ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις αυτού του -όχι πια και τόσο συνεπούς- ιστολόγιου-, είχα αναφερθεί σε έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους, το "Nothing Can Stop Us" (1982). Περισσότερο μια συλλογή από ΕΡ και 45αρια και μάλιστα με φαινομενικά ετερόκλητες διασκευές, το άλμπουμ αυτό του Robert Wyatt, είναι ταυτόχρονα σπουδαίο κομμάτι του παζλ για όποιον θελήσει να κάνει μια κατάδυση στο συναρπαστικό έργο του.
Σπουδαίο είπα, ε? Μάλλον απαραίτητο ίσως είναι η καλύτερη έκφραση. Απαραίτητο από πολλές απόψεις. Και τι δεν περνάει από μπροστά μας είτε ως εικόνες είτε ως ήχοι, αυτά τα -(στην ελληνική έκδοση) περίπου- 45 λεπτά! Μπαγκλαντες, Κούβα, Στάλινγκραντ, αμερικάνικος ρατσιστικός Νότος, λατινική Αμερική... Ένας μεγάλος μουσικός σε αναπηρικό καροτσάκι, να σου κάνει μαθήματα πραγματικού διεθνισμού, χωρίς συνθηματολογίες.

Ήταν τα πρώτα χρόνια της ελληνικής Virgin και το βινύλιο ήρθε σχεδόν αμέσως στα δισκάδικα, ακόμη και στην Κέρκυρα που ως μη φοιτητούπολη (τότε) εμφάνιζε δυσκολίες στην αναζήτηση τέτοιου είδους μουσικής.

Ανεπανάληπτες στιγμές χαράς! Παραμονή πρωτοχρονιάς του '82 προς '83..

Το σφραγισμένο πλαστικό κάλυμμα του άλμπουμ είχε ήδη καταλήξει σε ένα κάδο πριν καλά καλά φτάσω στο σπίτι. Ήθελα να δω αν υπάρχουν οι ..στίχοι. Δεν υπήρχαν φυσικά αλλά και δεν ...χρειαζόταν!!

Η αποψινή ανάρτηση, τελευταία της -αρκετά δύσκολης όπως αποδείχθηκε- φετινής χρονιάς είναι αφιερωμένη σε ένα από τα τραγούδια (βεβαίως διασκευή) του άλμπουμ αυτού, του Arauco της σπουδαίας Violetta Parra (1917-1967). Τραγούδι που γράφτηκε το 1962, αλλά τελικά βρήκε τη θέση του σε επίσημη κυκλοφορία μόλις το 1971, στο άλμπουμ της "Canciones Reencontradas en París", τέσσερα χρόνια μετά τον ανελέητα πρόωρο χαμό της. Σαφείς και ευθείες αναφορές σε κοινωνικούς αγώνες, σε δικαιώματα, σε θυσίες, χθεσινές, του σήμερα και του αύριο. Ένα απίστευτο ποίημα που η δημιουργός του το έντυσε με μια εξίσου απίστευτη μελωδία. Ή μήπως έγινε το αντίθετο? Ισπανοί κατακτητές με τη γεύση του ματωμένου χρυσού .. Ινδιάνοι αγωνιστές που η Παρα καλεί να σηκωθούν απο το χώμα.. Αιώνες αδικίας, μαθήματα ιστορίας και κοινωνικής πάλης, μέσα σε πάνω κάτω τρια λεπτά.




Arauco tiene una pena
Arauco tiene una pena
Que no la puedo callar,
Son injusticias de siglos
Que todos ven aplicar,
Nadie le ha puesto remedio
Pudiéndolo remediar.
Levántate, Huenchullán.

Un día llega de lejos
Huescufe conquistador,
Buscando montañas de oro,
Que el indio nunca buscó,
Al indio le basta el oro
Que le relumbra del sol.
Levántate, Curimón. .

Entonces corre la sangre,
No sabe el indio qué hacer,
Le van a quitar su tierra,
La tiene que defender,
El indio se cae muerto,
Y el afuerino de pie.
Levántate, Manquilef

Adónde se fue lautaro
Perdido en el cielo azul,
Y el alma de galvarino
Se la llevó el viento sur,
Por eso pasan llorando
Los cueros de su kultrún.
Levántate, pues, Callfull.

Del año mil cuatrocientos
Que el indio afligido está,
A la sombra de su ruca
Lo pueden ver lloriquear,
Totora de cinco siglos
Nunca se habrá de secar.
Levántate, Callupán.

Arauco tiene una pena
Más negra que su chamal,
Ya no son los españoles
Los que les hacen llorar,
Hoy son los propios chilenos
Los que les quitan su pan.
Levántate, Pailahuán.

Ya rugen las votaciones,
Se escuchan por no dejar,
Pero el quejido del indio
¿por qué no se escuchará?
Aunque resuene en la tumba
La voz de caupolicán,
Levántate, Huenchullán.


και μαζί κάποιες σκέψεις..

Τον περασμένο Νοέμβρη, βρέθηκα πάλι στο χωριό του πατέρα μου για λιγότερο απο μια ώρα, αυτή τη φορά μαζί με τον αδελφό μου, έτσι, για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία να του δείξουμε. Αγαπημένο μέρος, ο χώρος μπροστά απο το σχολείο, σαν να λέμε, η αυλή του, μια και είναι μοιρασμένος νοητά με την εκκλησία. Το δημοτικό είναι γνωστό (και αυτό) σε όσους παρακολουθούν τούτο το ιστολόγιο. Αυτή τη φορά, δεν ήταν κάποια ξεχασμένη υδρόγειος που μου τράβηξε την προσοχή, αλλά μια μεγάλη χούφτα φύλλα, χρυσά φύλλα που είχαν πέσει απο τα δυο τεράστια πλατάνια.

Τι να πω?

Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε απο το μυαλό ήταν ακριβώς αυτή η φράση που δανείστηκε τελικά ο τίτλος. Πέρασαν τα χρόνια -όλα- απο το 1982, όταν πρωτάκουσα αυτό το άλμπουμ, αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι. Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα οποία από φοιτητής του φυσικού τμήματος μεταλλάχθηκα σε καθηγητή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και χάρηκα, φίλοι μου, πραγματικά χάρηκα, γιατί ξέρω πως έχω στα χέρια μου κάθε μέρα, χρόνια τώρα, χρυσάφι.

Όχι αυτό φυσικά που αναζητούσαν οι κονκισταδόρες στο τραγούδι της Violetta Parra, αλλά το γνήσιο, αυτό που διαμορφώνεται, αλλά δεν κοστολογείται, δεν αγοράζεται και δεν πωλείται. Τι άλλο να ζητήσει κανείς?

Αφιερωμένο στους μαθητές και στις μαθήτριες μου (πρώην - νυν και μέλλοντες)

και ...καλύτερη χρονιά σε όλους

ΗΒΑΝΣΤΟΝ, ΙΛΙΝΟ'Ι' (Evanston, Illinois) - ΔΙΚΑΙΑ, Εβρος

Φαίνεται πως με τα χρόνια αρχίζω (και 'γω) να αποκτώ ιδιοτροπίες. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτη η πολύ "επιφυλακτική" στάση που κρατώ απέναντι σε νέους καλλιτέχνες. Οχι οτι είμαι "πιουρίστας" - ίσα ισα, μ αρέσει να αναζητω συνεχως καινούργιους ήχους. Μάλιστα, μετά την εμπλοκή μου εδω και αρκετά χρόνια με το διαδίκτυο, οι πληροφορίες για όλων των ειδών τα ακροαματα έρχονται με τρομερούς ρυθμούς, κάτι που φυσικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε φορά που έρχομαι απέναντι σε κατι καινούργιο (έστω κι αν είναι είτε 400 ετών, είτε μερικών μηνών) που μου αρέσει, αισθάνομαι μια γνώριμη χαρά, αυτή της ανακάλυψης. Πολλά λέω όμως και ολη τούτη την ωρα περιαυτολογώ.

Η καινούργια χιλιετία, μέσα σε αυτα που έφερε, καλά ή κακά δεν είναι το θέμα μας, αναβίωσε 'η τουλάχιστον προσπάθησε να αναβιώσει ενα κλίμα πολύ κοντά σε αυτό που λέμε ψυχεδελική φολκ, εναλλακτική φολκ, καντρι φολκ, lo-fi φολκ κλπ. Δεν θα καθήσω απόψε να ασχοληθώ με ενα προς ενα τα πολύ ενδιαφέροντα αυτά είδη, όχι γιατι δεν μου αρέσουν - εντάξει, είμαι λιγο ιδιότροπος, αλλά όχι και τόσο!- αλλά γιατί θα είναι σαν να αδικώ τον καλλιτέχνη που είναι ο καλεσμένος της αποψινής ανάρτησης. Που δεν είναι άλλος απο τον
Sufjan Stevens

Μοναδική ευαισθησία, κοινωνικός πολυδιάστατος προβληματισμός, φοβερό μουσικό ένστικτο, οτι και να πει κανείς ειναι λίγο γι αυτόν τον σπουδαίο σύγχρονο τροβαδούρο.

Την εποχή που ξεκίνησε να δραστηριοποιείται και να φτάνει στο peak της -μέχρι τώρα- μουσικής του διαδρομής, δυστυχώς δεν είχα τον ελεύθερο χρόνο να ακούσω πιο προσεκτικά το έργο του, κάτι που τελικά έγινε πριν απο ενα δυο χρόνια (όχι ο ελευθερος χρόνος, αυτός εξακολουθέι να είναι δέσμιος του διδακτορικού μου, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα..).

Προσωπική επιλογή, το υπέροχο Illinoisε (2005) και απο το οποίο επιλέγω το John Wayne Gacy, Jr., ενα συγκλονιστικό κομμάτι για τον ομώνυμο serial killer της δεκαετίας του '70

John Wayne Gacy, Jr.
His father was a drinker
And his mother cried in bed
Folding John Wayne's t-shirts
When the swingset hit his head
The neighbors they adored him
For his humor and his conversation
Look underneath the house there
Find the few living things, rotting fast, in their sleep
Oh, the dead

Twenty-seven people
Even more, they were boys
With their cars, summer jobs
Oh my God

Are you one of them?

He dressed up like a clown for them
With his face paint white and red
And on his best behavior
In a dark room on the bed
He kissed them all
He'd kill ten thousand people
With a sleight of his hand
Running far, running fast to the dead
He took off all their clothes for them
He put a cloth on their lips
Quiet hands, quiet kiss on the mouth

And in my best behavior I am really just like him Look beneath the floor boards For the secrets I have hid

Νομίζω πως -σχεδόν- κλείσαμε με το Ιλλινόι. Δεν ξεμπερδέψαμε βέβαια με το Ηβανστον.
Πως θα μπορούσα άλλωστε.

Βλέπετε, ο Σούφγιαν Στήβενς δεν θα μου ζητήσει ποτέ το λόγο γιατί δεν έγραψα παραπάνω πράγματα για το έργο του, για τις επιρροές του (που ξεκινούν απο Στραβίνσκι, περνούν σε Σοστακόβιτς, κάνουν στάση σε Φίλιπ Γκλας και μεταξύ των άλλων ξεγελούν τον Τέρι Ράιλυ - ΟΛΟΙ αγαπημένοι!). Δεν πρόκειται ποτέ -λέμε τώρα, γιατι καμια φορά δεν ξέρεις!!- να μου παραπονεθεί λέγοντάς μου οτι δεν έγραψα κάτι για τους φανταστικούς στίχους τους οποίους ντύνει με τη μουσική του (ή καλύτερα τις μουσικές του), την ίδια ώρα που αυτοί, οι στίχοι δηλ. γίνονται αντικείμενο μελέτης απο φοιτητπές του Χάρβαρντ (τουλάχιστον).

Όμως, το Ήβανστον..
Μια πόλη λίγο μικρότερη απο τα Γιάννενα (75000 κόσμο), που ψήφισε Ομπάμα (87% παρακαλώ..) του αμερικανικού βιομηχανικού (σχεδόν) βορρά, αν θέλουμε να το δούμε απο πλευράς γεωγραφίας. Ε και?

Καποτε λοιπόν, πριν απο πολλά χρόνια, μια -τότε- φίλη μου από κει, μου δήλωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου και υπο υπόκρουση Pretzel Logic πως το Ηβανστον δεν είναι η "πολη του Ηβανς (Evans)" , αλλά κανονικά λέγεται Ηeavenston, κάτι που μ εκανε να ξεκαρδιστώ με την αφέλεια του μέσου αμερικανού/ίδας. Αλλά και κατι που όσο τρελό και αν ακούγεται ...υπάρχει στα όσα αναφέρει η wikipedia γι αυτη την αμερικάνικη μικρή πόλη.

Παραδεισούπολη (!) λοιπόν..
Φέτος το καλοκαίρι, μη έχοντας κανονίσει τίποτε για διακοπές (προσπαθούσα ο "έρμος" να μάθω μερικά βασικά πράγματα για ενα στατιστικό πρόγραμμα επεξεργασίας), αποφασίσαμε μαζί με τη σύζυγο να πάμε μια ολιγοήμερη εκδρομή κάπου που να μην εξαρτώμαστε απο πλοία. (Αρκεί το φερι Κερκυρα-Ηγουμενίτσα)
Ο "εύκολος" προορισμός έγινε αρχικά Ξάνθη (υπέροχη), μετά Κομοτηνή (πολύ ενδιαφέρουσα) και τέλος Αλεξανδρούπολη.. Ετσι, 2 μερες σε καθε μια. Φοβερά μέρη, ωραίες διαδρομές, ας πούμε ενα διάλλειμμα απο τη ρουτίνα.
Φτάνοντας στην Αλεξανδρούπολη (ψέμματα, ήδη απο την Ξάνθη), άρχισε μια ιδέα να ξεδιπλώνεται στο μυαλό μου: Να επισκεφτώ... έστω και καθυστερημένα, τον φίλο μου τον Γιάννη, να του αφήσω κάποια λουλούδια και -ίσως- να ανάψω και κάποιο καντήλι, που πιθανόν να είχε εκει κοντά.
Ειναι απερίγραπτο ενα τέτοιο ταξίδι, ανήμερα δεκαπενταύγουστο. Σε κάθε τοπίο ερχόταν οι αφηγήσεις του αδικοχαμένου μου συμφοιτητή, για τα χωράφια, για το τρακτέρ που όργωνε, για το Οπελ Ασκόνα του πατέρα του (τούχε σβήσει το 1.2 ο μπαγάσας ο Γιάννης και του είχε βάλει ταμπελίτσα 1.9 !!!) , τη μουσική που έβαζε στο χωριό τα καλοκαίρια, οι Τζεθρο Ταλ, οι Κινκς, ο Αλ Στιουαρτ... Λες και ο απέραντος κάμπος εκεί ψηλα στο τριεθνές, έφτιαχνε εικόνες και εφερνε ήχους που ξεπερνούσαν το θόρυβο της μηχανής και μεταλλάσσονταν σε ατέλειωτες φοιτητικές συζητήσεις για Σοφτ Μασιν, Βαν ντερ Γκραφ και Φλητγουντ Μακ. Για τη Μαρία, για τη Θένη, για την Άννα. Την Άννα... Για τον απειροστικό, τη μηχανική, τη στατιστική. Γέλια, φωνές, πλάκες...
Ήλιος και πολλή ζέστη. Kαι μια ατέλειωτη, βασανιστική ευθεία -μάρτυρας η φωτογραφία- λες και ο προορισμός έκανε αστεία.
Μια αίσθηση περίεργη, σαν να ταξιδευεις έξω απο αυτόν τον κόσμο.
Και, φαντάζομαι - είμαι δηλ σίγουρος- πως και η γυναίκα μου είχε καταλάβει τη συγκίνησή μου (είχε χάσει κι αυτή πριν απο μερικά χρόνια μια καλή της φίλη, έτσι τζάμπα, λες και οι καλοί άνθρωποι πρέπει να αφήνουν ενα μικρό στίγμα σ αυτό τον κόσμο, τόσο δα..)
Φτάσαμε στο χωριό. Για πάνω απο μια ωρα κάναμε γύρες μέσα στους τάφους.
Τίποτε. Ημουν σίγουρος όμως, έτσι μου είχαν πει οι συγκάτοικοί του και αδερφικοί μου φίλοι. Εκεί ήταν. Αλλά, που?
Απογοητεύτηκα. Ντράπηκα και ξεκίνησα να φύγω. Λίγο παραπέρα, δυο κυρίες γύρω στα 65 στον κήπο τους παρατηρούσαν ενα "ξένο" αυτοκίνητο, 3 η ωρα το μεσημερι να ερχεται απο το νεκροταφείο. "Τι θέλετε?"
"Ψάχνω να βρω... να, ο Αργυριάδης ο Γιάννης, ξέρετε.."
"Όχι, δεν ξέρουμε, τέτοιο όνομα εδω"....
Τάχασα.
Το μόνο που δεν σκέφτηκα ήταν πως, όπως γίνεται συνήθως, ο Γιαννάκης ήταν απο διπλανό, μικρότερο χωριό και έλεγε τα Δίκαια σαν χωριό του. Κεφαλοχώρι.. Είχαν και σταθμό τραίνου άλλωστε!!!
Λίγα χιλιόμετρα (ενα? δυο?) πιο πάνω ήταν... Πάλι μου την έσκασε. Αλλά θα ξαναπάω.. Τώρα που ξέρω και το δρόμο..

υγ: Κόσμος έρχεται και -δυστυχώς- κόσμος φευγει. Αφιερώνω την ανάρτηση αυτή στη μνήμη της Ρόης Λαμπρίδου (έστω και με καθυστέρηση) και του Νίκου Γαλατσάνου..

ΗΒΑΝΣΤΟΝ, ΙΛΙΝΟ'Ι' (Evanston, Illinois) - για τη ζωή

Τι "ζημιά" ήταν αυτή που είχε κάνει εκείνη η φοβερή και τρομερή λίστα του Αργύρη Ζήλου στον "Ήχο" στα τέλη της δεκαετίας του '70..
Και μια τρελή παρέα είχε βαλθεί να αποκτήσει όλα αυτά τα άλμπουμ, τα 50 καλύτερα του ροκ, σύμφωνα με τον κορυφαίο μουσικοκριτικό, τα 50 καλύτερα μέχρι εκείνη την εποχή, θα συμπλήρωνα εγώ και δεν νομίζω να διαφωνούσε ο Αργύρης.
Βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν όλα. Ήταν ακόμη μια εποχή πολύ δύσκολη στο να βρεις ότι δίσκο ήθελες. Καλά καλά δεν γνώριζες ονόματα, πέρα από αυτά που έγραφαν οι καλοί συντάκτες του Ήχου, της Μουσικής και του -τότε Ποπ και Ροκ. Έτσι, μια τέτοια λίστα ήταν κάτι σαν πυξίδα για όλους εμάς που είχαμε αποφασίσει -χωρίς να το ξέρουμε- πως η ζωή μας θα ήταν κατά κάποιο τρόπο "ταγμένη" στην αναζήτηση ήχων, ήχων και άλλων ήχων, με όλο το κόστος (και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο οικονομικό μέρος) που συνεπάγεται μια τέτοια αφιέρωση.
Ενα απο τα άλμπουμ που υπήρχε στη λίστα των "50 καλύτερων" ήταν και το Pretzel Logic των Νεουορκέζων Steely Dan (1974). Το όνομα λοιπόν αυτό, με την παρουσία του στη λίστα, με έσπρωξε να αγοράσω το καλοκαίρι του '80, το "Gaucho". Απογοητεύτηκα. Όχι πως δεν ήταν καλό, να εξηγούμαστε. Απλά, ήταν έξω απο τα νερά που κολυμπούσα τοτε.
Μυαλό δεν έβαλα - τι είδηση!- και μερικούς μήνες αργότερα, νάσου και το Can't buy a Thrill, το πρώτο τους.
Ωπ! Εδω τα πράγματα ήταν πολύ, μα πολύ καλύτερα.
Αρχές λοιπόν του καλοκαιριού του '82, δίνω μια δική μου λίστα με αναζητήσεις βινυλίων σε ενα φίλο - που με κοροιδευει απο ψηλά- και εκεί γύρω στον Ιούνιο, έρχεται το Λογικό κουλουράκι του εξαιρετικού δίδυμου των Fagen και Becker.
Μα... δεν υπήρχε ουτε ενα απλά καλό τραγούδι!
Αλλά...
Ενα Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο αριστούργημα, ενα μπουκέτο απο λουλούδια, μια βροχή απο συναισθήματα που ξεπηδούσαν απο τα αυλάκια του βινυλίου (εισαγωγής και εκπληκτικής εγγραφής, ακόμη και για το φτηνό μου τότε στερεοφωνικό)
Πόσες φορές έχει τύχει να ακόυσετε κάτι και να αισθανθείτε πως αγαπάτε ΟΛΟ τον κόσμο?
Δυσκολευομαι πραγματικά να βρω κάποιο τραγούδι να πρωτοδιαλέξω..

Pretzel Logic
I would love to tour the Southland
In a travelling minstrel show
Yes I'd love to tour the Southland
In a traveling minstrel show
Yes I'm dying to be a star and make them laugh
Sound just like a record on the phonograph
Those days are gone forever
Over a long time ago, oh yeah

I have never met Napoleon
But I plan to find the time
I have never met Napoleon
But I plan to find the time
'Cause he looks so fine upon that hill
They tell me he was lonely, he's lonely still
Those days are gone forever
Over a long time ago, oh yeah

I stepped up on the platform
The man gave me the news
He said, You must be joking son
Where did you get those shoes?
Where did you get those shoes?

Well, I've seen 'em on the TV, the movie show
They say the times are changing but I just don't know
These things are gone forever
Over a long time ago, oh yeah

Μα, δεν είναι δίκαιο.. Αμέσως μετά ακολουθεί το With a Gun, μετα το Charlie Freak...
Ή μήπως να πάμε στην πρώτη πλευρά?? Με το Rikki don't loose that number, για την Erica DeGre, το Barrytown...
To άλμπουμ γράφτηκε κατευθείαν σε μια Maxell, 90αρα και ήταν η συντροφιά μου στο παλιό Πεζώ 104 του πατέρα μου, για εκείνο το καλοκαίρι (μα και για πολλά ακόμη). Μουντιαλικό καλοκαίρι, στα γήπεδα της Ισπανίας, με Σουμάχερ, Πλατινί, Μπατιστόν και Αλτομπέλι.
Αλλά και ατέλειωτα υγρά μπάνια σε θάλασσες, σε παραλίες και αμμουδιές. Και φυσικά, αυθόρμητα η ερώτηση "Have you ever met Napoleon?"
Mια ερώτηση χωρίς την πιθανότητα σοβαρής απάντησης, απο την ίδια της τη φύση.
Και κάπου εκεί γύρω και το ...Evanston.
Που, φαινομενικά, δεν πολυκολλάει σε όλα αυτά. Ετσι δεν είναι?
Ε, δεν πειράζει, ας μείνει κάτι και για μένα..

(αφιερωμένο στον Ηρακλή, τον Ηλία, τον Σπύρο, τον Νίκο και φυσικά στη Mary, άσχετα αν δεν το διαβάσουν ποτέ)

Στο επόμενο: ΗΒΑΝΣΤΟΝ, ΙΛΙΝΟ'Ι' (Evanston, Illinois) - για το θάνατο

Ο ΣΑΙΞΠΗΡ, Ο ΜΠΕΡΝΟΥΛΙ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ

(απο εδώ)

Είχα ήδη ολοκληρώσει την φοιτητική μου περιπέτεια, όταν - εβδομάδες πριν ξεκινήσω την αμέσως επόμενη, την στρατιωτική- έπεσε στα χέρια μου (εννοώ δηλαδή πως το αγόρασα..) το άλμπουμ των This Mortal Coil "It 'll End in Tears" (1984). Αποκτήθηκε την ίδια μέρα με ένα άλλο αγαπημένο άλμπουμ, των Dead Can Dance, λες και κάποια μυστηριώδης οντότητα ήθελε να με στενοχωρήσει εν όψει της παρατεταμένης - όπως λανθασμένα πίστευα- αποχής μου από τις πολύωρες ακροάσεις λόγω της στρατιωτικής θητείας.

(Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ, μια και εκείνη την τρομερή περίοδο 1984-86, όχι απλά δεν σταμάτησα την αγορά βινυλίων, αλλά -εξ αιτίας της διετούς παραμονής μου στην Αττική γη- του έδωσα που λέμε και κατάλαβε. Είτε στο Βασιλακα, ειτε στο τζαζ-ροκ, είτε αλλού, όλα σχεδόν τα λεφτά των συντηρήσεων μετατρέπονταν σε δίσκους/δευτερο χέρι... μα τα εχω ξαναπει αυτά)

Φοβερή κολεκτίβα - όπως πίστευα στην αρχή - ίσως όμως "απλώς" ένα υπερ-σχήμα κάτω απο την εποπτεία του Ivo Watts-Russell της 4AD, σε εκείνο το άλμπουμ έδινε μια άλλη διάσταση σε τραγούδια που ήδη είχαν γράψει τη δική τους ιστορία και διαδρομή, αλλά στην πλειοψηφία τους είχαν μείνει άγνωστα για το λεγόμενο "ευρύ κοινό", βάζω και την αφεντιά μου σε αυτό.

Συγκλονιστικά τραγούδια, όπως το Song to the Siren (του Tim Buckley, απο τις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ σε αυτό το μπλογκ, χωρίς όμως πολλές ιστορίες) ή το Another Day (του Roy Harper, και αυτό έχει τη δική του παρουσία εδώ), αλλά και άλλα, του Chilton, Colin Newman (ναι, δεν έχω κάνει ακόμη αφιέρωση στους Wire, το ξέρω..), μα και δικά τους, της υπερ-παρέας...

Τα δυο τραγούδια που χρωμάτισα, ήταν και αυτά που "καταδίκασαν" το βινύλιο πολύ σύντομα σε μερικές γρατσουνίτσες, μια και ακούγονταν περισσότερο απο τα άλλα, κάτι απόλυτα λογικό (ετσι δεν είναι?)

Φυσικά, κάθε κυκλοφορία των TMC ήταν "είδηση" για τα αυτιά μου - και όχι μόνο. Ακολούθησαν άλλα δυο απίστευτα άλμπουμ και η παρέα σταμάτησε το σχήμα αυτό. Εγινε μια προσπάθεια ακόμη, εκει στα μέσα των '90s, με άλλο όνομα (Hope Blister), αλλά τιποτε το ιδιαίτερο.

και