ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ (ΣΟΒΑΡΟΙ)

Ένα απο τα ομορφότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ από το πολύ σπουδαίο και αγαπημένο γκρουπ των Jethro Tull, το Reasons for Waiting, έχει απόψε σειρά.

Αναπόσπαστο κομμάτι του εκπληκτικού Stand Up (1969) - πιθανόν του καλύτερου άλμπουμ των JT. Φυσικά οι διαφωνίες εδώ πέφτουν βροχή, μια και πολλοί φίλοι θεωρούν ως καλύτερο το Aqualung, άλλοι το Passion Play, άλλοι το Songs from the Wood, ενω ένα σημαντικό μέρος του εαυτού μου εγείρει και αυτό τις ενστάσεις του, με το σχεδόν ατράνταχτο επιχείρημα "..μα τι λες βρε Σωτήρη, αφού ξέρεις όλο το Thick as a Brick σχεδόν απ' έξω".

Όλοι έχουν δίκιο.

Φυσικά δεν είναι μόνο τα άλμπουμ που προανέφερα. Και στα υπόλοιπα - εννοώ μέχρι τα 1977- υπάρχουν απίστευτες και αξέχαστες στιγμές.

Τότε, γιατί έχω τετοιο "κόλλημα" με το Stand Up"?
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Βασική προυπόθεση όμως πάνω απ' όλα είναι να το έχει ακούσει κανείς.

Θυμάμαι όταν πρωτόπαιξε στο πικάπ μου, έπαθα πλάκα με την εκπληκτική γραμμή του μπάσου στο πρώτο πρώτο τραγούδι (A new day yesterday), με το φοβερό φολκ άρωμα που έβγαινε σχεδόν απο κάθε στροφή του δεύτερου κομματιού (υπεύθυνο εδώ κυρίως - αλλά όχι μόνο -το φλάουτο του Άντερσον), με το Bouree (εδώ ο Μπαχ μπαίνει στο στούντιο και κυνηγάει τον Άντερσον μέχρι να σιγουρευτεί πως τον όνομά του θα μπει στα κρέντιτς του δίσκου. Ώσπου ακούει όλο το κομμάτι και επιστρέφει ευτυχισμένος στη Λειψία...)

Τι να πρωτογράψω? Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση!!
Αα! Εκεί στο We Used to Know, ε ρε τι κουβέντα είχε γίνει!!!
Το κομμάτι είναι 99% το Hotel California!!!! Και αναπόφευκτα εδώ μπαίνουν και οι τότε συμφοιτητές μου..

Σιγά μην έκλεψαν οι Eagles το τραγούδι, και δώστου και απο δω και απο κει, και λάθος γράφει ημερομηνία το εξώφυλλο, το τι μαλακία είχε ειπωθεί, μια και το Χοτέλ Καλιφόρνια ήταν - μην ξεχνάμε- το must της τότε φοιτητικής παρέας σε κάθε μπαράκι (λίγο πολύ και σε αρκετούς αμετανόητους μέχρι τώρα)...

--Και μην μου πείτε πως κι εσείς όταν τ΄ακούτε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, δεν ανοίγετε την ένταση.. Εμένα εξακολουθεί, 33 χρόνια μετά, να μου τη σπάει. Απωθημένο? Μπορεί. Αλλα δεν είμαστε εδώ για τους Ιγκλς, οκ?

Και φτάνουμε στην κομματάρα!!!!!



Reasons for Waiting
What a sight for my eyes
To see you in sleep.
Could it stop the sun rise
Hearing you weep?
You're not seen, you're not heard
But I stand by my word.
Came a thousand miles Just to catch you while you're smiling.

What a day for laughter
And walking at night.
Me following after, your hand holding tight.
And the memory stays clear with the song that you hear.
If I can but make
The words awake the feeling.

What a reason for waiting
And dreaming of dreams.
So here's hoping you've faith in impossible schemes,
That are born in the sigh of the wind blowing by
While the dimming light brings the end to a night of loving

Eνα τρομακτικά ερωτικό τραγούδι. Δεν έχει χτίσει ακόμη ο Ian Anderson την εικόνα του "σύγχρονου Πάνα" που του προσέδωσαν αργότερα οι δημοσιογράφοι. Και για κακή μας τύχη, η πορεία των Τζέθρο Ταλ στην ελληνική -και όχι μόνο- καθημερινότητα, ξεκίνησε απο τα πιο εμπορικά άλμπουμ, έτσι δεν μπορέσαμε να έχουμε ακριβώς την ώρα που συνέβαινε, την εξέλιξη του γκρουπ. Ετσι, οι περισσότεροι γνωρίσαμε το σπουδαίο αυτό συγκρότημα, στο τρίτο ή στο τέταρτό του βήμα. Όχι πως έγινε και κάτι κακό, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Και είναι λίγοι αυτοί που κάνουν βήματα τέτοια, Οι πιο πολλοί αδιαφορούν ή βαριούνται.

Θυμάμαι ακόμη, Γενάρης του '79, έχω αντιγράψει σε κασέτα (60άρα - που σημαίνει πως υπήρχε πρόβλημα χρόνου) το Thick as a Brick απο τον Αργυριάδη και το ακούμε με το φίλο μου και συμφοιτητή μου τον Ηλία, την εποχή που μελετάμε για τον Σμυρνέλη και τον Παπαγεωργόπουλο. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε μια εργαστηριακή άσκηση. Τα μυαλά και των δυο, στη μελέτη, μα τα αυτιά στη μουσική..

..really don't mind..
και να το μπάσο και να οι σημειώσεις στον ουρανό...
Το Stand Up το απέκτησα λίγο αργότερα (τρίτο έτος?) και όπως έγραψα πιο πριν σνομπαρίστηκε απ' όλους τους φίλους. Ο μόνος που έδειξε λίγο ενδιαφέρον ήταν ο Γιάννης που χαρακτηριστικά μου είπε πως "ο τάδε στη Θεσσαλονίκη το έχει με την έκδοση που ανοίγοντας το εξώφυλλο, σηκώνονται οι φιγούρες, αλλά μαλλλλάκα, είναι πανάκριβο.."
Πάντα, όταν άκουγα αυτό το κομμάτι, μπερδευότανε το παρελθόν με το μέλλον και κορόιδευαν το παρόν. Τα όνειρα με την πραγματικότητα, ο φόβος με τον πόθο, η ζωή με τον θάνατο, ο έρωτας με την αδιαφορία, το πρωί με το απόγευμα..
Απόγευμα.. Η χειρότερη (αλλά ίσως και η καλύτερη, ε?) ώρα για να το ακούσεις..
Στην υγειά των ονείρων μας

(υγ: Και φυσικά το We used to know ειναι του 1969, ενω το Hotel California του 1977. Τα συμπεράσματα δικά σας. Όλα εγω θα τα λέω?)