ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ...

Έπρεπε να φτάσει 22 Ιουλίου για να αποκαλύψω μια από τις μεγαλύτερες μουσικές αδυναμίες μου; Όχι βέβαια. Απλά κάθε ανάρτηση που γίνεται εδώ έχει και την αφορμή της. Κάτι μπορεί να είδα, να άκουσα, να θυμήθηκα, είτε εγώ είτε όμως και κάποιος φίλος, έτσι ώστε να δοθεί το έναυσμα για να γραφτεί κάποια ιστορία, ίσως αδιάφορη τις περισσότερες φορές μα σίγουρα γι αυτό το λόγο και πάρα πολύ προσωπική.

Απο τους πρώτους δίσκους που πήρα στην καταναλωτική πορεία μου στο χρόνο, ήταν το Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972). Πρέπει να ήταν γύρω στα 1979 όταν το είχα αγοράσει απο κάποιο μαγαζί (που δεν υπάρχει πια) στην Κέρκυρα, και μάλιστα σε μια θλιβερή εκτύπωση της Minos (απο αυτές που τα μπάσα είχαν χαθεί στο φερι μποτ).

Βέβαια, σε κουβέντα που είχαμε προχτές σχετικά με το δίσκο αυτό, ο καλός μου φίλος Γιάννης μου επεσήμανε χαρακτηριστικά "άργησες δηλαδή να τον ακούσεις", θεωρώντας υπερβολικό το χρονικό διάστημα των επτά ετών απο την κυκλοφορία του εως την ένταξη στη δισκοθήκη μου. Πιθανον.

Ο David Bowie δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας απο τους ανθρώπους-καλλιτέχνες που έχουν/είχαν/θα έχουν την ιδιότητα να με συγκινούν μέσα απο το έργο τους. Και μπορεί να έχει περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε μια άλλη μουσική κατεύθυνση, την οποία δεν παρακολουθώ (ή καλυτερα, παρακολουθώ αλλά αδιάφορα πια), όμως έργα σαν αυτά της εποχής του Ζιγκι ή ακόμη περισσότερο εκείνη η εκπληκτική τριλογία του τέλους των 70's που κλείνει με το τεράστιο έργο των "τρομακτικών τεράτων", επιστρέφοντας ξανά εκεί, στον ταγματάρχη Τομ, κάνοντας μια απίστευτη "επάνοδο", ε! δεν κυκλοφοράνε και κάθε χρόνο. Απο κει και μετά, πήρα και το Lets Dance.. και σταμάτησα να παρακολουθώ τον κύριο Jones. Πιθανόν να μην φταίει ο ίδιος, αλλά τόσα αριστουργήματα μέσα σε μια δεκαετία, είναι λίγο δύσκολο φαίνεται να τα αντέξω.

Από το (αγαπημένο μου) Ziggy Stardust, διάλεξα (για ποικίλους έως και προφανείς λόγους) το Five Years. Πρώτο πρώτο στο άλμπουμ, σε εισάγει αμέσως στο τι ακολουθεί σε αυτή τη δισκάρα.

Πολλά χρόνια μετά (1993), όταν βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και στο μαγαζί του Rollin' Under, αγόρασα (κάτω απο το "έκπληκτο" βλέμμα του Μπάμπη) και το Ζίγκι, αυτή τη φορά σε ..cd. Ομολογώ πως το βινύλιο δεν το ξανάκουσα απο τότε, για να μην πω πως μάλλον πρέπει να το χάρισα κιόλας...

Five Years

Pushing thru the market square, so many mothers crying
News had just come over, we had five years left to cry in
News guy wept and told us, earth was really dying
Cried so much his face was wet, then I knew he was not lying
I heard telephones, opera house, favourite melodies
I saw boys, toys electric irons and t.v.s
My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to get everything in there
And so many people, and all the tall-short people
And all the nobody people, and all the somebody people
I never thought I'd need so many people

A girl my age went off her head, hit some tiny children
If the black hadn't a-pulled her off, I think she would have killed them
A soldier with a broken arm, fixed his stare to the wheels of a cadillac
A cop knelt and kissed the feet of a priest, and a queer threw up at the sight of that

I think I saw you in an ice-cream parlour, drinking milk shakes cold and long
Smiling and waving and looking so fine, dont think
You knew you were in my song
And it was cold and it rained so I felt like an actor
And I thought of ma and I wanted to get back there
Your face, your race, the way that you walk
I kiss you, youre beautiful, I want you to walk

Weve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all we 've got
Weve got five years, what a surprise
Five years, stuck on my eyes
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Weve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Weve got five years, what a surprise
Weve got five years, stuck on my eyes
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Five years
Five years
Five years
Five years

Προχτές, βρήκα αυτή τη φωτογραφία.. Είναι 1981 και την έχει τραβήξει ο συγχωρεμένος ο Αργυριάδης. Μια ίδια είχε και αυτός, δεν ξέρω τι μας είχε πιάσει τότε και βγαίναμε φωτογραφίες με τα ακουστικά στ αυτιά. Πρέπει να είχε και αυτός ενα ζευγάρι και προσπαθούσαμε να δούμε ποια είναι καλύτερα? Μπορεί. Σύγκριση άμεση δεν μπορούσε να γίνει γιατι ο δικός μου φίλιπς έπαιρνε πενταπολικό βύσμα, ενω ο κενγουντ του γιάννη rca. Παντως, υπάρχει (πρέπει να την έχουν οι δικοί του, διάβολε) παρόμοια και με αυτόν.

Το βινύλιο που παίζει στο συγκεκριμένο σκηνικό, ΕΙΝΑΙ το Ziggy Stardust. Το θυμάμαι πολύ καλά. Είχαμε πάντα την πεποίθηση πως σε αυτό το άλμπουμ, αλλά και στο -θεέ- Aladdin Sane κάτι δεν πήγαινε καλά με την ελληνική ηχογράφηση -πέρα απο την έλλειψη μπάσσων. Σαν να είχε κατι σαν "εκο". Α, βρε Γιαννάκη, τι χρόνια..

...
Πέντε χρόνια..
Κάθε φορά στη ζωή μας. Πέντε χρόνια..
(συνεχίζεται - οπως και όλα)