Η ΦΩΝΗ (ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ)

...και θα είναι εκεί, πάντα, όσο υπάρχουν νέοι άνθρωποι. Νέοι, όχι τόσο ηλικιακά, όσο στην ψυχή που λέμε.

Και είχα ακούσει πως ο άνθρωπος (?) είναι εκπληκτικός στις συναυλίες του. Όμως, αυτό που έζησα χτες βράδι, παρέα με καλούς φίλους, στο φρούριο της Κέρκυρας, είναι απο αυτά που εύκολα μπορείς και χωρίς ενδοιασμούς να τα κατατάξεις σε κάτι που χαρακτηρίζεται παραπάνω απο απλά μια "εμπειρία".

Η ενέργεια που έβγαινε επι σκηνής, το πηγαίο "κέφι" (που, παρεπιπτόντως, θεωρείται εσφαλμένα ως ελληνική επινόηση και αποκλειστικότητα ---- λάθος), η ζωντάνια, δεν μπορούν να περιγραφούν τόσο απλά εδώ, σε μια ανάρτηση που γίνεται κάτω απο το βάρος πολλών υποχρεώσεων.

Ο Ερικ ήταν εδω.
Και τα τραγούδια του ήταν εδώ.

Επιτρέψτε μου μια συγκινησιακή φόρτιση - που ναι μεν περίμενα πως θα υπήρχε, όχι όμως στο βαθμό που κατέληξε.
Βλέπετε, καλό και τεράστιο και το House of the Rising Sun και το Boom Boom και το I'm Crying και το We Gotta get out of this place και το Don't let me be Misunderstood, και, και...
(Άλλωστε, απο τους πρώτους δίσκους που φρόντισε η ίδια μου η ζωή να ακούσω, ήταν αυτοί των Ανιμαλς, έτσι ωστε ακούγοντας οποιοδήποτε απο τα παραπάνω ήταν σαν να με καλημέριζε καθημερινά ενας καλός και πιστός φίλος)
Το σοκ -ενα ακόμη, δηλαδή- στη (μουσική) ζωή μου ήρθε όταν έβαλα στο πικάπ μου, τέλη των '70 - αρχές '80 τα δυο αριστουργήματα The Twain shall Meet (1968) και Winds of Change (1967).

Εκεί συνειδητοποίησα πως ο Eric Burdon δεν ήταν απλά ενας εκπληκτικός περφόρμερ, αλλά και ένας συνθέτης ολκής και τεράστιας πολιτικοκοινωνικής ευαισθησίας.

"Ψαγμένοι" έλληνες ροκάδες - και το λέω με τη μεγαλύτερη ΕΙΡΩΝΕΙΑ που βγάζει η φράση αυτή - θεωρούν αυτα τα δυο άλμπουμ (ειδικά το δευτερο) άχρηστα, γεμάτα βλακώδη τραγουδάκια χωρίς λόγο ύπαρξης. Διάβαζα πρόσφατα την κριτική που έκανε ενας απο αυτούς τους δυστυχισμένους σε ενα μουσικό φόρουμ και εκνευρίστηκα...Ναι, πράγματι χρειάζεται θάρρος για να γράφει κανείς τέτοιες βλακείες...

San Franciscan Nights

Strobe lights beam,create dreams
Walls move,minds do to
On a warm San Francisco night
Old child,young child feel alright
On a warm San Francisco Night
Angels sing,leather wings
Jeans of blue,Harley Davidsons too
On a warm San Francisco night
Old angels,young angels feel alright
On a warm San Francisco night

I Wasn't born there,perhaps I'll die there
There's no place left to go
San Francisco

Cop's face is filled with hate
Heavens above,he's on a street called love
When will they ever learn ?
Old cop,young cop feel alright
On a warm San Francisco night

The children are cool
They don't raise fools
It's an American dream
Includes indians too

Στο τέλος του τραγουδιού, ο Burdon ούρλιαξε "Jeronimo!!".
Όμως, ήδη τα πάντα γύρω μου ήταν θολά..

Σήμερα πρωί, αρκετές ώρες μετά τη συναυλία, το μυαλό μου δεν είχε επιστρέψει ακόμη. Κατα τις 10, είχα αποφασίσει ποιο τραγούδι θα έβαζα, για συντροφιά σε αυτή την ανά-γνωση//ανά-μνηση.
Δεν θα 'χα γράψει 2-3 γραμμές εδώ και μου τηλεφώνησε ο Χυτήρης... (Ο Σπύρος είχε πάρει διαπίστευση και έβγαζε φωτογραφίες αβέρτα - 500 μου 'πε)
"Σώτο, μόλις έπαιξε το San Franciscan Nights..."
Ναι, Σπύρο και γω, κι ο Κώστας, κι ο Γιάννης... το ίδιο...

--Πρέπει να ευχαριστήσω τον αδελφό μου για την πολύ καλή φωτό - οι δικές μου βγήκαν θολές

για το έργο του Ερικ (στο σύνολό του) θα γίνει μια άλλη μεγάλη ανάρτηση...