ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΥΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ

Έχουν περάσει πολλά χρόνια (για την ακρίβεια, 22) απο τότε που κυκλοφόρησε η φολκ συλλογή της ...Ralph, με τον τίτλο Potatoes (1987). Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε ξεκινήσει η εκπαιδευτική μου διαδρομή, απο την πλευρά του διδάσκοντος πλέον. Βέβαια, "διδάσκοντος" με την τυπική και επίσημη έννοια του όρου, μια και πάντα μπορεί κανείς να διδαχθεί, ακόμη και όταν διδάσκει ο ίδιος. Και δεν αναφέρομαι βέβαια ούτε στα επιμορφωτικά σεμινάρια ούτε στις μεταπτυχιακές σπουδές. Εάν αυτά υπάρχουν, καλώς να υπάρχουν, αποτελούν εφόδια ετσι κι αλλιώς. Εννοώ την καθημερινή και συνεχή αλληλεπίδραση με το άτομο - μαθητής ή με την ομάδα - τάξη. Ξεφεύγω όμως και το θέμα απόψε δεν έχει να κάνει με εκπαίδευση. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

1987.. Ήδη μερικά χρόνια πριν, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν (και μάλιστα σφραγισμένα) βινύλια απο τη Virgin, σε ελληνική εγγραφή. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχαν βέβαια και εμπορικά άλμπουμ αλλά εμένα με ένοιαζε που έβλεπαν το φως της καθημερινότητας μου αριστουργήματα καλλιτεχνών όπως Wyatt, Smiths, Residents, Τuxedomoon, Simple Minds, Opal, David Sylvian, κλπ. (Πόσο άδικο και μικρό είναι αυτό το "κλπ"..)

Η σχέση μου με τους Residents (και έμμεσα με τη Ralph Records) είχε αρχίσει 7 χρονια πιο πριν και θυμάμαι μάλιστα πως είχα ενθουσιαστεί απο αυτή την πρωτόγνωρη μουσική. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν είχα εξερευνήσει ακόμη ούτε το 1/1000 των όσων θα άκουγα στη συνέχεια. Άρα, ήταν φυσιολογικό να αντιμετωπίζω τις κυκλοφορίες της Ralph (εννοώ αυτές που εύρισκα) σαν ένα σπουδαίο γεγονός.

Εκείνο το πρωινό που συναντήθηκα με τη συλλογή Potatoes, στις "Μούσες", δεν χρειάστηκα πάνω απο 2 λεπτά ωστε να πάρω την απόφασή μου να δώσω τα τελευταία μου χρήματα. Έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκα πως αφού έμπαινε την άλλη μέρα ο καινόυργιος μήνας, όλο και κάποιος απο τους 4 μαθητές που είχα τότε, θα θυμόταν να με πληρώσει.

Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε απο το μυαλό, μολις ο δίσκος άρχισε να παίρνει τις στροφές του στο πλατώ του καλού μου Philips, ήταν ..."ωχ.. δύσκολα τα πράγματα"..
Μια παρέα απίστευτων τραγουδιών, με τη λέξη "απίστευτος" να έχει την πραγματική της σημασία.

Το μεθεπόμενο σαββατοκύριακο, αποπειράθηκα ξανά να κάνω αυτό το άλμπουμ να μου αρέσει. Ήταν και η εποχή τότε που δεν ευνοούσε τέτοιου είδους "έρωτες". Ήταν η εποχή που όπως εύστοχα είχαν δηλώσει μερικά χρόνια πριν οι Gang of Four, "κάποιες φορές νομίζω πως σ΄αγαπώ, αλλά ξέρω πως είναι μόνο ηδονή".

Είχε τάχα το όλο κλίμα επίπτωση και στα ακούσματά μου; Μμμμ.. Όχι ακριβώς. Απλά, άλμπουμ σαν τις "Πατάτες" μου έβαζαν δύσκολα. Περίεργα μουσικά κομμάτια που ο προσδιορισμός "φολκ" τα έκανε ακόμη πιο περίεργα... Φολκ?

Μέσα σε όλα αυτά τα περίεργα, υπήρχαν και ενα δυο κομμάτια που ήταν συναρπαστικα, όπως των Terra Incognita και των Voice Farm, αλλά κυριως το καταπληκτικό The Ballad Of Sawney Bean/Sawney's Death Dance του Snakefinger ή αλλιώς Philip Lithman (1949-1987), αυτού του σπουδαίου κιθαρίστα - μόνιμου (μεχρι τον απροσδόκητο θάνατό του) συνεργάτη των Residents.

Ο Snakefinger έγραψε και τη μουσική και τους στίχους γι αυτή την πραγματική(?) ιστορία.
Ναι, αυτά ήταν και τα τραγούδια που μπορούσα εκείνη την εποχή να αντιμετωπίσω (έτσι νόμιζα τέλος πάντων) απο αυτό το άλμπουμ.

THE BALLAD OF SAWNEY BEAN

When I come down from Liverpool, the day was dull and bleak;
I met an old seafarin' man, his name was Jack McTeague.
He told to me a story about a robber mean,
Who lived in a cave on the Scottish coast, and his name was Sawney Beane

'Twas in the reign of Jolly James, in 1424,
His incestuously inbred family patrolled the Galloway shore.
They robbed the innocent travelers, but worse than that they did,
For they feasted on roasted, murdered men, and then their bones they hid.

So good King James, he heard of this, and he sent 400 men.
On hooks in the cave they found human flesh, and they took the family in.
The women they burned in the public square, but not before they'd seen
The men bleeding to death with no hands and feet, with their leader Sawney Beane

Και ..ναι! Κάθομαι ενα βράδι του ΄92 - 5 χρόνια μετά - με ακουστικά και ακούω -σχεδόν- όλο το άλμπουμ. Προσεκτικά. Και τότε συνειδητοποίησα πως αυτά τα πέντε τραγικά - για τους δικούς μου λόγους - χρόνια, είχα "κρυμμένο" στη δισκοθήκη μου ένα εκπληκτικό άλμπουμ, που παρ' ότι ήταν συλλογή, είχε τέτοια δομή και δυναμική που με άφησε στην κυριολεξία εμβρόντητο. Και, κερασάκι στην ηχητική τούρτα, η απίστευτη κομματάρα του Snakefinger!

Μα ήταν τρομερό.. Τα κομμάτια ήταν πράγματι φολκ! Όμως, ποιανού πλανήτη?? Ακόμη και της Μαρία Μάρκες το τραγούδι είχε κατι το "εξω απο τα συνήθη".. Ή μήπως των Blitzoids? Ή η φοβερή και τρομερή διασκευή των Residents στο κομμάτι το Χανκ Ουίλιαμς? Ή.. ή..

Μέχρι που εμφανίζεται ο Σονι Μπιν και το πάτωμα νομίζεις οτι αρχίζει κι αυτό να τρίζει, ενώ κοιτάς απο το παράθυρο να σιγουρευτείς πως δεν φυσάει. Εντάξει. Αλλά όταν ξεκινάει ο χορός του, αισθάνεσαι πως είσαι κι εσυ ενας απο αυτούς που χορεύουν. Διάβολε, πάντα είχα αρκετή φαντασία, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν πολύ έντονα (και δεν έφταιγε το Captain Morgan που μου άρεσε ιδιαίτερα εκείνη την εποχή).

Μετά απο τόσα χρόνια, αυτή η συλλογή δεν είναι απλά ένα ακόμη βινύλιο στη συλλογή μου. Ειναι ενας σιωπηλός μάρτυρας μιας άλλης εποχής που προτιμώ να αποφευγω να θυμάμαι, και όποτε το κάνω είναι για να αγγίξω αυτά που τότε στερήθηκα. Και, πιστέψτε με, ήταν περισσότερα τα μη υλικά απο τα υλικά και εφήμερα..

Και σαν έκπληξη, όλο το άλμπουμ μπορεί κανείς να το βρει και να το ακούσει απο το WFMU