ΟΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟΙ ΗΧΟΙ ΜΙΑΣ ΚΟΡΝΕΤΑΣ

Αν κρίνω καλά απο τη φωτογραφία, θα πρέπει να ήμουν τότε 7-8 χρονών. Δυστυχώς δεν γράφει τίποτε πίσω. Κάποιες λεπτομέρειες όμως, την χρονοθετούν εκεί.

Θυμάμαι επίσης πολύ καλά πως ήταν η τελευταία φορά που φωτογραφήθηκα δίπλα σε χριστουγεννιάτικο δέντρο ανεβασμένος σε ..καρέκλα (με τις κάλτσες φυσικά) μια και έπρεπε να φαίνεται και το δέντρο - που για μερικά χρόνια, μέχρι την εφηβεία μου, το στόλιζα εγώ. Ναι, και το τραπέζι και το σερβάν που βρισκόταν εκεί και μετά απο 20 χρόνια. Τα αποχωρίστηκαν οι δικοί μου εδω και πολλά χρόνια, με τη μητέρα μου να εξομολογείται "ασε μωρε, πιάναν πολύ χώρο κι είχαν παλιώσει". Ευτυχώς, υπάρχουν οι φωτογραφίες, δια βιου τροφοδότες των αναμνήσεων...

Όπως και στην περίπτωση της αποψινής "γιορταστικής" (!) ανάρτησης.

Μίλησα πιο πάνω για λεπτομέρειες.. Κάπου λοιπόν εκεί είναι και μια κορνέτα. Πλαστική, βαμμένη με ενα χρυσαφί (αρκετά πειστικό) χρώμα, που συνοδευόταν απο ενα ..προσπέκτους με οδηγίες παιξίματος για παιδιά. Συγκεκριμένα, είχε μερικούς σκοπούς - απο αδιάφορους εως ανόητους- και βάζοντας μια αρίθμηση στα πλήκτρα, σε καθοδηγούσε με 1-2-2-4, 3-4-4-1 και κάτι τέτοια. Περιττό να πω, δεν τα κατάφερα ποτέ μου να παίξω, μια και δεν με ενδιέφεραν εκείνοι οι σκοποί, αλλά κάποιοι άλλοι, εναν απο τους οποίους θα μάθουμε στη συνέχεια.

Ω... μα τι χαρά ήταν εκείνη, όταν 25 μέρες πριν, στα γενέθλιά μου, είχε γίνει πραγματικότητα η επιθυμία μου! Μοναχοπαίδι ακόμη, τότε, και τα χατιρια μου πραγματοποιούνταν μεν, αλλά με επετειακό ρυθμό (δηλαδή στη γιορτή μου, στα γενέθλιά μου και τα χριστούγεννα).

Ίσως γι αυτό, τα δώρα να είχαν πάντα μια ξεχωριστή αξία: ήξερα πως οι γονεις μου στερούνταν για να μου πάρουν κάτι και έτσι ήμουν πάντα χαμηλών τόνων στο τι ζητούσα. Ε, και διάβολε, εκείνη η πανέμορφη κορνέτα, αν και πλαστική κόστιζε αρκετά (απ' ότι θυμάμαι) .

Ο πατέρας μου λίγα χρονια πριν είχε αγοράσει ενα μαγνητόφωνο με μπομπίνες, ενα Philips και είχε φτιάξει μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική συλλογή, αντιγράφοντας δίσκους απο τη δισκοθήκη του ραδιοφωνικού σταθμού, στις ταινίες του μπομπινοφώνου (που ζει ακόμη!). Δημοτικά, κάποιες εκπομπές και ...κλασσική μουσική!

Κλασσική???

Ε, ναι, μια και το ραδιόφωνο τότε ήταν λίγο διαφορετικό απ ότι τώρα αφού δεν υπήρχε ο ανταγωνιστής-τηλεόραση. Με είχε μαγέψει θυμάμαι η ιστορία της Τυραντό (με την χαρακτηριστική αφήγηση της Αθηνάς Σπανούδη - που τη θυμήθηκα!!!), στη "βραδιά όπερας" και ο πατέρας μου συντονίστηκε αμέσως!

Κυρίως όπερα: Βέρντι (Αίντα, Ναμπούκο), Ροσίνι, Μασκάνι και ένα ασύλληπτο κομμάτι, εκεί γύρω στα 6-7 λεπτά... Ένα κομμάτι που έκρυβε μέσα του μύρια πράγματα, χρώματα και συναισθήματα. Σαν να παρουσιάζει αρκετά απ' όσα μπορει να συναντήσει κάποιος στη ζωή του.. Χαρά, θλιψη, αναγνώριση, φθορά.

Περίμενα κάποιο σαββατοκύριακο, αλλά κυρίως τις γιορτές για να ακούσω αυτές τις ταινίες (κάτι σαν ιεροτελεστία το αντιλαμβάνομαι τώρα) και πάντα η εισαγωγή απο το "Ελαφρύ Ιππικό" (Leichte Kavallerie - 1866) του Franz von Suppé (1816-1895), γέμιζε με τη μονοφωνική της ένταση το σαλόνάκι του μικρού διαμερίσματος του δευτέρου ορόφου.

Γεννημένος στο Σπλιτ ο Σουπέ, αυστριακής καταγωγής, έγραψε πολλές οπερέττες, με πιο γνωστές (σε μένα) το "Ελαφρύ Ιππικό" και το "Ποιητής και χωρικός" (αυτά ήταν γραμμένα στις μαγνητοταινίες), ενω πριν μερικά χρόνια βρήκα και το Requiem του - πολύ καλό!

To "Ελαφρύ Ιππικό", μελοποιημένο λιμπρέττο του Carlo Costa, έπαιξε το δικό του - προπαγανδιστικό - ρόλο την εποχή της δημιουργίας της πανίσχυρης - τότε- αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Στα χέρια του ευφυούς Σουπέ, η μουσική -όλου του έργου, αλλά κυρίως της εισαγωγής- δίνει το στίγμα της ουγγαρέζικης μουσικής εικόνας, τσιγγάνικα βιολιά και ταυτόχρονα στρατιωτικές τρομπέτες, που τοποθετούσαν την Ουγγαρία ως ισότιμο εταίρο της Αυστρίας στη συμμαχία τους.

Θυμάμαι, άκουγα και ξανάκουγα το κομμάτι και η φαντασία μου οργίαζε. Ναι, το κομματι ξεκινά σαν μιλιταριστικό κάλεσμα, κάτι σαν ένα αυτοκρατορικό εμβατήριο, συνεχίζει με ένα τσιγγάνικο σκοπό, κι άλλο εμβατήριο, επινίκια, προβληματισμός, που πάμε, θάνατος και ξανά το ίδιο. Μετά απο πολλά χρόνια διαπίστωσα πως δεν είχα πέσει και πολύ έξω..

Τυχαία διασταυρώθηκα με αυτό κάποιο βράδι στο διαδίκτυο και διάλεξα αυτή την εκτέλεση επίτηδες. Χωρίς καμμιά εικόνα, πέρα απο αυτη του Σουπέ, και με μονοφωνικό ήχο.

Ετσι, για να γυρίσω ξανά μέσα στη φωτογραφία και να ξαναγγίξω αυτά τα πλαστικά πλήκτρα.

Και να προσπαθήσω, έστω κι αδέξια -και για ακόμη μια φορά χωρίς επιτυχία- , να παίξω κάποιο κομμάτι, έχοντας την αίσθηση πως σηκώνοντας το χέρι μου θα ακουμπήσω το μεγάλο κόκκινο μπαλόνι απο πάνω μου και μήπως κι αρχίσει η ζωή απ' την αρχή.

να είστε όλοι καλά

ΖΩΗ ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΑ, ΣΑΝ ΜΙΑ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ) ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Μια απο τις σημαντικότερες - για πολλούς λόγους- ταινίες που είδα στη ζωή μου, ήταν το Sweet Movie (1974) του Dušan Makavejev. Ξέρω πολλούς που την αντιμετώπισαν με ποικίλους τρόπους, με ειρωνία, με καχυποψία, με ..αποστροφή, δηλαδή πολύ αρνητικά. Κάποιοι άλλοι - σαφώς λιγότεροι - αφιέρωσαν λίγο χρόνο παραπάνω για να προβληματιστούν, να σκεφτούν ή έστω απλά να αφεθούν στην παρανοικη, αναρχική, ερωτική, αλλά με τίποτε αδιάφορη αλληλουχία των εικόνων.

Την ταινία την πρωτοείδα σε μια προβολή - απο τις πολλές που γινόταν σε διάφορους χώρους- στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, και αν η μνήμη μου δεν με απατά, πρέπει να ήταν στην αίθουσα της φοιτητικής εστίας, τον Φλεβάρη του 1979.

Μάλλον πρέπει να μου άρεσε, μια και μερικούς μήνες αργότερα, επιδίωξα να δω και τα "Μυστήρια του Οργανισμού" (ελαφρώς πιο "κινηματογραφική"). Όμως, το Sweet Movie είχε και κάτι ακόμη, κάτι δραματικά πιο δυνατό: την μουσική.

Ή, καλύτερα ΤΗΝ μουσική...

Άργησε να συντονιστεί η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι (1925-1994) με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, μην φανταστείτε όμως και αρκετά χρόνια. Απλά στα παιδικά μου χρόνια η μουσική του Χατζιδάκι ακουγόνταν πάρα πολύ στο ραδιόφωνο και εκτός αυτού συγκεκριμένα κομμάτια ήταν σήματα εκπομπών, ενω τακτικά ακούγονταν και εμβατήρια. Περίεργη εποχή, που βλέποντάς την τώρα, φαίνεται πολύ, μα πάρα πολύ μακρινή. Θα επιστρέψω σε αυτά σε λίγο καιρό (πάντα έτσι γίνεται άλλωστε)

Σύμφωνα με την ιστορία, ο Χατζιδάκις χρησιμοποίησε για το έργο του Μακαβεγιεφ αρκετά κομμάτια που είχε συνθέσει απο πιο παλιά. Αυτό όμως έχει ελάχιστη σημασία, μια και το σάουντρακ της ταινίας είναι απλά συγκλονιστικό...

Και σαν να εξακολουθεί να παίζεται ακόμη ενα παιχνίδι, ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πολύ μεγάλους δημιουργούς, ακούγοντας τη μουσική θέλεις να ξαναδείς την ταινία, και πάλι και το αντίστροφο. Και πάντα όλο και κάτι καινούργιο θα ανακαλύψεις, μέσα απο αυτή την απίστευτη αλληλεπίδραση γλυκών εικόνων που ίσως και να μην πρόλαβες να δεις- πικρών ήχων που ίσως και να μην πρόλαβες να ακούσεις - ανείπωτων συναισθημάτων που ίσως και να μην πρόλαβες να γευτείς.

Σαν μια παράσταση που λαχταράς να δεις και αυτή είναι τόσο γλυκιά που πριν προλάβεις να τη χορτάσεις, σβήνει...

..και μαζί της, κι εσύ



--Αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση στη μνήμη του καλού συναδέλφου, σπάνιου ανθρώπου και λάτρη του θεάτρου, Αριστείδη Τσιλιμπάρη (1930-2009). 'Αρη, θα λείψεις πολύ απο αυτόν τον κόσμο..--

ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΜΕΣ' ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Από το Imagine (1971) του John Lennon, το Jealous Guy..



JEALOUS GUY
I was dreaming of the past
And my heart was beating fast
I began to lose control
I began to lose control
I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I was feeling insecure
You might not love me anymore
I was shivering inside
I was shivering inside

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy

I was trying to catch your eyes
Thought that you was trying to hide
I was swallowing my pain
I was swallowing my pain

I didnt mean to hurt you
Im sorry that I made you cry
Oh no, I didnt want to hurt you
Im just a jealous guy, watch out
Im just a jealous guy, look out babe
Im just a jealous guy

Πριν απο 29 ακριβώς χρόνια ήταν που η φωνή του Γιάννη Πετρίδη σε εκείνη την απογευματινή του εκπομπή, έβγαινε με τα χίλια ζόρια.
Που οι εικόνες το ίδιο βράδι, αφόρητα ασπρόμαυρες, έκλεβαν και την τελευταία ελπίδα οτι μπορεί και να μην ήταν αλήθεια.
Που το Imagine που παίχτηκε στην αρχή -όλων- των δελτίων ειδήσεων ήταν σαν μια σπαρακτική κραυγή πως το αύριο μπορεί να είναι αλλιώτικο, χειρότερο και πιο πικρό.

Και φτάνεις στο τώρα, 29 ακριβώς χρόνια μετά, και αρκεί ένα σφύριγμα να σου πλημμυρίσει την ψυχή με δάκρυα και τα μάτια σου με αναμνήσεις...

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑΣ

'Ετσι, για να ξεφύγουμε λίγο από το υπερφορτωμένο συναισθηματικά κλίμα των τριών προηγούμενων αναρτήσεων (μόνο?), φέρνω απόψε μπροστά μας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον progressive άλμπουμ της δεκαετίας του '70 - που έρχεται από το Ισραήλ.

Με εμφανείς τις επιδράσεις απο τους Genesis, τους Yes και τους King Crimson, οι Atmosphera με το μοναδικό τους lp "Lady of Shalott" (1977), έδωσαν το δικό τους στίγμα σε αυτή τη συναρπαστική, όσο και περίπλοκη μουσική εποχή. Απο το έργο αυτό, βρέθηκε στο youtube ένα -αρκετά σπάνιο, όπως λέει ο χρήστης που το ανέβασε- βίντεο, που έχει μια 10λεπτη εκδοχή του ομώνυμου κομματιού. (Στο άλμπουμ, το κομμάτι διαρκεί περίπου 17 λεπτά - λεπτομέρειες είναι αυτές).

Τους Atmosphera τους "γνώρισα" πριν απο μερικά χρόνια, μέσω του διαδικτύου και αμέσως μου προξένησαν το ενδιαφέρον τόσο για τη μουσική τους άποψη ( καμμία σχέση με τους Churchills, αυτό το εξαιρετικό γκρουπ των συμπατριωτών τους - τους αναφέρω απλώς τώρα, στο μέλλον πρέπει να τους αφιερώσω μια ανάρτηση) όσο και για το γεγονός πως οι στίχοι του άλμπουμ - όχι η επανέκδοση του 2002- δεν είναι τίποτε άλλο απο μελοποιημένα ποιήματα του Alfred Tennyson και του Σαίξπηρ (διατηρώ την κατα Μπαμπινιώτη προτροπή γραφής).

Lady of Shalott λοιπόν, και

Lady of Shalott

On either side the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the wold and meet the sky;
And thro' the field the road runs by
To many-tower'd Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Through the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.

By the margin, willow veil'd,
Slide the heavy barges trail'd
By slow horses; and unhail'd
The shallop flitteth silken-sail'd
Skimming down to Camelot:
But who hath seen her wave her hand?
Or at the casement seen her stand?
Or is she known in all the land,
The Lady of Shalott?

Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly;
Down to tower'd Camelot;
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers, " 'Tis the fairy
Lady of Shalott."

There she weaves by night and day
A magic web with colours gay.
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;
There the river eddy whirls,
And there the surly village churls,
And the red cloaks of market girls
Pass onward from Shalott.

Sometimes a troop of damsels glad,
An abbot on an ambling pad,
Sometimes a curly shepherd lad,
Or long-hair'd page in crimson clad
Goes by to tower'd Camelot;
And sometimes through the mirror blue
The knights come riding two and two.
She hath no loyal Knight and true,
The Lady of Shalott.

But in her web she still delights
To weave the mirror's magic sights,
For often through the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot;
Or when the Moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
"I am half sick of shadows," said
The Lady of Shalott.

A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro' the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel'd
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.

The gemmy bridle glitter'd free,
Like to some branch of stars we see
Hung in the golden Galaxy.
The bridle bells rang merrily
As he rode down to Camelot:
And from his blazon'd baldric slung
A mighty silver bugle hung,
And as he rode his armor rung
Beside remote Shalott.

All in the blue unclouded weather
Thick-jewell'd shone the saddle-leather,
The helmet and the helmet-feather
Burn'd like one burning flame together,
As he rode down to Camelot.
As often thro' the purple night,
Below the starry clusters bright,
Some bearded meteor, burning bright,
Moves over still Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.
From the bank and from the river
He flashed into the crystal mirror,
"Tirra lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,
She made three paces through the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She look'd down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror crack'd from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.

In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over tower'd Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And around about the prow she wrote
The Lady of Shalott.

And down the river's dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance --
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain, and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.

Lying, robed in snowy white
That loosely flew to left and right --
The leaves upon her falling light --
Thro' the noises of the night,
She floated down to Camelot:
And as the boat-head wound along
The willowy hills and fields among,
They heard her singing her last song,
The Lady of Shalott.

Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn'd to tower'd Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and Burgher, Lord and Dame,
And around the prow they read her name,
The Lady of Shalott.

Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the Knights at Camelot;
But Lancelot mused a little space
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."

Έβαλα όλο το ποίημα, μια και θεώρησα κρίμα να το πετσοκόψω..
Μάλιστα...
Ένα άλλο πράγμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον στο άλμπουμ, ήταν το ...εξώφυλλο.


Είναι ιδέα μου, ναι, αλλά όταν το πρωτοείδα μου θύμισε εικόνες της Παμβώτιδας (αριστερά το νησάκι και δεξιά το τζαμί !?!) και ένα γεφύρι πέτρινο. Εντάξει, είμαι φαντασιόπληκτος, ναι, και δεν το έψαξα άλλο.
Ατμόσφαιρα...
Κι άλλο ενα συγκρότημα - απο τη Βραζιλία - έχει αυτό το όνομα (μπορεί κι άλλα, δεν ξέρω). Ενδιαφέρουσα πρόταση. Να ονομάσεις το συγκρότημά σου έτσι, εννοώ.

Γιατί, τι θα γινόταν άν δεν υπήρχε ατμόσφαιρα? Πέρα απο το ζωτικό θέμα της αναπνοής ή της αποτροπής όλων αυτών των καταστρεπτικών για τους οργανισμούς ακτινοβολιών (για να αναφερθώ απελπιστικά περιληπτικά σε σημαντικά πράγματα), απλά θα βλέπαμε τον ουρανό ..μαύρο (εννοώ αν προλαβαίναμε. Zωή δεν θα υπήρχε έτσι κι αλλιώς).

Ναι, ακριβώς σαν να είμασταν στη Σελήνη, ή σαν να περιπλανιόμαστε στο διάστημα.

Η ατμόσφαιρα είναι αυτή που αναλύει το φως απο τον ήλιο και το διαχέει στον ουρανό δίνοντάς του το χρώμα του (σε μια πάρα πολύ απλή - όχι απλο'ι'κή- εξήγηση).

Χάρη στην ατμόσφαιρα ακούμε ήχους, έχουμε ανέμους, έχουμε σύννεφα και ομίχλες.
Α! Και παιχνίδια της, όπως αυτό, το κόκκινο, που μου χάρισε προχτές όταν προσπάθησα να τραβήξω την ανατολή του ήλιου όπως φαίνεται απο το σχολείο μου...

ΕΝΣΤΙΚΤΑ ...

Έχοντας χάσει εδώ και αρκετό καιρό το ρυθμό με τον οποίο τροφοδοτούνταν ετούτο το ιστολόγιο με σκέψεις, μουσική και αναμνήσεις, επιστρέφω απόψε για την ολοκλήρωση αυτής της -ας πούμε- τριλογίας, που ξεκίνησε πριν απο πολλές μέρες με την Πορνογραφία των Cure.

Φυσικά, το ξαναέγραψα νομίζω, είναι μάλλον επιφανειακά αυθαίρετη η επιλογή αυτών των τριών μερών.

'Ομως, πως αλλιώς να καλλιεργήσει κανείς το συναισθηματικό "έδαφος" για να εμφανίσει όσο γίνεται πιο αληθινά τις σκέψεις του για ενα απο τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης μουσικής; Χωρίς να σημαίνει αυτό βέβαια πως κάνω οποιοδήποτε είδος σύγκρισης -δεν μπορώ- ανάμεσα στους Cure, στους Echo and the Bunnymen και στους Joy Division που απόψε έχουν τη βραδιά τους σε αυτόν εδώ τον μικρό χώρο.

Ήμουν πολύ τυχερός εκείνο το απόγευμα του τρίτου έτους, όταν, κατά την προσφιλή μου συνήθεια επισκέφτηκα το δισκάδικο του Άγγελου Κώτση, στην 28ης Οκτωβρίου. Θυμάμαι, σαν ένα μακρινό παρελθόν, λες και το έζησε ένας άλλος άνθρωπος και όχι εγω, πως είχα περάσει κάποιο μάθημα -έ, δεν θυμάμαι και ποιο ήταν - (κάποιο ΜΜΦ ήταν, ξύπνα!) και όλο χαρά είχα πάει απο τον ΟΤΕ, να πάρω σειρά σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, ωστε να μοιραστώ αυτή τη χαρά με τους δικούς μου.

Πόση διαφορά με το σήμερα.... Εκείνη την εποχή -να μην ξεχνιόμαστε πάντα- τα κινητά τηλέφωνα ήταν αντικείμενο επιστημονικης φαντασίας, έτσι η επικοινωνία ήταν σαφώς πιο δύσκολη, μα εξ αιτίας ακριβώς αυτής της δυσκολίας, ήταν και πιο ουσιαστική.

Μου είχαν κάνει φοβερή εντυπωση τα άρθρα που είχαν γραφτεί - σε συγκεκριμένες στήλες- τόσο στον Ήχο όσο και στη Μουσική, για τους Joy Division και για τον Ian Curtis (1956-1980). Τα πρώτα που είχα διαβάσει, τον είχαν προλάβει ακόμη εν ζωή, θα 'ταν αρχές του '80. Μουσική δεν είχα ακούσει, οι εκπομπές του Χρ. Δασκαλοπουλου δεν έφταναν στα Γιάννενα (πόσο μάλλον στην Κέρκυρα)

Όμως, απο τα επόμενα άρθρα, τα μηνύματα δεν ήταν καλά. Οι εξαιρετικοί αρθρογράφοι των περιοδικών έφτιαχναν ενα φοβερά αληθινό σκηνικό για το τι μπορούσε να περιμένει ή να μην περιμένει κανείς - μουσικά και στιχουργικά- απο ενα συγκρότημα που το κύριο πρόσωπο του, ο βασικός πρωταγωνιστής, είχε επιλέξει να βάλει τέλος στη σύντομη ζωή του, μετά απο το βουβό συναπάντημα με τον Stroszek του Werner Herzog και με τον "ηλίθιο" του James Osterberg Jr.

Mουσική..



Heart and soul

Instincts that can still betray us,
A journey that leads to the sun,
Soulless and bent on destruction,
A struggle between right and wrong.
You take my place in the showdown,
I'll observe with a pitiful eye,
I'd humbly ask for forgiveness,
A request well beyond you and I.

Heart and soul, one will burn.
Heart and soul, one will burn.

An abyss that laughs at creation,
A circus complete with all fools,
Foundations that lasted the ages,
Then ripped apart at their roots.
Beyond all this good is the terror,
The grip of a mercenary hand,
When savagery turns all good reason,
There's no turning back, no last stand.

Heart and soul, one will burn.
Heart and soul, one will burn.

Existence, well what does it matter?
I exist on the best terms I can.
The past is now part of my future,
The present is well out of hand,
The present is well out of hand.

Heart and soul, one will burn.
Heart and soul, one will burn.
One will burn, one will burn,
Heart and soul, one will burn.

Ακόμη θυμάμαι, μη μπορώντας να συγκρατήσω ένα ελαφρό όσο και πικρό μειδίαμα, οτι είχα μείνει για λίγη ώρα με δυο δίσκους στα χέρια να διαλέξω ποιον θα αγοραζα. Ο ένας ήταν το Closer (1980).. Όσο κι αν προσπάθησα να θυμηθώ ποιος ήταν ο άλλος, δεν τα κατάφερα. Ούτε καν λίγες μέρες μετά. Ο Κώτσης έκανε δικες του εισαγωγές δίσκων αρκετές φορές (πρέπει να είχε άκρες στην Ολλανδία, έτσι μου είχε πει), αν και η σφραγίδα στο βινύλιο έκανε σαφέστατη την προέλευση του. Μπολώνια.

Δεν ήταν ιδιαίτερα ακριβός ο δίσκος (ακόμη γράφει 350 δρχ), είπαμε ήταν και η χαρά μου στη μέση, δεν το πολυσκέφτηκα όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Μα.. τι ήταν αυτό το αριστούργημα!!!
Ειδικά η δευτερη πλευρά, που ξεκινά με το τραγούδι της ανάρτησης...

Σαν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, σαν ένα μακροβούτι στον Αχέροντα και όχι φυσικά στον γεωγραφικό.

Παραδέχομαι πως άλλα ήταν τα στοιχεία του άλμπουμ που με έκαναν να το αγαπήσω - The Eternal, Decades, Passover, Isolation - όμως, μετά απο τόσα χρονια, 29 πια, το Heart and Soul είναι αυτό που με φέρνει πισω ξανά. Και είναι δυο τα σημεία που ξεκλειδώνουν το δωμάτιο με τις αναμνήσεις: Μόλις μπαίνουν τα πλήκτρα του -συγχωρεμένου πια- Martin Hannett (ουσιαστικά μέλος του γκρουπ και ενας απο τους σπουδαιότερους παραγωγούς) και όταν ο ντράμερ, ο Stephen Morris, ξεφεύγει απο τον αυστηρό ρυθμό του κομματιού και τα χτυπήματα στα τύμπανα - τα ήδη αλλοιωμένα απο την παραγωγή- ακούγονται σαν πυροβολισμοί...

Ένα απο τα πρωτα πράγματα που έκανα - αφου (θέλω να πιστευω πως) συνήλθα απο το αρχικό σοκ, ήταν να γράψω το άλμπουμ σε μια κασέτα (μαζί με άλλα καλούδια της εποχής) και να τη δώσω στον καλό μου φίλο τον Χυτήρη, την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε στην Κέρκυρα. Ο Σπύρος, ακόμη μου το θυμίζει και μάλιστα ακόμη έχει τη συγκεκριμένη κασέτα (καλά φυλαγμένη- όπως μου λέει) και όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι που με συγκινεί. (Κάτι τέτοια "ασήμαντα" πράγματα, ίσως μεταφέρουν και την ουσία της ύπαρξής μας..)

Ο δίσκος, πάλεψε τόσα χρόνια με ενα σωρό άλλα ακούσματα. Είχε και την μοίρα να πέσει σε συγκυρίες, σε ατυχίες, σε χαρές, σε πρωινά του Ιουλίου, σε σκοτάδια, σε βροχές και σε λιακάδες. Πέρασε και αυτός, μαζί μου, σχεδόν όλα όσα πέρασα τα τελευταία τριάντα χρόνια (περιπου) απο τη ζωή μου.

Και συνεχίζει ακόμη, μαζί μου, σε μια στενή σχέση που ξεκίνησε εκείνο το -ξέχασα να το πω- πολύ ήσυχο απόγευμα. Μα, αυτός δεν είναι και ο τίτλος του;

υγ. Όχι, δεν πήγα να δω το Control. Λένε βέβαια πως ήταν πολύ καλή ταινία. Τι θα μπορούσε όμως να μου φέρει ξανά πίσω;

ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Ερωτ. "Τι σημαίνει Zimbo?"

Απαντ. "Είναι αναγραμματισμός του Mozib, μιας αρχαίας αφρικανικής λέξης"

Ερωτ. "Και τι σημαίνει Mozib?"

Απαντ. "Zimbo"

Αυτή ήταν η απάντηση (!) που έδωσε ο Ιan McCulloch σε μια ζωντανή συνέντευξη στο MTV το 1995.
Ζimbο, είναι ο εναλλακτικός τίτλος του All My Colours απο το εξαιρετικό άλμπουμ Heaven Up Here (1981) των Εcho and the Bunnymen, αυτής της αγαπημένης μπάντας απο το Λίβερπουλ. Θυμάμαι τις συζητήσεις που είχαν γίνει τότε, αρχές της δεκαετίας του '80, για τον ήχο του συγκροτήματος και τις συγκρίσεις (οι περισσότερες άδικες και άστοχες) με άλλα παλιότερα γκρουπ. Συζητήσεις που δεν γινόνταν με τις πρώτες φοιτητικές μου παρέες, αλλά με καλούς συμφοιτητές και φίλους που κι αυτοί - όπως κι εγω - διανύαμε τον πέμπτο (θλιβερό πια - αφού 4 ήταν τα κανονικά) χρόνο των σπουδών μας.
Οι επιδράσεις, σαφείς βέβαια. Αλλά το κλίμα και οι συνθέσεις του Crocodiles, του πρώτου άλμπουμ απεδείκνυαν, με κατηγορηματικό τρόπο, πως το μεγάλο (κόκκινο) λιμάνι είχε ακόμη μια σπουδαία ομάδα να επιδείξει, μουσική (και) αυτή τη φορά.
Ομολογώ πως προβληματίστηκα με την επιλογή όχι απλά του τραγουδιού, αλλά και του άλμπουμ που θα διάλεγα.
Είπαμε, το Crocodiles έβγαζε ένα πάθος που περισσότερο έμοιαζε με κάτι σαν .. ψυχεδελικό νεύρο, αν είναι "καλή" μια τέτοια έκφραση. To αγάπησα πολύ αργότερα, τέλη της δεκαετίας, σχεδον δέκα χρόνια μετά. Ο λόγος, σκοτεινός μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω. Ίσως να περίμενα κάτι άλλο, ίσως η πολλή διαφήμιση, ο ντόρος που λέμε, να ανέβασε τις απαιτήσεις μου. Ίσως απο την άλλη να μην είχε αυτό που είχε ο δίσκος της προηγούμενης ανάρτησης ή καλύτερα να ήταν κατι επιμελώς ή ακόμη και τυχαία κρυμμένο.
Λίγο μετά τη μετακόμισή μου στο τελευταίο σπίτι που φιλοξένησε την φοιτητική μου παρουσία, με τους καλούς μου συγκάτοικους (τον Πέτρο και τον Παύλο - ναι, όπως οι απόστολοι- και πάντα συναισθηματικά πολύτιμοι φίλοι) έκανε την εμφάνισή του στο πικάπ το τρίτο άλμπουμ της παρέας, το Porcupine. Εδώ τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά. Ο λόγος; Κυρίως το μ ο ν α δ ι κ ό Higher Hell που σε έπειθε πως οι πάγοι στο εξωφύλλο του δίσκου βρίσκονταν σε θερμοκρασιες κοντά στο σημείο τήξης. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά γιατι θα ξυπνήσει ο φυσικός και είπα απόψε για μια ώρα να τον ξεκουράσω λίγο.
Και μέσα στην ξεκούραση, εμφανίζεται η εικόνα τεσσάρων τύπων σε μια βάρκα, σε ενα άλλο παγερό τοπίο, η εικόνα του Ocean Rain, λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή μου. Συντροφιά το καλοκαίρι πριν τη στρατιωτική θητεία, με ένα Killing Moon που ακόμη και τώρα, μετά απο τόσα χρόνια με κόβει κομμάτια, αναπόσπαστο κομμάτι του υπέροχου μουσικού λαβύρινθου που με τόση χαρά με φιλοξενούσε εκείνη την εποχή. Άλλωστε, πηγαίνω αρκετές φορές εκεί για να χαθώ.
Στα μισά της στρατιωτικής μου θητείας λάτρεψα το Bring on the Dancing Horses που μου έβγαζε μια αστείρευτη αισιοδοξία (όπως και ενα άλλο τραγούδι, απο κάποιους άλλους που δεν έχουν περάσει ακόμη απο εδώ - υπομονή ως την επόμενη ανάρτηση) και όπως έχω ξαναγράψει (και, φευ! θα ξαναγράψω) έχοντας την οικονομική άνεση που μου έδινε η αποζημίωση απο το στρατό (για τα άλματα), κυνήγησα κάποιο απόγευμα και το άλμπουμ που μου έλειπε - μέχρι τότε- απο τους Echo and the Bunnymen. Σε κάποιο απο τα δισκάδικα στο Μοναστηράκι, βρέθηκε το Heaven Up Here (εισαγωγής σε ελληνική τιμή, αρκετά φτηνό).
Φυσικά δεν το σκέφτηκα καθόλου, το αγόρασα (ήταν η δεύτερη φορά που το έβρισκα, την πρώτη ήμουν φοιτητής και κόστιζε σε σημερινά ευρώ σαν να λέμε γύρω στα 80) και το πήρα μαζί μου στο στρατόπεδο (ναι, στον Ασπρόπυργο!)
Μα, ας ακούσουμε το All My Colours ξεφεύγοντας απο την απολογητική μου πολυλογία...




All my colours
Flying
And you know I'm not coming down
You're trying
But you know you must soon go down
All my colours
Turn to clouds
All my colours
Turn to cloud

Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo

What d'you say
When your heart's in pieces
How to play
Those cards in sequence
That box you gave me
Burned nicely
That box you gave me
Burned nicely

Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo
Zimbo zimbo zimbo zimbo zimbo

Flying down
Flying down

All my colours
Turn to clouds
All my colours
Turn to cloud

Hey I'm flowing
Hey I'm flowing
That box you gave me
Burned nicely
That box you gave me
Burned nicely
Hey I've flown away
Hey I've flown away
All my colours

Μετά απο 2-3 μέρες, άκουσα το δίσκο (οχι στο στρατόπεδο, εννοείται).
Τι σπουδαίο πράγμα είναι να ακούς κάτι την εποχή ακριβώς που βγαίνει, παρακολουθώντας κυρίως το ενα βήμα μετά το άλλο.
Αλλά και πόσο ωραίο είναι το να ακούς κάτι που με την πρώτη επαφή να αισθάνεσαι πως δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ - και φυσικά ούτε κι εσύ.
Και, καλοί μου φίλοι, σε όλες τις ωραίες και αληθινές σχέσεις λένε πως χρειάζεται κάπου κάπου και κάποια ανανέωση. Η δική μου ας πούμε πως είναι όλα αυτά τα πράγματα που ακούω, όλα τα καινούργια ακούσματα που χαρίζει απλόχερα η διαδικτυακή αναζήτηση. Στο Heaven Up Here η ..ανανέωση ήρθε πριν απο λίγα χρόνια με τη μορφή ψηφιακού δίσκου. Ναι, το βινύλιο δεν έχει και τόση φθορά, αλλά βρήκα το cd με 5 ευρω και με μερικά ακυκλοφόρητα μέσα. Η ανανέωση που λέγαμε.
(Ε, και? Πάλι με το All my Colours δακρύζω)
Δεν μπορώ να κατατάξω το Heaven Up Here σε καμμία φάση της ζωής μου και είναι περίεργο. Πάντα, καποιο τραγούδι το συνδέεις διάβολε με .. κάτι, έστω πολύ απλό.. Είπα πριν για τα άλογα που χορεύουν, για το φεγγάρι που σκοτώνει, ναι αυτά είναι σαν τα αρωματα, φέρνουν φαινόμενα συναισθησίας.

To έργο όμως για το οποίο γίνεται αυτή η συζήτηση, έχει για μένα κάτι πολύ βαθύτερο. Κατι εξω απο τα εφήμερα, έξω από τα τραγούδια που θα ακούσεις στο ραδιόφωνο και θα χαρείς.
Δεν με ενδιαφέρει να μάθω πια τι είναι αυτό.
Υποψιάζομαι όμως ποιο είναι το χρώμα του

Επίλογος
Παρ' ότι οι Echo & the Bunnymen συνέχισαν τα επόμενα χρόνια να ηχογραφούν, δεν έφτασαν ποτέ σε αυτή την καταπληκτική τετράδα των πρώτων τους άλμπουμ (+ χορεύοντα άλογα).
Πήρα και το άλμπουμ του '87, το ομώνυμο. Όμως ήμουν αλλού ή ίσως ήταν αυτοί.

Στο επόμενο:
Ένστικτα, ψυχή, καρδιά και ένα σχοινί..

ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙΡΟ, ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ

Ότι έπρεπε, στη φάση εκείνη του τέλους της εφηβείας, ήταν αυτά τα σκοτεινά έργα (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε). Μάλιστα, είχαν προβληθεί τόσο πολύ απο τα περιοδικά οι Cure (απο τον Ήχο, τη Μουσική και το Ποπ κ Ροκ), όπως και παρα πολλά άλλα σημαντικά γκρουπ της εποχής. Και φυσικά, όχι άδικα. Ίσως, ένας απο τους καταλληλότερους ήχους για τα αυτιά μου για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που μου έχει μείνει, υπερβολική ναι, σίγουρα όμως ένα απο τα ποιοτικότερα συγκροτήματα εκείνης της εποχής.

Βέβαια, η καλύτερη "εμφάνιση" του κ. Robert Smith - ως κιθαρίστα- έγινε (κατα την ταπεινότατη γνώμη μου και εξαιρώντας το άλμπουμ της αποψινής ανάρτησης) , στο ..Hyæna της σπουδαίας του φίλης και αγαπημένης μου Siouxsie... Γνώμες, θα πείτε. Ε, ναι. Πιθανόν να με επηρεάζει το γεγονός πως το Swimming Horses απο εκείνο το άλμπουμ, ήταν - είναι - και θα είναι από τους ήχους που φέρνω συστηματικά στο μυαλό μου.

Όμως, η αποψινή ανάρτηση, μετά απο πράγματι αρκετό καιρό - αλλά πια έχουν δυσκολέψει τα χρονικά ελεύθερα όρια (το πρωί σχολείο, το απογευμα/βράδι μοιράζεται στην προετοιμασία γι αυτό και στη συνέχιση της διατριβής μου..) - έχει να κάνει με ενα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αυτή η παρέα.
Και, ομολογώ πως ακόμη και τότε, που οι μουσικές μου εμπειρίες ήταν παρα πολύ λίγες ώστε να κρίνω πιο καλά τι άξιζε και τι όχι, το Pornography (1982) ήρθε σαν μια ακουστικο/στιχουργική γροθιά να καταδείξει πως αυτό το συγκρότημα δεν ήταν μόνο το 17 Seconds ή το Βoys Don't Cry -αριστουργήματα, αλλά σε άλλο μήκος κύματος- αλλά σίγουρα κάτι πολύ περισσότερο. Σίγουρα το Faith θόλωσε τα νερά - μια αποτυχημένη και βαρετη απομίμηση των 17 δευτερολέπτων - αλλά έτσι κι αλλιώς το βρήκα πολύ μετά, φαντάρος πλέον, άρα η εικόνα μου για τους Cure της συγκεκριμένης εποχής παρέμεινε ως είχε. Όπως άλλωστε και τώρα, μετά απο εκείνα τα περίεργα σκοτεινοψυχεδελικά αραβουργήματα, το The Top ή το Head on the Door, ακόμη αγαπημένα. Όμως, όλοι μεγαλώνουμε και για τα αυτιά μου αρκετά πλέον πράγματα που έβγαιναν απο το μουσικό εργαστήρι αυτού του φανατικού θαυμαστή του Κάφκα, μου φαινόταν πλέον πολύ.. πως να το πω.... χωρίς λόγο υπαρξης (?). Προχώρησα πιο πέρα λοιπόν, ασχολήθηκα πάλι με τους Cure για μια δυο κυκλοφορίες τους (μαντευετε ποιες) και κράτησα καλά στην ψυχή μου τις δικές μου στιγμές που σημάδεψε η μουσική τους. Και τις κρατησα καλά..

Έτσι, το One Hundred Years εξακολουθεί να με δονεί ακόμη και να μου ανασύρει μνήμες, που ίσως αλλιώς να είχαν χαθεί. Περισσότερα μετα το τραγούδι..

One hundred years
It doesn't matter if we all die
Ambition in the back of a black car
In a high building there is so much to do
Going home time
A story on the radio

Something small falls out of your mouth
And we laugh
A prayer for something better
A prayer
For something better

Please love me
Meet my mother
But the fear takes hold
Creeping up the stairs in the dark
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow
Waiting for the death blow

Stroking your hair as the patriots are shot
Fighting for freedom on television
Sharing the world with slaughtered pigs
Have we got everything?
She struggles to get away . . .

The pain
And the creeping feeling
A little black haired girl
Waiting for Saturday
The death of her father pushing her
Pushing her white face into the mirror
Aching inside me
And turn me round
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days
Just like the old days

Caressing an old man
And painting a lifeless face
Just a piece of new meat in a clean room
The soldiers close in under a yellow moon
All shadows and deliverance
Under a black flag
A hundred years of blood
Crimson
The ribbon tightens round my throat
I open my mouth
And my head bursts open
A sound like a tiger thrashing in the water
Thrashing in the water
Over and over
We die one after the other
Over and over
We die one after the other
One after the other
One after the other
One after the other
One after the other

It feels like a hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
A hundred years
One hundred years

Χτές βράδι, ανάμεσα στα όσα δημιουργεί ο λανθάνων νους και που τα ονομάζουμε συνήθως όνειρα, βρέθηκα σε ένα χώρο πολύ γνωστό. Αναγνώρισα σχεδόν αμέσως που βρισκόμουν και όχι μόνο αυτό αλλά και την εποχή... 1983

Όμως δεν ήμουν όπως τότε, αλλά όπως είμαι τώρα. Σε μια τεράστια σκαμμένη έκταση, σαν εργοτάξιο, με ενα σχετικά μεγάλο και μοναδικό κτίριο σε ενα σημείο της. Έτσι, κατα τη διάρκεια της ημέρας άρχισα να θυμάμαι μερικά πράγματα και κυρίως ήχους - ωραίους , με πρωτόγνωρα παιγμένα ντραμς- στο μυαλό μου...

Έζησα τότε, το 1982-83, τη σταδιακή μεταφορά των τμημάτων του πανεπιστημίου στην περιοχή της Δουρούτης, εκεί δηλ. που βρίσκονται τώρα όλες οι σχολές. Το Φυσικό - αν δεν με γελάει η μνήμη μου- ήταν απο τα πρώτα τμήματα που ξεκίνησαν κάποια - όχι όλα- μαθήματα εκεί. Και μάλιστα όχι στο κτίριο που είναι τώρα το τμήμα, αλλά πολύ πιο χαμηλά. Στοιχηματίζω εκεί που είναι τώρα η γραμματεία.

Ένα μεσημεράκι του '83 λοιπόν, έχει τελειώσει το μάθημα και έχουμε χάσει το αστικό για να γυρίσουμε στην πόλη. Είμαστε τρεις συμφοιτητές, με τον έναν έχω χαθεί πια, ενώ τον άλλον τον έχω σαν αδερφό μου. Ξεκινάμε λοιπόν να περπατήσουμε από το κτίριο μέχρι να βγούμε στο δρόμο Ιωαννίνων - Αρτας (δεν είχε γίνει ακόμη ο δρόμος που υπάρχει τώρα - και βγαίνει στην Πεδινή - -για όσους ξέρουν). Λάσπες, πέτρες, λάσπες, χώματα, λάσπες, νερά και ένας βασανιστικός ήλιος και η καλη τριάδα συζητάει για ... το Pornography!!!!

Κάποια στιγμή, την ωραία κουβέντα για αυτή τη δισκάρα (μόλις είχε αγοραστεί απο του Κώτση - 28ης Οκτωβρίου ήταν, έχει κλείσει εδω και παρα πολλά χρόνια - ούτε ξέρω που είναι ο Άγγελος) που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τις λάσπες που έχουν σκεπάσει τα παπούτσια μας, τη διακόπτει μια ... μπουλντόζα!!

Και ένας πολύ ευγενικός εργάτης - οδηγός, που σταματάει δίπλα μας και μας γνέφει "ανεβείτε στη ..φαγάνα". Μετά χαράς κι ευχαριστούμε!!!

Και η καλή παρέα ανέβηκε και συνέχισε την κουβέντα που είχε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα. Κι αναρωτιέμαι πάντα ποιος σκηνοθέτης μας έβαλε κι εμάς και τη μπουλντόζα και τον Ρόμπερτ Σμιθ να παίζουμε σε αυτό το σουρρεαλιστικό μονόπρακτο, με φόντο πίσω μας αυτό το απέραντο "χωράφι" - της γνώσης πια.

ΠΟΙΗΤΕΣ.. (ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)

Λυπήθηκα πολύ σήμερα, μαθαίνοντας την απώλεια ενός σημαντικού καλλιτέχνη, του Jim Carroll (1949-2009). Είχα ακούσει το 1980, απο το ροκ κλαμπ (της Παρασκευής) του Γιάννη Πετρίδη, το People who died απο το πρώτο άλμπουμ του Catholic Boy (1980). To άλμπουμ δεν είχε κυκλοφορήσει τότε σε ελληνικό βινύλιο, αλλά σε εκείνη τη σειρά-φετιχ "εισαγωγής σε ελληνική τιμή" (τι εποχές!!!!) και όπως ήταν φυσικό εξαγοράστηκε με μια σειρά (εως και απαράδεκτων) γευμάτων στη φοιτητική λέσχη - για την εξοικονόμηση του ποσού, αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί.

Ο δίσκος είχε ακόμη δυο τρια εκπληκτικά κομμάτια, αλλά μόνο του το People who Died άξιζε για δέκα!


Τη δεκαετία του '90 γυρίστηκε ταινια η αυτοβιογραφία του "Basketball Diaries" με τον ..Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ρόλο του Κάρολ απ' όπου και το βίντεο...

People Who Died
Teddy sniffing glue he was 12 years old
Fell from the roof on East Two-nine
Cathy was 11 when she pulled the plug
On 26 reds and a bottle of wine
Bobby got leukemia, 14 years old
He looked like 65 when he died
He was a friend of mine

Those are people who died, died Those are people who died, died Those are people who died, died Those are people who died, died They were all my friends, and they died

G-berg and Georgie let their gimmicks go rotten
So they died of hepatitis in upper Manhattan
Sly in Vietnam took a bullet in the head
Bobby OD'd on Drano on the night that he was wed
They were two more friends of mine
Two more friends that died / I miss 'em--they died

Mary took a dry dive from a hotel room
Bobby hung himself from a cell in the tombs
Judy jumped in front of a subway train
Eddie got slit in the jugular vein
And Eddie, I miss you more than all the others,
And I salute you brother/ This song is for you my brother

Herbie pushed Tony from the Boys' Club roof
Tony thought that his rage was just some goof
But Herbie sure gave Tony some bitchen proof
"Hey," Herbie said, "Tony, can you fly?"
But Tony couldn't fly . . . Tony died

Brian got busted on a narco rap
He beat the rap by rattin' on some bikers
He said, hey, I know it's dangerous,
but it sure beats Riker's
But the next day he got offed
by the very same bikers

Φυσικά, γίνεται αντιληπτό πολύ εύκολα πως δεν έχω και πολλά να πω για το συγκεκριμένο τραγούδι. Όχι γιατι είναι πολύ προσωπική η ιστορία που το συνοδεύει. Όχι. Αλλά, να, καμμιά φορά οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν, να ευχαριστήσουν ή να αποχαιρετήσουν.

Έτσι, αναθέτω το βάρος σε κάποιους άλλους να μιλήσουν για ποιητές.

Είναι ένα σπουδαίο φολκ/προγκρέσιβ/ποπ/ότιταμπέλαθέλετε ισπανικό γκρουπ, οι Aguaviva και απο το άλμπουμ τους Poetas Andaluces de Ahora (1975), το συγκινητικό Poetas Andaluces
Πολύ μεγάλη ιστορία αυτοί οι τύποι, πολύ κυνήγι απο το καθεστώς του Φράνκο και μια σειρά απο πάρα παρα πολύ καλά άλμπουμ.. (ψάξτε το λιγάκι αν θέλετε..)



Poetas Andaluces
¿Qué cantan los poetas andaluces de ahora?
¿qué miran los poetas andaluces de ahora?
¿qué sienten los poetas andaluces de ahora?
Cantan con voz de hombre
pero, ¿dónde los hombres?
Con ojos de hombre miran
pero, ¿dónde los hombres?
Con pecho de hombre sienten
pero, ¿dónde los hombres?
Cantan, y cuando cantan parece que están solos
Miran, y cuando miran parece que están solos
Sienten, y cuando sienten parece que están solos
¿Qué cantan los poetas, poetas andaluces de ahora?
¿Qué miran los poetas, poetas andaluces de ahora?
¿Qué sienten los poetas, poetas andaluces de ahora?
Y cuando cantan, parece que están solos
Y cuando miran , parece que están solos
Y cuando sienten, parece que están solos
Y cuando cantan, parece que están solos
Y cuando miran , parece que están solos
Y cuando sienten, parece que están solos
Pero, ¿dónde los hombres?
¿Es que ya Andalucía se ha quedado sin nadie?
¿Es que acaso en los montes andaluces no hay nadie?
¿que en los campos y mares andaluces no hay nadie?
¿No habrá ya quien responda a la voz del poeta,
quien mire al corazón sin muro del poeta?
Tantas cosas han muerto, que no hay más que el poeta
Cantad alto , oiréis que oyen otros oídos
Mirad alto, veréis que miran otros ojos
Latid alto, sabréis que palpita otra sangre
No es más hondo el poeta en su oscuro subsuelo encerrado
Su canto asciende a más profundo, cuando abierto en el aire
ya es de todos los hombres
Y ya tu canto es de todos los hombres
Y ya tu canto es de todos los hombres
Y ya tu canto es de todos los hombres
Y ya tu canto es de todos los hombres .
. .
Βέβαια, το τραγούδι δεν είναι για τον καημένο τον Jim Carroll. Και το ξέρω, δεν κολλάνε τα δυο τραγούδια. Κολλάνε? Με τίποτα. Καλώς ή κακώς αυτό το κομμάτι άκουγα όταν τυχαία έμαθα για τον Κάρολ. Έτσι, ας βάλω και μια φωτογραφία εξ ίσου άσχετη, με φωτεινές ψυχές τάχα μου που πετάνε, για να ολοκληρωθεί αυτή η ανάρτηση..

Η ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ένας απο τους σημαντικότερους άγγλους συνθέτες του 16ου-17ου αιώνα είναι ο John Dowland (1563-1626). Η γνωριμία μας έγινε εκεί γύρω στις αρχές των '90, μέσω του πολύ καλού περιοδικού Classic CD (που μάλλον έχει σταματήσει πια -?) και του εξαιρετικά κατατοπιστικού του ψηφιακού δίσκου. Μου έκανε εντύπωση η μελαγχολία που έβγαινε απο το συγκεκριμένο κομμάτι - δεν θυμάμαι ποιο ήταν και δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία να το ψάξω αυτή τη στιγμή-, μελαγχολία που δεν ήταν απλά μια ηχητική συνοδεία κάποιας "απώλειας", αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι έξω απο αυτά που μπορεί κανείς να συλλάβει χρησιμοποιώντας απλώς τις αισθήσεις του, όση εμπιστοσύνη και να είχε σε αυτές. Λίγους μήνες μετά αισθάνθηκα πολύ άσχημα, διαπιστώνοντας πως είχα κι άλλα έργα του σε κάποιο άλλο cd της Ναξος, απλά δεν είχα μπει στον κόπο να "την ψάξω". Είναι τελικά εκπληκτικό το πως μπορεί μια μουσική που γράφτηκε πριν απο εκατοντάδες χρόνια να παρασύρει σκέψεις, όνειρα, φόβους, ελπίδες σε ένα χορό δίχως αρχή και τέλος, όπως αυτόν που κάνουν τα φθινοπωρινά φύλλα μόλις αρχίσει να φυσά ο λίγο πριν τη βροχή άνεμος. Την ίδια βροχή που θα τα ξαναρίξει κάτω, ποδοπατώντας τα και βάζοντάς τα στην οριστική διαδικασία της σήψης.

Μετά απο αρκετά χρόνια και με συνεχώς καινούργιες μουσικές γνωριμίες στο μυαλό μου, δεν θα μπορούσα να αφήσω να μου "ξεφύγει" αυτή η μουσική μαγεία που ξεπηδά απο το έργο του Dowland. Ας ακούσουμε λοιπόν ένα απο τα πλέον γνωστά τραγούδια του, με την εξαιρετική ερμηνεία του Andreas Scholl - έχουμε ήδη γνωριστεί εδω και αρκετές αναρτήσεις- το "Flow my Tears". Σύμφωνα με διάφορες πηγές, εχει γραφτεί αρχικά ως ορχηστρικό με τίτλο Lachrymae Pavane. Οι στίχοι προστέθηκαν αργότερα. Πιθανόν η εκτέλεση που παρακολουθούμε εδω να είναι λίγο πιο 'αυθεντική' μια και είναι φωνή και λαούτο. Απλά.

Flow my Tears
Flow, my tears, fall from your springs!
Exiled for ever, let me mourn;
Where night's black bird her sad infamy sings,
There let me live forlorn.

Down vain lights, shine you no more!
No nights are dark enough for those
That in despair their lost fortunes deplore.
Light doth but shame disclose.

Never may my woes be relieved,
Since pity is fled;
And tears and sighs and groans my weary days
Of all joys have deprived.

From the highest spire of contentment
My fortune is thrown;
And fear and grief and pain for my deserts
Are my hopes, since hope is gone.

Hark! you shadows that in darkness dwell,
Learn to contemn light
Happy, happy they that in hell
Feel not the world's despite

Μεγαλείο..

Ναι, το είχαν κάψει οι γερμανοί, οι γνωστοί πλιατσικολόγοι της ορεινής μεραρχίας Edelweiss και το συγκεκριμένο χωριό ήταν αυτό με τα περισσότερα κατεστραμμένα - ολοκληρωτικά- σπίτια. Μαζί είχαν εξοντώσει και κάμποσες ψυχές, μάρτυρας η κατοπινή στήλη μνημείο στην είσοδο του χωριού. Κι εδώ θυμάμαι οχι μόνο τον πατέρα μου, αλλά και τη γιαγιά μου να περιγράφει και να ξαναπεριγράφει την ιστορία του ναζί που πέταξε το βρέφος ψηλά και το κάρφωσε στο όπλο. Ναι, υπάρχει κι αυτό το θύμα στον πέτρινο κατάλογο..

Θυμάμαι αρκετά απογεύματα, εκεί στην πλατεία, ανάμεσα απο την εκκλησία και το σχολείο και τα δυο τεράστια πλατάνια, να περνάω ανέμελα μερικές απο τις μέρες των καλοκαιρινών μου διακοπών - του δημοτικού, με πλαστικές φτηνές μπάλες να παίζω με άλλα παιδιά ή να πηγαίνουμε εκδρομες με παρέες των γονιών μου σε υπέροχα μέρη πάνω απο το χωριό.

Και πάντα, πριν φτάσουμε ή αφού είχαμε ήδη φύγει.. "δεν μου έδειξες το σπίτι, πατέρα. Που ήταν το σπίτι μας, πατέρα;". Κι όλο κάποια άλλη κουβέντα, κάποια συζήτηση - ήταν και αρκετά δύσβατος ο δρόμος, 2μιση ώρες απο τα Γιάννενα με λεωφορείο άγονης γραμμής. Ξέρετε πόσο ενδιαφέρουσα είναι μια διαδρομή με ένα τέτοιο όχημα; Να εδω ο Λάκμος, να εκεί το ενα γεφύρι, εδω το άλλο ποτάμι, εκεί πέρα πήγαινε ο παππούς και έκοβε ξύλα και κει πέρα η Γκαμήλα.

Βέβαια, μεγαλώνοντας, έκανα και κάποιες περίεργες σκέψεις, του στιλ: "Δεν θέλει ο πατέρας μου να στενοχωρηθώ που θα δω χαλάσματα, αλλά κάποτε, θα.. το φτιάξω, και έστω για λίγες μέρες το χρόνο, θάρχομαι και θάχω κι ένα τζάκι να ... Ασε που δεν θα χρειάζεται να μένω και στο τουριστικό περίπτερο",

Χμμ..Ναι, το περίπτερο. Και όχι μόνο. Κάτι μου χτυπούσε καμπανάκι. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Τα χρόνια πέρασαν με φυσιολογικούς ρυθμούς, αλλά με γεγονότα που έβγαλαν όλες αυτές τις επιθυμίες-στόχους-ανησυχίες απο τη σωστή σειρά.

Το έχω ξαναγράψει πως τα φοιτητικά μου χρόνια με απομάκρυναν πάρα πολύ από αρκετά σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, ίσως επειδή είχα απο μικρός μια υπερβολική δόση τους που μάλλον με απωθούσε παρά με έλκυε.

Ο πατέρας μου, παρ΄όλα αυτα, πάντα πιστός στην έννοια "χωριό". Σταθερά συνδρομητής στην εφημερίδα του χωριού, να μαθαίνει νέα για ένα μέρος που του ήταν τόσο οικείο, αλλά και τόσο - όπως αποδεικνυεται μέρα με τη μέρα, και μακάρι να βγω κάποτε ψεύτης - ξένο. Να στέλνει (κρυφά απο τη μητέρα μου) χρήματα που και που, τώρα θα με γελάσω, για την εκκλησία, δεν θυμάμαι, όχι δεν θυμάμαι.. Και με κάθε ευκαιρία, "πάμε στο χωριό;". Αλλά τώρα, για λίγες ώρες, έτσι, να πιούμε λίγο απο το υπέροχο νερό και ίσα ίσα να δει κάποια πρόσωπα, κάποιους λίγους φίλους και να μάθει ποιοι έφυγαν και ποιοι δεν γύρισαν. Σπιτι όμως, πουθενά.

Ακόμη και πριν απο μερικά χρόνια που πήγαμε, πάλι μου "ξέφυγε". "Ελα μωρε τώρα, θα 'μενες εδώ;"

Να με πάρει ο διάολος, όμως, εντάξει ίσως να μην έμενα εκεί, αλλά είχα ήδη παρατηρήσει πως κάποιοι άλλοι αρχίζαν και χτίζαν, επισκεύαζαν και όπως είναι νόμος στα χωριά, επέκτειναν και την περιουσία τους.

Και συνεχίσαμε να πηγαίνουμε (Και δεν κάνω πλάκα, είναι 1:45 βράδι, αν πάρω τηλέφωνο στο σπίτι και του πώ "πάμε αύριο στο χωριό?", θα μου πεί "παμε τώρα!"). Και κάθε φορά, τα ίδια.

Πες πως είναι γονίδια, πες δεν ξέρω τι, είναι λίγα χρόνια τώρα που μου κόλλησε το μικρόβιο. Πριν απο κανα χρόνο, ναι, τον Οκτώβρη ήταν, είχα συνάντηση στο πανεπιστήμιο με τον επιβλέποντά μου στις 5. Η ωρα ήταν 2, δεν πεινούσα και ο δρόμος είναι πολύ καλός πια - το ξέχασα αυτό, και σε μισή ώρα είμαι έξω απο το τουριστικό περίπτερο. Αισθάνθηκα περίεργα. Μόνος μου. Χωρίς τους γονείς μου. Ειχα ξαναπάει πριν 7-8 χρόνια με τη γυναίκα μου και καθήσαμε για 1 ωρα. Όμως τώρα ήμουν μόνος μου. Και το τζάκι? Οι τοίχοι με την ξύλινη επένδυση που είχα φανταστεί; Έφυγα πολύ μπερδεμένος.

Ίσως επειδή είχα μάθει πριν απο λίγο καιρό την ιστορία του σπιτιού και πως λειτουργούν πολλές φορές οι νόμοι στα χωριά. Πέρα απο φιλίες, πέρα απο λόγους, πέρα απο ηθική.

Το καλοκαίρι πριν απο ενα μήνα περιπου, βρέθηκα στο χωριό. Δεν σκόπευα να είμαι εκεί. Απλά, ήθελα τη μέρα της γιορτής μου να μην είμαι σπίτι, ήθελα να είμαι κάπου αλλού-οπουδήποτε και μια και η σύζυγός μου δεν μπορούσε να έρθει, ξεκίνησα μόνος μου για ένα ταξιδάκι 10 ωρών μαζί βάζω και την επιστροφή. Τρέλα ε?

Αν και η μεγαλύτερη τρέλα ήταν που έφυγα έχοντας μόνο 2 cd στο αυτοκινητο. Το ένα απο αυτά με αγγλικά τραγούδια του 17ου αιώνα...
Δεν κατάλαβα καλά καλά πως βρέθηκα στην πλατεία ανάμεσα απο την εκκλησία και το σχολείο. Απόγευμα, 5 η ώρα, ελάχιστοι στα δρομάκια και μάλιστα όχι ελληνική γλώσσα, ο παππούς μου θα τα καταλάβαινε. Περιπλάνησα αρκετή ώρα το βλέμμα μου γύρω στις λεπτομέρειες που ξεπηδούσαν απο αυτό το οικείο περιβάλλον των παιδικών μου αναμνήσεων.
Και επειδή έχω τη μανία του εκπαιδευτικού (περισσότερο απ' όσο περίμενα) άρχισα να παρατηρώ το δημοτικό.
Ομολογώ πως ήμουν πολύ χαλαρός. Αρχισαν πάλι να μου έρχονται κι εκείνες οι εικόνες - φαντασίας με το τζάκι στο μικρό σπίτι και με το συνεχή γλυκό ήχο των τρεχούμενων νερών. Μην το σκέφτεσαι πια, τέλος είπαμε.
Το δημοτικό. Με τη σκάλα του, την πινακίδα του, τη σκεπή του, το σπασμένο παράθυρο ... και σε ενα παράθυρο, ανάμεσα στο τζάμι και στην κουρτίνα, ενα μεγαλειώδες θέαμα, που με έκανε να μην καταλάβω αν ο γεράκος που πέρασε και με καλησπέρησε πριν χαθεί δεν είδα που, αν με είπε με το όνομά μου ή του πατέρα μου.
Και τελικά, το μυαλό μας ή καλύτερα η μνήμη μας ή τέλος πάντων αυτό που κρύβεται ανάμεσα απο τα αυτιά μας και πίσω απο τα μάτια μας, ειναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να κλέψει, ίσως γιατι δεν μετριέται σε τετραγωνικά - αυτά ειναι για αρχιτεκτονες και τοπογράφους. Ίσως αυτό να αναζητεί και ο πατέρας μου κάθε φορά που βρίσκεται εκεί. Τις αναμνήσεις της παιδικής του ζωής και τον ήχο των κρυστάλλινων νερών τη νύχτα
Τώρα βέβαια εμπλουτίζω κι εγώ τις δικές μου.. Δεν βλέπεις κάθε μέρα την υδρόγειο σε τέτοια θέση, έτσι δεν ειναι;

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

All is loneliness before me
Loneliness divorce me
Loneliness before me 

Φυσικά... Για πάρα πολλούς. Και δεν χρειάζεται κανείς να είναι σε ερημονήσι για να αισθάνεται έτσι. Ούτε να είναι σε μια άδεια πόλη μια νύχτα μετά από βροχή, ούτε σε ένα καφενείο κλειστό τα ξημερώματα.

Βέβαια, μπορεί να είναι με την καλύτερη -δυνητικά και εγκυκλοπαιδικά- παρέα και, παρ' όλα αυτά να είναι μόνος του. Όχι να αισθάνεται. Να είναι.

Η ιστορία μας όμως δεν θα ασχοληθεί με την μοναξιά κανενός απο εμάς. Ίσως γιατί δυσκολεύομαι εξαιρετικά να εκφράσω αυτά που μου έρχονται στο μυαλό. Ίσως, απο την άλλη, να αισθάνομαι πως δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω για την μοναξιά άλλων ανθρώπων.

Έτσι, ας δούμε τι επιφυλάσσει η σημερινή ανάρτηση.

Mια μουσική ιδιοφυία κατ' ευθείαν απο τους πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης, ο Louis T. Hardin (1916-1999), γνωστός περισσότερο (?) ως Moondog, έδωσε τη δική του εκδοχή της μοναξιάς στο All is Loneliness. Το κομμάτι, διάρκειας πάνω κάτω ενός λεπτού, εμφανίζεται στην επίσημη δισκογραφία του στο άλμπουμ Moondog 2 του 1971. 'Ομως, είναι γραμμένο πολύ, πάρα πολύ πιο πριν.

Λιτό, οπως θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που γνώρισε ένα άλλο είδος μοναξιάς, αυτό της απώλειας της όρασης, αποτέλεσμα μιας στιγμής νεανικής απροσεξίας, μιας έκρηξης ...και....

Το 1967, στο πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορεί η Janis Joplin, με το πρώτο σχήμα, τους Big Brother and the Holding Co, εμφανίζεται (ως τελευταίο τραγούδι, αλλά στην κανονική βινυλιακή κυκλοφορία) το All is Loneliness, σε μια εξαιρετική ερμηνεία. Το τραγούδι, έχει επιμηκυνθεί κατα ενα λεπτό ακόμη, ίσως και λίγο παραπάνω. Έχει αποκτήσει τον χρόνο που χρειάζεται για να γίνει πιο γνωστό, να παιχτεί στο ραδιοφωνο, αλλά...

..Αλλά η Τζάνις αγγίζει τις blues ψυχές. Το τραγούδι του Μoondog, είναι περισσότερο μπλουζ, περισσότερο απο πάρα πολλά άλλα, όμως δεν εχει τίποτε το συμβατικό. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι (μεταξύ αυτών και οι αποκαλούμενοι "πιουρίστες", είδος προς περιφρόνηση) θα αδιαφόρησαν γι αυτή τη θρηνητική απόδοση του τραγουδιού.

1993. Kυκλοφορεί το Demon Box των Νορβηγών Motorpsycho. Ένα πολύ δυνατό άλμπουμ αυτής της τρομερής και δημιουργικής παρέας απο το βορρά. Δεν έχουν ακόμη εντελώς πάρει το δρόμο που τους καταξίωσε στη συνείδησή μου, αυτόν του σύγχρονου προγκρέσιβ, αλλά στο δίσκο υπάρχουν έντονα ίχνη πως το γκρουπ είναι κάτι το ξεχωριστό. Έχω ακούσει ελάχιστα πράγματα, ας πούμε ψήγματα απο το δίσκο, και απλώς έχω δει και κάποιες κριτικές. Δυο χρόνια αργότερα, βρίσκομαι σε μεγάλο δισκάδικο της Αθήνας - που δεν έχει βινύλια πια - και ψαχουλεύω στα ράφια. Η μουσική που παίζει, σε ένα πικάπ δίπλα στην μεσαία κολώνα, είναι ιδιαίτερα δυνατή - όχι σε ένταση, αλλά σε πάθος. Ξαφνικά, ένα απίστευτο κομμάτι κάνει έντονη την παρουσία του στο υπόγειο και με αποπροσανατολίζει στην αναζήτησή μου. Ψάχνομαι να δω τι είναι. Στην αρχή σκέφτηκα να ρωτήσω τους υπαλλήλους του μαγαζιού, αλλά είχα παλιότερα "πάρει το μάθημά μου", με τη μορφή ενός ξερολίστικου και αγενούς μπλαζέ ύφους, και προτίμησα να το ψάξω μόνος μου. Ναι, είναι το Demon Box. Είμαι τυχερός που το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο (ελάχιστους) και ο dj βαριόταν να βάζει διάφορα. Είμαι τυχερός ακόμη που η ετικέτα του βινυλίου ήταν απο την πλευρά που επέτρεπε την αναγνωριση του. Φεύγω, και πηγαίνω στο μαγαζί του φίλου μου του Πάνου, το βρίσκω και το αγοράζω (μαζί με άλλα). Το ίδιο απόγευμα, αναζητώ το κομμάτι και.. ναι, είναι το All is Loneliness...

Μια διασκευή καταπληκτική, αφήνει τη γευση μιας μοναχικής ιεροτελεστίας ή ενός τραγικού αφορισμού. Και ήδη, η διάρκεια έχει φτάσει τα πέντε λεπτά..


..Και οι στίχοι?
Εδώ τα πράγματα μπλέκονται λίγο μια και φαίνεται πως όσοι ασχολήθηκαν με το τραγούδι, έδωσαν και το δικό τους στίγμα. Θα βάλω τους στίχους, για τους δικούς μου λόγους, όπως αποδόθηκαν απο την Joplin.

All is loneliness
before me
Loneliness here for me.
Loneliness.

All is loneliness
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me
Loneliness here for me.

All is loneliness
Loneliness here for me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness.

Loneliness come botherin' 'round my house
Loneliness come botherin'
Loneliness come botherin'
Loneliness come botherin' round my house
Loneliness

Loneliness come worryin' round my door
Loneliness come worryin'
Loneliness come worryin'
Loneliness come worryin' round my door
Loneliness, oh loneliness

All is
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness before me
Loneliness ...

Kλείνω αυτή την "εγκυκλοπαιδική" (ας την βαφτίσω έτσι) ανάρτηση, με την παρατήρηση πως οι τρεις εκτελέσεις που ανέφερα, έχουν κι ένα αξιοπρόσεκτο χαρακτηριστικό. Μεγαλώνουν με την πάροδο των ετών. Μήπως σημαίνει κι αυτό κάτι σχετικό με τη μοναξιά?

ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ (ΣΟΒΑΡΟΙ)

Ένα απο τα ομορφότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ από το πολύ σπουδαίο και αγαπημένο γκρουπ των Jethro Tull, το Reasons for Waiting, έχει απόψε σειρά.

Αναπόσπαστο κομμάτι του εκπληκτικού Stand Up (1969) - πιθανόν του καλύτερου άλμπουμ των JT. Φυσικά οι διαφωνίες εδώ πέφτουν βροχή, μια και πολλοί φίλοι θεωρούν ως καλύτερο το Aqualung, άλλοι το Passion Play, άλλοι το Songs from the Wood, ενω ένα σημαντικό μέρος του εαυτού μου εγείρει και αυτό τις ενστάσεις του, με το σχεδόν ατράνταχτο επιχείρημα "..μα τι λες βρε Σωτήρη, αφού ξέρεις όλο το Thick as a Brick σχεδόν απ' έξω".

Όλοι έχουν δίκιο.

Φυσικά δεν είναι μόνο τα άλμπουμ που προανέφερα. Και στα υπόλοιπα - εννοώ μέχρι τα 1977- υπάρχουν απίστευτες και αξέχαστες στιγμές.

Τότε, γιατί έχω τετοιο "κόλλημα" με το Stand Up"?
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Βασική προυπόθεση όμως πάνω απ' όλα είναι να το έχει ακούσει κανείς.

Θυμάμαι όταν πρωτόπαιξε στο πικάπ μου, έπαθα πλάκα με την εκπληκτική γραμμή του μπάσου στο πρώτο πρώτο τραγούδι (A new day yesterday), με το φοβερό φολκ άρωμα που έβγαινε σχεδόν απο κάθε στροφή του δεύτερου κομματιού (υπεύθυνο εδώ κυρίως - αλλά όχι μόνο -το φλάουτο του Άντερσον), με το Bouree (εδώ ο Μπαχ μπαίνει στο στούντιο και κυνηγάει τον Άντερσον μέχρι να σιγουρευτεί πως τον όνομά του θα μπει στα κρέντιτς του δίσκου. Ώσπου ακούει όλο το κομμάτι και επιστρέφει ευτυχισμένος στη Λειψία...)

Τι να πρωτογράψω? Κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση!!
Αα! Εκεί στο We Used to Know, ε ρε τι κουβέντα είχε γίνει!!!
Το κομμάτι είναι 99% το Hotel California!!!! Και αναπόφευκτα εδώ μπαίνουν και οι τότε συμφοιτητές μου..

Σιγά μην έκλεψαν οι Eagles το τραγούδι, και δώστου και απο δω και απο κει, και λάθος γράφει ημερομηνία το εξώφυλλο, το τι μαλακία είχε ειπωθεί, μια και το Χοτέλ Καλιφόρνια ήταν - μην ξεχνάμε- το must της τότε φοιτητικής παρέας σε κάθε μπαράκι (λίγο πολύ και σε αρκετούς αμετανόητους μέχρι τώρα)...

--Και μην μου πείτε πως κι εσείς όταν τ΄ακούτε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, δεν ανοίγετε την ένταση.. Εμένα εξακολουθεί, 33 χρόνια μετά, να μου τη σπάει. Απωθημένο? Μπορεί. Αλλα δεν είμαστε εδώ για τους Ιγκλς, οκ?

Και φτάνουμε στην κομματάρα!!!!!



Reasons for Waiting
What a sight for my eyes
To see you in sleep.
Could it stop the sun rise
Hearing you weep?
You're not seen, you're not heard
But I stand by my word.
Came a thousand miles Just to catch you while you're smiling.

What a day for laughter
And walking at night.
Me following after, your hand holding tight.
And the memory stays clear with the song that you hear.
If I can but make
The words awake the feeling.

What a reason for waiting
And dreaming of dreams.
So here's hoping you've faith in impossible schemes,
That are born in the sigh of the wind blowing by
While the dimming light brings the end to a night of loving

Eνα τρομακτικά ερωτικό τραγούδι. Δεν έχει χτίσει ακόμη ο Ian Anderson την εικόνα του "σύγχρονου Πάνα" που του προσέδωσαν αργότερα οι δημοσιογράφοι. Και για κακή μας τύχη, η πορεία των Τζέθρο Ταλ στην ελληνική -και όχι μόνο- καθημερινότητα, ξεκίνησε απο τα πιο εμπορικά άλμπουμ, έτσι δεν μπορέσαμε να έχουμε ακριβώς την ώρα που συνέβαινε, την εξέλιξη του γκρουπ. Ετσι, οι περισσότεροι γνωρίσαμε το σπουδαίο αυτό συγκρότημα, στο τρίτο ή στο τέταρτό του βήμα. Όχι πως έγινε και κάτι κακό, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Και είναι λίγοι αυτοί που κάνουν βήματα τέτοια, Οι πιο πολλοί αδιαφορούν ή βαριούνται.

Θυμάμαι ακόμη, Γενάρης του '79, έχω αντιγράψει σε κασέτα (60άρα - που σημαίνει πως υπήρχε πρόβλημα χρόνου) το Thick as a Brick απο τον Αργυριάδη και το ακούμε με το φίλο μου και συμφοιτητή μου τον Ηλία, την εποχή που μελετάμε για τον Σμυρνέλη και τον Παπαγεωργόπουλο. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε μια εργαστηριακή άσκηση. Τα μυαλά και των δυο, στη μελέτη, μα τα αυτιά στη μουσική..

..really don't mind..
και να το μπάσο και να οι σημειώσεις στον ουρανό...
Το Stand Up το απέκτησα λίγο αργότερα (τρίτο έτος?) και όπως έγραψα πιο πριν σνομπαρίστηκε απ' όλους τους φίλους. Ο μόνος που έδειξε λίγο ενδιαφέρον ήταν ο Γιάννης που χαρακτηριστικά μου είπε πως "ο τάδε στη Θεσσαλονίκη το έχει με την έκδοση που ανοίγοντας το εξώφυλλο, σηκώνονται οι φιγούρες, αλλά μαλλλλάκα, είναι πανάκριβο.."
Πάντα, όταν άκουγα αυτό το κομμάτι, μπερδευότανε το παρελθόν με το μέλλον και κορόιδευαν το παρόν. Τα όνειρα με την πραγματικότητα, ο φόβος με τον πόθο, η ζωή με τον θάνατο, ο έρωτας με την αδιαφορία, το πρωί με το απόγευμα..
Απόγευμα.. Η χειρότερη (αλλά ίσως και η καλύτερη, ε?) ώρα για να το ακούσεις..
Στην υγειά των ονείρων μας

(υγ: Και φυσικά το We used to know ειναι του 1969, ενω το Hotel California του 1977. Τα συμπεράσματα δικά σας. Όλα εγω θα τα λέω?)

ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΕ Τ' ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ ΡΟΖΙΤΑ??

Σε υπερ-ευχαριστώ Willie DeVille (1953-2009) για την κομματάρα που συνόδευσε τα φοιτητικά μου καλοκαίρια (και ας ήταν λιγότερα απο τους φοιτητικούς μου χειμώνες...) Και φυσικά, η φοβερή συλλογή That Summer! (1979) - oυσιαστικά ενα σάουντρακ- που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω μια "παρέα" από απίθανους τύπους, δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει ένα τόσο "καλοκαιρινό" τραγούδι... (Να μην λησμονήσω να γράψω πως ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τα μαγικά ονόματα Puente και Baretto και τότε - 1980- δεν ήξερα τι σήμαιναν..)

Spanish Stroll

Hey Mr. Jim I can see the shape you’re in
Finger on your eyebrow
And left hand on your hip
Thinking that you’re such a lady killer
Think you’re so slick!
Alright

Brother Johnny, he caught a plane and he got on it
Now he’s a razor in the wind
And he got a pistol in his pocket
They say the man is crazy on the West Coast
Lord there ain’t no doubt about it!
Well all right

Sister Sue tell me baby what are we gonna do
She said take two candles,
And then you burn them out
Make a paper boat,light it and.... send it out
send it out now..

Spanish Stroll
Spanish Stroll
Spanish Stroll

Hey Rosita! Donde vas con mi carro Rosita?
tu sabes que te quiero
pero ti me quitas todo
ya te robasta mi television y mi radio
y ahora quiere llevarse mi carro
no me haga asi, rosita
ven aqui
ehi, estese aqui al lado rosita
Spanish Stroll

Mira aqui!

Hey Johny! Yeah, tenth street Johny
We’ve been looking for you man
Everybody told me you had moved uptown
Hey! you wanna go for a ride
I’m going uptown myself
For what?

Yeah, ain’t it right?
Yeah, one time for Tito Puente, one time
Are you ready?
Yeah, of course we cannot leave out, Mr Ray Baretto
Are you ready?Are you ready?Are you ready?

Σε ευχαριστώ λοιπόν κύριε Ντεβίλ, γιατί κάθε φορά που άκουγα αυτό το τραγούδι, μου έφτιαχνε η κακή μου διάθεση. Εκτος απο απόψε, που με έκανε και βούρκωσα...

Καλό σου ταξίδι

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΞΥΜΝΗΣΗΣ

Απο τις μεγάλες μου αδυναμίες, η γλυκύτατη αλλά και "αιχμηρή" συνομήλική μου Anne Clark, στο The Power Game απο το εξαιρετικό Pressure Points του 1985. To άλμπουμ αυτό ήταν μια τεράστια έκπληξη για μένα καθώς ναι μεν είχα διαβάσει πάρα πολλά για την Κλαρκ και είχα ακούσει και το Lovers Retreat (θεέ, τι κομματάρα!!) ένα βράδι στο ραδιόφωνο, όμως δεν μπορούσα να φανταστώ την ενέργεια που θα έβγαινε απο τα αυλάκια του. Πίσω απο την φοβερή παραγωγή, ο κατάλληλος άνθρωπος, ο John Foxx.

Πάνε 25 χρόνια τώρα που έχει καθιερώσει αυτό το στιλ ερμηνείας, απαγγέλλοντας την ποίησή της πάνω απο τη μουσική της, ενω συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι ενεργή - ενεργότατη, θα έλεγα. (Πάρα πολύ καλό και το πρόσφατο έργο της The Smallest Acts of Kindness - 2008, ενώ κάποιος που θα ψάξει το έργο της καλό είναι να μην παραβλέψει την εξαιρετική συνεργασία με ένα άλλο μεγάλο των υπέροχων βρετανικών '80s, τον Martyn Bates σε ποίηση του Ρίλκε)

The Power Game
I've been sitting here all day
trying to understand
Why people wants to rule each other
When the problem's close at hand
A little less of what you want
And more of what you're got
Is enough to keep you struggling
Without hatching other plots
But justify yourself
Don't satisfy yourself
You should be out there voting
Say the power mongers gloating
You hide behind the left or right
To add power to your claims
But what you're really saying
Doesn't need theories to explain
Self glorification is what you really mean
The glory you say you despise
Is what makes it more obscene
I'll fight to make life better
In any way I can
I'll break the rules that you tie to me
If it means staying who I am
Don't tell me how to live my life
Don't tell me what you do
Repression always brought about
By people with politics and attitudes like you
People
And politics
And attitudes
And you

Θυμάμαι, όταν πρωτοέβαλα το βινύλιο στο πικάπ, τέλη της δεκαετίας του '80, ήταν ένα πολύ μελαγχολικό απόγευμα. Τα γραφεία είχαν κλείσει και τα διαμερίσματα απέναντι ήταν άδεια, δεν ήταν καν η κοπελίτσα που άκουγε τη μουσική που έβαζα... Απο λάθος στις ετικέτες του δίσκου, πρώτο έπαιξε το κομμάτι της ανάρτησης (είναι το πρώτο της δευτερης πλευράς - αν έχει επιτέλους κάποια σημασία)...

Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, αλλά θες η ένταση που άκουγα τη μουσική, θες η παραγωγή (τα 'παμε πριν!) που είχε ενα αμυδρό "έκο", θες σε τελική ανάλυση η ίδια η ερμηνεία, μου φάνηκε πως τα παράθυρα απέναντι άνοιξαν -όλα- και εμφανίστηκαν πρόσωπα γνωστά, άγνωστα, αδιάφορα, αγαπημένα..

Ακόμα και τώρα, που η ζωή μου είναι λίγο (!) διαφορετική απο τότε (μιλάμε για 20+ χρόνια πριν!), είναι μάλλον δύσκολο να συγκρατήσω κάποιους κόμπους που μου ανεβαίνουν στο λαιμό όταν ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά σίγουρα αδύνατο να τιθασεύσω τις αναμνήσεις (καλές ή κακές, δεν έχει σημασία) εκείνης της πολύ περίεργης εποχής...