ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ

Δεν θέλω ή καλύτερα ίσως δεν μπορώ να βάλω άλλο τίτλο στην ανάρτηση αυτή, πέρα από τον κανονικό τίτλο του κομματιού που ακούμε εδώ. Αρχικά στις προθέσεις μου ήταν να υπάρχει και το (δανεικό μέσω youtube) βίντεο, αλλά τις τελευταίες μέρες έβλεπα να έχει προβλήματα.

Waterwheel λοιπόν.
Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και να μη γράψω τίποτε άλλο. Σε αυτή την περίπτωση όμως θα αδικούσα τις αναμνήσεις μου.

Από τον εξαιρετικό δίσκο του 1978 Batik με το φοβερό τρίο Ralph Towner (12χορδη και κλασική κιθάρα, πιάνο), Eddie Gomez (μπάσο), Jack DeJohnette (ντραμς), ένας παραγωγός του τρίτου προγράμματος -που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του- διάλεξε για μια εκπομπή του, το καταπληκτικό αυτό κομμάτι (ανάμεσα σε αρκετά άλλα πολύ ωραία).

Θάταν 1979? Μάλλον, μια και στο εσώφυλλο του δίσκου έχω γράψει "Αθήνα 1980". Σε μια επίσκεψη που μου έφερε μεταξύ των άλλων και έναν από τους πρώτους δίσκους των Oregon, την παρέα του Τάουνερ. Θυμάμαι πως το Friends - αυτός ήταν ο δίσκος των Όρεγκον- αγοράστηκε εξ αιτίας της παρουσίας του Τάουνερ και της εντύπωσης που μου είχε κάνει αυτό, το ένα και μοναδικό κομμάτι που είχα ακούσει σε εκείνη την εκπομπή. Μάλιστα, η ίδια εκπομπή είχε επαναληφθεί 3 ή 4 φορές μέσα σε 1 χρόνο και έτσι κατάφερα να σιγουρέψω τον τίτλο. Ο εκφωνητής - παραγωγός διάβαζε τους τίτλους των κομματιών με τη λήξη της εκπομπής, έτσι προσπαθούσα να αντιστοιχήσω τα κομμάτια.

Mια συναρπαστική εποχή, αυτή της αναζήτησης - σε μουσικό επίπεδο ακόμη πιο έντονη- και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που έζησα αυτά τα πράγματα ΤΟΤΕ και όχι τώρα, μια και το δέσιμό μου με αυτά τα έργα δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο. Το τώρα, με την αφθονία και την πληθώρα που προσφέρει, αλλά κυρίως με την ευκολία "απόκτησης" του οποιουδήποτε μουσικού έργου, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια να αγαπήσεις (εντάξει, βαριά κουβέντα), έστω να "εμπεδώσεις" (τώρα είσαι πιο προσγειωμένος, αλλά ποτέ δεν σου άρεσε αυτό, έ?) κάτι που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή (κι αυτή μεγάλη κουβέντα, αλλά εδώ δεν υποχωρώ).

Ένα κομμάτι που ξεκινάει με την κιθάρα να παίζει δειλά δειλά κάτι σαν χτυποκάρδι, σχεδόν αμέσως μπαίνουν τα ντραμς και το δοξάρι αρχίζει να γρατσουνάει τις χορδές του όρθιου μπάσου και που όσο περνάει η ώρα γίνεται πιο έντονο, μέχρι.. μέχρι που ξεφεύγει τελείως. Και ξανά πάλι από την αρχή..

Σαν ένα ερωτικό αγκάλιασμα δυο απεγνωσμένων εραστών σε μια προσπάθεια να κερδίσουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο (μιας νύχτας? ενός ονείρου? μιας επιθυμίας?) ότι μπορούν από αυτή τη ζωή.

Και μετά το μπάσο.. Σολάρει θρηνητικά σαν να εκλιπαρεί για περισσότερο χρόνο. Και απο κοντά η κιθάρα, με κόλπα σπανιόλικα και ο ΝτεΖονετ αμείλικτος στα ντραμς, άλλοτε να δίνει και άλλοτε να παίρνει ρυθμό, ρυθμούς, σε ένα απίστευτο χορό..

Και οι εραστές μας, ξανά και ξανά, αλλάζουν πλευρό - όχι αυτό το σημείο δεν το φίλησα, πως μου ξέφυγε, ας γίνω λοιπόν ένα σκουλαρικάκι στ΄αυτί της, μα τι μάτια είναι αυτά - δεν τα χορταίνω.. κάτσε να πάρουμε μια ανάσα...

Και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Kαι ίσως είναι καλύτερα που εδώ απλώς ακούμε το κομμάτι, όπως τότε που το άκουγα απο το μικρό ραδιόφωνο και το δωμάτιο απο το ισόγειο που ήταν, βρισκόταν ξαφνικά στα σύννεφα...

Είναι άραγε απλά ένα κομμάτι?
Όχι.
Υδρόμυλος... Ένα από τα πλέον αρχαία μέσα μετατροπής της δυναμικής ενέργειας σε κινητική και από εκεί σε ότι θες (Σε ότι θες, ε? Θα τη δεχόσουν αυτή την απάντηση κύριε καθηγητή? Φυσικά)
Ο δικός μας υδρόμυλος πάντως, αυτός του φανταστικού αυτού άλμπουμ, λειτουργεί άψογα ακόμη και μετατρέπει συνεχώς, χρόνια τώρα, την επιθυμία σε ποίηση χωρίς λέξεις και τη νοσταλγία σε βουβή μουσική.

Θεωρώ υποχρέωσή μου να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση στη μνήμη (τι κρίμα!) ενός ανθρώπου που δεν γνώρισα ποτέ μου, αλλά που μου χάριζε ανεκτίμητα αγαθά μέσα από τις υπέροχες (τι φτωχή λέξη!) εκπομπές της. Διατηρώ μάλιστα μια επιφύλαξη πως ήταν και η δημιουργός της συγκεκριμένης εκπομπής. Καθόλου απίθανο.


*Στη μνήμη της Ρηνιώς Παπανικόλα (1936-2001)*


...και φυσικά είναι εμφανές πως τον τελευταίο καιρό είμαι στον "κόσμο" μου παντελώς..