ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙΡΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ

Ότι έπρεπε, στη φάση εκείνη του τέλους της εφηβείας, ήταν αυτά τα σκοτεινά έργα (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε). Μάλιστα, είχαν προβληθεί τόσο πολύ απο τα περιοδικά οι Cure (απο τον Ήχο, τη Μουσική και το Ποπ κ Ροκ), όπως και παρα πολλά άλλα σημαντικά γκρουπ της εποχής. Και φυσικά, όχι άδικα. Ίσως, ένας απο τους καταλληλότερους ήχους για τα αυτιά μου για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που μου έχει μείνει, υπερβολική ναι, σίγουρα όμως ένα απο τα ποιοτικότερα συγκροτήματα εκείνης της εποχής.

Βέβαια, η καλύτερη "εμφάνιση" του κ. Robert Smith - ως κιθαρίστα- έγινε (κατα την ταπεινότατη γνώμη μου και εξαιρώντας το άλμπουμ της αποψινής ανάρτησης) , στο ..Hyæna της σπουδαίας του φίλης και αγαπημένης μου Siouxsie... Γνώμες, θα πείτε. Ε, ναι. Πιθανόν να με επηρεάζει το γεγονός πως το Swimming Horses απο εκείνο το άλμπουμ, ήταν - είναι - και θα είναι από τους ήχους που φέρνω συστηματικά στο μυαλό μου.

Όμως, η αποψινή ανάρτηση, μετά απο πράγματι αρκετό καιρό - αλλά πια έχουν δυσκολέψει τα χρονικά ελεύθερα όρια (το πρωί σχολείο, το απογευμα/βράδι μοιράζεται στην προετοιμασία γι αυτό και στη συνέχιση της διατριβής μου..) - έχει να κάνει με ενα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αυτή η παρέα.
Και, ομολογώ πως ακόμη και τότε, που οι μουσικές μου εμπειρίες ήταν παρα πολύ λίγες ώστε να κρίνω πιο καλά τι άξιζε και τι όχι, το Pornography (1982) ήρθε σαν μια ακουστικο/στιχουργική γροθιά να καταδείξει πως αυτό το συγκρότημα δεν ήταν μόνο το 17 Seconds ή το Βoys Don't Cry -αριστουργήματα, αλλά σε άλλο μήκος κύματος- αλλά σίγουρα κάτι πολύ περισσότερο. Σίγουρα το Faith θόλωσε τα νερά - μια αποτυχημένη και βαρετη απομίμηση των 17 δευτερολέπτων - αλλά έτσι κι αλλιώς το βρήκα πολύ μετά, φαντάρος πλέον, άρα η εικόνα μου για τους Cure της συγκεκριμένης εποχής παρέμεινε ως είχε. Όπως άλλωστε και τώρα, μετά απο εκείνα τα περίεργα σκοτεινοψυχεδελικά αραβουργήματα, το The Top ή το Head on the Door, ακόμη αγαπημένα. Όμως, όλοι μεγαλώνουμε και για τα αυτιά μου αρκετά πλέον πράγματα που έβγαιναν απο το μουσικό εργαστήρι αυτού του φανατικού θαυμαστή του Κάφκα, μου φαινόταν πλέον πολύ.. πως να το πω.... χωρίς λόγο υπαρξης (?). Προχώρησα πιο πέρα λοιπόν, ασχολήθηκα πάλι με τους Cure για μια δυο κυκλοφορίες τους (μαντευετε ποιες) και κράτησα καλά στην ψυχή μου τις δικές μου στιγμές που σημάδεψε η μουσική τους. Και τις κρατησα καλά..

Έτσι, το One Hundred Years εξακολουθεί να με δονεί ακόμη και να μου ανασύρει μνήμες, που ίσως αλλιώς να είχαν χαθεί. Περισσότερα μετα το τραγούδι..

One hundred years
It doesn't matter if we all die
Ambition in the back of a black car
In a high building there is so much to do
Going home time
A story on the radio

Something small falls out of your mouth
And we laugh
A prayer for something better
A prayer
For something better

Please love me
Meet my mother
But the fear takes hold
Creeping up the stairs in the dark
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow

Stroking your hair as the patriots are shot
Fighting for freedom on television
Sharing the world with slaughtered pigs
Have we got everything?
She struggles to get away . . .

The pain
And the creeping feeling
A little black haired girl
Waiting for Saturday
The death of her father pushing her
Pushing her white face into the mirror
Aching inside me
And turn me round
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days

Caressing an old man
And painting a lifeless face
Just a piece of new meat in a clean room
The soldiers close in under a yellow moon
All shadows and deliverance
Under a black flag
A hundred years of blood
Crimson
The ribbon tightens round my throat
I open my mouth
And my head bursts open
A sound like a tiger thrashing in the water
Thrashing in the water
Over and over
We die one after the other
Over and over
We die one after the other
One after the other
One after the other
One after the other
One after the other

It feels like a hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
One hundred years

Χτές βράδι, ανάμεσα στα όσα δημιουργεί ο λανθάνων νους και που τα ονομάζουμε συνήθως όνειρα, βρέθηκα σε ένα χώρο πολύ γνωστό. Αναγνώρισα σχεδόν αμέσως που βρισκόμουν και όχι μόνο αυτό αλλά και την εποχή... 1983

Όμως δεν ήμουν όπως τότε, αλλά όπως είμαι τώρα. Σε μια τεράστια σκαμμένη έκταση, σαν εργοτάξιο, με ενα σχετικά μεγάλο και μοναδικό κτίριο σε ενα σημείο της. Έτσι, κατα τη διάρκεια της ημέρας άρχισα να θυμάμαι μερικά πράγματα και κυρίως ήχους - ωραίους , με πρωτόγνωρα παιγμένα ντραμς- στο μυαλό μου...

Έζησα τότε, το 1982-83, τη σταδιακή μεταφορά των τμημάτων του πανεπιστημίου στην περιοχή της Δουρούτης, εκεί δηλ. που βρίσκονται τώρα όλες οι σχολές. Το Φυσικό - αν δεν με γελάει η μνήμη μου- ήταν απο τα πρώτα τμήματα που ξεκίνησαν κάποια - όχι όλα- μαθήματα εκεί. Και μάλιστα όχι στο κτίριο που είναι τώρα το τμήμα, αλλά πολύ πιο χαμηλά. Στοιχηματίζω εκεί που είναι τώρα η γραμματεία.

Ένα μεσημεράκι του '83 λοιπόν, έχει τελειώσει το μάθημα και έχουμε χάσει το αστικό για να γυρίσουμε στην πόλη. Είμαστε τρεις συμφοιτητές, με τον έναν έχω χαθεί πια, ενώ τον άλλον τον έχω σαν αδερφό μου. Ξεκινάμε λοιπόν να περπατήσουμε από το κτίριο μέχρι να βγούμε στο δρόμο Ιωαννίνων - Αρτας (δεν είχε γίνει ακόμη ο δρόμος που υπάρχει τώρα - και βγαίνει στην Πεδινή - -για όσους ξέρουν). Λάσπες, πέτρες, λάσπες, χώματα, λάσπες, νερά και ένας βασανιστικός ήλιος και η καλη τριάδα συζητάει για ... το Pornography!!!!

Κάποια στιγμή, την ωραία κουβέντα για αυτή τη δισκάρα (μόλις είχε αγοραστεί απο του Κώτση - 28ης Οκτωβρίου ήταν, έχει κλείσει εδω και παρα πολλά χρόνια - ούτε ξέρω που είναι ο Άγγελος) που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τις λάσπες που έχουν σκεπάσει τα παπούτσια μας, τη διακόπτει μια ... μπουλντόζα!!

Και ένας πολύ ευγενικός εργάτης - οδηγός, που σταματάει δίπλα μας και μας γνέφει "ανεβείτε στη ..φαγάνα". Μετά χαράς κι ευχαριστούμε!!!

Και η καλή παρέα ανέβηκε και συνέχισε την κουβέντα που είχε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα. Κι αναρωτιέμαι πάντα ποιος σκηνοθέτης μας έβαλε κι εμάς και τη μπουλντόζα και τον Ρόμπερτ Σμιθ να παίζουμε σε αυτό το σουρρεαλιστικό μονόπρακτο, με φόντο πίσω μας αυτό το απέραντο "χωράφι" - της γνώσης πια.