ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία ανάρτηση, μπορώ να πω πως ήμουν πολύ πιεσμένος από την εργασία και το σχολείο . Ε, όχι πως δεν είμαι και τώρα πολύ απασχολημένος, αλλά ήταν πολλές και οι σκέψεις που με συνόδεψαν αυτό το διάστημα.

Όμως, δεν "γύρισα" απόψε για να γράψω αυτές τις σκέψεις, αλλά για να μοιραστώ ένα ζευγάρι τραγουδιών με αρκετά κοινά σημεία μεταξύ τους.

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή:

Το 1970 κυκλοφορεί το εξαιρετικό From Home to Home των Βρετανών Fairfield Parlour. Σχεδόν παράλληλο σχήμα με τους Kaleidoscope απο τους οποίους προέκυψαν - τους Βρετανούς πάντα. Ιστορία οι Kaleidoscope... Δυο υπέροχα άλμπουμ και ενα ακόμη, το 1971 - ενώ έχουν μεσολαβήσει ενδιάμεσα οι FP. Το άλμπουμ του '71 κυκλοφόρησε τελικά είκοσι χρόνια μετά.. Βρετανική ψυχεδέλεια στις πολύ καλές της στιγμές. Και φυσικά, όπως είπαμε, οι ταμπέλες δεν κάνουν καλό σε αυτές τις ιστορίες. Απο την άλλη, τα εξώφυλλα πολύχρωμα και γευστικά. Αλλά όχι, το From Home.. δεν έχει χρώματα και εξοχές. Είναι ένα μισοσκότεινο δωμάτιο - σοφίτα- με μια μεσήλικη (και βάλε) φιγούρα που ξεφυλλίζει αναμνήσεις και που το πρόσωπο φαίνεται σε ενα καθρέπτη. Πολύ συναισθηματικό άλμπουμ, πολύ ωραία τραγούδια - το ξανάγραψα, ε?- και μεταξύ αυτών το απίστευτο Αries.. Όταν κάπου στη μέση μπαίνει το mellotron, νομίζω πως η φιγούρα σηκώνει το βλέμμα από το χαρτί...

Aries
I used to collect cigarette cards
Emma Crabley was a face I knew
Spike Kasperak, he owned the pub
He had a wooden leg,
oh the names we used to call him

Me and my friends found a motorbike
Whitey died flying through Woollies window
Pilot Boat Park was our paradise
Oh the summers with the girls,
if you want to I'll show you the scars

Hold my hand and tell me where we are
Hold my hand, hold my hand, Aries
And tell me where we are
Hold my hand

We smoked a million cigarettes
Often woke behind the factory wall
Spike Kasperak got twenty years
I really don't know why, and just now I can't think back that far

Hold my hand and tell me where we are
Hold my hand, hold my hand, Aries
And tell me where we are
Hold my hand

And upon the wall hangs the legend, "I love the Beatles"
And the moss grows between the crumbling bricks
And the boys play tricks on the girls

And somewhere that I've never seen
It's still raining

Μαγικό...
Και ερχόμαστε στον Bill Fay.
Τι να πω? Η καλύτερα τι να πρωτοπώ..

Πρωτοάκουσα τραγούδι του, το "Scream in the Ears" πριν απο καμμιά 20αριά χρόνια σε μια συλλογή (Marmalade Skies). Εθιστικό, μεθυστικό αλλά και πικρό (κυρίως) κομμάτι. Τότε - φυσικά- δεν είχα πρόσβαση σε διαδίκτυο και τέτοιες ιστορίες, έτσι έμεινα με την απορία του τι άλλο είχε βγάλει αυτός ο καλλιτέχνης. Πριν απο λίγα χρόνια, βρηκα πολλά στοιχεία, βρήκα τους δίσκους του (δυο επίσημους και μερικές συλλογές) και περιμένω το χαμένο του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει .. φετος. Τα λογια για αυτά τα δυο άλμπουμ είναι διχως αλλο φτωχα. Φυσικά, και τα δυο, στην εποχή τους (1970 το ομότιτλο και 1971 το Time of the Last Persecution) πήγαν "άκλαυτα". Δεν πούλησαν και όπως ήταν αναμενόμενο η εταιρία του, η Deram τον έδιωξε χωρίς πολλά πολλά.

Mε στίχους εμπνευσμένους απο τη Βίβλο - δίχως όμως ίχνος θρησκευτικού μανδύα, αλλά κυρίως απο τη ζωή των απλών ανώνυμων ανθρωπων. Χρησιμοποιεί ιστορίες του πολέμου , εμπνέεται απο τον Sassoon (Sing Us One Of Your Songs May) για να δείξει τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης, την απώλεια ιστορικής μνήμης (Pictures of Adolf again) αλλά προχωράει ακόμη πιο βαθειά στη σκέψη και στην ψυχή..

Απο το πρώτο άλμπουμ του ακούμε το Gentle Willie.

Gentle Willie

Willie was a sailor
He sailed on the sea
And Willie said a sailor’s life
Is the life for me
But they sent him into battle
For to lay down his life
And Willie said a sailor’s life is not for me

So Willie joined the air force
He learnt how to fly
And Willie said how happy
He was flying in the sky
But they sent him into battle
For to lay down his life
And Willie said the air force is no life for me

Now Willie got to thinking
People were plotting for his life
So he bought himself a watchtower
And locked himself inside
But the tower looked o’er a battlefield
Where men laid down their lives
And Willie had to laugh but then he cried

Να που τελικά τις ιστορίες απόψε δεν τις είπα εγω.
Η μόνη παρουσία μου εδώ είναι αυτή της φωτογραφίας, 1964, στην αγκαλιά του παππού μου, και με αγαπημένες παρουσίες - απουσίες γύρω μου. Το δασακι αυτό υπάρχει ακόμη -φυσικά- στα περίχωρα των Τρικάλων, εχει δίπλα και εγκαταστάσεις για αθλοπαιδιές πια - τρόμαξα να το γνωρίσω πέρυσι που ξαναβρέθηκα κάπου κει. Μαζί μου, σαν μουσική (και ισως οχι μόνο) ατμόσφαιρα, ήταν και ο "Ευγενικός Ουίλλι", συγκινητική προσφορά του τυχαίου που καμμιά φορά το λέμε και ζωή μας