Ο ΜΑΡΛΟΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΝΔΙΑΝΑ

Hey hey, my my
Rock and roll can never die
There's more to the picture
Than meets the eye

Θα έφτανε, αργά ή γρήγορα, η ώρα για το αφιέρωμα - το φτωχό, απ΄όποια πλευρά και να το εξετάσει κανείς- στον Neil Young.
Είχα την τύχη να μου τον γνωρίσει ένας από τους πιο αγαπημένους μου συμφοιτητές, μέσα από τα αυλάκια του "After the Goldrush" και στη συνέχεια του "Harvest". Ακολούθησαν, με τη σειρά αγοράς βινυλίων, εννοείται, τα Everybody Knows This is Nowhere, American Stars and Bars και Rust never Sleeps (1979). Ενδιάμεσα είχα πάρει και το Comes a Time, όλα αυτά στα φοιτητικά μου χρόνια!!
Ένα λεπτό! Το Rust never Sleeps δεν το αγόρασα παρα το 1985, σε κάποια έξοδο από τον Ασπρόπυργο, κάποιο απόγευμα στο 7+7 (το παλιό) στο Μοναστηράκι. Που ήταν τα προηγούμενα χρόνια? Καθήστε λίγο να θυμηθώ.
Έχουν περάσει και τόσα χρόνια, βλέπετε, και ο ρομαντικός 50αρης του 2011, δεν είναι ακριβώς ο φοιτητής του '80, όπως φαίνεται στη φωτό (δεξιά, ο μόνος χωρις μούσι!). Έτσι, η μνήμη συνηθίζει και παίζει περίεργα παιχνίδια. Ξεχνάς, θυμάσαι, ξαναξεχνάς, και ούτω καθεξής..
Είμαστε λοιπόν στο After the Goldrush και ακούμε το Southern Man και το πόδι καρφώνεται ρυθμικά στο πάτωμα με την τραγουδάρα, όταν ακούμε το Till the Morning Comes και νοσταλγούμε αυτό που δεν έχουμε ζήσει ακόμη, και μετά βάζουμε το Harvest και να η "καρδιά απο χρυσάφι" ή καλύτερα η "φλέβα χρυσού" ή όπως διάολο θέλει να το μεταφράσει ο καθένας, και να το Old Man και να το Needle and the Damage done και φτάνουμε στο Words που είναι το ιδανικό τραγούδι να τελειώνει η μέρα σου, όχι όμως και η ζωή σου, γιατι είναι κρίμα...
Kαι μετά, "παιδιά βρήκα το Everybody Knows This is Nowhere, εχει δυο απίστευτα τραγούδια", αλλά την ίδια εποχή που το έχω αγοράσει απο την εβδομάδα προσφορών στην Κέρκυρα, έχει βγεί η "Σκουριά που δεν κοιμάται" και όλα περνούν σε δευτερη μοίρα.
Και δώστου "Hey hey My My" με κάθε τρόπο, με το στερεοφωνικό, με την κιθάρα στην παρέα (την κιθάρα που ΔΕΝ επαιζα εγω, μια και ποτε μου δεν έμαθα να παίζω - πέρα απο φυσαρμόνικα - αλλά αυτό ειναι μια άλλη ιστορία) και ξανα και ξανα ... Rock n roll can never die και ξανα και ξανα..
Α! Και φυσικά ...
Look out, Mama,
there's a white boat
comin' up the river...
Ιστορίες...
ιστορίες με περιπλανώμενους, με ποτάμια, με αγάπες ανεκπλήρωτες, με αγάπες προδομένες, ιστορίες με υποσχέσεις, με φιλίες που χαθήκανε στο χάος που ονομάζουμε "ζωή" και κάπου εκεί, έρχεται ενα πρωί που σε ξαναβρίσκει ο Μαρλον Μπραντο με την Ποκαχόντας και σε τραβάνε απο το χέρι, να σε πάνε βόλτα, μυθικά πρόσωπα κι οι δυο πια.
Βόλτα σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει ή καλύτερα που ίσως έχεις φτάσει κοντά.

Pocahontas
Aurora borealis
The icy sky at night
Paddles cut the water
In a long and hurried flight
From the white man
To the fields of green
And the homeland
We've never seen.

They killed us in our tepee
And they cut our women down
They might have left some babies
Cryin' on the ground
But the firesticks
And the wagons come
And the night falls
On the setting sun.

They massacred the buffalo
Kitty corner from the bank
The taxis run across my feet
And my eyes have turned to blanks
In my little box
At the top of the stairs
With my Indian rug
And a pipe to share.

I wish a was a trapper
I would give thousand pelts
To sleep with Pocahontas
And find out how she felt
In the mornin'
On the fields of green
In the homeland
We've never seen.

And maybe Marlon Brando
Will be there by the fire
We'll sit and talk of Hollywood
And the good things there for hire
And the Astrodome
And the first tepee
Marlon Brando, Pocahontas and me
Marlon Brando, Pocahontas and me
Pocahontas.

Απο εκείνη, τη μαγική εποχή είναι και η παρακάτω φωτογραφία, μια μερική περιγραφή της οποίας έδωσα στην αρχή της ανάρτησης, έχοντας δικαίωμα να προσδιορίσω μόνο την αφεντιά μου.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έκανε έτσι ξαφνικά, να πάμε και οι τέσσερις και να μείνουμε για 2 μέρες στο σπίτι μου στην Κέρκυρα. Οι γονείς μου ακόμη τη θυμούνται αυτή τη φάση με νοσταλγία, παρότι είχαμε στριμωχτεί. Και ο αδερφός μου, μικρός 10 χρονών τότε, ακόμη τη θυμάται. Βόλτες, όπου μπορούσαμε να πάμε με το αυτοκίνητο, Πέλεκα, Μπενίτσες, Αχίλλειο, απλά πράγματα δηλαδή και μετά σπίτι - οχι φυσικά μπαράκια και τέτοια, δεν υπήρχε και χρήμα γι αυτά, αλλά γενικά μια τρελή παρέα. Ακόμη και στο ταξίδι της επιστροφής υπήρχε άφθονο γέλιο.... Περιαυτολογώντας, ήταν και η τελευταία φορά που εμφανίζομαι με πολύ μαλλί (ή με μαλλί γενικώς)

...
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο φέρνω τακτικά μεσα στο μυαλό μου αυτά τα πέντε φτωχα φοιτητικά χρόνια. Ίσως η απάντηση έχει να κάνει με την ποιότητα αυτών των ανθρώπων που έκανα τότε παρέα. Ίσως, για τα κοινά μουσικά γούστα και τις αλληλεπιδράσεις με όλα αυτά που μας άρεσαν τότε.. Ακόμη, γαμώ το και με τους ...City.. αλλά γι αυτούς έχουμε ήδη πει.
Πήγαινα στα Γιάννενα, και μετά, αφού πήρα πτυχίο. Πήγαινα για 1-2 μέρες, αλλά ήταν η παρέα τέτοια που δεν επέτρεπε τη νοσταλγική διάθεση, τουλάχιστο την έντονη. Άλλωστε, δεν είχαν περάσει δα και πολλά χρονια.
Απο το 2003 που ξεκίνησα ξανα τα παρε δωσε με το πανεπιστημιο, άρχισα να τα ξαναβλέπω με άλλο μάτι. Κάθε πέρασμα απο παλιά γειτονιά, απο στέκι, απο παλιό σπίτι, έγινε ενα μαρτύριο.
Δεν μπορώ να γράψω κατι άλλο, για το πως αισθάνομαι πια εκεί. Ίσως, είναι αυτό που μου είπαν οι καλοί μου φίλοι ο Γιώργος και η Δήμητρα, μόλις χτες: "Τα Γιάννενα που ζήσαμε δεν υπάρχουν πια, ειναι μια ΑΛΛΗ πόλη". Και πραγματικά, αυτό είναι.
Χωρίς τους ανθρώπους, οι πόλεις είναι τραγικά διαφορετικές.
Και μένει πια μια ανάμνηση, κάτι σαν παραμύθι, λες και δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ο Μαρλον Μπράντο, ουτε η Ποκαχόντας, ουτε ο Νηλ Γιανγκ.
Ούτε τα Γιάννενα, ούτε οι τρελές φοιτητικές εκδρομές. Ούτε το σπίτι που έμενες, εκεί πίσω απο το γήπεδο ή πάνω στην πλατεία Ομήρου, ή οι συμφοιτητές σου εκεί πιο δίπλα. Ούτε το βδομαδιάτικο ματσάκι στο γιαννιώτικο σαλόνι, συνήθως μετα απο βραδινή φοιτητική έξοδο..
Ή μήπως δεν ήταν παραμύθι?
Στην επιστροφή, πέρασα απο τον Αρδα, θεωρώντας πως το ποτάμι θα ξέπλενε τη στενοχώρια μου αλλά η φωτογραφία απο εκεί μάλλον δεν βοηθάει να βγούν ασφαλη συμπεράσματα


Αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση στον Γιωργο, τον Ηλία και στη μνημη του Γιάννη. Και φυσικά στις οικογένειές τους