ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΞΥΜΝΗΣΗΣ

Απο τις μεγάλες μου αδυναμίες, η γλυκύτατη αλλά και "αιχμηρή" συνομήλική μου Anne Clark, στο The Power Game απο το εξαιρετικό Pressure Points του 1985. To άλμπουμ αυτό ήταν μια τεράστια έκπληξη για μένα καθώς ναι μεν είχα διαβάσει πάρα πολλά για την Κλαρκ και είχα ακούσει και το Lovers Retreat (θεέ, τι κομματάρα!!) ένα βράδι στο ραδιόφωνο, όμως δεν μπορούσα να φανταστώ την ενέργεια που θα έβγαινε απο τα αυλάκια του. Πίσω απο την φοβερή παραγωγή, ο κατάλληλος άνθρωπος, ο John Foxx.

Πάνε 25 χρόνια τώρα που έχει καθιερώσει αυτό το στιλ ερμηνείας, απαγγέλλοντας την ποίησή της πάνω απο τη μουσική της, ενω συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι ενεργή - ενεργότατη, θα έλεγα. (Πάρα πολύ καλό και το πρόσφατο έργο της The Smallest Acts of Kindness - 2008, ενώ κάποιος που θα ψάξει το έργο της καλό είναι να μην παραβλέψει την εξαιρετική συνεργασία με ένα άλλο μεγάλο των υπέροχων βρετανικών '80s, τον Martyn Bates σε ποίηση του Ρίλκε)

The Power Game
I've been sitting here all day
trying to understand
Why people wants to rule each other
When the problem's close at hand
A little less of what you want
And more of what you're got
Is enough to keep you struggling
Without hatching other plots
But justify yourself
Don't satisfy yourself
You should be out there voting
Say the power mongers gloating
You hide behind the left or right
To add power to your claims
But what you're really saying
Doesn't need theories to explain
Self glorification is what you really mean
The glory you say you despise
Is what makes it more obscene
I'll fight to make life better
In any way I can
I'll break the rules that you tie to me
If it means staying who I am
Don't tell me how to live my life
Don't tell me what you do
Repression always brought about
By people with politics and attitudes like you
People
And politics
And attitudes
And you

Θυμάμαι, όταν πρωτοέβαλα το βινύλιο στο πικάπ, τέλη της δεκαετίας του '80, ήταν ένα πολύ μελαγχολικό απόγευμα. Τα γραφεία είχαν κλείσει και τα διαμερίσματα απέναντι ήταν άδεια, δεν ήταν καν η κοπελίτσα που άκουγε τη μουσική που έβαζα... Απο λάθος στις ετικέτες του δίσκου, πρώτο έπαιξε το κομμάτι της ανάρτησης (είναι το πρώτο της δευτερης πλευράς - αν έχει επιτέλους κάποια σημασία)...

Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, αλλά θες η ένταση που άκουγα τη μουσική, θες η παραγωγή (τα 'παμε πριν!) που είχε ενα αμυδρό "έκο", θες σε τελική ανάλυση η ίδια η ερμηνεία, μου φάνηκε πως τα παράθυρα απέναντι άνοιξαν -όλα- και εμφανίστηκαν πρόσωπα γνωστά, άγνωστα, αδιάφορα, αγαπημένα..

Ακόμα και τώρα, που η ζωή μου είναι λίγο (!) διαφορετική απο τότε (μιλάμε για 20+ χρόνια πριν!), είναι μάλλον δύσκολο να συγκρατήσω κάποιους κόμπους που μου ανεβαίνουν στο λαιμό όταν ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά σίγουρα αδύνατο να τιθασεύσω τις αναμνήσεις (καλές ή κακές, δεν έχει σημασία) εκείνης της πολύ περίεργης εποχής...