Η ΦΩΝΗ (ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ)

...και θα είναι εκεί, πάντα, όσο υπάρχουν νέοι άνθρωποι. Νέοι, όχι τόσο ηλικιακά, όσο στην ψυχή που λέμε.

Και είχα ακούσει πως ο άνθρωπος (?) είναι εκπληκτικός στις συναυλίες του. Όμως, αυτό που έζησα χτες βράδι, παρέα με καλούς φίλους, στο φρούριο της Κέρκυρας, είναι απο αυτά που εύκολα μπορείς και χωρίς ενδοιασμούς να τα κατατάξεις σε κάτι που χαρακτηρίζεται παραπάνω απο απλά μια "εμπειρία".

Η ενέργεια που έβγαινε επι σκηνής, το πηγαίο "κέφι" (που, παρεπιπτόντως, θεωρείται εσφαλμένα ως ελληνική επινόηση και αποκλειστικότητα ---- λάθος), η ζωντάνια, δεν μπορούν να περιγραφούν τόσο απλά εδώ, σε μια ανάρτηση που γίνεται κάτω απο το βάρος πολλών υποχρεώσεων.

Ο Ερικ ήταν εδω.
Και τα τραγούδια του ήταν εδώ.

Επιτρέψτε μου μια συγκινησιακή φόρτιση - που ναι μεν περίμενα πως θα υπήρχε, όχι όμως στο βαθμό που κατέληξε.
Βλέπετε, καλό και τεράστιο και το House of the Rising Sun και το Boom Boom και το I'm Crying και το We Gotta get out of this place και το Don't let me be Misunderstood, και, και...
(Άλλωστε, απο τους πρώτους δίσκους που φρόντισε η ίδια μου η ζωή να ακούσω, ήταν αυτοί των Ανιμαλς, έτσι ωστε ακούγοντας οποιοδήποτε απο τα παραπάνω ήταν σαν να με καλημέριζε καθημερινά ενας καλός και πιστός φίλος)
Το σοκ -ενα ακόμη, δηλαδή- στη (μουσική) ζωή μου ήρθε όταν έβαλα στο πικάπ μου, τέλη των '70 - αρχές '80 τα δυο αριστουργήματα The Twain shall Meet (1968) και Winds of Change (1967).

Εκεί συνειδητοποίησα πως ο Eric Burdon δεν ήταν απλά ενας εκπληκτικός περφόρμερ, αλλά και ένας συνθέτης ολκής και τεράστιας πολιτικοκοινωνικής ευαισθησίας.

"Ψαγμένοι" έλληνες ροκάδες - και το λέω με τη μεγαλύτερη ΕΙΡΩΝΕΙΑ που βγάζει η φράση αυτή - θεωρούν αυτα τα δυο άλμπουμ (ειδικά το δευτερο) άχρηστα, γεμάτα βλακώδη τραγουδάκια χωρίς λόγο ύπαρξης. Διάβαζα πρόσφατα την κριτική που έκανε ενας απο αυτούς τους δυστυχισμένους σε ενα μουσικό φόρουμ και εκνευρίστηκα...Ναι, πράγματι χρειάζεται θάρρος για να γράφει κανείς τέτοιες βλακείες...

San Franciscan Nights

Strobe lights beam,create dreams
Walls move,minds do to
On a warm San Francisco night
Old child,young child feel alright
On a warm San Francisco Night
Angels sing,leather wings
Jeans of blue,Harley Davidsons too
On a warm San Francisco night
Old angels,young angels feel alright
On a warm San Francisco night

I Wasn't born there,perhaps I'll die there
There's no place left to go
San Francisco

Cop's face is filled with hate
Heavens above,he's on a street called love
When will they ever learn ?
Old cop,young cop feel alright
On a warm San Francisco night

The children are cool
They don't raise fools
It's an American dream
Includes indians too

Στο τέλος του τραγουδιού, ο Burdon ούρλιαξε "Jeronimo!!".
Όμως, ήδη τα πάντα γύρω μου ήταν θολά..

Σήμερα πρωί, αρκετές ώρες μετά τη συναυλία, το μυαλό μου δεν είχε επιστρέψει ακόμη. Κατα τις 10, είχα αποφασίσει ποιο τραγούδι θα έβαζα, για συντροφιά σε αυτή την ανά-γνωση//ανά-μνηση.
Δεν θα 'χα γράψει 2-3 γραμμές εδώ και μου τηλεφώνησε ο Χυτήρης... (Ο Σπύρος είχε πάρει διαπίστευση και έβγαζε φωτογραφίες αβέρτα - 500 μου 'πε)
"Σώτο, μόλις έπαιξε το San Franciscan Nights..."
Ναι, Σπύρο και γω, κι ο Κώστας, κι ο Γιάννης... το ίδιο...

--Πρέπει να ευχαριστήσω τον αδελφό μου για την πολύ καλή φωτό - οι δικές μου βγήκαν θολές

για το έργο του Ερικ (στο σύνολό του) θα γίνει μια άλλη μεγάλη ανάρτηση...

ΟΤΑΝ Τ' ΑΚΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...

Ομολογώ πως οι Uriah Heep δεν αποτέλεσαν ποτέ το "αγαπημένο" μου συγκρότημα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω την ικανότητά τους να γράφουν πολύ καλά δουλεμένα τραγούδια και τον περφεξιονισμό τους στην ερμηνεία. Σίγουρα θα με είχαν κερδίσει απο πολύ παλιά, αν είχα σαν αδυναμία τους Deep Purple (και γι αυτούς ισχύουν τα ίδια μέσα μου) ή για να το θέσω πιο εκφραστικά, "αν οι παρέες μου στην εφηβεία μου ήταν διαφορετικές". Ήμουν και πολύ μαζεμένος εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '70 (αν κάποιος δεν με ήξερε καλά πιθανόν να με θεωρούσε μάλλον δειλό) και είχα προτίμηση σε πιο δύσκολα μουσικά είδη - αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση. Ίσως καλύτερη έκφραση είναι "πιο ψαγμένα".

Τέλος πάντων, δεν νομίζω πως ενδιαφέρει κανέναν αυτή η "αυτο-εξομολόγηση", οπότε προχωράμε παρακάτω.

Το 1971 λοιπόν, κυκλοφορησε το "Look at yourself" με ένα εξώφυλλο-καθρέφτη (αθάνατα σέβεντις με την κιτσαρία σας!!!) και με ένα τραγούδι 10λεπτο και βάλε, το July Morning. Το βίντεο που βρίσκεται στο youtube είναι χαρακτηριστικό της εποχής: παντελόνια καμπάνες, μαλλί απίστευτο (σχεδόν περμανάντ) και η ερμηνεία του David Byron (1947-1985) κορυφαία. Επιτηδευμένη; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι, μια και η εποχή περιείχε πολλή δόση περισσότερο "αφέλειας" παρά ψέμματος.

July MorningThere I was on a july morning
Looking for love
With the strength
Of a new day dawning
And the beautiful sun

At the sound
Of the first bird singing
I was leaving for home
With the storm
And the night behind me
And a road of my own

With the day came the resolution
Ill be looking for you
La la la la

I was looking for love
In the strangest places
Wasn't a stone
That I left unturned
Must have tried more
Than a thousand faces
But not one was aware
Of the fire that burned

In my heart, in my mind, in my soul
La la la la

There I was on a july morning
I was looking for love
With the strength
Of a new day dawning
And the beautiful sun

And at the sound of the first bird singing I was leaving for home
With the storm and the night behind me
yeah, and a road of my own

Το τραγούδι λοιπόν αυτό άργησα να το ακούσω (δέκα χρόνια απο την αρχική του κυκλοφορία). Ομολογώ πως θα το είχα θάψει κιόλας στη μνήμη μου (μπα?), μια και όπως ανέφερα παραπάνω η σχέση μου με το συγκρότημα που πήρε το όνομά του απο ενα χαρακτήρα του Ντίκενς, δεν ήταν και η πιο δυνατή. Όμως, μια πιθανόν ασήμαντη ιστορία των αρχών των '80 μου το επαναφέρει στη μνήμη μου και το αντίστροφο.

Μέσα σε όλα αυτά, ένα απο τα άλμπουμ που αγόρασα (και απόλαυσα) τις μέρες που απολυόμουν απο το στρατό, με τα χρήματα της τελευταίας συντήρησης, ήταν το Salisbury - εξαιρετικό. Αργότερα, καλοί μαθητές μου (ναι, συμβαίνει και αυτό!) μου χάρισαν και ενα άλλο, το Firefly. Εντάξει, γνώμη γενικά δεν άλλαξα.

Και το July Morning;

Το ακούγαμε και το συζητάγαμε πρόσφατα με δυο καλούς φίλους και μαζί κουβεντιάζαμε και την ιστορία που λέγαμε και απο κει πήρα την ιδέα να κάνω αυτή την ανάρτηση. Κάποτε χρειάζεται να ασχολούμαστε και με πράγματα που συγκίνησαν (και ίσως συγκινούν ακόμη, ποιος ξέρει) και κάποιους άλλους και όχι μόνο εμάς.

Μπορεί ενα τραγουδάκι απλό, προβλέψιμο, απο αυτά που ίσως να μην μας αγγίζουν τη δεδομένη στιγμή, να είναι εξαιρετικά σημαντικό στην ιστορία κάποιου άλλου δικού μας ανθρώπου.

Να, ακόμη κανείς μπορεί να δει (αν είναι λίγο ευφάνταστος ή αν έχει καλή μνήμη) ένα ζευγαράκι (γύρω στα 21) καβάλα πάνω σε ενα αυτόματο παπάκι, με την κοπέλλα οδηγό και το αγόρι να απολαμβάνει ακόμη το χάδι απο τα μακριά ξανθά μαλλιά, να κρατιέται απο τη μέση της και να ταξιδεύουν (με τη φαντασία τους) σε απίστευτους Ιούληδες.

Μπορεί ίσως να δει παρατημένο το παπί έξω απο το σπίτι της, παρ' ολίγον τραγικό συνεργάτη της ζωής.
Μπορεί να ακούσει τον νεαρό να λέει την συνήθη (της τότε εποχής) φράση του "ε! καλά τώρα!", φράση που είχε (απ' ότι λέγεται) γίνει αγαπημένη της.
Μπορεί πάλι να αφουγκραστεί τη θλίψη απο τον ανεκπλήρωτο έρωτα των δυο νέων, θυσία στο βωμό της γονικής βλακείας (καλά τα γράφω??)
Μπορεί να ακούσει μάλιστα απο τα χείλη της τη φράση "έχεις ακούσει το July Morning? Όταν τ΄ακούς να με θυμάσαι"..

Περίεργο πάντως εκείνο το καλοκαίρι. Παιζόταν πολύ τακτικά και το Julia...
Αφέλεια, είπα, ε?

Αφιερώνω την ανάρτηση αυτή στον καλό μου φίλο Κώστα Αργυρόπουλο που συγκινήθηκε (μαζί μου) ακούγοντας την ιστορία...

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ...

Έπρεπε να φτάσει 22 Ιουλίου για να αποκαλύψω μια από τις μεγαλύτερες μουσικές αδυναμίες μου; Όχι βέβαια. Απλά κάθε ανάρτηση που γίνεται εδώ έχει και την αφορμή της. Κάτι μπορεί να είδα, να άκουσα, να θυμήθηκα, είτε εγώ είτε όμως και κάποιος φίλος, έτσι ώστε να δοθεί το έναυσμα για να γραφτεί κάποια ιστορία, ίσως αδιάφορη τις περισσότερες φορές μα σίγουρα γι αυτό το λόγο και πάρα πολύ προσωπική.

Απο τους πρώτους δίσκους που πήρα στην καταναλωτική πορεία μου στο χρόνο, ήταν το Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972). Πρέπει να ήταν γύρω στα 1979 όταν το είχα αγοράσει απο κάποιο μαγαζί (που δεν υπάρχει πια) στην Κέρκυρα, και μάλιστα σε μια θλιβερή εκτύπωση της Minos (απο αυτές που τα μπάσα είχαν χαθεί στο φερι μποτ).

Βέβαια, σε κουβέντα που είχαμε προχτές σχετικά με το δίσκο αυτό, ο καλός μου φίλος Γιάννης μου επεσήμανε χαρακτηριστικά "άργησες δηλαδή να τον ακούσεις", θεωρώντας υπερβολικό το χρονικό διάστημα των επτά ετών απο την κυκλοφορία του εως την ένταξη στη δισκοθήκη μου. Πιθανον.

Ο David Bowie δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας απο τους ανθρώπους-καλλιτέχνες που έχουν/είχαν/θα έχουν την ιδιότητα να με συγκινούν μέσα απο το έργο τους. Και μπορεί να έχει περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε μια άλλη μουσική κατεύθυνση, την οποία δεν παρακολουθώ (ή καλυτερα, παρακολουθώ αλλά αδιάφορα πια), όμως έργα σαν αυτά της εποχής του Ζιγκι ή ακόμη περισσότερο εκείνη η εκπληκτική τριλογία του τέλους των 70's που κλείνει με το τεράστιο έργο των "τρομακτικών τεράτων", επιστρέφοντας ξανά εκεί, στον ταγματάρχη Τομ, κάνοντας μια απίστευτη "επάνοδο", ε! δεν κυκλοφοράνε και κάθε χρόνο. Απο κει και μετά, πήρα και το Lets Dance.. και σταμάτησα να παρακολουθώ τον κύριο Jones. Πιθανόν να μην φταίει ο ίδιος, αλλά τόσα αριστουργήματα μέσα σε μια δεκαετία, είναι λίγο δύσκολο φαίνεται να τα αντέξω.

Από το (αγαπημένο μου) Ziggy Stardust, διάλεξα (για ποικίλους έως και προφανείς λόγους) το Five Years. Πρώτο πρώτο στο άλμπουμ, σε εισάγει αμέσως στο τι ακολουθεί σε αυτή τη δισκάρα.

Πολλά χρόνια μετά (1993), όταν βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και στο μαγαζί του Rollin' Under, αγόρασα (κάτω απο το "έκπληκτο" βλέμμα του Μπάμπη) και το Ζίγκι, αυτή τη φορά σε ..cd. Ομολογώ πως το βινύλιο δεν το ξανάκουσα απο τότε, για να μην πω πως μάλλον πρέπει να το χάρισα κιόλας...

Five Years

Pushing thru the market square, so many mothers crying
News had just come over, we had five years left to cry in
News guy wept and told us, earth was really dying
Cried so much his face was wet, then I knew he was not lying
I heard telephones, opera house, favourite melodies
I saw boys, toys electric irons and t.v.s
My brain hurt like a warehouse, it had no room to spare
I had to cram so many things to get everything in there
And so many people, and all the tall-short people
And all the nobody people, and all the somebody people
I never thought I'd need so many people

A girl my age went off her head, hit some tiny children
If the black hadn't a-pulled her off, I think she would have killed them
A soldier with a broken arm, fixed his stare to the wheels of a cadillac
A cop knelt and kissed the feet of a priest, and a queer threw up at the sight of that

I think I saw you in an ice-cream parlour, drinking milk shakes cold and long
Smiling and waving and looking so fine, dont think
You knew you were in my song
And it was cold and it rained so I felt like an actor
And I thought of ma and I wanted to get back there
Your face, your race, the way that you walk
I kiss you, youre beautiful, I want you to walk

Weve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all we 've got
Weve got five years, what a surprise
Five years, stuck on my eyes
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Weve got five years, stuck on my eyes
Five years, what a surprise
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Weve got five years, what a surprise
Weve got five years, stuck on my eyes
Weve got five years, my brain hurts a lot
Five years, thats all weve got
Five years
Five years
Five years
Five years

Προχτές, βρήκα αυτή τη φωτογραφία.. Είναι 1981 και την έχει τραβήξει ο συγχωρεμένος ο Αργυριάδης. Μια ίδια είχε και αυτός, δεν ξέρω τι μας είχε πιάσει τότε και βγαίναμε φωτογραφίες με τα ακουστικά στ αυτιά. Πρέπει να είχε και αυτός ενα ζευγάρι και προσπαθούσαμε να δούμε ποια είναι καλύτερα? Μπορεί. Σύγκριση άμεση δεν μπορούσε να γίνει γιατι ο δικός μου φίλιπς έπαιρνε πενταπολικό βύσμα, ενω ο κενγουντ του γιάννη rca. Παντως, υπάρχει (πρέπει να την έχουν οι δικοί του, διάβολε) παρόμοια και με αυτόν.

Το βινύλιο που παίζει στο συγκεκριμένο σκηνικό, ΕΙΝΑΙ το Ziggy Stardust. Το θυμάμαι πολύ καλά. Είχαμε πάντα την πεποίθηση πως σε αυτό το άλμπουμ, αλλά και στο -θεέ- Aladdin Sane κάτι δεν πήγαινε καλά με την ελληνική ηχογράφηση -πέρα απο την έλλειψη μπάσσων. Σαν να είχε κατι σαν "εκο". Α, βρε Γιαννάκη, τι χρόνια..

...
Πέντε χρόνια..
Κάθε φορά στη ζωή μας. Πέντε χρόνια..
(συνεχίζεται - οπως και όλα)

ΟΙ ΕΠΤΑ ΣΑΜΟΥΡΑ'Ι΄ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

Ένα μικρό διάλειμμα από τις μικρές μου αναμνήσεις/ιστορίες για ένα σύντομο ταξίδι του μυαλού σε κάποιον άλλο χώρο, μακρινό τόσο χρονικά όσο και τοπικά.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον μεγάλο Ακίρα Κουροσάβα. Ήδη, έγινε μια ανάρτηση εδώ και πολύ καιρό και σίγουρα θα γίνουν κι άλλες. Και αφού με ενδιαφέρει και η μουσική πλευρά των έργων του, είναι μια καλή ευκαιρία να "γνωρίσουμε" έναν σπουδαίο δημιουργό του 20ου αιώνα, τον Fumio Hayasaka (1914 - 1955) που έφυγε από αυτόν τον κόσμο σε ηλικία μόλις 41 χρονών χτυπημένος από την φυματίωση.

Ποιος ήταν ο Hayasaka?

Ούτε εγω τον ήξερα, όταν πριν από κάποια χρόνια είχα δει σε κάποιο cd του Toru Takemitsu "in memoriam Fumio Hayasaka". Ήταν το Ρέκβιεμ για έγχορδα. Δεν σκέφτηκα να ψάξω σε μια εγκυκλοπαίδεια μουσικής που έχω, μια και δεν είχα ξανακούσει το όνομα.

Ακόμη κι όταν σε κάποιο (κρατικό προφανώς!) κανάλι είχα δει τους Επτά Σαμουράι δεν είχα μπορέσει να καταλάβω ποια μεγαλοφυΐα είχε συνθέσει αυτή την εξαιρετική μουσική που ακούγονταν σε αρκετά σημεία της εκ των 10 κορυφαίων ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου. Γιαπωνέζικα δεν έχω μάθει και ούτε πρόκειται φυσικά. Έτσι, μέσω διαδικτύου, κάποια στιγμή, έμαθα όσα μπορούσα (που λέει ο λόγος) γι αυτή τη μουσική ιδιοφυΐα που επηρέασε τόσο τον Τακεμίτσου όσο όμως και μια άλλη αδυναμία μου, τον Μασάρου Σάτο.

Νομίζω πως η παραπάνω παραπομπή με το έργο του Χαγιασάκα, είναι αρκετή για να δείξει τη μεγάλη του αξία.



Είχα βρει έργο του, απο τη Naxos, το Νοέμβρη του 2005. Λίγο μετά, βρήκα και τη μουσική απο τους Επτά Σαμουράι (απο το διαδίκτυο).

Ομολογώ πως θα ήθελα να πω πάρα πολλά πράγματα τόσο για την ταινία, όσο και τις εικόνες που δημιουργεί αυτή η ταπεινά μεγαλειώδης μουσική του Hayasaka.

Nα πω για τη μάχη του δίκαιου με το άδικο, για τους λίγους ρομαντικούς που πεταμένοι στα αζήτητα είναι πρόθυμοι μέσα και στα ελαττώματά τους και τις αδυναμίες τους πάντα να προσφέρουν την υπηρεσία τους στους αδύναμους, για την εξέλιξη των κοινωνιών και των ευαισθησιών των καθημερινών ανθρώπων, γι αυτούς που υπερασπίζονται δικαιώματα, στοιχειώδη - αυτονόητα - κεκτημένα...

Όμως, δεν μπορώ.

Κάθησα απόψε να χαζέψω -στην κυριολεξία!- λίγο στην τηλεόραση και τυφλώθηκα. Μα, στο ένα κανάλι είχε κάτι γυαλιστερά φορέματα και φαντεζί κορμιά του ηρωδείου (μελλοντικά) και σε ένα άλλο είχε ..φωτιές! Στην αρχή μάλιστα, νόμισα πως ήταν η νέα έγχρωμη (!) έκδοση της αρχής των 7 Σαμουράι, εκεί που οι ληστές κάνουν τις ληστρικές επιθέσεις στους αγρότες, μετά όμως κατάλαβα πως τα σπίτια που έβλεπα ήταν χάρτινα και η κοπέλα που έλεγε "σήμερα η πόλη μας γιορτάζει" δεν μιλούσε γιαπωνέζικα...

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ (ΑΔΙΚΑ) ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΛΙ ΤΟΙΧΟΥ

Ένα απο τα συγκροτήματα που λάτρεψα στην κυριολεξία απο την στιγμή που το βινύλιο με τη βελόνα του πικάπ επάνω του πήρε τις πρώτες στροφές στο πλατώ, ήταν οι Moffs. Ιδρυτική φιγούρα ο Τom Kazas - ελληνικής καταγωγής- φοβερός μουσικός και εξαίρετος άνθρωπος. Περισσοτερα θα μπορούσε να μας πει ο Σπύρος Χυτήρης, μια και τον είχε γνωρίσει και του είχε πάρει συνέντευξη όταν είχε έρθει στην Ελλάδα. Ο Σπύρος, φοβερό ταλέντο στο ψυχεδελικό σκίτσο, είχε φτιάξει σε στυλ κόμικ την ιστορία του Another Day in the Sun. O Kάζας, μόλις του το είπε ο Σπύρος... μουρλάθηκε! Ήθελε πάση θυσία να το δει.. Ο καλός μου συμμαθητής, μέσα στις (πολλές) υποχρεώσεις της τότε εποχής, το ...ξέχασε!

Δεν είμαι σίγουρος πως και πότε ακριβώς πήρα το αριστούργημα που λέγεται Labyrinth (1988). Θα ήταν 1989; 1990; Το είχα αγοράσει απο το RU ή μου το είχε φέρει ο Σπύρος;Έχουν περάσει ανελέητα τα χρόνια. Όμως..

Όμως, οι Λαβύρινθοι είναι χώροι που είναι φτιαγμένοι για να χάνεσαι κα σε εναν απο τους τοίχους του αυτού του λαβύρινθου είναι το Tapestry. Αυτό το απίστευτο - το μοναδικό - το ατελείωτο - το βάλτε το όταν θα πεθαίνω- κομμάτι. Και δεν είναι μόνο η μουσική.. Ειναι και οι στίχοι.

Tapestry

Feel - the sun-drenched silent night
Weave - your life-long Tapestry

Rise - as the threads are paths for you
Move - in a ritual dance of life

Come - as the lotus spreads itself
Watch - as the pattern makes itself

Lie - as the final seeds are sown
Die - as the final stitch is sewn

Θυμάμαι, όταν πήγαινα -μικρός- στο σπίτι των παππούδων μου (των γονιών του πατέρα μου), ένα αρκετά παλιό χαλί τοίχου, μπάντα, όπως τη λέει η μητέρα μου. Ήταν στον τοίχο δίπλα απο το κρεββάτι και απεικόνιζε σκηνές με κάποια όαση ίσως, καμήλες, φοίνικες, τέτοια πράγματα. Παρά τη φθορά του χρόνου μπορούσε να διαπιστώσει κανείς πως ήταν εξαιρετικά κεντημένο. Κάποια απλά τέτοια πράγματα είχε σώσει η γιαγιά μου, όπως κάποια πιάτα (πολύ καλής ποιότητας) και κάποια ποτηράκια της ρακής. Αναμνήσεις μιας άλλης, παλιότερης ζωής που είχε χαραχθεί στην ψυχή της, όχι όμως με την ψευδαίσθηση μιας μετεμψύχωσης, αλλά με έντονα σημάδια, όπως αυτά που αφήνει ο καλλιτεχνης πάνω σε ένα τέτοιο, ανατολίτικο χαλί, αλλάζοντας ανάλογα με το σχέδιο που έχει στο μυαλό του τα χρώματα των κλωστών.

Ακόμη, θυμάμαι πως τα καλοκαίρια που με έστελναν οι γονείς μου εκεί στα παππούδια, δεν γνώριζα αυτό που μου είναι πολύ οικείο πλέον: την αυπνία. Αρκούσε να χαζέψω λίγο στο χαλάκι και ...σαν να σηκωνόταν άμμος απο το τοπίο που απεικονίζονταν, σιγά σιγά τα μάτια μου έκλειναν και κοιμόμουν ήσυχος και πιθανόν ευτυχισμένος.

Ακόμη και τη χρονιά που η γιαγιά μου ήταν στα τελευταία της στο νοσοκομείο, είχα δει το χαλί εκεί, στον τοίχο. Πάντα το ίδιο φθαρμένο και πάντα το ίδιο ζωντανό..

Βέβαια, ήδη είχα διαπιστώσει αρκετές απουσίες απο το σπίτι. Κάποια έπιπλα, ενα παλιό ψυγείο (απο αυτά που παίρνανε πάγο, καμάρι του παππού μου όσο ζούσε - αλλά δυστυχώς και φετίχ των κυνηγών παλαιών αντικειμένων), όλα τα τραπεζομάντηλα και τα σεμέν, την κρεμαστή ψωμιέρα.. Και ακόμη, τη μεγάλη μου αδυναμία (και του πατέρα μου): το παλιό ραδιόφωνο...

Όμως, το χαλί εκεί. Σταθερό. Ίσως και να μην το είχαν προσέξει οι ..όσοι τέλος πάντων είχαν τη δυνατότητα να μπανοβγαίνουν στο σπίτι με το πρόσχημα πως φροντίζουν την κυρά Ευδοκία, πέρα απο τους λίγους, ελάχιστους αγνούς ανθρώπους που πραγματικά της στάθηκαν.

Εκείνο το βράδι που βρέθηκα στα Τρίκαλα, πήγα για ύπνο στους άλλους μου παππούδες (συγχωρεμένους πιά), τη γλυκιά μου γιαγια Σπυριδούλα και τον αξέχαστό μου παππού Βαγγέλη. Δεν μου πήγαινε να κοιμηθώ στο άδειο σπίτι. Πιθανόν αυτό να ήταν και μια λάθος κίνηση.

Φυσικά, και η γάτα της εκεί ήταν, άρα μπορώ να πω πως θα είχα καλή παρέα, αλλά και πάλι αν μάθαινε πως την είχα βάλει μέσα στο σπίτι (κάτι που απαγόρευε αυστηρά) θα στενοχωριόταν (που λέει ο λόγος). Η γάτα παρεπιπτόντως, δεν της κράτησε ποτέ κακία και όσοι βρέθηκαν στην κηδεία ακόμη βουρκώνουν όταν θυμούνται πως ξαφνικά εμφανίστηκε απο τον κήπο και προχωρούσε μπρος απο την πομπή ως το νεκροταφείο...

Όταν αποφάσισε ο πατερας μου να νοικιάσει το σπίτι, πήγε να πάρει τα πράγματα που είχαν απομείνει. Μια φορητή τηλεόραση - ασπρόμαυρη (την εποχή της έγχρωμης tv ποιος θα νοιαζόταν γι αυτήν;) και μια ξύλινη βαλίτσα (προπολεμική του παππού, με ενα θησαυρό μέσα)..

Όμως το χαλί, ΠΟΥΘΕΝΑ. Ξέρω πως κάποιος τελικά το εντόπισε. Ίσως το είχε σταμπάρει απο πιο παλιά και απλά περίμενε την ευκαιρία. Και ο θησαυρός (που είπα πριν) στην βαλίτσα γλύτωσε γιατι δεν ήταν φυσικά χρήματα ή ..λίρες, αλλά ΒΙΒΛΙΑ. Εεε.. το χαλί έχει άλλη "γοητεία" βλέπεις.

Αλλά μια και λατρεύω τα παραμύθια της ζωής, προτιμώ να πιστεύω -εγκλωβισμένος σε έναν αφελή συναισθηματισμό- πως το χαλί τύλιξε τη γιαγιά μου για το ταξίδι της και χάθηκε μαζί της, λες και τελικά αυτό το χαλί, αυτό το άλλοτε κομψοτέχνημα, δεν ήταν τίποτε άλλο απο την ίδια τη ζωή...

ΣΚΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ναι, είναι μια πάρα πολύ έντονα συναισθηματική δραστηριότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που γενικά αποφεύγουν να δουν φωτογραφίες του παρελθόντος - εννοώ δικές τους ή δικών τους ανθρώπων, ίσως γιατί είναι ασήκωτο το φορτίο των αναμνήσεων που θα επιστρέψουν μέσα απο αυτές. Βλέπει κανείς τις αλλαγές, μετρά τις απώλειες, θυμάται τα όνειρα...

Στη σημερινή ανάρτηση, ένα τραγούδι των τούρκων Yabancılar, του 1967. Το τραγούδι τιτλοφορείται Ağıt (θρήνος, μοιρολόι) και αποτελούσε την μια πλευρά στο μοναδικό 45άρι που κυκλοφόρησαν οι "Ξένοι" (μια και αυτό σημαίνει το όνομα του γκρουπ). Και τα δυο τραγούδια βρίσκονται στην εξαιρετική συλλογή Altın Mikrofon (το Χρυσο μικρόφωνο) που περιλαμβάνει καλλιτεχνες που έπαιρναν μέρος στον ομώνυμο μουσικό διαγωνισμό..

Hem okudum hemi yazdim,
yalan Dünya senden bezdim!
Dağlar koyağını gezdim,
yiten yavru bulunur mu?

Να μην λησμονήσω να γράψω πως τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική δεν είναι του συγκροτήματος, αλλά παραδοσιακοί, είναι ενα μοιρολόι.

Ειναι η μητέρα που λέει στην αρχή "το έχω ακούσει και έχει γραφτεί, απατηλέ κόσμε πως λες ψέματα".. και στη συνέχεια "μήπως βρήκατε το μικρό μου κουταβάκι", αναφερόμενη στην απώλεια του παιδιού της.

Το κανονικό ποίημα είναι αρκετά μεγαλύτερο και έχει όλη τη ιστορία, απλώς το συγκρότημα έδωσε τη δική του ψυχεδελική εκδοχή και το αποτέλεσμα ειναι εκπληκτικό.

Ας πούμε πως οι Yabancilar έδωσαν κάτι σαν αυτό που έκανε η μεγάλη Μαρίζα Κωχ στις αρχές της δεκαετίας του '70, με εκείνη τη φανταστική σειρά των έργων της (υπο την έννοια της "προχωρημένης" διασκευής, και όχι μόνο με στοιχεία της μουσικής παράδοσης - εκεί υπάρχουν και άλλα πολύ σημαντικά ονόματα).

Μου άρεσε πολύ η σειρά παλαιών (κυρίως) φωτογραφιών που έβαλε αυτός που το ανέβασε στο διαδίκτυο, εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης. Και επειδή είμαι και λίγο εγωιστής, βάζω και μια δική μου στην ταράτσα του σπιτιού μου. Είναι 1965 και φυσικά είναι ο παππούς μου που είναι πίσω απο το φακό και η φωνή του που είναι στ αυτιά μου.