ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις αυτού του -όχι πια και τόσο συνεπούς- ιστολόγιου-, είχα αναφερθεί σε έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους, το "Nothing Can Stop Us" (1982). Περισσότερο μια συλλογή από ΕΡ και 45αρια και μάλιστα με φαινομενικά ετερόκλητες διασκευές, το άλμπουμ αυτό του Robert Wyatt, είναι ταυτόχρονα σπουδαίο κομμάτι του παζλ για όποιον θελήσει να κάνει μια κατάδυση στο συναρπαστικό έργο του.
Σπουδαίο είπα, ε? Μάλλον απαραίτητο ίσως είναι η καλύτερη έκφραση. Απαραίτητο από πολλές απόψεις. Και τι δεν περνάει από μπροστά μας είτε ως εικόνες είτε ως ήχοι, αυτά τα -(στην ελληνική έκδοση) περίπου- 45 λεπτά! Μπαγκλαντες, Κούβα, Στάλινγκραντ, αμερικάνικος ρατσιστικός Νότος, λατινική Αμερική... Ένας μεγάλος μουσικός σε αναπηρικό καροτσάκι, να σου κάνει μαθήματα πραγματικού διεθνισμού, χωρίς συνθηματολογίες.

Ήταν τα πρώτα χρόνια της ελληνικής Virgin και το βινύλιο ήρθε σχεδόν αμέσως στα δισκάδικα, ακόμη και στην Κέρκυρα που ως μη φοιτητούπολη (τότε) εμφάνιζε δυσκολίες στην αναζήτηση τέτοιου είδους μουσικής.

Ανεπανάληπτες στιγμές χαράς! Παραμονή πρωτοχρονιάς του '82 προς '83..

Το σφραγισμένο πλαστικό κάλυμμα του άλμπουμ είχε ήδη καταλήξει σε ένα κάδο πριν καλά καλά φτάσω στο σπίτι. Ήθελα να δω αν υπάρχουν οι ..στίχοι. Δεν υπήρχαν φυσικά αλλά και δεν ...χρειαζόταν!!

Η αποψινή ανάρτηση, τελευταία της -αρκετά δύσκολης όπως αποδείχθηκε- φετινής χρονιάς είναι αφιερωμένη σε ένα από τα τραγούδια (βεβαίως διασκευή) του άλμπουμ αυτού, του Arauco της σπουδαίας Violetta Parra (1917-1967). Τραγούδι που γράφτηκε το 1962, αλλά τελικά βρήκε τη θέση του σε επίσημη κυκλοφορία μόλις το 1971, στο άλμπουμ της "Canciones Reencontradas en París", τέσσερα χρόνια μετά τον ανελέητα πρόωρο χαμό της. Σαφείς και ευθείες αναφορές σε κοινωνικούς αγώνες, σε δικαιώματα, σε θυσίες, χθεσινές, του σήμερα και του αύριο. Ένα απίστευτο ποίημα που η δημιουργός του το έντυσε με μια εξίσου απίστευτη μελωδία. Ή μήπως έγινε το αντίθετο? Ισπανοί κατακτητές με τη γεύση του ματωμένου χρυσού .. Ινδιάνοι αγωνιστές που η Παρα καλεί να σηκωθούν απο το χώμα.. Αιώνες αδικίας, μαθήματα ιστορίας και κοινωνικής πάλης, μέσα σε πάνω κάτω τρια λεπτά.




Arauco tiene una pena
Arauco tiene una pena
Que no la puedo callar,
Son injusticias de siglos
Que todos ven aplicar,
Nadie le ha puesto remedio
Pudiéndolo remediar.
Levántate, Huenchullán.

Un día llega de lejos
Huescufe conquistador,
Buscando montañas de oro,
Que el indio nunca buscó,
Al indio le basta el oro
Que le relumbra del sol.
Levántate, Curimón. .

Entonces corre la sangre,
No sabe el indio qué hacer,
Le van a quitar su tierra,
La tiene que defender,
El indio se cae muerto,
Y el afuerino de pie.
Levántate, Manquilef

Adónde se fue lautaro
Perdido en el cielo azul,
Y el alma de galvarino
Se la llevó el viento sur,
Por eso pasan llorando
Los cueros de su kultrún.
Levántate, pues, Callfull.

Del año mil cuatrocientos
Que el indio afligido está,
A la sombra de su ruca
Lo pueden ver lloriquear,
Totora de cinco siglos
Nunca se habrá de secar.
Levántate, Callupán.

Arauco tiene una pena
Más negra que su chamal,
Ya no son los españoles
Los que les hacen llorar,
Hoy son los propios chilenos
Los que les quitan su pan.
Levántate, Pailahuán.

Ya rugen las votaciones,
Se escuchan por no dejar,
Pero el quejido del indio
¿por qué no se escuchará?
Aunque resuene en la tumba
La voz de caupolicán,
Levántate, Huenchullán.


και μαζί κάποιες σκέψεις..

Τον περασμένο Νοέμβρη, βρέθηκα πάλι στο χωριό του πατέρα μου για λιγότερο απο μια ώρα, αυτή τη φορά μαζί με τον αδελφό μου, έτσι, για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία να του δείξουμε. Αγαπημένο μέρος, ο χώρος μπροστά απο το σχολείο, σαν να λέμε, η αυλή του, μια και είναι μοιρασμένος νοητά με την εκκλησία. Το δημοτικό είναι γνωστό (και αυτό) σε όσους παρακολουθούν τούτο το ιστολόγιο. Αυτή τη φορά, δεν ήταν κάποια ξεχασμένη υδρόγειος που μου τράβηξε την προσοχή, αλλά μια μεγάλη χούφτα φύλλα, χρυσά φύλλα που είχαν πέσει απο τα δυο τεράστια πλατάνια.

Τι να πω?

Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε απο το μυαλό ήταν ακριβώς αυτή η φράση που δανείστηκε τελικά ο τίτλος. Πέρασαν τα χρόνια -όλα- απο το 1982, όταν πρωτάκουσα αυτό το άλμπουμ, αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι. Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα οποία από φοιτητής του φυσικού τμήματος μεταλλάχθηκα σε καθηγητή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και χάρηκα, φίλοι μου, πραγματικά χάρηκα, γιατί ξέρω πως έχω στα χέρια μου κάθε μέρα, χρόνια τώρα, χρυσάφι.

Όχι αυτό φυσικά που αναζητούσαν οι κονκισταδόρες στο τραγούδι της Violetta Parra, αλλά το γνήσιο, αυτό που διαμορφώνεται, αλλά δεν κοστολογείται, δεν αγοράζεται και δεν πωλείται. Τι άλλο να ζητήσει κανείς?

Αφιερωμένο στους μαθητές και στις μαθήτριες μου (πρώην - νυν και μέλλοντες)

και ...καλύτερη χρονιά σε όλους