ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

All is loneliness before me
Loneliness divorce me
Loneliness before me 

Φυσικά... Για πάρα πολλούς. Και δεν χρειάζεται κανείς να είναι σε ερημονήσι για να αισθάνεται έτσι. Ούτε να είναι σε μια άδεια πόλη μια νύχτα μετά από βροχή, ούτε σε ένα καφενείο κλειστό τα ξημερώματα.

Βέβαια, μπορεί να είναι με την καλύτερη -δυνητικά και εγκυκλοπαιδικά- παρέα και, παρ' όλα αυτά να είναι μόνος του. Όχι να αισθάνεται. Να είναι.

Η ιστορία μας όμως δεν θα ασχοληθεί με την μοναξιά κανενός απο εμάς. Ίσως γιατί δυσκολεύομαι εξαιρετικά να εκφράσω αυτά που μου έρχονται στο μυαλό. Ίσως, απο την άλλη, να αισθάνομαι πως δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω για την μοναξιά άλλων ανθρώπων.

Έτσι, ας δούμε τι επιφυλάσσει η σημερινή ανάρτηση.

Mια μουσική ιδιοφυία κατ' ευθείαν απο τους πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης, ο Louis T. Hardin (1916-1999), γνωστός περισσότερο (?) ως Moondog, έδωσε τη δική του εκδοχή της μοναξιάς στο All is Loneliness. Το κομμάτι, διάρκειας πάνω κάτω ενός λεπτού, εμφανίζεται στην επίσημη δισκογραφία του στο άλμπουμ Moondog 2 του 1971. 'Ομως, είναι γραμμένο πολύ, πάρα πολύ πιο πριν.

Λιτό, οπως θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που γνώρισε ένα άλλο είδος μοναξιάς, αυτό της απώλειας της όρασης, αποτέλεσμα μιας στιγμής νεανικής απροσεξίας, μιας έκρηξης ...και....

Το 1967, στο πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορεί η Janis Joplin, με το πρώτο σχήμα, τους Big Brother and the Holding Co, εμφανίζεται (ως τελευταίο τραγούδι, αλλά στην κανονική βινυλιακή κυκλοφορία) το All is Loneliness, σε μια εξαιρετική ερμηνεία. Το τραγούδι, έχει επιμηκυνθεί κατα ενα λεπτό ακόμη, ίσως και λίγο παραπάνω. Έχει αποκτήσει τον χρόνο που χρειάζεται για να γίνει πιο γνωστό, να παιχτεί στο ραδιοφωνο, αλλά...

..Αλλά η Τζάνις αγγίζει τις blues ψυχές. Το τραγούδι του Μoondog, είναι περισσότερο μπλουζ, περισσότερο απο πάρα πολλά άλλα, όμως δεν εχει τίποτε το συμβατικό. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι (μεταξύ αυτών και οι αποκαλούμενοι "πιουρίστες", είδος προς περιφρόνηση) θα αδιαφόρησαν γι αυτή τη θρηνητική απόδοση του τραγουδιού.

1993. Kυκλοφορεί το Demon Box των Νορβηγών Motorpsycho. Ένα πολύ δυνατό άλμπουμ αυτής της τρομερής και δημιουργικής παρέας απο το βορρά. Δεν έχουν ακόμη εντελώς πάρει το δρόμο που τους καταξίωσε στη συνείδησή μου, αυτόν του σύγχρονου προγκρέσιβ, αλλά στο δίσκο υπάρχουν έντονα ίχνη πως το γκρουπ είναι κάτι το ξεχωριστό. Έχω ακούσει ελάχιστα πράγματα, ας πούμε ψήγματα απο το δίσκο, και απλώς έχω δει και κάποιες κριτικές. Δυο χρόνια αργότερα, βρίσκομαι σε μεγάλο δισκάδικο της Αθήνας - που δεν έχει βινύλια πια - και ψαχουλεύω στα ράφια. Η μουσική που παίζει, σε ένα πικάπ δίπλα στην μεσαία κολώνα, είναι ιδιαίτερα δυνατή - όχι σε ένταση, αλλά σε πάθος. Ξαφνικά, ένα απίστευτο κομμάτι κάνει έντονη την παρουσία του στο υπόγειο και με αποπροσανατολίζει στην αναζήτησή μου. Ψάχνομαι να δω τι είναι. Στην αρχή σκέφτηκα να ρωτήσω τους υπαλλήλους του μαγαζιού, αλλά είχα παλιότερα "πάρει το μάθημά μου", με τη μορφή ενός ξερολίστικου και αγενούς μπλαζέ ύφους, και προτίμησα να το ψάξω μόνος μου. Ναι, είναι το Demon Box. Είμαι τυχερός που το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο (ελάχιστους) και ο dj βαριόταν να βάζει διάφορα. Είμαι τυχερός ακόμη που η ετικέτα του βινυλίου ήταν απο την πλευρά που επέτρεπε την αναγνωριση του. Φεύγω, και πηγαίνω στο μαγαζί του φίλου μου του Πάνου, το βρίσκω και το αγοράζω (μαζί με άλλα). Το ίδιο απόγευμα, αναζητώ το κομμάτι και.. ναι, είναι το All is Loneliness...

Μια διασκευή καταπληκτική, αφήνει τη γευση μιας μοναχικής ιεροτελεστίας ή ενός τραγικού αφορισμού. Και ήδη, η διάρκεια έχει φτάσει τα πέντε λεπτά..


..Και οι στίχοι?
Εδώ τα πράγματα μπλέκονται λίγο μια και φαίνεται πως όσοι ασχολήθηκαν με το τραγούδι, έδωσαν και το δικό τους στίγμα. Θα βάλω τους στίχους, για τους δικούς μου λόγους, όπως αποδόθηκαν απο την Joplin.

All is loneliness
before me
Loneliness here for me.
Loneliness.

All is loneliness
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me.

All is loneliness
Loneliness here for me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness.

Loneliness come botherin' 'round my house
Loneliness come botherin'
Loneliness come botherin'
Loneliness come botherin' round my house
Loneliness

Loneliness come worryin' round my door
Loneliness come worryin'
Loneliness come worryin'
Loneliness come worryin' round my door
Loneliness, oh loneliness

All is
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness ...

Kλείνω αυτή την "εγκυκλοπαιδική" (ας την βαφτίσω έτσι) ανάρτηση, με την παρατήρηση πως οι τρεις εκτελέσεις που ανέφερα, έχουν κι ένα αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό. Μεγαλώνουν με την πάροδο των ετών. Μήπως σημαίνει κι αυτό κάτι σχετικό με τη μοναξιά?

ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ (ΣΟΒΑΡΟΙ)

Ένα απο τα ομορφότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ από το πολύ σπουδαίο και αγαπημένο γκρουπ των Jethro Tull, το Reasons for Waiting, έχει απόψε σειρά.

Αναπόσπαστο κομμάτι του εκπληκτικού Stand Up (1969) - πιθανόν του καλύτερου άλμπουμ των JT. Φυσικά οι διαφωνίες εδώ πέφτουν βροχή, μια και πολλοί φίλοι θεωρούν ως καλύτερο το Aqualung, άλλοι το Passion Play, άλλοι το Songs from the Wood, ενω ένα σημαντικό μέρος του εαυτού μου εγείρει και αυτό τις ενστάσεις του, με το σχεδόν ατράνταχτο επιχείρημα "..μα τι λες βρε Σωτήρη, αφού ξέρεις όλο το Thick as a Brick σχεδόν απ' έξω".

Όλοι έχουν δίκιο.

Φυσικά δεν είναι μόνο τα άλμπουμ που προανέφερα. Και στα υπόλοιπα - εννοώ μέχρι τα 1977- υπάρχουν απίστευτες και αξέχαστες στιγμές.

Τότε, γιατί έχω τετοιο "κόλλημα" με το Stand Up"?
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Βασική προυπόθεση όμως πάνω απ' όλα είναι να το έχει ακούσει κανείς.

Θυμάμαι όταν πρωτόπαιξε στο πικάπ μου, έπαθα πλάκα με την εκπληκτική γραμμή του μπάσου στο πρώτο πρώτο τραγούδι (A new day yesterday), με το φοβερό φολκ άρωμα που έβγαινε σχεδόν απο κάθε στροφή του δεύτερου κομματιού (υπεύθυνο εδώ κυρίως - αλλά όχι μόνο -το φλάουτο του Άντερσον), με το Bouree (εδώ ο Μπαχ μπαίνει στο στούντιο και κυνηγάει τον Άντερσον μέχρι να σιγουρευτεί πως τον όνομά του θα μπει στα κρέντιτς του δίσκου. Ώσπου ακούει όλο το κομμάτι και επιστρέφει ευτυχισμένος στη Λειψία...)

Τι να πρωτογράψω? Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση!!
Αα! Εκεί στο We Used to Know, ε ρε τι κουβέντα είχε γίνει!!!
Το κομμάτι είναι 99% το Hotel California!!!! Και αναπόφευκτα εδώ μπαίνουν και οι τότε συμφοιτητές μου..

Σιγά μην έκλεψαν οι Eagles το τραγούδι, και δώστου και απο δω και απο κει, και λάθος γράφει ημερομηνία το εξώφυλλο, το τι μαλακία είχε ειπωθεί, μια και το Χοτέλ Καλιφόρνια ήταν - μην ξεχνάμε- το must της τότε φοιτητικής παρέας σε κάθε μπαράκι (λίγο πολύ και σε αρκετούς αμετανόητους μέχρι τώρα)...

--Και μην μου πείτε πως κι εσείς όταν τ΄ακούτε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, δεν ανοίγετε την ένταση.. Εμένα εξακολουθεί, 33 χρόνια μετά, να μου τη σπάει. Απωθημένο? Μπορεί. Αλλα δεν είμαστε εδώ για τους Ιγκλς, οκ?

Και φτάνουμε στην κομματάρα!!!!!



Reasons for Waiting
What a sight for my eyes
To see you in sleep.
Could it stop the sun rise
Hearing you weep?
You're not seen, you're not heard
But I stand by my word.
Came a thousand miles Just to catch you while you're smiling.

What a day for laughter
And walking at night.
Me following after, your hand holding tight.
And the memory stays clear with the song that you hear.
If I can but make
The words awake the feeling.

What a reason for waiting
And dreaming of dreams.
So here's hoping you've faith in impossible schemes,
That are born in the sigh of the wind blowing by
While the dimming light brings the end to a night of loving

Eνα τρομακτικά ερωτικό τραγούδι. Δεν έχει χτίσει ακόμη ο Ian Anderson την εικόνα του "σύγχρονου Πάνα" που του προσέδωσαν αργότερα οι δημοσιογράφοι. Και για κακή μας τύχη, η πορεία των Τζέθρο Ταλ στην ελληνική -και όχι μόνο- καθημερινότητα, ξεκίνησε απο τα πιο εμπορικά άλμπουμ, έτσι δεν μπορέσαμε να έχουμε ακριβώς την ώρα που συνέβαινε, την εξέλιξη του γκρουπ. Ετσι, οι περισσότεροι γνωρίσαμε το σπουδαίο αυτό συγκρότημα, στο τρίτο ή στο τέταρτό του βήμα. Όχι πως έγινε και κάτι κακό, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Και είναι λίγοι αυτοί που κάνουν βήματα τέτοια, Οι πιο πολλοί αδιαφορούν ή βαριούνται.

Θυμάμαι ακόμη, Γενάρης του '79, έχω αντιγράψει σε κασέτα (60άρα - που σημαίνει πως υπήρχε πρόβλημα χρόνου) το Thick as a Brick απο τον Αργυριάδη και το ακούμε με το φίλο μου και συμφοιτητή μου τον Ηλία, την εποχή που μελετάμε για τον Σμυρνέλη και τον Παπαγεωργόπουλο. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε μια εργαστηριακή άσκηση. Τα μυαλά και των δυο, στη μελέτη, μα τα αυτιά στη μουσική..

..really don't mind..
και να το μπάσο και να οι σημειώσεις στον ουρανό...
Το Stand Up το απέκτησα λίγο αργότερα (τρίτο έτος?) και όπως έγραψα πιο πριν σνομπαρίστηκε απ' όλους τους φίλους. Ο μόνος που έδειξε λίγο ενδιαφέρον ήταν ο Γιάννης που χαρακτηριστικά μου είπε πως "ο τάδε στη Θεσσαλονίκη το έχει με την έκδοση που ανοίγοντας το εξώφυλλο, σηκώνονται οι φιγούρες, αλλά μαλλλλάκα, είναι πανάκριβο.."
Πάντα, όταν άκουγα αυτό το κομμάτι, μπερδευότανε το παρελθόν με το μέλλον και κορόιδευαν το παρόν. Τα όνειρα με την πραγματικότητα, ο φόβος με τον πόθο, η ζωή με τον θάνατο, ο έρωτας με την αδιαφορία, το πρωί με το απόγευμα..
Απόγευμα.. Η χειρότερη (αλλά ίσως και η καλύτερη, ε?) ώρα για να το ακούσεις..
Στην υγειά των ονείρων μας

(υγ: Και φυσικά το We used to know ειναι του 1969, ενω το Hotel California του 1977. Τα συμπεράσματα δικά σας. Όλα εγω θα τα λέω?)

ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΕ Τ' ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΡΟΖΙΤΑ??

Σε υπερ-ευχαριστώ Willie DeVille (1953-2009) για την κομματάρα που συνόδευσε τα φοιτητικά μου καλοκαίρια (και ας ήταν λιγότερα απο τους φοιτητικούς μου χειμώνες...) Και φυσικά, η φοβερή συλλογή That Summer! (1979) - oυσιαστικά ενα σάουντρακ- που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μια "παρέα" από απίθανους τύπους, δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει ένα τόσο "καλοκαιρινό" τραγούδι... (Να μην λησμονήσω να γράψω πως ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τα μαγικά ονόματα Puente και Baretto και τότε - 1980- δεν ήξερα τι σήμαιναν..)

Spanish Stroll

Hey Mr. Jim I can see the shape you’re in
Finger on your eyebrow
And left hand on your hip
Thinking that you’re such a lady killer
Think you’re so slick!
Alright

Brother Johnny, he caught a plane and he got on it
Now he’s a razor in the wind
And he got a pistol in his pocket
They say the man is crazy on the West Coast
Lord there ain’t no doubt about it!
Well all right

Sister Sue tell me baby what are we gonna do
She said take two candles,
And then you burn them out
Make a paper boat,light it and.... send it out
send it out now..

Spanish Stroll
Spanish Stroll
Spanish Stroll

Hey Rosita! Donde vas con mi carro Rosita?
tu sabes que te quiero
pero ti me quitas todo
ya te robasta mi television y mi radio
y ahora quiere llevarse mi carro
no me haga asi, rosita
ven aqui
ehi, estese aqui al lado rosita
Spanish Stroll

Mira aqui!

Hey Johny! Yeah, tenth street Johny
We’ve been looking for you man
Everybody told me you had moved uptown
Hey! you wanna go for a ride
I’m going uptown myself
For what?

Yeah, ain’t it right?
Yeah, one time for Tito Puente, one time
Are you ready?
Yeah, of course we cannot leave out, Mr Ray Baretto
Are you ready?Are you ready?Are you ready?

Σε ευχαριστώ λοιπόν κύριε Ντεβίλ, γιατί κάθε φορά που άκουγα αυτό το τραγούδι, μου έφτιαχνε η κακή μου διάθεση. Εκτος απο απόψε, που με έκανε και βούρκωσα...

Καλό σου ταξίδι

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΞΥΜΝΗΣΗΣ

Απο τις μεγάλες μου αδυναμίες, η γλυκύτατη αλλά και "αιχμηρή" συνομήλική μου Anne Clark, στο The Power Game απο το εξαιρετικό Pressure Points του 1985. To άλμπουμ αυτό ήταν μια τεράστια έκπληξη για μένα καθώς ναι μεν είχα διαβάσει πάρα πολλά για την Κλαρκ και είχα ακούσει και το Lovers Retreat (θεέ, τι κομματάρα!!) ένα βράδι στο ραδιόφωνο, όμως δεν μπορούσα να φανταστώ την ενέργεια που θα έβγαινε απο τα αυλάκια του. Πίσω απο την φοβερή παραγωγή, ο κατάλληλος άνθρωπος, ο John Foxx.

Πάνε 25 χρόνια τώρα που έχει καθιερώσει αυτό το στιλ ερμηνείας, απαγγέλλοντας την ποίησή της πάνω απο τη μουσική της, ενω συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι ενεργή - ενεργότατη, θα έλεγα. (Πάρα πολύ καλό και το πρόσφατο έργο της The Smallest Acts of Kindness - 2008, ενώ κάποιος που θα ψάξει το έργο της καλό είναι να μην παραβλέψει την εξαιρετική συνεργασία με ένα άλλο μεγάλο των υπέροχων βρετανικών '80s, τον Martyn Bates σε ποίηση του Ρίλκε)

The Power Game
I've been sitting here all day
trying to understand
Why people wants to rule each other
When the problem's close at hand
A little less of what you want
And more of what you're got
Is enough to keep you struggling
Without hatching other plots
But justify yourself
Don't satisfy yourself
You should be out there voting
Say the power mongers gloating
You hide behind the left or right
To add power to your claims
But what you're really saying
Doesn't need theories to explain
Self glorification is what you really mean
The glory you say you despise
Is what makes it more obscene
I'll fight to make life better
In any way I can
I'll break the rules that you tie to me
If it means staying who I am
Don't tell me how to live my life
Don't tell me what you do
Repression always brought about
By people with politics and attitudes like you
People
And politics
And attitudes
And you

Θυμάμαι, όταν πρωτοέβαλα το βινύλιο στο πικάπ, τέλη της δεκαετίας του '80, ήταν ένα πολύ μελαγχολικό απόγευμα. Τα γραφεία είχαν κλείσει και τα διαμερίσματα απέναντι ήταν άδεια, δεν ήταν καν η κοπελίτσα που άκουγε τη μουσική που έβαζα... Απο λάθος στις ετικέτες του δίσκου, πρώτο έπαιξε το κομμάτι της ανάρτησης (είναι το πρώτο της δευτερης πλευράς - αν έχει επιτέλους κάποια σημασία)...

Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, αλλά θες η ένταση που άκουγα τη μουσική, θες η παραγωγή (τα 'παμε πριν!) που είχε ενα αμυδρό "έκο", θες σε τελική ανάλυση η ίδια η ερμηνεία, μου φάνηκε πως τα παράθυρα απέναντι άνοιξαν -όλα- και εμφανίστηκαν πρόσωπα γνωστά, άγνωστα, αδιάφορα, αγαπημένα..

Ακόμα και τώρα, που η ζωή μου είναι λίγο (!) διαφορετική απο τότε (μιλάμε για 20+ χρόνια πριν!), είναι μάλλον δύσκολο να συγκρατήσω κάποιους κόμπους που μου ανεβαίνουν στο λαιμό όταν ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά σίγουρα αδύνατο να τιθασεύσω τις αναμνήσεις (καλές ή κακές, δεν έχει σημασία) εκείνης της πολύ περίεργης εποχής...