ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ (ΑΔΙΚΑ) ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΛΙ ΤΟΙΧΟΥ

Ένα απο τα συγκροτήματα που λάτρεψα στην κυριολεξία απο την στιγμή που το βινύλιο με τη βελόνα του πικάπ επάνω του πήρε τις πρώτες στροφές στο πλατώ, ήταν οι Moffs. Ιδρυτική φιγούρα ο Τom Kazas - ελληνικής καταγωγής- φοβερός μουσικός και εξαίρετος άνθρωπος. Περισσοτερα θα μπορούσε να μας πει ο Σπύρος Χυτήρης, μια και τον είχε γνωρίσει και του είχε πάρει συνέντευξη όταν είχε έρθει στην Ελλάδα. Ο Σπύρος, φοβερό ταλέντο στο ψυχεδελικό σκίτσο, είχε φτιάξει σε στυλ κόμικ την ιστορία του Another Day in the Sun. O Kάζας, μόλις του το είπε ο Σπύρος... μουρλάθηκε! Ήθελε πάση θυσία να το δει.. Ο καλός μου συμμαθητής, μέσα στις (πολλές) υποχρεώσεις της τότε εποχής, το ...ξέχασε!

Δεν είμαι σίγουρος πως και πότε ακριβώς πήρα το αριστούργημα που λέγεται Labyrinth (1988). Θα ήταν 1989; 1990; Το είχα αγοράσει απο το RU ή μου το είχε φέρει ο Σπύρος;Έχουν περάσει ανελέητα τα χρόνια. Όμως..

Όμως, οι Λαβύρινθοι είναι χώροι που είναι φτιαγμένοι για να χάνεσαι κα σε εναν απο τους τοίχους του αυτού του λαβύρινθου είναι το Tapestry. Αυτό το απίστευτο - το μοναδικό - το ατελείωτο - το βάλτε το όταν θα πεθαίνω- κομμάτι. Και δεν είναι μόνο η μουσική.. Ειναι και οι στίχοι.

Tapestry

Feel - the sun-drenched silent night
Weave - your life-long Tapestry

Rise - as the threads are paths for you
Move - in a ritual dance of life

Come - as the lotus spreads itself
Watch - as the pattern makes itself

Lie - as the final seeds are sown
Die - as the final stitch is sewn

Θυμάμαι, όταν πήγαινα -μικρός- στο σπίτι των παππούδων μου (των γονιών του πατέρα μου), ένα αρκετά παλιό χαλί τοίχου, μπάντα, όπως τη λέει η μητέρα μου. Ήταν στον τοίχο δίπλα απο το κρεββάτι και απεικόνιζε σκηνές με κάποια όαση ίσως, καμήλες, φοίνικες, τέτοια πράγματα. Παρά τη φθορά του χρόνου μπορούσε να διαπιστώσει κανείς πως ήταν εξαιρετικά κεντημένο. Κάποια απλά τέτοια πράγματα είχε σώσει η γιαγιά μου, όπως κάποια πιάτα (πολύ καλής ποιότητας) και κάποια ποτηράκια της ρακής. Αναμνήσεις μιας άλλης, παλιότερης ζωής που είχε χαραχθεί στην ψυχή της, όχι όμως με την ψευδαίσθηση μιας μετεμψύχωσης, αλλά με έντονα σημάδια, όπως αυτά που αφήνει ο καλλιτεχνης πάνω σε ένα τέτοιο, ανατολίτικο χαλί, αλλάζοντας ανάλογα με το σχέδιο που έχει στο μυαλό του τα χρώματα των κλωστών.

Ακόμη, θυμάμαι πως τα καλοκαίρια που με έστελναν οι γονείς μου εκεί στα παππούδια, δεν γνώριζα αυτό που μου είναι πολύ οικείο πλέον: την αυπνία. Αρκούσε να χαζέψω λίγο στο χαλάκι και ...σαν να σηκωνόταν άμμος απο το τοπίο που απεικονίζονταν, σιγά σιγά τα μάτια μου έκλειναν και κοιμόμουν ήσυχος και πιθανόν ευτυχισμένος.

Ακόμη και τη χρονιά που η γιαγιά μου ήταν στα τελευταία της στο νοσοκομείο, είχα δει το χαλί εκεί, στον τοίχο. Πάντα το ίδιο φθαρμένο και πάντα το ίδιο ζωντανό..

Βέβαια, ήδη είχα διαπιστώσει αρκετές απουσίες απο το σπίτι. Κάποια έπιπλα, ενα παλιό ψυγείο (απο αυτά που παίρνανε πάγο, καμάρι του παππού μου όσο ζούσε - αλλά δυστυχώς και φετίχ των κυνηγών παλαιών αντικειμένων), όλα τα τραπεζομάντηλα και τα σεμέν, την κρεμαστή ψωμιέρα.. Και ακόμη, τη μεγάλη μου αδυναμία (και του πατέρα μου): το παλιό ραδιόφωνο...

Όμως, το χαλί εκεί. Σταθερό. Ίσως και να μην το είχαν προσέξει οι ..όσοι τέλος πάντων είχαν τη δυνατότητα να μπανοβγαίνουν στο σπίτι με το πρόσχημα πως φροντίζουν την κυρά Ευδοκία, πέρα απο τους λίγους, ελάχιστους αγνούς ανθρώπους που πραγματικά της στάθηκαν.

Εκείνο το βράδι που βρέθηκα στα Τρίκαλα, πήγα για ύπνο στους άλλους μου παππούδες (συγχωρεμένους πιά), τη γλυκιά μου γιαγια Σπυριδούλα και τον αξέχαστό μου παππού Βαγγέλη. Δεν μου πήγαινε να κοιμηθώ στο άδειο σπίτι. Πιθανόν αυτό να ήταν και μια λάθος κίνηση.

Φυσικά, και η γάτα της εκεί ήταν, άρα μπορώ να πω πως θα είχα καλή παρέα, αλλά και πάλι αν μάθαινε πως την είχα βάλει μέσα στο σπίτι (κάτι που απαγόρευε αυστηρά) θα στενοχωριόταν (που λέει ο λόγος). Η γάτα παρεπιπτόντως, δεν της κράτησε ποτέ κακία και όσοι βρέθηκαν στην κηδεία ακόμη βουρκώνουν όταν θυμούνται πως ξαφνικά εμφανίστηκε απο τον κήπο και προχωρούσε μπρος απο την πομπή ως το νεκροταφείο...

Όταν αποφάσισε ο πατερας μου να νοικιάσει το σπίτι, πήγε να πάρει τα πράγματα που είχαν απομείνει. Μια φορητή τηλεόραση - ασπρόμαυρη (την εποχή της έγχρωμης tv ποιος θα νοιαζόταν γι αυτήν;) και μια ξύλινη βαλίτσα (προπολεμική του παππού, με ενα θησαυρό μέσα)..

Όμως το χαλί, ΠΟΥΘΕΝΑ. Ξέρω πως κάποιος τελικά το εντόπισε. Ίσως το είχε σταμπάρει απο πιο παλιά και απλά περίμενε την ευκαιρία. Και ο θησαυρός (που είπα πριν) στην βαλίτσα γλύτωσε γιατι δεν ήταν φυσικά χρήματα ή ..λίρες, αλλά ΒΙΒΛΙΑ. Εεε.. το χαλί έχει άλλη "γοητεία" βλέπεις.

Αλλά μια και λατρεύω τα παραμύθια της ζωής, προτιμώ να πιστεύω -εγκλωβισμένος σε έναν αφελή συναισθηματισμό- πως το χαλί τύλιξε τη γιαγιά μου για το ταξίδι της και χάθηκε μαζί της, λες και τελικά αυτό το χαλί, αυτό το άλλοτε κομψοτέχνημα, δεν ήταν τίποτε άλλο απο την ίδια τη ζωή...