Εμπνευσμένοι κατά μεγάλο μέρος απο τον Άμλετ του William Shakespeare,
"....To be, or not to be? That is the question— ...Devoutly to be wished! To die, to sleep. To sleep, perchance to dream—ay, there's the rub..."
οι στίχοι του κομματιού Adagio (Shadows) των ιταλών New Trolls και απο το άλμπουμ τους "Concerto Grosso per I New Trolls" (1971), δένουν εκπληκτικά με τη μουσική που τους μεταφέρει.
Μάλιστα, αν κάποιος κάνει την (σωστή) κίνηση και ψάξει το άλμπουμ, θα διαπιστώσει πως οι στίχοι αυτοί έρχονται και ξανάρχονται συνέχεια σε όλη τη διάρκειά του.
Ενδεχομένως, ο καλοπροαίρετος ακροατής να κάνει κι άλλες διαπιστώσεις. Όπως για παράδειγμα, ότι το κομμάτι που ακούμε εδώ είναι αφιερωμένο στον Jimi Hendrix, ή οτι ο κύριος υπεύθυνος της εξαιρετικής προκλασσικής ενορχήστρωσης είναι ο αργεντίνος Luis Enriquez Bacalov, πολύ γνωστός για την υπέροχη μουσική ή και μουσική επιμέλεια που έχει δώσει στην 7η τέχνη.
Ακόμη θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως θα ακουγόνταν ο Μπαχ ή ο Βιβάλντι αν στην εποχή τους είχε εφευρεθεί η ηλεκτρική κιθάρα.Shadows
Always searching, never finding
Your shadows in the dark
Always searching, never finding
My shadows in the dark
Wishing you to be so near to me
Finding only my lonelines
Waiting for the sun to shine again
Finding that it's gone toο far away
To die
To sleep
Maybe to dream
To die
To sleep
Maybe to dream
Maybe to dream
To dream
Τραγούδι απώλειας και τραγικού απολογισμού - ξέρεις, αυτού που σε πιάνει μετά τις 2 το βράδι. Τραγούδι που ακούγοντάς το θέλεις να έχεις όλους τους φίλους σου κοντά,
να μιλήσεις, να γελάσεις, ίσως και να ονειρευτείς...Σήμερα δεν ήθελα να γράψω κάποια ιστορία απο αυτές που συνηθίζω. Τον δίσκο άλλωστε αυτόν- μαζί με το τραγούδι φυσικά , τον ανακάλυψα σχετικά αργά, γύρω στο 2002. Τι μπορεί να μου θυμίζει? Ίσως μερικές φορές που τον άκουγα όπως πηγαινοερχόμουν στα Γιάννενα και μάλιστα όχι απο την εγνατία, αλλά απο τον παλιό δρόμο. Που μπορεί μεν να είναι πιο αργός , αλλά δίνει περισσότερες δυνατότητες στάσεων για ρεμβασμό. Καλά που το σκέφτηκα κιόλας. Την έχω ψιλοβαρεθεί την εγνατία. Λες την άλλη βδομάδα να διαλέξω την παλιά μου διαδρομή μπας και επιστρέψουν και τα καλά μου όνειρα?
4 σχόλια:
Σωτήρη, ψάξε ν' ακούσεις έναν πολύ παλιό λαουτίστα και κιθαρίστα της εποχής του Μπαρόκ, τον Johannes Hieronymus (ή Giovanni Girolamo) Kapsberger και θα αναρωτηθείς πόσο νωρίτερα θα είχα το ροκ αν είχε ακολουθηθεί ο τρόπος που έπαιζε... Υπάρχει ένα κομμάτι του, δεν θυμάμαι τώρα τον τίτλο, που όταν το πρωτάκουσα δεν πίστευα τ' αυτιά μου: άκουγα την εισαγωγή του "White Rabbit"!
ΥΓ Οφειλόμενη αναφορά: τον πρωτάκουσα από τον Ιλάν στο Γ', βρήκα κάποια cd του και έκτοτε είναι από τους αγαπημένους μου
Εχω πετύχει αρκετες φορές τον Kapsberger σε μουσικά φόρουμ, πιθανόν (πιθανόν!!?!! ...ειμαι εντελώς απαράδεκτος!) να τον έχω και σε κάποια συλλογή..
Θα τον ξαναψάξω!
@ QwfwqN & Sotiris: Δίνετε εξαιρετικές ιδέες για ψάξιμο!
Αφιερώνουμε κάτι των Campo di Marte:
www.youtube.com/watch?v=BU3zK0oQ33w
Και αυτό του αγαπημένου μας Paco Ignacio Taibo II (όχι απ' τη "Σκιά της σκιάς" ή το και "Σαν σκιές επιστρέφουμε", αλλά απ' το "Η Ζωή η Ίδια" για τις σκιές που αφήνουν μέσα μας οι ανείπωτες ιστορίες...):
"...ο φόβος για τις λέξεις που δεν υπάρχουν, για τις φράσεις που λένε το αντίθετο, για τις ιδέες που δεν μπορείς να συλλάβεις, τα τοπία που δεν μπορείς να αιχμαλωτίσεις, τους ανέστιους ήρωες, την περιπλανώμενη πλοκή, λαβωμένη μέχρι θανάτου, και πανάθεμά το τότε το βιβλίο που τότε σου πέφτει στα χέρια, γιατί δεν υπάρχει μυρωδιά μελανιού ούτε φράση που να μετατρέψει τον εφιάλτη σε όνειρο και το όνειρο σ' αυτή την ηρεμία που σου δίνει η κίνηση όταν βάζεις τελεία και παύλα, κι ας πρέπει μετά να τη διορθώσεις χίλιες φορές, και το καλύτερο μυθιστόρημα είναι εκείνο, που ποτέ δεν τελειώνει, εκείνο που ποτέ δεν γράφεται, εκείνο που πάντα το σκέφτεσαι, εκείνο που το κουβαλάς μαζί σου για πάντα και θα πεθάνει μαζί σου εξαιτίας αυτού του παράλογου γάμου ανάμεσα στο βιβλίο που ποτέ δεν θα φτιαχτεί και τον άνθρωπο που ποτέ δεν θα το γράψει". (Άγρα, σελ 125)
@Lapsus: Με συγκινείς. Θά λεγε κανείς πως "διαβάζεις" αρκετά απο τα πράγματα που έχω ή καλύτερα περνάνε/έχουν περάσει απο το μυαλό μου. Οι Campo di Marte - όπως και όλο το ιταλικό προγκρέσιβ - είναι άλλο κεφάλαιο... Τι να πρωτοχαρεί κανείς!!!
Απο την άλλη όντας λίγο (περισσότερο εννοώ!) αγχωμένος αυτές τις μέρες, δεν τηρώ μια πιο συχνή επικοινωνία. Ας ελπίσουμε πως ο Ιούνιος θα είναι πιο καλός...
Νάσαι καλά
Δημοσίευση σχολίου