We die one after the other
Over and over
We die one after the other
One after the other
One after the other
One after the other
One after the other

It feels like a hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
One hundred years

Χτές βράδι, ανάμεσα στα όσα δημιουργεί ο λανθάνων νους και που τα ονομάζουμε συνήθως όνειρα, βρέθηκα σε ένα χώρο πολύ γνωστό. Αναγνώρισα σχεδόν αμέσως που βρισκόμουν και όχι μόνο αυτό αλλά και την εποχή... 1983

Όμως δεν ήμουν όπως τότε, αλλά όπως είμαι τώρα. Σε μια τεράστια σκαμμένη έκταση, σαν εργοτάξιο, με ενα σχετικά μεγάλο και μοναδικό κτίριο σε ενα σημείο της. Έτσι, κατα τη διάρκεια της ημέρας άρχισα να θυμάμαι μερικά πράγματα και κυρίως ήχους - ωραίους , με πρωτόγνωρα παιγμένα ντραμς- στο μυαλό μου...

Έζησα τότε, το 1982-83, τη σταδιακή μεταφορά των τμημάτων του πανεπιστημίου στην περιοχή της Δουρούτης, εκεί δηλ. που βρίσκονται τώρα όλες οι σχολές. Το Φυσικό - αν δεν με γελάει η μνήμη μου- ήταν απο τα πρώτα τμήματα που ξεκίνησαν κάποια - όχι όλα- μαθήματα εκεί. Και μάλιστα όχι στο κτίριο που είναι τώρα το τμήμα, αλλά πολύ πιο χαμηλά. Στοιχηματίζω εκεί που είναι τώρα η γραμματεία.

Ένα μεσημεράκι του '83 λοιπόν, έχει τελειώσει το μάθημα και έχουμε χάσει το αστικό για να γυρίσουμε στην πόλη. Είμαστε τρεις συμφοιτητές, με τον έναν έχω χαθεί πια, ενώ τον άλλον τον έχω σαν αδερφό μου. Ξεκινάμε λοιπόν να περπατήσουμε από το κτίριο μέχρι να βγούμε στο δρόμο Ιωαννίνων - Αρτας (δεν είχε γίνει ακόμη ο δρόμος που υπάρχει τώρα - και βγαίνει στην Πεδινή - -για όσους ξέρουν). Λάσπες, πέτρες, λάσπες, χώματα, λάσπες, νερά και ένας βασανιστικός ήλιος και η καλη τριάδα συζητάει για ... το Pornography!!!!

Κάποια στιγμή, την ωραία κουβέντα για αυτή τη δισκάρα (μόλις είχε αγοραστεί απο του Κώτση - 28ης Οκτωβρίου ήταν, έχει κλείσει εδω και παρα πολλά χρόνια - ούτε ξέρω που είναι ο Άγγελος) που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τις λάσπες που έχουν σκεπάσει τα παπούτσια μας, τη διακόπτει μια ... μπουλντόζα!!

Και ένας πολύ ευγενικός εργάτης - οδηγός, που σταματάει δίπλα μας και μας γνέφει "ανεβείτε στη ..φαγάνα". Μετά χαράς κι ευχαριστούμε!!!

Και η καλή παρέα ανέβηκε και συνέχισε την κουβέντα που είχε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα. Κι αναρωτιέμαι πάντα ποιος σκηνοθέτης μας έβαλε κι εμάς και τη μπουλντόζα και τον Ρόμπερτ Σμιθ να παίζουμε σε αυτό το σουρρεαλιστικό μονόπρακτο, με φόντο πίσω μας αυτό το απέραντο "χωράφι" - της γνώσης πια.