Μια απο τις σημαντικότερες - για πολλούς λόγους- ταινίες που είδα στη ζωή μου, ήταν το Sweet Movie (1974) του Dušan Makavejev. Ξέρω πολλούς που την αντιμετώπισαν με ποικίλους τρόπους, με ειρωνία, με καχυποψία, με ..αποστροφή, δηλαδή πολύ αρνητικά. Κάποιοι άλλοι - σαφώς λιγότεροι - αφιέρωσαν λίγο χρόνο παραπάνω για να προβληματιστούν, να σκεφτούν ή έστω απλά να αφεθούν στην παρανοικη, αναρχική, ερωτική, αλλά με τίποτε αδιάφορη αλληλουχία των εικόνων.
Την ταινία την πρωτοείδα σε μια προβολή - απο τις πολλές που γινόταν σε διάφορους χώρους- στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, και αν η μνήμη μου δεν με απατά, πρέπει να ήταν στην αίθουσα της φοιτητικής εστίας, τον Φλεβάρη του 1979.
Μάλλον πρέπει να μου άρεσε, μια και μερικούς μήνες αργότερα, επιδίωξα να δω και τα "Μυστήρια του Οργανισμού" (ελαφρώς πιο "κινηματογραφική"). Όμως, το Sweet Movie είχε και κάτι ακόμη, κάτι δραματικά πιο δυνατό: την μουσική.
Ή, καλύτερα ΤΗΝ μουσική...Άργησε να συντονιστεί η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι (1925-1994) με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, μην φανταστείτε όμως και αρκετά χρόνια. Απλά στα παιδικά μου χρόνια η μουσική του Χατζιδάκι ακουγόνταν πάρα πολύ στο ραδιόφωνο και εκτός αυτού συγκεκριμένα κομμάτια ήταν σήματα εκπομπών, ενω τακτικά ακούγονταν και εμβατήρια. Περίεργη εποχή, που βλέποντάς την τώρα, φαίνεται πολύ, μα πάρα πολύ μακρινή. Θα επιστρέψω σε αυτά σε λίγο καιρό (πάντα έτσι γίνεται άλλωστε)
Σύμφωνα με την ιστορία, ο Χατζιδάκις χρησιμοποίησε για το έργο του Μακαβεγιεφ αρκετά κομμάτια που είχε συνθέσει απο πιο παλιά. Αυτό όμως έχει ελάχιστη σημασία, μια και το σάουντρακ της ταινίας είναι απλά συγκλονιστικό...
Και σαν να εξακολουθεί να παίζεται ακόμη ενα παιχνίδι, ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πολύ μεγάλους δημιουργούς, ακούγοντας τη μουσική θέλεις να ξαναδείς την ταινία, και πάλι και το αντίστροφο. Και πάντα όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύψεις, μέσα απο αυτή την απίστευτη αλληλεπίδραση γλυκών εικόνων που ίσως και να μην πρόλαβες να δεις- πικρών ήχων που ίσως και να μην πρόλαβες να ακούσεις - ανείπωτων συναισθημάτων που ίσως και να μην πρόλαβες να γευτείς.
Σαν μια παράσταση που λαχταράς να δεις και αυτή είναι τόσο γλυκιά που πριν προλάβεις να τη χορτάσεις, σβήνει...
..και μαζί της, κι εσύ--Αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση στη μνήμη του καλού συναδέλφου, σπάνιου ανθρώπου και λάτρη του θεάτρου, Αριστείδη Τσιλιμπάρη (1930-2009). 'Αρη, θα λείψεις πολύ απο αυτόν τον κόσμο..--
8 σχόλια:
Λατρεμένη μουσική, λατρεμένη ταινία! Την ανακάλυψα στα 16, το 1997. Έκτοτε, μέσα σε δυο χρόνια, την είχα νοικιάσει πάνω από τρεις φορές. Ο ιδιοκτήτης του βίντεοκλαμπ μάλιστα, απόρησε με την εμμονή μου (τί βλέπεις παιδάκι μου -σκέτη διαστροφή!). Με είχε στοιχειώσει η Άννα Πλανέτα, που περιφερόταν ανά τον κόσμο με το πλοίο "ΕΠΙΒΙΩΣΗ" με το είδωλο του Καρλ Μαρξ στην πλώρη του, δίκην γοργόνας! Ήταν η εποχή που λάτρευα τον Χατζιδάκι για το "Sweet Movie", για "τον Οδοιπόρο, το Μεθυσμένο κορίτσι και τον Αλκιβιάδη", για την "Μελισσάνθη"..Η εποχή που ανακάλυπτα τα βιβλία του Ραούλ Βανεγκέμ, του Βίλχελμ Ράιχ, και το μεγαλείο του τουμπίστα Γιάννη Ζουγανέλη...
Δικό σας:
http://www.youtube.com/watch?v=FQyKfiBLH1w&feature=related
Ο Ζουγανέλης.. Τι να πει κανείς γι αυτό το φαινόμενο..
Διαβάζοντας αποσπάσματα απο το βιβλίο-αυτοβιογραφία του, συνειδητοποίησα γιατί κάποιους τους αποκαλούμε "μεγάλους".
Χαίρομαι που η σοκολάτα είναι ακόμη λιωμένη και γι αυτό το λόγο πιο ελκυστική και λυπάμαι που κάποιοι έχουν πάψει -εκούσια ή ακούσια- να τη γεύονται.
Χαιρετώ εγκάρδια
Κρίμα που το Ίντερνετ δεν έγινε ακόμα αυτό που περιγράφει ο William Gibson, να μπορέσω να σας στείλω λίγο "Θησαυρό των Μάγια", ένα υπέροχο τσάι με σοκολάτα -έτσι, για να φχαριστηθούμε τον Μάνο, το Sweet Movie και το Ζουγανέλη.
Θα γίνει όμως κάποτε Λάμπρο, έτσι δεν ειναι;
Κρίνοντας από το πόσα έγιναν απ' ατά που περιγράφει ο Gibson...
Sotiris & QwfwqN: Τί λέτε, να βάλουμε και λίγο μελάκι στο τσάι; Σερβιρισμένο σε λατρεμένο δίσκο:
http://www.youtube.com/watch?v=1zX1FT7p-fk
@ Καλή ιδέα, Lapsus, και εύγευστη!
Παντα ο συνδυασμος σου, ιστορια, εικονες, μουσικη ειναι εξαιρετικος!!!
Δημοσίευση σχολίου