ΟΙ ΕΠΤΑ ΣΑΜΟΥΡΑ'Ι΄ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

Ένα μικρό διάλειμμα από τις μικρές μου αναμνήσεις/ιστορίες για ένα σύντομο ταξίδι του μυαλού σε κάποιον άλλο χώρο, μακρινό τόσο χρονικά όσο και τοπικά.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον μεγάλο Ακίρα Κουροσάβα. Ήδη, έγινε μια ανάρτηση εδώ και πολύ καιρό και σίγουρα θα γίνουν κι άλλες. Και αφού με ενδιαφέρει και η μουσική πλευρά των έργων του, είναι μια καλή ευκαιρία να "γνωρίσουμε" έναν σπουδαίο δημιουργό του 20ου αιώνα, τον Fumio Hayasaka (1914 - 1955) που έφυγε από αυτόν τον κόσμο σε ηλικία μόλις 41 χρονών χτυπημένος από την φυματίωση.

Ποιος ήταν ο Hayasaka?

Ούτε εγω τον ήξερα, όταν πριν από κάποια χρόνια είχα δει σε κάποιο cd του Toru Takemitsu "in memoriam Fumio Hayasaka". Ήταν το Ρέκβιεμ για έγχορδα. Δεν σκέφτηκα να ψάξω σε μια εγκυκλοπαίδεια μουσικής που έχω, μια και δεν είχα ξανακούσει το όνομα.

Ακόμη κι όταν σε κάποιο (κρατικό προφανώς!) κανάλι είχα δει τους Επτά Σαμουράι δεν είχα μπορέσει να καταλάβω ποια μεγαλοφυΐα είχε συνθέσει αυτή την εξαιρετική μουσική που ακούγονταν σε αρκετά σημεία της εκ των 10 κορυφαίων ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου. Γιαπωνέζικα δεν έχω μάθει και ούτε πρόκειται φυσικά. Έτσι, μέσω διαδικτύου, κάποια στιγμή, έμαθα όσα μπορούσα (που λέει ο λόγος) γι αυτή τη μουσική ιδιοφυΐα που επηρέασε τόσο τον Τακεμίτσου όσο όμως και μια άλλη αδυναμία μου, τον Μασάρου Σάτο.

Νομίζω πως η παραπάνω παραπομπή με το έργο του Χαγιασάκα, είναι αρκετή για να δείξει τη μεγάλη του αξία.



Είχα βρει έργο του, απο τη Naxos, το Νοέμβρη του 2005. Λίγο μετά, βρήκα και τη μουσική απο τους Επτά Σαμουράι (απο το διαδίκτυο).

Ομολογώ πως θα ήθελα να πω πάρα πολλά πράγματα τόσο για την ταινία, όσο και τις εικόνες που δημιουργεί αυτή η ταπεινά μεγαλειώδης μουσική του Hayasaka.

Nα πω για τη μάχη του δίκαιου με το άδικο, για τους λίγους ρομαντικούς που πεταμένοι στα αζήτητα είναι πρόθυμοι μέσα και στα ελαττώματά τους και τις αδυναμίες τους πάντα να προσφέρουν την υπηρεσία τους στους αδύναμους, για την εξέλιξη των κοινωνιών και των ευαισθησιών των καθημερινών ανθρώπων, γι αυτούς που υπερασπίζονται δικαιώματα, στοιχειώδη - αυτονόητα - κεκτημένα...

Όμως, δεν μπορώ.

Κάθησα απόψε να χαζέψω -στην κυριολεξία!- λίγο στην τηλεόραση και τυφλώθηκα. Μα, στο ένα κανάλι είχε κάτι γυαλιστερά φορέματα και φαντεζί κορμιά του ηρωδείου (μελλοντικά) και σε ένα άλλο είχε ..φωτιές! Στην αρχή μάλιστα, νόμισα πως ήταν η νέα έγχρωμη (!) έκδοση της αρχής των 7 Σαμουράι, εκεί που οι ληστές κάνουν τις ληστρικές επιθέσεις στους αγρότες, μετά όμως κατάλαβα πως τα σπίτια που έβλεπα ήταν χάρτινα και η κοπέλα που έλεγε "σήμερα η πόλη μας γιορτάζει" δεν μιλούσε γιαπωνέζικα...