Είχα ένα καναρίνι που το έλεγα Καρούζο

Θυμάμαι, μια από τις -τότε πολύ λιτές- πρώτες αναρτήσεις σε τούτο δω το μπλογκ, ήταν η "Γυάλινη καρδιά" που αφορούσε την εμβληματική ταινία του Βέρνερ Χέρτζογκ, με την υπέροχη μουσική των Πόπολ Βου. Πολύ πρόσφατα βρήκα το Kailash (2015), το άλμπουμ που πολύ συγκινητικά επιμελήθηκε η εταιρεία Soul Jazz, αποτίοντας φόρο τιμής στη μεγάλη μορφή που έφυγε εντελώς άδικα το 2001, τον Φλόριαν Φρικ (1944-2001). 

Ακούγοντάς το δεν μπόρεσα να μην ταξιδέψω σε γνώριμα μονοπάτια, άλλα χιλιοπερπατημένα και άλλα, λιγότερα ίσως, ξεχασμένα μέσα σε αυτά τα 35 χρόνια, από τότε που διασταυρώθηκε η δική μου ταπεινή διαδρομή με αυτά τα ασύλληπτα έργα και καλλιτέχνες. Η μουσική των Ποπολ Βου και η θεματική των ταινιών του Χέρτζογκ λίγο έως πολύ επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο με τον οποίο συνήθιζα, πιτσιρικάς τότε, να βλέπω την αισθητική και όχι μόνο των πραγμάτων γύρω μου. Ακούγεται λίγο υπερβολικό και ενδεχομένως να είναι, ίσως όμως και όχι.

Πολλές φορές γυρίζω λοιπόν σε εκείνα τα χρόνια, έτσι έγινε και στην προηγούμενη ανάρτηση, έτσι και σε πιο παλιές, έτσι θα γίνει και σε μελλοντικές. Τα χρόνια που φαινομενικά χωρίς να είναι τίποτε παραπάνω από πέντε χρόνια σπουδών, τελικά καθόρισαν χαρακτήρες, γούστα, τρόπους σκέψης. Τι έχει απομείνει από τότε; Δέκα, δεκαπέντε φίλοι με τους οποίους υπάρχει ακόμη επικοινωνία, καλή επικοινωνία που μου δείχνει ότι ίσως να μην είμαι ο μόνος που έχω ακόμη τα ίδια μυαλά όπως τότε, πολλή καλή μουσική που ακόμη κάνει τις τρίχες στο σβέρκο μου να ανασηκώνονται και αναμνήσεις, όπως είπαμε. 

Κάπου εκεί, τέλη '82, αρχές 83 είχαμε πάει να δούμε το Fitzcarraldo του Χέρτζογκ, με τον σταθερό ερμηνευτή του εκείνη την περίοδο, τον Κλάους Κίνσκι. Μετά από 30 χρόνια διάβασα και είδα και βίντεο με μαρτυρίες του Χέρτζογκ για τις συγκρούσεις τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων εκείνης της ταινίας. Συγκρούσεις που μπορεί να συνοψιστούν στην ατάκα του Χέρτζογκ "βγήκε η φήμη πως ο Κλάους έπαιζε -μετά τον τσακωμό τους, ήθελε να φύγει- κι εγώ τον σημάδευα με την καραμπίνα.. ε, δεν είναι αλήθεια" (...)

Συγκλονιστική ταινία, πρέπει να την είδα 3-4 φορές ακόμη τα επόμενα χρόνια, τελευταία φορά από την ΕΡΤ πριν κλείσει τον Ιούνιο του '13. Τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί κανεις από αυτό το αριστούργημα.. Τη χαρακτηριστική σκηνή του περάσματος του καραβιού πάνω από το ύψωμα, την κατάσταση που βρίσκεται το ποταμόπλοιο λίγο πριν το τέλος της ταινίας και φυσικά...

τη σκηνή που βάζει το δίσκο με τον Καρούζο και σταματούν τα τύμπανα των ινδιάνων. 

Είχα ακούσει τον Ενρίκο Καρούζο (1873-1921) σε κάποιες άριες, πολύ μικρός, κυρίως από την εκπομπή του ΕΙΡ "Βραδιά Όπερας" με την Αθηνά Σπανούδη, τέλη δεκαετίας του '60, αλλά και από το μπομπινόφωνο που είχε αγοράσει ο πατέρας μου μερικά χρόνια πριν. Τα έχουμε ξαναπεί και αυτά πριν από καιρό, αλλά εμένα φίλοι μου δεν με πειράζει να τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, ειδικά τώρα που δεν είναι πια σε αυτό τον κόσμο, μια και τον περασμένο Μάρτη κουράστηκε πια εντελώς η καρδιά του. Μου έχει αφήσει κάποιες -πολλές- απορίες για μια σειρά από μικροπράγματα, όπως για παράδειγμα από που είχε αγοράσει το μαγνητόφωνο (ήμουν έτοιμος να τηλεφωνήσω πριν από λίγο στο σπίτι για να μου πει - δεν έχω συνηθίσει μάλλον ακόμη). Από την άλλη, η πεθερά μου προτιμάει περισσότερο τον Μπενιαμίνο Τζίλι και τον Μπιέρλινγκ, αλλά αυτά είναι γούστα. Αλλά, όχι, για τον Καρούζο δεν ξέρω αν ήταν στις προτιμήσεις του πατέρα μου. Να κι άλλη απορία. Σίγουρα του άρεσαν τα έργα π.χ. του Χατσατουριάν, ή του Μπετόβεν, αλλά για τον τενόρο Καρούζο, άγνωστο. Θεωρώ πως βρήκε κάποιους δίσκους στη δισκοθήκη του σταθμού και έκανε μια ωραία επιλογή για έναν -τότε- μοναχογιό με μεγάλη παιδική φαντασία.

Και όλα αυτά μαζί, σαν ένα παρανοϊκό όνειρο, από αυτά που δεν έχουν δομή, έχουν όμως μια παράλογη υπόθεση, γυρνάνε κάθε τόσο στο μυαλό μου. Ο Φιτζκαράλντο, ο Καρούζο, κάποιοι αγαπημένοι φίλοι, οι μουσικές του Φλόριαν Φρικ, το μπομπινόφωνο που ίσως ακόμη λειτουργεί, οι αναμνήσεις του πατέρα μου, το μισοσυννεφιασμένο Μιτσικέλι τον Φλεβάρη του 2006, όπως το έβλεπα πηγαίνοντας στο "Ελ Γκρέκο" - κλειστό πια κι αυτό, που μ έκανε για λίγο να σκεφτώ ποιος είμαι και τι κάνω και αν είχα πραγματικά θέση σε αυτό το σκηνικό. Και πάντα, η σκηνή του καραβιού που πρέπει πάση θυσία να περάσει το ανυπέρβλητο για άλλους εμπόδιο.

Και περνάει

Ευχαριστώ τον συμφοιτητή μου και αδελφικό φίλο Βαγγέλη Κώστογλου για τον τίτλο της ανάρτησης

..Συνεχίζεται (ευτυχώς)