Ο ΘΕΟΣ, ΟΙ (ΦΥΣΙΚΕΣ) ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΤΗΝΗ ΚΟΛΩΝΙΑ

Θα ήταν μάλλον προβληματισμένος αλλά σίγουρα ευχαριστημένος ο μεγάλος Randy Newman, αν μάθαινε τότε, εκείνο τον αύγουστο του 80 πως ενας φοιτητής του φυσικού τμήματος του πανεπιστημίου ιωαννίνων, είχε αγοράσει το δίσκο του Sail Away (1972). Τι εποχή... Θυμάμαι, είχα φύγει λίγο μετά τον δεκαπενταύγουστο απο την κέρκυρα, μπας και κατορθώσω να διαβάσω λίγο, μια και οι εξαιρετικές καλοκαιρινές συνθήκες στο νησί δεν ευνοούσαν και τόσο τη -χα!- μελέτη. Έτσι, είχα πάρει τη μεγάλη απόφαση να τερματίσω σχετικά πρόωρα τις διακοπές μου ωστε να διαβάσω για μερικά μαθήματα - εκκρεμότητες τα έλεγα (και μου είναι ντροπή η λέξη αυτή πια).

Η φοιτητική λέσχη - προφανώς - δεν λειτουργούσε εκείνη την εποχή, οπότε τα χρήματα που θα μου κάλυπταν τις εξόδους μου στα διάφορα (φτηνά είναι η αλήθεια) μπαράκια του νησιού, θα είχαν μια πιο "θεμιτή" χρήση, αυτή της διατροφής στην πόλη των σπουδών μου. Δεν με "χαλούσε" καθόλου, μέσα μου είχα ψιλοβαρεθεί και ήθελα να μείνω λιγο μόνος μου για να συγκεντρωθώ. Περιαυτολογώ τόσην ώρα, ναι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, το διάβασμα πήγαινε πολύ καλά, όπως και οι εντελώς μοναχικές βόλτες στην -τότε εντελώς διαφορετική- πόλη της ηπείρου...

Κάποιο μεσημέρι, λίγο πριν βγω να πάρω ενα χάμπουργκερ, άκουσα χτύπημα στο θυροτηλέφωνο και μια κι ήμουν κοντά απάντησα αμέσως. Η έκπληξη ήταν αμοιβαία μια και ο καλός μου φίλος Γιάννης, είχε την ίδια ακριβώς ιδέα με μένα και ήταν ήδη στα γιάννενα όσο καιρό ήμουν κι εγώ. Να θυμίσω και πάλι οτι είμαστε στο 1980, στην εποχή των μη-κινητών, άρα ήταν αδύνατο να γνωρίζει ο καθένας που είναι οι φίλοι του.

"Καλά ρε μαλλάκα, τι κάνεις εδώ?"
"Εγώ ρε μαλάκα? Εσύ τι κάνεις?"
"Εγω ήρθα να διαβάσω για. Και συ το ίδιο?"
"Εγω..εγω βαρέθηκα τα μπάνια στη θάλασσα και είπα να κάνω στη λίμνη. Ε, ναι ρε, να διαβάσω"....

Με το Γιάννη μοιραζόμαστε τότε το ίδιο πάθος, αυτό του βινυλίου (και της λατρείας του άλλου φύλου) και σαφώς αισθανόμασταν και καλύτερα μια και επιτέλους είχαμε την παρέα μας, και μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τη μουσική μας. Φυσικά, συνεχίσαμε κανονικότατα το διάβασμα, έχοντας όμως αλλάξει ελαφρώς και το καθημερινό πρόγραμμα. Άλλο να περπατάς μόνος καλοκαιριάτικα στα Γιάννενα του τότε, άλλο να είσαι με εναν απο τους καλύτερούς σου φίλους. Θα κάτσεις επιτέλους να πιεις κι ενα καφέ, μια μπύρα εξω, να πεις μια βλακεία (και θα μπορεσεις να αφοσιωθείς και στα κοριτσίστικα βλέμματα που δεν θα μπορούσε τόσες μέρες να αντιληφθεί το συνοφρυωμένο ύφος της μοναξιάς σου). Σαν μια άγνωστη οντότητα - που κάποιοι να την ονόμαζαν θεό - να σου είχε φέρει τον καλύτερό σου φίλο, ωστε να σε βοηθήσει τόσο στο διάβασμά σου, όσο και να μειώσει το άγχος που αναπόφευκτα έχει κάποιος που πρέπει οπωσδήποτε να περάσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων, αλλά και κάτι πιο σημαντικό που κατάλαβα με την πάροδο των ετών, όταν πια η δυνατότητά μου να αλλάξω τη ζωή ήταν - για τους δικούς της αμείλικτους νόμους- αδύνατη. Τη δύναμη του αρώματος.

Κάποιο απόγευμα, κατεβαίνοντας την Αβέρωφ, κάποιος απο τους δυο (δεν θυμάμαι, αλήθεια) έριξε την ιδέα να περάσουμε απο το δισκάδικο του Μακρή (ακόμη εκεί είναι). Ο Γιάννης πήρε κάποιο δίσκο (ποιον? ..xμμμ, έλα ντε??), εγώ επηρεασμένος απο ενα αφιέρωμα του Ηχου, διάλεξα το ..Sail Away!!

Οι αγορές αυτές μας ανάγκασαν να μην φάμε για 2-3 μέρες έξω, σαν ενα είδος "αυτοτιμωρίας" για τα 'περιττά' έξοδα δυο σπάταλων φοιτητών. Τα αποθέματα σε μακαρόνια και κονσέρβες που είχε ο καθένας σπίτι του επιστρατεύτηκαν, ενώ μαγειρεύτηκαν μαζί και τα άπειρα αυγά που είχε φέρει ο Αργυριάδης απο τα Δίκαια. Συνήθης πρακτική των ημερών τότε..

Περάσαμε αρκετά μαθήματα. Η θυσία του Αυγούστου "έπιασε τόπο". Το επόμενο καλοκαίρι ήρθαν κι άλλοι φίλοι, έτσι, νωρίς.
Για να αναπληρώσω τα τρόφιμα στο διαμέρισμα πήγα στο σούπερ μάρκετ - μου είχαν στείλει και καποια εξτρα χρήματα οι δικοί μου. Σε κάποιο ράφι, εκεί με τα ξυριστικά, είχε και κάποιες κολώνιες. Φτηνές. Ζήλεψα, δεν ξέρω τι έγινε (πες την αλήθεια, μήπως ήθελες να κάνεις εφε στην κοπελίτσα του ταμείου?) και αγόρασα μια..
Πήγα σπίτι και το απόγευμα έβαλα στο πικάπ για άλλη μια φορά τη δισκάρα του Νιούμαν. Μα τι τραγουδάρα ήταν το God's Song!!!

https://youtu.be/XwC1HDaw6s8

God's Song
Cain slew Abel Seth knew not why
For if the children of Israel were to multiply
Why must any of the children die?
So he asked the Lord
And the Lord said:

Man means nothing he means less to me Than the lowliest cactus flower Or the humblest Yucca tree He chases round this desert 'Cause he thinks that's where I'll be That's why I love mankind

I recoil in horror fro the foulness of thee From the squalor and the filth and the misery How we laugh up here in heaven at the prayers you offer me That's why I love mankind

The Christians and the Jews were having a jamboree
The Buddhists and the Hindus joined on satellite TV
They picked their four greatest priests
And they began to speak
They said, "Lord, a plague is on the world
Lord, no man is free
The temples that we built to you
Have tumbled into the sea
Lord, if you won't take care of us
Won't you please, please let us be?"
And the Lord said
And the Lord said

I burn down your cities-how blind you must be I take from you your children and you say how blessed are we You all must be crazy to put your faith in me That's why I love mankind You really need me That's why I love mankind

Για κάποιους λόγους που δεν θυμάμαι (μάλλον δεν έπρεπε να αφήσεις τόσο απότομα τη σακούλα), το μπουκαλάκι έσπασε, το είπαμε ήταν φτηνή η κολώνια, το περιεχόμενό της άδειασε και έμεινε ελάχιστη. Όσο χωρούσε πια μέσα στο καπάκι της.

Ξέχασα να πω πως πάντα ήμουν "αλλεργικός" στα αρώματα. Για την ακρίβεια μου έφερναν κατι σαν ασφυξία - ακόμη και τώρα τόχω αυτό. Ετσι, κατα βάθος χάρηκα με την απώλειά της, αν και τελικά είχε ενα ενδιαφέρον άρωμα. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως απο τότε, 29 ολοκληρα χρόνια τώρα, όποτε βάζω να ξανακούσω αυτόν τον δίσκο του Ραντι Νιούμαν, έρχεται στο μυαλό μου αυτή η μυρουδιά. Η ίδια ακριβώς. Μόλις βγάλω το βινύλιο απο τη θήκη του και αρχίσει να φέρνει τις στροφές του στο πικάπ, έρχεται η μυρουδιά της φτηνής κολώνιας.

Και παρασέρνει μαζί της αύγουστους, μαθήματα, βλέμματα, διαβάσματα, αστεία, κοριτσίστικες πλεξούδες, και εικόνες αγαπημένων ανθρώπων που δεν θα ξαναδώ πια...

Και ίσως το τραγούδι του Νιουμαν άξιζε μια καλύτερη ιστορία, ξέρετε τώρα, με διάφορες παραπομπές σε θεολογικα, κοινωνικά και επιστημονικά debates. Όμως έκλεισε αυτές τις μέρες ενας χρόνος κιόλας απο το χαμό του ενός πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Πείτε μου σας παρακαλώ, τι άλλο να έβαζα?