Είχα ήδη ολοκληρώσει την φοιτητική μου περιπέτεια, όταν - εβδομάδες πριν ξεκινήσω την αμέσως επόμενη, την στρατιωτική- έπεσε στα χέρια μου (εννοώ δηλαδή πως το αγόρασα..) το άλμπουμ των This Mortal Coil "It 'll End in Tears" (1984). Αποκτήθηκε την ίδια μέρα με ένα άλλο αγαπημένο άλμπουμ, των Dead Can Dance, λες και κάποια μυστηριώδης οντότητα ήθελε να με στενοχωρήσει εν όψει της παρατεταμένης - όπως λανθασμένα πίστευα- αποχής μου από τις πολύωρες ακροάσεις λόγω της στρατιωτικής θητείας.
(Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ, μια και εκείνη την τρομερή περίοδο 1984-86, όχι απλά δεν σταμάτησα την αγορά βινυλίων, αλλά -εξ αιτίας της διετούς παραμονής μου στην Αττική γη- του έδωσα που λέμε και κατάλαβε. Είτε στο Βασιλακα, ειτε στο τζαζ-ροκ, είτε αλλού, όλα σχεδόν τα λεφτά των συντηρήσεων μετατρέπονταν σε δίσκους/δευτερο χέρι... μα τα εχω ξαναπει αυτά)Φοβερή κολεκτίβα - όπως πίστευα στην αρχή - ίσως όμως "απλώς" ένα υπερ-σχήμα κάτω απο την εποπτεία του Ivo Watts-Russell της 4AD, σε εκείνο το άλμπουμ έδινε μια άλλη διάσταση σε τραγούδια που ήδη είχαν γράψει τη δική τους ιστορία και διαδρομή, αλλά στην πλειοψηφία τους είχαν μείνει άγνωστα για το λεγόμενο "ευρύ κοινό", βάζω και την αφεντιά μου σε αυτό.
Συγκλονιστικά τραγούδια, όπως το Song to the Siren (του Tim Buckley, απο τις πρώτες αναρτήσεις μου εδώ σε αυτό το μπλογκ, χωρίς όμως πολλές ιστορίες) ή το Another Day (του Roy Harper, και αυτό έχει τη δική του παρουσία εδώ), αλλά και άλλα, του Chilton, Colin Newman (ναι, δεν έχω κάνει ακόμη αφιέρωση στους Wire, το ξέρω..), μα και δικά τους, της υπερ-παρέας...
Τα δυο τραγούδια που χρωμάτισα, ήταν και αυτά που "καταδίκασαν" το βινύλιο πολύ σύντομα σε μερικές γρατσουνίτσες, μια και ακούγονταν περισσότερο απο τα άλλα, κάτι απόλυτα λογικό (ετσι δεν είναι?)
Φυσικά, κάθε κυκλοφορία των TMC ήταν "είδηση" για τα αυτιά μου - και όχι μόνο. Ακολούθησαν άλλα δυο απίστευτα άλμπουμ και η παρέα σταμάτησε το σχήμα αυτό. Εγινε μια προσπάθεια ακόμη, εκει στα μέσα των '90s, με άλλο όνομα (Hope Blister), αλλά τιποτε το ιδιαίτερο.
και
Δεν χρειάζεται να γράψω ΤΙ σημαίνουν αυτά τα δυο τραγούδια για μένα, και ακόμη περισσότερο ΤΙ σημαίνουν αυτά τα τρια αλμπουμ των TMC, όταν έχουν σηματοδοτήσει μια φοβερή και τρομερή δεκαετία που την συναισθηματική αξία της δεν έχω ακόμη προσδιορίσει ακριβώς. Ξέρω το μέγεθός της, αλλά δεν έχω καθορίσει το σχήμα της, σαν ένα τροχιακό που ενω γνωρίζω τον κύριο κβαντικό του αριθμό, αγνοώ τον αζιμουθιακό.
Αλλά... ωπ! Ενα λεπτό!Κατι για Μπερνούλι λέει ο τιτλος. Τι δουλειά έχει η κβαντική εδω? Για να συμμαζευτούμε λίγο! Και Σαίξπηρ!
Σαίξπηρ???? Ε, καλά τώρα! Είπα να σχεδιάσω ενα σύνθετο τίτλο, ετσι για εφε (αν και το γκρουπ πήρε το όνομά του απο μια φράση απο τον Αμλετ του μεγάλου άγγλου συγγραφέα..)
Εκεί λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του '80, με τις πολλές αλλαγές, είχα αρχισει για βιοποριστικούς λόγους - και δεν είναι ντροπή να το λέω - να κάνω κάποια μαθήματα (φυσικη/χημεία). Δύσκολη εποχή, δεν ήμουν κάποιο όνομα, τα παιδιά που βοηθούσα ήταν κατα κανόνα της γειτονιάς μου και τα χρήματα πολύ λίγα. Δεν με ένοιαζε όμως. Ειδικά, οταν ακουγα ωραίες ιστορίες, όπως π.χ. γιατί "βάφτισε" ο καλός μου φίλος/μαθητής Λούκας (που ασχολούνταν απο τοτε με τη μουσική) τη γάτα του Μπερνούλι, ή πως μπέρδεψε κάποιος την ιστορία με τα ημισφαίρια του Μαγδεμβούργου...
Και έρχεται μετά απο 20 τόσα χρόνια και μου τα θυμίζει χτες μέσω facebook αυτά ο Λούκας και μάλιστα μου λέει και για την κασετα που του έγραψα τότε και είχε και αυτό το τραγούδι (Song to the Siren) μέσα...
Εσείς στη θέση μου δεν θα του αφιερώνατε αυτό το τραγούδι?Το Another Day, φυσικά και εγωιστικά, το κρατάω για μένα....
8 σχόλια:
Διασκευές με αποψη και πολυ ιδιαιτερη ατμοσφαιρα. Μου αρεσαν αρκετα τοτε, με επηρεασαν - αν και ενιωσα την ενεργεια τους να χλωμιαζει σχετικα γρηγορα.
Το μαραζωμα τους μαλιστα μεσα μου, θα πρεπει να σημανε και την οριστικη μου αποστροφη για τα διαφορα γοτθικα, αιθερια, dreampop κλπ ακουσματα. Αρα, προσωπικα μιλωντας, μαλλον οφειλω να αναγνωρισω στις δυο πρωτες δουλειες των This Mortal Coil ενα ρολο σημαδιακο.
Οι ευρηματικοι συσχετισμοι των διαφορων θεματων δινουν λαβη για προεκτασεις και κανουν, Σωτήρη, αυτην την αναρτηση ενδιαφερουσα. Οι δε ιστοριες που επιγραμματικα αναφερεις σιγουρα εξαπτουν την περιεργεια.
Όταν ξεκίνησα την ανάρτηση, δεν είχα σχεδιάσει τίποτε. Απλά, ενα μηνυμα πυροδότησε μια σειρά απο αναμνήσεις. Η φωτογραφία μπήκε τυχαία. Περισσοτερο ήθελα να κάνω μια αφιέρωση σε αυτό το καλό παιδί που κάποτε του μίλησα για τον Ωμ, τον Νιουτον και τον Τζαουλ.
Μαλακίες... Ασκήσεις λύναμε, και πιθανά ΣΟΣ θέματα, όπως γίνεται σε αυτές τις "φροντιστηριακές" δραστηριότητες (περισσότερο "βοηθητικές" ειναι ο όρος - στην περίπτωση μου). Είχαμε τη δυνατότητα, μια και είμασταν γείτονες, να αφιερώνουμε κάποια 5λεπτα, 10λεπτα σε μουσικες ακοράσεις - μια και ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική.. Το ίδιο γινόνταν και με άλλα παιδιά, ήταν μια αλλιώτικη εποχή, εγω ουτε στα 30 μου, μυαλά τα ίδια, αλλά η δουλειά γινόταν κανονικά. Τα καλοκαίρια έμενα κατα κανόνα άνεργος, μια και περνούσαν όλοι, εκτός κι αν ερχόταν κάποιος για προετοιμασία ή κάποιος άλλος που είχε μείνει - κατόρθωμα για τα θέματα που βάζανε οι τότε συνάδελφοι.
Θυμάμαι, έψαχνα στα χειμωνιάτικα ρούχα για κανένα 20ρικο, να συμπληρώσω για τα τσιγάρα μου. Θυμάμαι που κάποιο βράδυ, στα '92, μόνος μου, είχα ρίξει στο πικάπ το Jeweller απο αυτούς εδω, αμέσως μετά το Βitter απο το Blood.
Εκανα "πρόγραμμα" με λίγα λόγια, με διάφορες θεματικές ενότητες, για ενα αόρατο κοινό. Εποχές...
Συνειδητοποίησα απο που είναι η φωτογραφία και στην κυριολεξία έπαθα πλάκα, μια και είναι τραβηγμενη πριν απο μερικούς μήνες μεν, αλλά μια γειτονιά που κυκλοφορούσα εκείνη την εποχή των '90s!!
Παιχνίδια συμπτώσεων.
Φυσικά, υπάρχουν κι άλλες. Αλλά να μην τα πούμε όλα απόψε, ε?
Στην επόμενη ανάρτηση, όποτε κι αν είναι, θα ταξιδεψουμε στις ΗΠΑ, έχουμε καιρό να δούμε κόσμο απο κει
Καληνυχτίζω
Σωτήρη, η επίμονη εφεση σου για αναμνησεις φερνει μερικες φορες στην επιφανεια και κεινο που σπανιως γινεται θυμηση. Και κατι περισσοτερο: μας κανει να νιωσουμε πως εκει βρισκεται το αλατι του χθες.
Μπορεί να ναι και έτσι, Paramo. Κοινή συνιστώσα πάντως σε όλα αυτά που παρελαυνουν απο εδώ, εικόνες, αναμνήσεις (θύμησες, όπως πολύ ποιητικά αναφέρεις) και συναισθήματα, δεν παύει να είναι η μουσική..
Νομίζεις οτι κι εσεις, μέσα απο το πολύ ευαίσθητο μπλογκ σας, δεν έχετε αλληλεπιδράσει με τις μουσικές μου αναμνήσεις?? Που και που, άλλωστε, είναι τόσο πολύ έντονη αυτή η αλληλεπίδραση, που προσπαθώ, μέσα κι απο τα δικά μου σχόλια, να γίνει σαφής και αντιληπτή.
Να είστε όλοι καλά!!
Ήταν -και είναι- πολύ τυχεροί οι μαθητές σας! Χαιρόμαστε πολύ που βρεθήκατε στο δρόμο μας. (Aυτό ισχύει και για τον Paramo και την παρέα του. Ακούμε τώρα Eric Random!)
Υ.Γ. Για την ποιότητα του περιεχομένου των αναρτήσεων τα έχουμε ξαναπεί.Δε σας έχουμε πει ότι είστε μάστορας στη σύνθεση τίτλων!
Και γω είμαι (και ήμουν) τυχερός. Ίσως και περισσότερο.
...
Ο Ερικ Ραντομ του φίλων LFDJ είναι εκπληκτικός.
...
Α! Και την εμπνευση (!) των τίτλων - πιθανόν - την αντλώ απο ..
Απο που άραγε? Δεν το έχω σκεφτεί...
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση.
Μου αύξησες της προσμονή να παραλάβω επιδιορθωμένο τον ενισχυτή, να ξαναβάλω εκείνα τα βινύλια!
ΥΓ Η, όντως εξαιρετική, έμπνευση... Τι θέμα!
Λάμπρο, καλές ακροάσεις!
Εχε πάντως υπόψη σου πως ίσως ακούσεις περισσότερα κρικ, ποπ, σκριτς απο τα βινύλια σου, απ όσα άκουγες παλιότερα. Μην ανησυχήσεις, δεν είναι φθορά του βινυλίου, αλλά το πέρασμα του χρόνου που αφήνει τα -ηχητικά- ίχνη του.
Οι τελευταίες σου αναρτήσεις στο μπλογκ σου είναι τόσο δυνατές που δεν μου επιτρέπουν τα μικρά σχόλια που συνηθίζω να κάνω. Ελπίζω να βρω καποια στιγμή το χρόνο..
Να σαι γερός!
Δημοσίευση σχολίου