Εμπνευσμένοι κατά μεγάλο μέρος απο τον Άμλετ του William Shakespeare, "....To be, or not to be? That is the question—...Devoutly to be wished! To die, to sleep. To sleep, perchance to dream—ay, there's the rub..." οι στίχοι του κομματιού Adagio (Shadows) των ιταλών New Trolls και απο το άλμπουμ τους "Concerto Grosso per I New Trolls" (1971), δένουν εκπληκτικά με τη μουσική που τους μεταφέρει. Μάλιστα, αν κάποιος κάνει την (σωστή) κίνηση και ψάξει το άλμπουμ, θα διαπιστώσει πως οι στίχοι αυτοί έρχονται και ξανάρχονται συνέχεια σε όλη τη διάρκειά του.
Ενδεχομένως, ο καλοπροαίρετος ακροατής να κάνει κι άλλες διαπιστώσεις. Όπως για παράδειγμα, ότι το κομμάτι που ακούμε εδώ είναι αφιερωμένο στον Jimi Hendrix, ή οτι ο κύριος υπεύθυνος της εξαιρετικής προκλασσικής ενορχήστρωσης είναι ο αργεντίνος Luis Enriquez Bacalov, πολύ γνωστός για την υπέροχη μουσική ή και μουσική επιμέλεια που έχει δώσει στην 7η τέχνη.
Ακόμη θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θα ακουγόνταν ο Μπαχ ή ο Βιβάλντι αν στην εποχή τους είχε εφευρεθεί η ηλεκτρική κιθάρα.
Shadows Always searching, never finding Your shadows in the dark Always searching, never finding My shadows in the dark Wishing you to be so near to me Finding only my lonelines Waiting for the sun to shine again Finding that it's gone toο far away To die To sleep Maybe to dream To die To sleep Maybe to dream Maybe to dream To dream
Τραγούδι απώλειας και τραγικού απολογισμού - ξέρεις, αυτού που σε πιάνει μετά τις 2 το βράδι. Τραγούδι που ακούγοντάς το θέλεις να έχεις όλους τους φίλους σου κοντά,
να μιλήσεις, να γελάσεις, ίσως και να ονειρευτείς...
Σήμερα δεν ήθελα να γράψω κάποια ιστορία απο αυτές που συνηθίζω. Τον δίσκο άλλωστε αυτόν- μαζί με το τραγούδι φυσικά , τον ανακάλυψα σχετικά αργά, γύρω στο 2002. Τι μπορεί να μου θυμίζει? Ίσως μερικές φορές που τον άκουγα όπως πηγαινοερχόμουν στα Γιάννενα και μάλιστα όχι απο την εγνατία, αλλά απο τον παλιό δρόμο. Που μπορεί μεν να είναι πιο αργός , αλλά δίνει περισσότερες δυνατότητες στάσεων για ρεμβασμό. Καλά που το σκέφτηκα κιόλας. Την έχω ψιλοβαρεθεί την εγνατία. Λες την άλλη βδομάδα να διαλέξω την παλιά μου διαδρομή μπας και επιστρέψουν και τα καλά μου όνειρα?
Το 1981, o εικοσάχρονος τότε Matt Johnson - μετέπειτα ψυχή των The The, κυκλοφόρησε το εκπληκτικό Burning Blue Soul, ενα εξαιρετικό πειραματικό πρωτοποριακό άλμπουμ που είχε για τελευταίο τραγούδι το συγκλονιστικό Another Boy Drowning, που κοσμεί την αποψινή ανάρτηση.
O δίσκος (η εισαγωγή του για την ακρίβεια) ήταν γι αρκετό καιρό το σήμα της εκπομπής του Αργύρη Ζήλου "Αποηχοι". Το γεγονός μου το επισήμανε γύρω στο '84 ένας συμφοιτητής και αδελφικός φίλος (φτωχές οι λέξεις εδω...), που δεν έμεινε απλά σε αυτό το γεγονός, αλλά εντόπισε και το αριστουργηματικό κομμάτι της ανάρτησης: "Ακου το τελευταίο, είναι εξαιρετικό!!" Μια και σε κάποιους απο τους φίλους μου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο μουσικό αλλά και στο εν γένει καλλιτεχνικό τους κριτήριο, και παρά το γεγονός πως το Soul Mining του ΄83 δεν μπορώ ακριβώς να πω πως με ξεσήκωσε, όταν σε μια έξοδο στην Αθήνα του 1985 το βρήκα στο Μοναστηράκι (στον τότε "Βασίλακα", έτσι για να ξυπνάω και αναμνήσεις σε κάποιους), σε καλή τιμή κιόλας, το αγόρασα. Η εποχή που το πήρα το αδίκησε στ' αυτιά μου. Ήταν λίγο καιρό αφού είχα περάσει τη βασική εκπαίδευση του αλεξιπτωτιστή και με την πρώτη συντήρηση είχα πάρει αρκετά βινύλια μαζί. Πολλά απο αυτά τα ήθελα χρόνια (καταραμένο φετίχ), οπότε έδωσα μεγαλύτερη σημασία σε εκείνα ενω -τι κρίμα αλήθεια!- ο Ματ Τζόνσον χρειάστηκε να περιμένει για λίγα χρόνια μέχρι να πάρει τη θέση που άξιζε στην εκτίμησή μου. Μια σκηνή για την οποία ομολογώ πως ντρέπομαι είναι όταν απολύθηκα και έψαξα τα βινύλια που είχα αγοράσει κατα τη φοβερό εκείνο 21μηνο και τα οποία είχαν μεταφερθεί στην Κέρκυρα πια. Αντικρύζοντας το Burning Blue Soul, έμεινα απορημένος για μια στιγμή.. Πως βρέθηκε αυτό εδώ? Βέβαια, μετά θυμήθηκα. Θυμήθηκα μέχρι και ποια μέρα ήταν... Κυριακή. Και σύμφωνα με το Tupelo του Cave, "η Δευτέρα κλέβει ότι σου δίνει η Κυριακή"..
Another Boy Drowning Monday morning, I looked the mirror in the eyes I think I'd kill myself, if I ever went blind your life is slipping away, you found out you're older than you thought - you were today You've gotta stay optimistic It gets harder by the second We all know we're edging our way toward - the end. - carving hearts and crosses in my head - There's people on the streets throwin' rocks at themselves Coz they ain't got no money - and they're livin' in hell - But there's animals down the road adding fuel to this heat It never did take much guts to be a sheep. There are no voices - as the time approaches, I wanted to be like Bob Dylan Until I discovered Moses Saturday night & I was lying in my bed The window was open & raindrops Were bouncing off my head When it HIT me like a Thunderbolt!!! I don't know nothing- & I'm scared that I never will You pray to your god, that you'll never feel so much pain again. But the agony - has just begun. Movin' on, opening new doors, Life... just doesn't seem that simple Anymore - And in case I don't see you again, I hope you'll feel glad that you know me - while I was HERE!!!
Είναι πολύ δύσκολο να μείνει κανείς ατάραχος παρακολουθώντας αυτούς τους στίχους. Η μουσική απο την άλλη, δημιουργεί το κατάλληλο "φόντο" για να ξετυλιχτούν αυτές οι σκέψεις και πίσω απο αυτό το σκηνικό που φέρνει στο νου ψυχή που μόλις πριν λίγο έχει αποχωριστεί (για πάντα?) απο το σώμα, κρύβεται ένας -μετέπειτα- πολύ γνωστός, ο φοβερός και τρομερός Ivo της 4AD. Φαντάζομαι πως δεν θα "χαθεί" κι αυτό το βίντεο που ειναι δημιουργία του underground σκηνοθέτη George Kuchar (τουλάχιστον έτσι λέει), αλλά δεν βαριέσαι... Όλα προσωρινά είναι κατά βάθος.
H "γνωριμία" μου με τον Brian Eno, ξεκίνησε γύρω στα 1979. Από τους πρώτους μουσικούς ήρωες των φοιτητικών μου χρόνων και της δεύτερης φάσης "λατρείας" ενός μουσικού ιδιώματος - για την πρώτη, δες την προηγούμενη ανάρτηση - μπήκε στη ζωή μου όχι ακριβώς με τη σειρά που είχε ήδη κυκλοφορήσει τα έργα του, αλλά λίγο διαφορετικά..
Ο πρώτος δίσκος του που πέρασε από το πικάπ μου και φυσικά απο τα αυτιά μου ήταν το ...Music for Films. Λίγο μετά ήρθαν ένα δυο από τη σειρά Ambient, ενώ ο δίσκος (1975) που περιέχει το τραγούδι που φιλοξενεί η σημερινή ανάρτηση, ήρθε λίγο μετά κατευθείαν από την Αγγλία, μέσω του καλού μου φίλου -αν και έχουμε χαθεί λίγο τώρα- Νίκου Κόκκαλη.
Μιλώντας για το Music for Films, δυο τρεις μέρες μετά την αγορά του, σε κάποια κινηματογραφική λέσχη των Ιωαννίνων είχε παιχτεί η ταινία για τη ζωή του Egon Schiele . Το σάουντρακ της ταινίας περιέχει το Alternative 3 από το δίσκο αυτό σε μια από τις πλέον απίθανες (και αγαπημένες) σκηνές. (Βάζω το λινκ για το βίντεο, αλλά με επιφύλαξη μιας και είμαι σίγουρος πως αργά ή γρήγορα θα το κατεβάσουν δυστυχώς από το γιουτιουμπ)
Another Green World. Δεν μπορώ να (περι)γράψω τι αισθανόμουν τότε που το άκουγα. Δεν έχω τις λέξεις και ούτε θάθελα να αρχίσω να τις "αγοράζω" όπως θα έκανε στη θέση μου - ενδεχομένως- κάποιος ποιητής. Θα πω απλά τι αισθάνομαι όταν το ακούω (και το ξανακούω, 30 χρόνια τώρα, όπως και τα περισσότερα έργα του Ίνο) τώρα πια. Είναι σαν να απαντάνε ο Αϊνστάιν, ο Σρέντιγκερ και ο Χάιζενμπεργκ σε ένα πρόχειρο διαγώνισμα με θέματα που έβαλε ο Νιούτον. Φυσικά, είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω κάποιο κομμάτι απο αυτό το απίστευτο άλμπουμ , αλλά με οδηγό τις αναμνήσεις μου, επιτρέψτε μου να εκδηλώσω μια προτίμηση.
Πιθανόν να είναι το σόλο - το καλύτερο, περιεκτικότερο, εκφραστικότερο που έπαιξε ποτέ- του Ρόμπερτ Φριπ, πιθανόν να είναι τα αμέσως επόμενα κομμάτια (το In Dark Trees και το The Big Ship) που τροφοδοτούν με πνευματικό καύσιμο τη φαντασία μου, αλλά το St Elmo's Fire....
St Elmo's Fire Brown Eyes and I were tired We had walked and we had scrambled Through the moors and through the briars Through the endless blue meanders In the blue August moon In the cool August moon
Over the nights and through the fires We went surging down the wires Through the towns and on the highways Through the storms in all their thundering In the blue August moon In the cool August moon
Well we rested in a desert Where the bones were white as teeth, sir And we saw St. Elmo's Fire Splitting ions in the ether In the blue August moon In the cool August moon
...Το St Elmo's Fire είναι αυτό που ακούγοντάς το, έχει την ικανότητα να με κάνει να χαίρομαι για όσα έζησα ή δεν έζησα και την ίδια στιγμή, να λυπάμαι για τα ακριβώς ίδια πράγματα... * Ξεφεύγοντας λίγο- μια και τελικά γίνομαι κουραστικός να λέω συνέχεια πράγματα απο τη ζωή μου- η ιστορία γύρω απο "τη φωτιά του Αγ. Έλμο" είναι αρκετά ενδιαφέρουσα αφού τo St.Elmo's Fire είναι μετεωρολογικό φαινόμενο ηλεκτρικής εκκένωσης, που σύμφωνα με τη βιβλιογραφία (αλλά και την wikipedia) εμφανίζεται εντονότερο κατα τη διάρκεια καταιγίδας. Με έντονη παρουσία στην διεθνή λογοτεχνία ανα τους αιώνες, θα ήταν δύσκολο να αφήσει ασυγκίνητο έναν ευαίσθητο, αλλά και λογικό πειραματιστή σαν τον Ίνο.
*Και μαζί του και το Golden Hours και το Everything Merges in the Night και, και, και... Και η ιστορία -ευτυχώς- συνεχίζεται.....
Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες συνθέτες, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, σε συνεργασία με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο (που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Κώστας Χ. Μύρης) χάρισε σε αυτόν τον κόσμο και ειδικά στο διάστημα τέλη '60 αρχές '70, μια σειρά απο αριστουργηματικά έργα. Θα μου επιτρέψετε να επιμένω σε αυτή την άποψη, μια και Ιθαγένεια, Χρονικό, Στρατης Θαλασσινός, Τραγούδια του νέου πατέρα, Ηλιος ο Πρώτος, ακόμη και Ριζίτικα, αλλά και έργα όπως Θησέας, Μικρές Αφροδίτες, Θητεία κλπ, είναι με λίγα λόγια έργα τέχνης ασύγκριτης ομορφιάς. Η συνέχεια δεν ήταν ακριβώς ανάλογη, αλλά τα έργα που είπα νομίζω πως είναι υπερ-αρκετά (και έχω αφήσει και τον υπέροχο Θεσσαλικό Κύκλο και τους Ελευθερους Πολιορκημένους απ έξω.. και το Οροπέδιο και τους Μετανάστες)
Θάμουν 14 χρονών, λίγο πριν - λίγο μετα την πτώση της χούντας, που γνώρισα τη μαγεία της μουσικής του Μαρκόπουλου, αλλά και άλλων σημαντικών ελλήνων συνθετών (πέρα απο Χατζιδάκη και Θεοδωράκη), όπως του Χάλαρη, του Λεοντή, της Καραίνδρου και του Κουνάδη.
14 χρονών... Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα που μου έκανε δώρο ο πατέρας μου την "Ακολουθία" του Χάλαρη...
"Αν γράψεις καλά στη χημεία - τρίτη γυμνασίου ήμουν - θα σου αγοράσω την κασέτα". Όχι, δεν είχα γράψει καλά (14 νομίζω), αλλά η κασέτα ήταν εκεί, πάνω στο τραπέζι που διάβαζα.
Τότε, δεν είχα αρχίσει ακόμη να ακούω ξένη μουσική, πέρα απο τα παντελώς γελοία αλλά υπέροχα αξέχαστα εφηβικά πάρτι...
Θυμάμαι πως για τα επόμενα 3-4 χρόνια που επισκεπτόμουν τους συγγενείς μου - παππούδες και θείους/ες στα Τρίκαλα, συντροφιά με ενα φορητό ραδιοκασετόφωνο Silver και με μερικές κασέτες με τραγούδια απο τα άλμπουμ που προανέφερα, καμμιά φορά μισά, ή με παρεμβάσεις απο τις διαφημιστικές εκπομπές της εποχής (για όσους τα έζησαν).
14 χρονών.. Και γω να ακούω την ιστορία του γίγαντα στον Καύκασο, τα πόσα χρόνια δίσεκτα μέσα σε μιαν ώρα και να ανατριχιάζω για πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα που δεν είχα γνωρίσει και δεν είχα καν φανταστεί το μέγεθός τους..
Μια από τις πρώτες υποχρεώσεις μου, μόλις απέκτησα το πρώτο μου στερεοφωνικό, ήταν να βρω τους δίσκους αυτούς, ώστε να είναι μόνιμος σύντροφος στη ζωή μου. Κάτι σαν ενα φετίχ, μια και πέρα απο τη μουσική, ήταν και τα εξώφυλλα αυτά που μου είχαν κάνει φοβερή εντύπωση. Ένας διαφορετικός κόσμος, αλλιώτικος απο αυτόν που ζούσα και που κυκλοφορούσε γύρω μου, χωρίς περιττά στοιχεία, λιτός και απόλυτα παιδαγωγικός...
Που να φανταστώ τότε τι θα σήμαινε μετά από 30τοσα χρόνια για μένα το τραγούδι του Γερο δάσκαλου.. Και βέβαια.. ο Ξυλούρης... η Δημητριάδη.. η Σπυράτου...
Η ιστορία μας απόψε είναι αφιερωμένη στο Χρονικό, αυτό το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ έργο του 1970. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσο ακόμη θα υπάρχω, δεν θα υπάρξει ούτε ΜΙΑ φορά που θα το ακούσω και τα μάτια μου δεν θα θολώσουν από την φυσιολογική εκδήλωση της αναπόφευκτης συγκίνησης. Μάλιστα, όχι μόνο στα τραγούδια που μνημόνευσα προηγουμένως, αλλά και σε άλλα..
Όπως για παράδειγμα στον απίστευτο "Αρχάγγελο"...
Αρχάγγελος Τις Κυριακές στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στη Σπάρτη κάποιον κρυφόν αρχάγγελο προσμένουν κάθε Μάρτη.
Τα βράδια στον περίπατο κορίτσια και φαντάροι ανεβοκατεβαίνουνε με σκάλες στο φεγγάρι.
Καθώς ανάρια ραθυμούν τα φώτα κι οι σημαίες τα σπίτια πλοία φαίνονται, οι κάμποι προκυμαίες.
Αν ο κρυφός ερχόμενος δεν έχασε το δρόμο θα φτάσει τα μεσάνυχτα μ' ένα κουπί στον ώμο.
Μα πού θα παν' τα Τρίκαλα, η Σπάρτη κι η Κοζάνη αν μια βραδιά σαλπάρουνε κι αλλάξουνε λιμάνι.
Στη δεκαετία του 80, αλλά και στην επόμενη, τα μουσικά ενδιαφέροντά μου απλώθηκαν σε τεράστιους χώρους. Αυτό το άπλωμα, συνεχίζεται ακόμη θυμίζοντάς μου τη διαστολή του σύμπαντος. Αν και βέβαια, μου είναι δύσκολο πια να αγαπήσω με το ίδιο πάθος τα νέα πράγματα που θα ακούσω.
Γύρω στο 2000 (?) βρίσκω το Χρονικό σε cd σε επανέκδοση. Τα βινύλια μου είναι σε εξαιρετική κατάσταση, αλλά περιεργάζομαι τη νέα έκδοση με περιέργεια και νοσταλγική διάθεση αλλά και με μια σχετική ..θλίψη θάλεγα, μια και οι εποχές έχουν αλλάξει (έτσι τουλάχιστον δείχνουν) και σκέπτομαι εκεί στο δισκάδικο "τι άραγε θα μπορούσε να πει αυτό το έργο τώρα πια και σε ποιόν". Οι άνθρωποι του μόχθου, του τίμιου ιδρώτα, του αυθόρμητου χαμόγελου, τα παιδιά που παίζουν στις αλάνες, που παίζουν στις αυλές, τις άσπρες αυλές κρυφτό, που μεγαλώνουν αγκαλιάζοντας τις αυτοσχέδιες από μεταλλικά δοχεία γλάστρες, που κρυφά κόβουν σταφυλάκια απο την κληματαριά... απλά δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους, μεταλλαγμένοι σύγχρονοι άνθρωποι, σε σπίτια με ζωές κλειδαριές ασφαλείας, με ακριβά ασφαλή αυτοκίνητα τηλεοράσεις πλάσματος, αλλά και με ρωσίδες, με αλβανούς, με πακιστανούς, κινέζους, αφγανούς και μαύρους.. που τους θέλουν όταν τους έχουν ανάγκη και τους πετούν όταν μπαίνουν στη ζωή τους, έστω και σαν εικόνα..
Παρατηρώ οτι στην επανέκδοση υπάρχουν κι άλλα τραγούδια. Ανάμεσα σε αυτά και ένα που με ξαναφέρνει χρόνια πίσω, σαν να είναι κάποιος που με συναντά στο δρόμο και μου λέει .."ξέρεις, είμαι αδερφός σου! Δεν με γνώριζες, αλλά τελικά με βρήκες". Το τραγούδι είναι το "1945"..
1945 Σαν τέλειωσε ο πόλεμος γυρίζουν οι φαντάροι και στα χωριά της Φλώρινας πήγανε στο παζάρι.
Πουλούσαν χιτώνια, παράσημα και χλαίνες αγόραζαν αρώματα, πουκάμισα και xτένες.
Ο νοσοκόμος της φρουράς, κοπέλι από την Κρήτη τα κυάλια πήρε του γιατρού, να δει τον Ψηλορείτη.
Ένας τυφλός ταξίαρχος απ' την μεριά του Βόλου αγόραζε ακορντεόν, να παίζει στην Αιόλου.
Ο στρατηγός δεν πούλησε, πήρε τον ιπποκόμο και τράβηξε το σύντομο για την Αθήνα δρόμο.
Σαν τέλειωσε ο πόλεμος γυρίζουν οι φαντάροι μα κάποιος πούλησε κρυφά και τ' αργυρό φεγγάρι.
Ξεκίνησα την περασμένη Πέμπτη για ένα συνέδριο διδακτικής στη Φλώρινα. Όμως, είμαι επιρρεπής στο να συμμετέχω σε παιχνίδια της τύχης. Είχα την εισήγησή μου το Σάββατο και όντας αγχωμένος, έφυγα παίρνοντας κάποια cd με mp3, χωρίς καλά καλά να κοιτάξω τι είχαν. Μάλιστα, είχα προαποφασίσει να περάσω στην επιστροφή μου και από τα Τρίκαλα* μια και είχα αρκετό καιρό να δω τους θείους και τα ξαδέρφια.
Περιττό να πω ποιο ήταν το τραγούδι που πέρασε από τα ηχεία του αυτοκινήτου και από κει αναμείχθηκε με τον μολυσμένο αέρα της περιοχής κατά την προσέγγισή μου σε αυτή την εκπληκτική μικρή πόλη. (Τι; Δεν έχει αξιοθέατα; Διαφωνώ)
Σταματώ εδώ. Σταματώ και σας αφήνω να αναζητήσετε τις δικές σας σκέψεις πάνω σε αυτά τα δυο διαμάντια του Μαρκόπουλου.
Το Χρονικό συνεχίζεται καλοί μου φίλοι. Μπορεί να μην εξελίσσεται, να μην κυκλοφορεί επίσημα το δευτερο ή το τρίτο ή το εικοστό τρίτο μέρος, αλλά σίγουρα ΥΠΑΡΧΕΙ και συνεχίζεται. Ισως πια δεν αφορά όλους. Ίσως εμείς να είμαστε στο Χρονικό. Κι αν κάτι με ψιλοστενοχωρεί είναι πως δεν είμαι φιλόλογος, ώστε να κάνω ενα εναλλακτικό μαθημα σύγχρονης ιστορίας μέσα σε 40'. (Αν και η φυσική μου δίνει κάποια δυνατότητα τώρα που το καλοσκέφτομαι, αλλά το κρατάω για έκπληξη)..
Δεν θέλω ή καλύτερα ίσως δεν μπορώ να βάλω άλλο τίτλο στην ανάρτηση αυτή, πέρα από τον κανονικό τίτλο του κομματιού που ακούμε εδώ. Αρχικά στις προθέσεις μου ήταν να υπάρχει και το (δανεικό μέσω youtube) βίντεο, αλλά τις τελευταίες μέρες έβλεπα να έχει προβλήματα.
Waterwheel λοιπόν. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και να μη γράψω τίποτε άλλο. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα αδικούσα τις αναμνήσεις μου.
Από τον εξαιρετικό δίσκο του 1978 Batik με το φοβερό τρίο Ralph Towner (12χορδη και κλασική κιθάρα, πιάνο), Eddie Gomez (μπάσο), Jack DeJohnette (ντραμς), ένας παραγωγός του τρίτου προγράμματος -που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του- διάλεξε για μια εκπομπή του, το καταπληκτικό αυτό κομμάτι (ανάμεσα σε αρκετά άλλα πολύ ωραία).
Θάταν 1979? Μάλλον, μια και στο εσώφυλλο του δίσκου έχω γράψει "Αθήνα 1980". Σε μια επίσκεψη που μου έφερε μεταξύ των άλλων και έναν από τους πρώτους δίσκους των Oregon, την παρέα του Τάουνερ. Θυμάμαι πως το Friends - αυτός ήταν ο δίσκος των Όρεγκον- αγοράστηκε εξ αιτίας της παρουσίας του Τάουνερ και της εντύπωσης που μου είχε κάνει αυτό, το ένα και μοναδικό κομμάτι που είχα ακούσει σε εκείνη την εκπομπή. Μάλιστα, η ίδια εκπομπή είχε επαναληφθεί 3 ή 4 φορές μέσα σε 1 χρόνο και έτσι κατάφερα να σιγουρέψω τον τίτλο. Ο εκφωνητής - παραγωγός διάβαζε τους τίτλους των κομματιών με τη λήξη της εκπομπής, έτσι προσπαθούσα να αντιστοιχήσω τα κομμάτια.
Mια συναρπαστική εποχή, αυτή της αναζήτησης - σε μουσικό επίπεδο ακόμη πιο έντονη- και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που έζησα αυτά τα πράγματα ΤΟΤΕ και όχι τώρα, μια και το δέσιμό μου με αυτά τα έργα δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο. Το τώρα, με την αφθονία και την πληθώρα που προσφέρει, αλλά κυρίως με την ευκολία "απόκτησης" του οποιουδήποτε μουσικού έργου, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια να αγαπήσεις (εντάξει, βαριά κουβέντα), έστω να "εμπεδώσεις" (τώρα είσαι πιο προσγειωμένος, αλλά ποτέ δεν σου άρεσε αυτό, έ?) κάτι που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή (κι αυτή μεγάλη κουβέντα, αλλά εδώ δεν υποχωρώ).
Ένα κομμάτι που ξεκινάει με την κιθάρα να παίζει δειλά δειλά κάτι σαν χτυποκάρδι, σχεδόν αμέσως μπαίνουν τα ντραμς και το δοξάρι αρχίζει να γρατσουνάει τις χορδές του όρθιου μπάσου και που όσο περνάει η ώρα γίνεται πιο έντονο, μέχρι.. μέχρι που ξεφεύγει τελείως. Και ξανά πάλι από την αρχή..
Σαν ένα ερωτικό αγκάλιασμα δυο απεγνωσμένων εραστών σε μια προσπάθεια να κερδίσουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο (μιας νύχτας? ενός ονείρου? μιας επιθυμίας?) ότι μπορούν από αυτή τη ζωή.
Και μετά το μπάσο.. Σολάρει θρηνητικά σαν να εκλιπαρεί για περισσότερο χρόνο. Και απο κοντά η κιθάρα, με κόλπα σπανιόλικα και ο ΝτεΖονετ αμείλικτος στα ντραμς, άλλοτε να δίνει και άλλοτε να παίρνει ρυθμό, ρυθμούς, σε ένα απίστευτο χορό..
Και οι εραστές μας, ξανά και ξανά, αλλάζουν πλευρό - όχι αυτό το σημείο δεν το φίλησα, πως μου ξέφυγε, ας γίνω λοιπόν ένα σκουλαρικάκι στ΄αυτί της, μα τι μάτια είναι αυτά - δεν τα χορταίνω.. κάτσε να πάρουμε μια ανάσα...
Και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Kαι ίσως είναι καλύτερα που εδώ απλώς ακούμε το κομμάτι, όπως τότε που το άκουγα απο το μικρό ραδιόφωνο και το δωμάτιο απο το ισόγειο που ήταν, βρισκόταν ξαφνικά στα σύννεφα...
Είναι άραγε απλά ένα κομμάτι? Όχι. Υδρόμυλος... Ένα από τα πλέον αρχαία μέσα μετατροπής της δυναμικής ενέργειας σε κινητική και από εκεί σε ότι θες (Σε ότι θες, ε? Θα τη δεχόσουν αυτή την απάντηση κύριε καθηγητή? Φυσικά) Ο δικός μας υδρόμυλος πάντως, αυτός του φανταστικού αυτού άλμπουμ, λειτουργεί άψογα ακόμη και μετατρέπει συνεχώς, χρόνια τώρα, την επιθυμία σε ποίηση χωρίς λέξεις και τη νοσταλγία σε βουβή μουσική.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στη μνήμη (τι κρίμα!) ενός ανθρώπου που δεν γνώρισα ποτέ μου, αλλά που μου χάριζε ανεκτίμητα αγαθά μέσα από τις υπέροχες (τι φτωχή λέξη!) εκπομπές της. Διατηρώ μάλιστα μια επιφύλαξη πως ήταν και η δημιουργός της συγκεκριμένης εκπομπής. Καθόλου απίθανο.
*Στη μνήμη της Ρηνιώς Παπανικόλα (1936-2001)*
...και φυσικά είναι εμφανές πως τον τελευταίο καιρό είμαι στον "κόσμο" μου παντελώς..
Καθε τόσο και μια μουσική πρόταση που - κατά την ταπεινή μου γνώμη - αξίζει κανείς να διερευνήσει σε βάθος. Μαζί, μερικά σχόλια και κάποιες αναμνήσεις, γεγονότα, όνειρα, εφιάλτες και εξομολογήσεις.
