Μέρος 2ο: Αγάπη και Έλεος

Θέλεις γιατί ήταν πολύ "αμερικάνικο", πολύ "έξω από τα καθημερινά μου" ή ακόμη "λαλάδικο" (!)- όπως το είχαμε χαρακτηρίσει, μια καλή παρέα τότε - το Pet Sounds των Beach Boys δεν βρέθηκε ποτέ στη λίστα των επιθυμιών να ακουστεί πολύ στο παλιό μου καλό Φίλιπς. Και όταν αυτό σταμάτησε να είναι το μέσο ανάγνωσης των βινυλίων μου και το ρόλο αυτό ανέλαβε ο Ιάπωνας κος Τεχνικς, πάλι μια από τα ίδια.
Παρ' όλα αυτά πάντα μέσα στο μυαλό μου υπήρχε και πάντα εξακολουθεί να υπάρχει εκείνη η φοβερή και τρομερή λίστα του Ζήλου στον παλιό Ήχο (έχω ξαναγράψει και ενδεχομένως να ξαναξαναγραψω) μέσα στην οποία φιγουράριζε το άλμπουμ αυτό. Δικαιολογούσε φυσικά ο Αργύρης την επιλογή του (δεν θυμάμαι πια και είναι και λίγο δύσκολο να βρεθεί το τεύχος μετά από την καταστροφή που έπαθα πριν από 1,5 χρόνο, παραμονή του Θωμά, όταν πλημμύρισε το υπόγειο που ήταν ΟΛΑ τα τεύχη των αγαπημένων μου μουσικών περιοδικών... Το 90% είναι μη αναγνώσιμα πια και εγώ τα κρατώ και θα συνεχίσω να τα κρατώ, έτσι κατεστραμμένα, όσο γίνεται. Σαν να φυλάω στο υπόγειο το σκήνωμα μιας τεράστιας εποχής. Αναρωτιέμαι τι είναι πια αυτό.. Κόλλημα? Αρρώστια? Αγάπη? Διαστροφή? Σεβασμός?)
Η ιστορία μου με τους ΒΒ ξεκινάει σχετικά αργά, όταν κάποιο πρωινό πασχαλιάτικων διακοπών του '83, σε ένα δισκάδικο στην Κέρκυρα πέφτει το μάτι μου στο Surf's Up,  από τα τελευταία αξιόλογα άλμπουμ τους. "Εισαγωγής σε ελληνική τιμή", με την ετικέτα - για όσους θυμούνται με νοσταλγία - μειντ ιν χολλαντ (όλα τα ολλανδικά ήταν φτηνά) και με έντονη την πίκρα σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ - και τι εξώφυλλο... Όμως, με άφησε ασυγκίνητο. Το ένα μετά το άλλο, τα τραγούδια με άφηναν εντελώς αδιάφορο, σε σημείο που να κοιτώ και να ξανακοιτώ το εξώφυλλο αν πραγματικά ήταν οι ξακουστοί Μπιτς Μπόυς που τόσο συχνά τους ανέφερε ο Πετρίδης στα αφιερώματά του. Τίποτε. Μηδέν. Καμία αίσθηση. Ε, καλά τώρα, εντάξει υπερβάλλω, δεν ήταν και για πέταμα. Απλά, ίσως περίμενα πολλά παραπάνω.
Τρία χρόνια μετά, μου ήρθε από την Αγγλία, μέσα σε μια στενοχωρημένη σακούλα του HMV το Pet Sounds. Μια από τα ίδια, δυστυχώς. Βέβαια, υπήρχε ένα Sloop John B. που φέρνει τον ήλιο ότι ώρα και να ναι, ότι καιρό και να κάνει. Αλλά, γενικά, τα ίδια. Ε, δεν είχα και πολλή όρεξη να την ψάξω, ίσως ήταν και οι συνθήκες τέτοιες που δεν βοήθαγαν, δεν είχα φερθεί και καλά στον άνθρωπο που μου το έφερε (πάντα σ' ευχαριστώ Λιζ και χίλια συγγνώμη) και το Πετ Σαουντς πήγε σε μια κρυφή, σκοτεινή θέση στη δισκοθήκη, αταίριαστη με την υψηλή θέση που κατείχε στη λίστα του Ζήλου.
Και φτάνουμε αισίως στο 1988
Ο Brian Wilson έχοντας σε μεγάλο βαθμό αφήσει πίσω μια σειρά από σοβαρά προβλήματα υγείας - να μην τα γράψω εδώ, υπάρχουν άπειρες αναφορές - κυκλοφορεί το ομώνυμό του άλμπουμ.Διθύραμβοι στον Ήχο, αλλά και στο Ποπ κ Ροκ, πολλά αστέρια, αλλά εγώ είχα μουλαρώσει.
Η πλάκα είναι ότι είχα δει το άλμπουμ στις "Μούσες", το δισκάδικο στο οποίο κατά κανόνα ικανοποιούσα τις βινυλιακές μου ανάγκες. Ακόμη και τώρα όταν περνώ από κει, κάνουμε ωραίες κουβέντες τόσο με τον Τάκη και περισσότερο παλιότερα με την αδελφή του την Αλεξάνδρα, τα παιδιά που το είχαν και το έχουν και θυμόμαστε εκείνες τις εποχές με νοσταλγία...
Και αυτό ήταν εισαγωγής σε περιορισμένα αντίτυπα και ελληνική τιμή (γύρω στο 500ρικο - ακριβό για τότε). Το πήρα στα χέρια μου, θυμήθηκα όλα τ΄ άλλα που έγραψα παραπάνω και ...
... το άφησα στη θέση του.
Πήρα φυσικά κάτι άλλο - δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή τι, ίσως κάποτε να το θυμηθώ, αλλά δεν στεναχωρήθηκα. Ούτε ακόμη όταν ο καλός μου φίλος ο Αντρέας ο Σγούρος βρίσκοντάς με κάποιο μεσημέρι έξω μου έκανε κουβέντα ακριβώς για το άλμπουμ αυτό, λέγοντας τα καλύτερα λόγια.
Όμως, ήταν 1988 -ίσως αρχές 89- και η ζωή μου ήταν εγκλωβισμένη λες και κάποιοι αδιέξοδοι τοίχοι είχαν υψωθεί επικίνδυνα γύρω μου, μην αφήνοντας καθόλου αέρα να περάσει.
Έχασα πολλά εκείνη την εποχή και δεν είχε φτάσει ακόμη το τέλος της και το υποψιαζόμουν. Δεν μπορώ φυσικά να αρχίσω να γράφω άλλες προσωπικές ιστορίες από τότε, μια και δεν είναι σωστό να κατηγορείς ανθρώπους και καταστάσεις που δεν είναι εδώ. Φυσικά, κέρδισα και πολλά, αν θεωρείται κέρδος η απόκτηση εμπειριών (εμπειρία: συνήθως έτσι βαφτίζουμε τις μαλακίες μας).
Μουσική, όμως, που είναι η μουσική;
Ναι, παρασύρθηκα..
Εδώ και λίγα χρόνια σε μια περίεργη κρίση βινυλιοσυνειδησιακή, αποφάσισα να βρω το ομώνυμο αυτό άλμπουμ του Γουίλσον. Έτσι κι αλλιώς δεν το είχα πετύχει σε κάποιο δισκάδικο, 20 χρόνια τώρα (20!).
Το κατέβασα σχετικά εύκολα και .... η ίδια αίσθηση.. Κατάλαβα ότι τελικά, δεν.
Δεν υπήρχε κάποιος κρίκος που να με συνδέει με το φαινόμενο Μπιτς Μπους - Μπράιαν Γουίλσον. Οριστικά.
Το ίδιο βράδυ ξάπλωσα, αλλά κάποια μελωδία συνεχώς ερχόταν στο μυαλό μου. Το ίδιο και την άλλη μέρα. Κάθε μέρα ακούω πάνω από 4-5 άλμπουμ (κλασική, τζαζ, ροκ, φολκ) την ώρα που μελετώ ή ετοιμάζω υλικό για το σχολείο. Μα, αυτή η μελωδία?
Έ! ήταν το Love and Mercy, μαντέψτε από που....

 

Στα 2:54 λεπτά του δίνει τόσα πολλά που είναι πραγματικά απίστευτο του πόσο δυνατό τραγούδι είναι τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ξέθαψα από τη μνήμη μου χιλιάδες λέξεις, στενοχώριες, χαρές, φόβους, ανησυχίες, άγχη, κλάματα, γέλια, τσακωμούς, αγάπες και φυσικά από τη δισκοθήκη τα άλμπουμ των ΒΒ  για να τα ξανακούσω.
Δεν μου έκαναν τη χάρη να με συγκινήσουν - ούτε τώρα, ακόμη μια φορά, είναι να μη σου τύχει τελικά - αλλά δώσαμε ραντεβού ξανά σε λίγα χρόνια.
Πρέπει να έχεις τέτοιους καλούς φίλους τελικά, που να τους συναντάς τόσο αραιά. Όχι για να στοιχειώνουν την κάθε μέρα σου, αλλά για να σου θυμίζουν τα λάθη σου.
Έτσι ώστε, αν τυχόν τα ξανακάνεις ή έστω απλά τα θυμηθείς, να ξέρεις ότι κάποιος θα είναι εκεί να σου τα τραγουδά
Χωρίς έλεος..

I was sittin' in a crummy movie with my hands on my chin
Oh the violence that occurs seems like we never win

Love and mercy that's what you need tonight
So, love and mercy to you and your friends tonight

I was lyin' in my room and the news came on T.V.
A lotta people out there hurtin' and it really scares me

Love and mercy that's what you need tonight
So, love and mercy to you and your friends tonight

I was standin' in a bar and watchin' all the people there
Oh the lonliness in this world well it's just not fair

Oooooo-ooooooo-ooooooo
Oooooo-ooooooo-ooooooo-ooooooo-ooooooo
Ahhhhh-ahhhhhh-ahhhhhh-ohhhhhh-ohhhhhh

Hey love and mercy that's what you need tonight
So, love and mercy to you and your friends tonight

Love and mercy that's what you need tonight
Love and mercy tonight

Love and mercy

MΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΕΣΣΕΡΑ (Ή ΜΗΠΩΣ ΠΕΝΤΕ?) ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ - Μέρος 1ο: Φυτεύοντας λουλούδια στο χιόνι

Απόψε, μετά από απουσία ενάμιση χρόνου, ξεκινά ένα αφιέρωμα σε τρία - καθένα για τους δικούς του λόγους - σημαντικά άλμπουμ της πενταετίας που ξεκίνησε το 1987 και ολοκληρώθηκε τέλη ΄91 αρχές ΄92.  Καταλαβαίνει κανείς ότι ο ορισμός αυτής της πενταετίας είναι αυθαίρετος και σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό προσωπικός. Το γιατί, μπορεί να φανεί παρακάτω. Μπορεί.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μουσική είναι κυρίως αυτή που μας ενδιαφέρει εδώ, οπότε ας ξεκινήσουμε με μικρά βήματα με τον πρώτο καλεσμένο που δεν είναι άλλος από τον εξαιρετικό κύριο Robbie Robertson, ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστα και στιχουργό των The Band, του τεράστιου αυτού συγκροτήματος που εδώ στην Ελλάδα δεν είχε ίσως την εκτίμηση που πραγματικά άξιζε. Παραμονή της 28ης Οκτωβρίου του 87, κυκλοφόρησε το ομώνυμο προσωπικό του LP, με μια σειρά από πραγματικά διαμάντια. Με εξαιρετική παραγωγή (λέγε με και Daniel Lanois) και με εντυπωσιακή παρέα (πρέπει να είναι μια από τις λίγες φορές που δεν με ενοχλεί η συμμετοχή των υπερφίαλων U2 - η άλλη είναι το Joshua Tree των Eno - Lanois που παίζουν οι U2 --κακία ήταν αυτή, ναι!), ακούγεται με τεράστιο ενδιαφέρον από την αρχή έως το τέλος. 

Το άλμπουμ, ελέω της τότε WEA, κυκλοφόρησε πολύ γρήγορα στην Ελλάδα, αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να το είχα αγοράσει μέσα στα γενέθλιά μου, τέλη Νοέμβρη. Ήμουν πολύ πρεσσαρισμένος τότε, θυμάμαι. Ήδη ένα χρόνο απολυμένος από τον στρατό και με ελάχιστες "επαγγελματικές προοπτικές". Ναι, είχα το πτυχίο μου, αλλά μέχρι εκεί. Κάποια - λίγα - παιδιά της γειτονιάς μου, για μερικά μαθήματα, δυο τρία ακόμη που ήρθαν μετά και έως εκεί. Πήγα, είναι η αλήθεια μερικές φορές στη διεύθυνση δευτεροβάθμιας να δω τη ..σειρά διορισμού μου και με έπιανε κατάθλιψη. Δεν μπορούσα από την άλλη να μένω με τους γονείς μου συνέχεια, ήμουν και 27 χρονών γαϊδούρι και όσο και να ναι είχα την ανάγκη να ζήσω πέρα από την απλή επιβίωση. Μα, ήταν τόσο πολύ άσχημα τα πράγματα τότε; Όχι. Κατηγορηματικά όχι, όπως τώρα τουλάχιστον. Μπορούσα να ψάξω πολύ για ιδιαίτερα, να τυπώσω κάρτες (όπως έκαναν πολλοί φίλοι τότε), να βρω κάποιους συναδέλφους να κάνουμε μια φροντιστηριακή ομάδα (όπως επίσης έκαναν πολλοί τότε), να δώσω εξετάσεις σε κάποιο φορέα κλπ.  

Σε καμία περίπτωση όμως αυτό το τωρινό. Αυτό που βιώνει τόσος κόσμος πια, αυτή τη θλιβερή και βίαιη αβεβαιότητα που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει πότε, που και κυρίως πως θα εκτονωθεί. Αυτό που βιώνει ο αδελφός μου το τελευταίο δίμηνο, απολυμένος από την 11η Ιουνίου, μαζί με τους άλλους συναδέλφους του της ΕΡΑ Κέρκυρας, έχοντας συν τοις άλλοις να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα σχόλια περί δημοσίων υπαλλήλων (όλοι μαζί στο τσουβάλι φυσικά).

Κατάντια φίλοι μου. Κατάντια

Όχι, τότε τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Δεν είχε γίνει και τόσο έντονη η νεοελληνική σήψη, δεν είχε ακόμη αρχίσει ο πόλεμος του λαιφ σταιλ και των γελοίων προτύπων και η συστηματική τους προβολή από τα ΜΜΕ. Και κάποιος που έψαχνε να βρει δουλειά, όλο και κάτι κατάφερνε. Πιθανόν φυσικά να αδικώ αρκετούς και μάλιστα και φίλους μου που να είχαν άλλα όνειρα, αλλά σε γενικές γραμμές κάπως έτσι ήταν. Ήταν δύσκολη εποχή - το ΄παμε- αλλά από το χαρτζιλίκι που έβγαζα από αυτά τα λίγα μαθήματα, πολύ τακτικά όλο και κάποιο δισκάκι αγόραζα (εντάξει, κάθε 15 μέρες 2 ή 3)

Και μέσα σε όλα αυτά, ο κύριος Ρόμπι Ρόμπερτσον. Θυμάμαι πως γύρναγε πάνω στο παλιό μου φίλιπς το βινύλιο, την πολύ καλή του εγγραφή, αλλά κυρίως το συναίσθημα που έβγαινε μέσα από τα αυλάκια του. Την εποχή εκείνη είχα κάνει μια ωραία βουτιά στην γκαραζοψυχεδελική αναβίωση των 80s αλλά δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ τη φοβερή δουλειά του. Και κάποια από τα κομμάτια με καλούσαν συστηματικά να τα ξανακούσω. 

Όπως το Fallen Angel, όπου έχει σημαντική συμμετοχή ο μεγάλος Peter Gabriel (το κομμάτι είναι λες κι έχει βγει από το So) αφιερωμένο στον αγαπημένο του φίλο Richard Manuel που ένα χρόνο πριν είχε φύγει μετά από μια βλακώδη νύχτα γεμάτη Γκραν Μαρνιε και κοκαΐνη. Πολλά για την τραγική αυτή ιστορία λέει εδώ.

Are you out there
Can you hear me
Can you see me in the dark
I don't believe it's all for nothing
It's not just written in the sand
Sometimes I thought you felt too much
And you crossed into the shadowland
And the river was overflowing
And the sky was fiery red
You gotta play the hand that's dealt ya
That's what the old man always said
Fallen Angel
Casts a shadow up against the sun
If my eyes could see
The spirit of the chosen one
In my dream the pipes were playing
In my dream I lost a friend

Come down Gabriel and blow your horn
'Cause some day we will meet again
Fallen Angel
Casts a shadow up against the sun
If my eyes could see
The spirit of the chosen one
All the tears
All the rage
All the blues in the night
If my eyes could see
You kneeling in the silver light
Fallin', fallin', fallin' down
Fallin', fallin' down
Fallin', fallin', fallin' down
Fallin', fallin' down
Fallen Angel
Casts a shadow up against the sun
If my eyes could see
The spirit of the chosen one
All the tears
All the rage
All the blues in the night
If my eyes could see
You kneeling in the silver light
If you're out there can you touch me
Can you see me I don't know
If you're out there can you reach me
Lay a flower in the snow

Δέθηκα πολύ με αυτό το άλμπουμ. Όχι με την εποχή του. Αν και τωρα που το καλοσκέφτομαι, ήταν η εποχή που έκανα όνειρα. Πολλά. Ο επόμενος καλεσμένος ίσως αποδειχθεί πιο κατατοπιστικός

....Αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στη μνήμη της γλυκιάς και αιώνιας αγαπημένης Karen Black....