25/12/09

ΟΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΙ ΗΧΟΙ ΜΙΑΣ ΚΟΡΝΕΤΑΣ


Αν κρίνω καλά απο τη φωτογραφία, θα πρέπει να ήμουν τότε 7-8 χρονών. Δυστυχώς δεν γράφει τίποτε πίσω. Κάποιες λεπτομέρειες όμως, την χρονοθετούν εκεί.
Θυμάμαι επίσης πολύ καλά πως ήταν η τελευταία φορά που φωτογραφήθηκα δίπλα σε χριστουγεννιάτικο δέντρο ανεβασμένος σε ..καρέκλα (με τις κάλτσες φυσικά) μια και έπρεπε να φαίνεται και το δέντρο - που για μερικά χρόνια, μέχρι την εφηβεία μου, το στόλιζα εγώ. Ναι, και το τραπέζι και το σερβάν που βρισκόταν εκεί και μετά απο 20 χρόνια. Τα αποχωρίστηκαν οι δικοί μου εδω και πολλά χρόνια, με τη μητέρα μου να εξομολογείται "ασε μωρε, πιάναν πολύ χώρο κι είχαν παλιώσει". Ευτυχώς, υπάρχουν οι φωτογραφίες, δια βιου τροφοδότες των αναμνήσεων...
Όπως και στην περίπτωση της αποψινής "γιορταστικής" (!) ανάρτησης.
Μίλησα πιο πάνω για λεπτομέρειες.. Κάπου λοιπόν εκεί είναι και μια κορνέτα. Πλαστική, βαμμένη με ενα χρυσαφί (αρκετά πειστικό) χρώμα, που συνοδευόταν απο ενα ..προσπέκτους με οδηγίες παιξίματος για παιδιά. Συγκεκριμένα, είχε μερικούς σκοπούς - απο αδιάφορους εως ανόητους- και βάζοντας μια αρίθμηση στα πλήκτρα, σε καθοδηγούσε με 1-2-2-4, 3-4-4-1 και κάτι τέτοια. Περιττό να πω, δεν τα κατάφερα ποτέ μου να παίξω, μια και δεν με ενδιέφεραν εκείνοι οι σκοποί, αλλά κάποιοι άλλοι, εναν απο τους οποίους θα μάθουμε στη συνέχεια.
Ω... μα τι χαρά ήταν εκείνη, όταν 25 μέρες πριν, στα γενέθλιά μου, είχε γίνει πραγματικότητα η επιθυμία μου! Μοναχοπαίδι ακόμη, τότε, και τα χατιρια μου πραγματοποιούνταν μεν, αλλά με επετειακό ρυθμό (δηλαδή στη γιορτή μου, στα γενέθλιά μου και τα χριστούγεννα).
Ίσως γι αυτό, τα δώρα να είχαν πάντα μια ξεχωριστή αξία: ήξερα πως οι γονεις μου στερούνταν για να μου πάρουν κάτι και έτσι ήμουν πάντα χαμηλών τόνων στο τι ζητούσα. Ε, και διάβολε, εκείνη η πανέμορφη κορνέτα, αν και πλαστική κόστιζε αρκετά (απ' ότι θυμάμαι) .
Ο πατέρας μου λίγα χρονια πριν είχε αγοράσει ενα μαγνητόφωνο με μπομπίνες, ενα Philips και είχε φτιάξει μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική συλλογή, αντιγράφοντας δίσκους απο τη δισκοθήκη του ραδιοφωνικού σταθμού, στις ταινίες του μπομπινοφώνου (που ζει ακόμη!). Δημοτικά, κάποιες εκπομπές και ...κλασσική μουσική!
Κλασσική???
Ε, ναι, μια και το ραδιόφωνο τότε ήταν λίγο διαφορετικό απ ότι τώρα αφού δεν υπήρχε ο ανταγωνιστής-τηλεόραση. Με είχε μαγέψει θυμάμαι η ιστορία της Τυραντό (με την χαρακτηριστική αφήγηση της Αθηνάς Σπανούδη - που τη θυμήθηκα!!!), στη "βραδιά όπερας" και ο πατέρας μου συντονίστηκε αμέσως!
Κυρίως όπερα: Βέρντι (Αίντα, Ναμπούκο), Ροσίνι, Μασκάνι και ένα ασύλληπτο κομμάτι, εκεί γύρω στα 6-7 λεπτά... Ένα κομμάτι που έκρυβε μέσα του μύρια πράγματα, χρώματα και συναισθήματα. Σαν να παρουσιάζει αρκετά απ' όσα μπορει να συναντήσει κάποιος στη ζωή του.. Χαρά, θλιψη, αναγνώριση, φθορά.
Περίμενα κάποιο σαββατοκύριακο, αλλά κυρίως τις γιορτές για να ακούσω αυτές τις ταινίες (κάτι σαν ιεροτελεστία το αντιλαμβάνομαι τώρα) και πάντα η εισαγωγή απο το "Ελαφρύ Ιππικό" (Leichte Kavallerie - 1866) του Franz von Suppé (1816-1895), γέμιζε με τη μονοφωνική της ένταση το σαλόνάκι του μικρού διαμερίσματος του δευτέρου ορόφου.



Γεννημένος στο Σπλιτ ο Σουπέ, αυστριακής καταγωγής, έγραψε πολλές οπερέττες, με πιο γνωστές (σε μένα) το "Ελαφρύ Ιππικό" και το "Ποιητής και χωρικός" (αυτά ήταν γραμμένα στις μαγνητοταινίες), ενω πριν μερικά χρόνια βρήκα και το Requiem του - πολύ καλό!
To "Ελαφρύ Ιππικό", μελοποιημένο λιμπρέττο του Carlo Costa, έπαιξε το δικό του - προπαγανδιστικό - ρόλο την εποχή της δημιουργίας της πανίσχυρης - τότε- αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Στα χέρια του ευφυούς Σουπέ, η μουσική -όλου του έργου, αλλά κυρίως της εισαγωγής- δίνει το στίγμα της ουγγαρέζικης μουσικής εικόνας, τσιγγάνικα βιολιά και ταυτόχρονα στρατιωτικές τρομπέτες, που τοποθετούσαν την Ουγγαρία ως ισότιμο εταίρο της Αυστρίας στη συμμαχία τους.
Θυμάμαι, άκουγα και ξανάκουγα το κομμάτι και η φαντασία μου οργίαζε. Ναι, το κομματι ξεκινά σαν μιλιταριστικό κάλεσμα, κάτι σαν ένα αυτοκρατορικό εμβατήριο, συνεχίζει με ένα τσιγγάνικο σκοπό, κι άλλο εμβατήριο, επινίκια, προβληματισμός, που πάμε, θάνατος και ξανά το ίδιο. Μετά απο πολλά χρόνια διαπίστωσα πως δεν είχα πέσει και πολύ έξω..
Τυχαία διασταυρώθηκα με αυτό κάποιο βράδι στο διαδίκτυο και διάλεξα αυτή την εκτέλεση επίτηδες. Χωρίς καμμιά εικόνα, πέρα απο αυτη του Σουπέ, και με μονοφωνικό ήχο.
Ετσι, για να γυρίσω ξανά μέσα στη φωτογραφία και να ξαναγγίξω αυτά τα πλαστικά πλήκτρα.
Και να προσπαθήσω, έστω κι αδέξια -και για ακόμη μια φορά χωρίς επιτυχία- , να παίξω κάποιο κομμάτι, έχοντας την αίσθηση πως σηκώνοντας το χέρι μου θα ακουμπήσω το μεγάλο κόκκινο μπαλόνι απο πάνω μου και μήπως κι αρχίσει η ζωή απ' την αρχή.





να είστε όλοι καλά

12/12/09

ΖΩΗ ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΑ, ΣΑΝ ΜΙΑ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ) ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ


Μια απο τις σημαντικότερες - για πολλούς λόγους- ταινίες που είδα στη ζωή μου, ήταν το Sweet Movie (1974) του Dušan Makavejev. Ξέρω πολλούς που την αντιμετώπισαν με ποικίλους τρόπους, με ειρωνία, με καχυποψία, με ..αποστροφή, δηλαδή πολύ αρνητικά. Κάποιοι άλλοι - σαφώς λιγότεροι - αφιέρωσαν λίγο χρόνο παραπάνω για να προβληματιστούν, να σκεφτούν ή έστω απλά να αφεθούν στην παρανοικη, αναρχική, ερωτική, αλλά με τίποτε αδιάφορη αλληλουχία των εικόνων.
Την ταινία την πρωτοείδα σε μια προβολή - απο τις πολλές που γινόταν σε διάφορους χώρους- στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, και αν η μνήμη μου δεν με απατά, πρέπει να ήταν στην αίθουσα της φοιτητικής εστίας, τον Φλεβάρη του 1979.
Μάλλον πρέπει να μου άρεσε, μια και μερικούς μήνες αργότερα, επιδίωξα να δω και τα "Μυστήρια του Οργανισμού" (ελαφρώς πιο "κινηματογραφική"). Όμως, το Sweet Movie είχε και κάτι ακόμη, κάτι δραματικά πιο δυνατό: την μουσική.
Ή, καλύτερα ΤΗΝ μουσική...



Άργησε να συντονιστεί η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι (1925-1994) με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, μην φανταστείτε όμως και αρκετά χρόνια. Απλά στα παιδικά μου χρόνια η μουσική του Χατζιδάκι ακουγόνταν πάρα πολύ στο ραδιόφωνο και εκτός αυτού συγκεκριμένα κομμάτια ήταν σήματα εκπομπών, ενω τακτικά ακούγονταν και εμβατήρια. Περίεργη εποχή, που βλέποντάς την τώρα, φαίνεται πολύ, μα πάρα πολύ μακρινή. Θα επιστρέψω σε αυτά σε λίγο καιρό (πάντα έτσι γίνεται άλλωστε)
Σύμφωνα με την ιστορία, ο Χατζιδάκις χρησιμοποίησε για το έργο του Μακαβεγιεφ αρκετά κομμάτια που είχε συνθέσει απο πιο παλιά. Αυτό όμως έχει ελάχιστη σημασία, μια και το σάουντρακ της ταινίας είναι απλά συγκλονιστικό...



Και σαν να εξακολουθεί να παίζεται ακόμη ενα παιχνίδι, ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πολύ μεγάλους δημιουργούς, ακούγοντας τη μουσική θέλεις να ξαναδείς την ταινία, και πάλι και το αντίστροφο. Και πάντα όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύψεις, μέσα απο αυτή την απίστευτη αλληλεπίδραση γλυκών εικόνων που ίσως και να μην πρόλαβες να δεις- πικρών ήχων που ίσως και να μην πρόλαβες να ακούσεις - ανείπωτων συναισθημάτων που ίσως και να μην πρόλαβες να γευτείς.
Σαν μια παράσταση που λαχταράς να δεις και αυτή είναι τόσο γλυκιά που πριν προλάβεις να τη χορτάσεις, σβήνει...
..και μαζί της, κι εσύ



--Αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση στη μνήμη του καλού συναδέλφου, σπάνιου ανθρώπου και λάτρη του θεάτρου, Αριστείδη Τσιλιμπάρη (1930-2009). 'Αρη, θα λείψεις πολύ απο αυτόν τον κόσμο..--

8/12/09

ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΜΕΣ' ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ


Από το Imagine (1971) του John Lennon, το Jealous Guy..



JEALOUS GUY
I was dreaming of the past
And my heart was beating fast
I began to lose control
I began to lose control
I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I was feeling insecure
You might not love me anymore
I was shivering inside
I was shivering inside

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I was trying to catch your eyes
Thought that you was trying to hide
I was swallowing my pain
I was swallowing my pain

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy, watch out
Im just a jealous guy, look out babe
Im just a jealous guy

Πριν απο 29
ακριβώς χρόνια ήταν που η φωνή του Γιάννη Πετρίδη σε εκείνη την απογευματινή του εκπομπή, έβγαινε με τα χίλια ζόρια.
Που οι εικόνες το ίδιο βράδι, αφόρητα ασπρόμαυρες, έκλεβαν και την τελευταία ελπίδα οτι μπορεί και να μην ήταν αλήθεια.
Που το Imagine που παίχτηκε στην αρχή -όλων- των δελτίων ειδήσεων ήταν σαν μια σπαρακτική κραυγή πως το αύριο μπορεί να είναι αλλιώτικο, χειρότερο και πιο πικρό.

Και φτάνεις στο τώρα, 29 ακριβώς χρόνια μετά, και αρκεί ένα σφύριγμα να σου πλημμυρίσει την ψυχή με δάκρυα και τα μάτια σου με αναμνήσεις...
 

Free Blog Counter
Poker Blog