ΟΤΑΝ Τ' ΑΚΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...

Ομολογώ πως οι Uriah Heep δεν αποτέλεσαν ποτέ το "αγαπημένο" μου συγκρότημα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω την ικανότητά τους να γράφουν πολύ καλά δουλεμένα τραγούδια και τον περφεξιονισμό τους στην ερμηνεία. Σίγουρα θα με είχαν κερδίσει απο πολύ παλιά, αν είχα σαν αδυναμία τους Deep Purple (και γι αυτούς ισχύουν τα ίδια μέσα μου) ή για να το θέσω πιο εκφραστικά, "αν οι παρέες μου στην εφηβεία μου ήταν διαφορετικές". Ήμουν και πολύ μαζεμένος εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '70 (αν κάποιος δεν με ήξερε καλά πιθανόν να με θεωρούσε μάλλον δειλό) και είχα προτίμηση σε πιο δύσκολα μουσικά είδη - αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση. Ίσως καλύτερη έκφραση είναι "πιο ψαγμένα".

Τέλος πάντων, δεν νομίζω πως ενδιαφέρει κανέναν αυτή η "αυτο-εξομολόγηση", οπότε προχωράμε παρακάτω.

Το 1971 λοιπόν, κυκλοφορησε το "Look at yourself" με ένα εξώφυλλο-καθρέφτη (αθάνατα σέβεντις με την κιτσαρία σας!!!) και με ένα τραγούδι 10λεπτο και βάλε, το July Morning. Το βίντεο που βρίσκεται στο youtube είναι χαρακτηριστικό της εποχής: παντελόνια καμπάνες, μαλλί απίστευτο (σχεδόν περμανάντ) και η ερμηνεία του David Byron (1947-1985) κορυφαία. Επιτηδευμένη; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι, μια και η εποχή περιείχε πολλή δόση περισσότερο "αφέλειας" παρά ψέμματος.

July MorningThere I was on a july morning
Looking for love
With the strength
Of a new day dawning
And the beautiful sun

At the sound
Of the first bird singing
I was leaving for home
With the storm
And the night behind me
And a road of my own

With the day came the resolution
Ill be looking for you
La la la la

I was looking for love
In the strangest places
Wasn't a stone
That I left unturned
Must have tried more
Than a thousand faces
But not one was aware
Of the fire that burned

In my heart, in my mind, in my soul
La la la la

There I was on a july morning
I was looking for love
With the strength
Of a new day dawning
And the beautiful sun

And at the sound of the first bird singing I was leaving for home
With the storm and the night behind me
yeah, and a road of my own

Το τραγούδι λοιπόν αυτό άργησα να το ακούσω (δέκα χρόνια απο την αρχική του κυκλοφορία). Ομολογώ πως θα το είχα θάψει κιόλας στη μνήμη μου (μπα?), μια και όπως ανέφερα παραπάνω η σχέση μου με το συγκρότημα που πήρε το όνομά του απο ενα χαρακτήρα του Ντίκενς, δεν ήταν και η πιο δυνατή. Όμως, μια πιθανόν ασήμαντη ιστορία των αρχών των '80 μου το επαναφέρει στη μνήμη μου και το αντίστροφο.

Μέσα σε όλα αυτά, ένα απο τα άλμπουμ που αγόρασα (και απόλαυσα) τις μέρες που απολυόμουν απο το στρατό, με τα χρήματα της τελευταίας συντήρησης, ήταν το Salisbury - εξαιρετικό. Αργότερα, καλοί μαθητές μου (ναι, συμβαίνει και αυτό!) μου χάρισαν και ενα άλλο, το Firefly. Εντάξει, γνώμη γενικά δεν άλλαξα.

Και το July Morning;

Το ακούγαμε και το συζητάγαμε πρόσφατα με δυο καλούς φίλους και μαζί κουβεντιάζαμε και την ιστορία που λέγαμε και απο κει πήρα την ιδέα να κάνω αυτή την ανάρτηση. Κάποτε χρειάζεται να ασχολούμαστε και με πράγματα που συγκίνησαν (και ίσως συγκινούν ακόμη, ποιος ξέρει) και κάποιους άλλους και όχι μόνο εμάς.

Μπορεί ενα τραγουδάκι απλό, προβλέψιμο, απο αυτά που ίσως να μην μας αγγίζουν τη δεδομένη στιγμή, να είναι εξαιρετικά σημαντικό στην ιστορία κάποιου άλλου δικού μας ανθρώπου.

Να, ακόμη κανείς μπορεί να δει (αν είναι λίγο ευφάνταστος ή αν έχει καλή μνήμη) ένα ζευγαράκι (γύρω στα 21) καβάλα πάνω σε ενα αυτόματο παπάκι, με την κοπέλλα οδηγό και το αγόρι να απολαμβάνει ακόμη το χάδι απο τα μακριά ξανθά μαλλιά, να κρατιέται απο τη μέση της και να ταξιδεύουν (με τη φαντασία τους) σε απίστευτους Ιούληδες.

Μπορεί ίσως να δει παρατημένο το παπί έξω απο το σπίτι της, παρ' ολίγον τραγικό συνεργάτη της ζωής.
Μπορεί να ακούσει τον νεαρό να λέει την συνήθη (της τότε εποχής) φράση του "ε! καλά τώρα!", φράση που είχε (απ' ότι λέγεται) γίνει αγαπημένη της.
Μπορεί πάλι να αφουγκραστεί τη θλίψη απο τον ανεκπλήρωτο έρωτα των δυο νέων, θυσία στο βωμό της γονικής βλακείας (καλά τα γράφω??)
Μπορεί να ακούσει μάλιστα απο τα χείλη της τη φράση "έχεις ακούσει το July Morning? Όταν τ΄ακούς να με θυμάσαι"..

Περίεργο πάντως εκείνο το καλοκαίρι. Παιζόταν πολύ τακτικά και το Julia...
Αφέλεια, είπα, ε?

Αφιερώνω την ανάρτηση αυτή στον καλό μου φίλο Κώστα Αργυρόπουλο που συγκινήθηκε (μαζί μου) ακούγοντας την ιστορία...