ΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ;..

H σκοτεινή φιγούρα στον πίνακα του Βαν Γκογκ υποτίθεται πως σπέρνει. Θα μπορούσε όμως και να σε προσκαλεί σε κάποιο μακρινό ταξίδι...

The Misunderstood...
Τους πρωτοάκουσα στη συλλογή "Pillows and Prayers" της Cherry Red, σχεδόν μόλις κυκλοφόρησε (εδω και 25 χρόνια), όπου αρχικά μου έκανε εντύπωση ο "παράταιρος" (λόγω παραγωγής) ήχος τους. Διαβάζοντας τα στοιχεία στο εξώφυλλο διαπιστωσα πως ειναι ηχογραφημένο το ..1966! Ξανα-ακούγοντάς το 3-4 φορές, συνειδητοποίησα ακόμη ενα πράγμα: Το κομμάτι που τραγουδούσαν (I Unseen) είχε ΙΔΙΟΥΣ στιχους με το "I Come and Stand at Every Door" των Byrds, και φυσικά δεν ήταν παρα το συγκλονιστικό ποίημα του Ναζιμ Χικμετ "Χιροσίμα" (αν και έχει εμφανιστεί με διάφορους τίτλους - το νόημα ειναι το ίδιο μεγαλειώδες).
Πάνω κατω την ίδια εποχή, κυκλοφόρησε (ελληνικής εγγραφής*) το άλμπουμ των Misunderstood "Before the Dream was Faded" . Αγοράστηκε πάραυτα και μαζί περάσαμε Στατιστική Μηχανική ΙΙ. Κατα λάθος, οι ετικέτες ειναι τυπωμένες ανάποδα (η Α πλευρα Β και τούμπαλιν), οπότε ακούω πρώτα τη Β πλευρά και μου έρχεται μια γερή δόση "αμερικανών" ...Yardbirds k Them (ειδικά η φαρφίζα). Όμως, οταν έρχεται η δεύτερη πλευρά (δηλ. η Α)... Εκεί...

I can take you to the sun
I rise in the morning, with an open mind,
with guitar and song I drift, the Sun is what I find

Because love I am as you are love
and I never stop to doubt
As I seen the meaning of the word
that glows within not out

I rise in the morning, beneath an open sky,
with guitar and song I drift, and never stop to cry

Because love I am as you are love
and I never stop to doubt
As I seen the meaning of the word
which glows within not out

Well I speak of love but you do not see
cause words are words and they mean nothing more
with half a mind you laugh at me
cause I speak of colours you’ve never seen before
You’ve existed in a lie, that will some day show
I can take you to the Sun, to the Sun,
but you don’t want to go

--*..το τραγούδι ειναι το τελευταίο της πλευράς. Αυτό έχει ως συνέπεια, στο τελείωμα του τραγουδιού (κακοτυπωμένο βινύλιο) να έχει πολύ, μα πάρα πολύ θόρυβο επιφάνειας, ενα συνεχές, βαρύ χρατςςςςςςςς, εκεί που σβήνει η ακουστική κιθάρα.. Οταν το άκουσα (ξανα) καθαρό, μετά απο πολλά χρόνια, σε mp3.. ....ανατρίχιασα... κάτι μου έλειπε...ξεθώριαζε το όνειρο;;
Κατέβηκα εκεί που έχω τα βινύλιά μου, το ξανάκουσα και βεβαιώθηκα πως οι αναμνήσεις μου εξακολουθούσαν να ειναι ΕΚΕΙ..--

Ο ΞΕΝΟΣ

...ή αλλιώς "O Estrangeiro" απο το ομώνυμο άλμπουμ του Caetano Veloso. Eίμαστε πλέον στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και ο μεγάλος αυτός βραζιλιάνος καλλιτέχνης, έχει ξεφύγει απο τα τροπικαλο-ψυχεδελικά παιχνίδια των - καταπληκτικών - πρώτων του έργων και έχει αρχίσει να ωριμάζει, μαζεύοντας όλες τις εμπειρίες που του χάρισε (και του χαρίζει) η ζωή του. Μην ξεχνάμε οτι για κάποια χρόνια ήταν (αυτο)εξόριστος λόγω της χούντας στην πατρίδα του, εκεί στα τέλη '60, αρχές '70. Για μας τους ευρωπαίους (τρομάρα μας), το Μπραζιλ ήταν πάντα καρναβάλι, ριο, σάμπα, πελέ, ρομάριο, φαβέλες και χορεύτριες...
Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πιο ψεύτικη. Ή, για την ακρίβεια, πιο παραπλανητική.
Μια φοβερή χώρα, ενας απίστευτος "μείκτης" διαφορετικών πολιτισμών, που απο τη μια σου εμφανίζει την Κοπακαμπάνα και απο την άλλη τον Αμαζόνιο, που αν ξεκινήσει κανείς να απαριθμεί τη μουσική προσφορά σε αυτόν τον πλανήτη, θα χαθεί πριν καλά καλά φύγει απο τον Heitor Villa Lobos για να μεταβεί στον Antonio Carlos Jobim, αν δεν έχει εν τω μεταξύ χάσει το μυαλό του στη διασταύρωση των λεωφόρων Gilberto Gil και Os Mutantes...
Μια αρκετά επιτυχημένη περιγραφή της Βραζιλίας την κάνει ο Cyro Baptista στο τραγούδι του "Anthropofagia". Οσοι ενδιαφέρονται για πραγματική μουσική περιπέτεια, ας ψάξουν το θέμα!!!
Επιστρέφοντας στον "Ξένο", θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο η αρχική μουσική εισαγωγή (με δυτικότροπο πιάνο) μετατρέπεται σε ενα διονυσιακό όργιο.. Απόλαυση των αισθήσεων και της ψυχής. Διαβάζοντας όμως τους στίχους, οι κόμποι στο λαιμό σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα που θέλει να σου δείξει ο καλλιτέχνης (με "Κ" κεφαλαίο)

O pintor Paul Gauguin amou a luz na Baía de Guanabara
O compositor Cole Porter adorou as luzes na noite dela
A Baía de Guanabara
O antropólogo Claude Levy-strauss detestou a Baía de Guanabara:
Pareceu-lhe uma boca banguela.
E eu menos a conhecera mais a amara?
Sou cego de tanto vê-la, te tanto tê-la estrela
O que é uma coisa bela?
O amor é cego
Ray Charles é cego
Stevie Wonder é cego
E o albino Hermeto não enxerga mesmo muito bem
Uma baleia, uma telenovela, um alaúde, um trem?
Uma arara?
Mas era ao mesmo tempo bela e banguela a Guanabara
Em que se passara passa passará o raro pesadelo
Que aqui começo a construir sempre buscando o belo e o amaro
Eu não sonhei que a praia de Botafogo era uma esteira rolante deareia brancae de óleo diesel
Sob meus tênis
E o Pão de Açucar menos óbvio possível
À minha frente
Um Pão de Açucar com umas arestas insuspeitadas
À áspera luz laranja contra a quase não luz quase não púrpura
Do branco das areias e das espumas
Que era tudo quanto havia então de aurora
Estão às minhas costas um velho com cabelos nas narinas
E uma menina ainda adolescente e muito linda
Não olho pra trás mas sei de tudo
Cego às avessas, como nos sonhos, vejo o que desejo
Mas eu não desejo ver o terno negro do velho
Nem os dentes quase não púrpura da menina
(pense Seurat e pense impressionista
Essa coisa de luz nos brancos dentes e onda
Mas não pense surrealista que é outra onda)
E ouço as vozes
Os dois me dizem
Num duplo som
Como que sampleados num sinclavier:
"É chegada a hora da reeducação de alguém
Do Pai do Filho do espirito Santo amém
O certo é louco tomar eletrochoque
O certo é saber que o certo é certo
O macho adulto branco sempre no comando
E o resto ao resto, o sexo é o corte, o sexo
Reconhecer o valor necessário do ato hipócrita
Riscar os índios, nada esperar dos pretos"
E eu, menos estrangeiro no lugar que no momento
Sigo mais sozinho caminhando contra o vento
E entendo o centro do que estão dizendo
Aquele cara e aquela:
É um desmascaro
Singelo grito:
"O rei está nu"
Mas eu desperto porque tudo cala frente ao fato de que o rei é mais bonito nú
E eu vou e amo o azul, o púrpura e o amarelo
E entre o meu ir e o do sol, um aro, um elo.
("Some may like a soft brazilian singer
but i've given up all attempts at perfection").
...
και στα αγγλικά (όπως αποδόθηκε απο ενα βραζιλιάνο χρήστη του youtube):
The painter Paul Gauguin loved the light in Guanabara bay
The composer Cole Porter loved the lights in its evening
The anthropologist Claude Levi-Strauss hated Guanabara bay,
It looked to him like a toothless mouth
To me, less that I knew it, more I loved it
I´m blinded by its starry glow
What is a beatiful thing?
Love is blind
Ray Charles is blind
Stevie Wonder is blind
And the albino Hermeto (εννοεί τον Ερμέτο Πασκοάλ) can't really see very well.
A Whale, a soap-opera, one alaude (λαούτο βραζιλιάνικο) , one train?
A parrot?
But it was at the same time beatiful and toothless mouth the Guanabara bay.
In that have passed, pass and will pass one unique nightmare.
That I start to build here, always searching for the beauty and the bitter.
I didn't dream:
The Botafogo beach was rolling mat of white sand and diesel oil on my sneakers.
Sugar loaf was less obvious possible in front of me
One Sugar loaf with its unsuspected edges
The strong orange light against an almost no light, almost non purple
In the white of sand and the foams
That was all that there was in this dawn
On my back there are an old man with a hairy nose
And a very beautiful still teenager girl
I don't look back but I know everything
An inside out blind, like in the dreams, I see what I wish
But I don't wish to see the old man's black suit
Neither the girl's almost non purple teeth
(Think Seurat and think impressionist
this thing of a light in white tooth and wave,
but don't think surreal because this is another trend)
I hear the voices
Both of them are telling me
In a double sound
Like they've being sampled in a Sinclavier:
"Time has come to reeducate somebody"
Father, son, holy spirit, amem
The right is a crazy take electro-shock
The right is to know that the right is right
The adult white male always in charge
The rest is rest, the sex is the cut, the sex
Recognize the necessary value of a hypocritical act
Get rid of the native indians, and wait nothing from afro Brazilians/americans
Me, less foreigner in a place that now
I keep walking alone, walking against the wind
I understand the core of what they are saying
That guy and that other one(she)
It is an unmask
A simple cry:
"The king is naked"
But I wake up because everything is silent to the fact that the king is more beautifully naked
And I go and love the blue, the purple and the yellow
And between my going and of the sun's, one hoop, a link
("Some may like a soft brazilian singer
But I've given up all attempts at perfection")

--..Μεγαλούτσικη σήμερα η ανάρτηση, αλλά άξιζε τον κόπο..--

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ '36

Τι ειναι άραγε πιο εντυπωσιακό; Το οτι οι στίχοι του τραγουδιού "Sketches of Spain" των Nits (απο το ΕΡ- διαμάντι, Kilo) είναι πέρα ως πέρα διαχρονικοί; Οτι "κάποιοι" Ολλανδοί ασχολήθηκαν με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο 47 χρόνια μετά; Οτι το συγκρότημα αυτό υπάρχει απο το 1974? Οτι οι εικόνες που ξεπηδούν μέσα απο το τραγούδι είναι σαν να έχουν βγει απο ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ φιλμ;
Mια βόλτα στα δισκάδικα της Αθήνας στα τέλη του '84, με έφερε αντιμέτωπο με τον πειρασμό (Nits - Kilo) που είχε φιγουράρει στα "καλύτερα του 1983" στον "Ήχο" (τι εποχές..). Το στικ "Εισαγωγής σε ειδική τιμή" που ήταν βάρβαρα κολλημένο στο εξώφυλλο, μου πήρε αρκετό χρόνο για να ξεκολλήσει, όμως το περιεχόμενο του βινύλιου δεν ξεκόλλησε ποτέ (και κατα τα φαινόμενα, ούτε πρόκειται να ξεκολλήσει) απο την καρδιά μου. Κάθε άλμπουμ των Νιτς έχει τις καλές και τις εξαιρετικές στιγμές (άντε και κανα-δυο μέτριες), αλλά το Kilo... ε.. ειναι σαν το πρωτο κοίταγμα που τελικά οδηγεί σε μια ερωτική περιπέτεια. (Άλλοι φίλοι το έχουν πάθει αυτό με άλλα άλμπουμ των Νιτς - μυστήρια πράγματα!).
Η απόδοση στο βίντεο αυτό ειναι ελαφρώς διαφορετική απο την αντίστοιχη του δίσκου, και γι αυτό το λόγο ειναι συναρπαστική..

Sketches of Spain
The streets of Barcelona are filled with blood and rain
The war is rolling over Spain
Men and women running with sticks of dynamite
Storming stone buildings in the middle of the night
In the window near the last 'o' of the sign 'Hotel Colon'
Machine guns sweep the square for fun
The rich draw the steel curtain
The poor just lock the door
They don't want this war no more
It never never never never never stops never stops
It never never never never never stops never stops
In the hills round Zaragoza we're waiting to attack
A knot of dirty men that shiver round their flag
The boredom and the lack of sleep
The tin cans in the mud
Red is the colour of our blood
We never never never never never stop never stop
We never never never never never stop never stop
I have seen the trenches and the blankets on dirt
I have seen the tears upon a farewell letter
I have seen the faces that no bullet can hurt
I have seen the spirit that no bomb can shatter
The streets of Barcelona are filled with blood and rain
The war is rolling over Spain
Men and women running with sticks of dynamite
Storming stone buildings in the middle of the night
They never never never never never stop never stop
They never never never never never stop never stop
I have seen the trenches and the blankets on dirt
I have seen the tears upon a farewell letter*
I have seen the faces that no bullet can hurt
I have seen the spirit that no bomb can shatter
Knives can cut fist can beat

--...*εκεί που βρέχεται το χαρτί, η υφή του δεν είναι πια ίδια. Θέλει προσοχή το άγγιγμα στο αλλοιωμένο σημείο. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα.. --

ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ενα πολύ μικρό βίντεο - απόσπασμα απο ντοκυμαντέρ του Κεν Ράσελ- στο οποίο εμφανίζεται (τελικά) ο Davy Graham (1940-2008 , απο τους πρωτοπόρους "αναβιωτές" (απαίσια λέξη) της βρετανικής φολκ σκηνής) να χαρίζει σε μια μικρή παρέα το "Cry me a River" στην δική του εκδοχή.

--...Κι όμως, μέσα σε ενάμισυ λεπτό κατορθώνει να δείξει αυτο το μικρό έργο τέχνης, πολλά απο αυτά που λατρεύω, όχι μόνο εγώ, αλλά και μερικοί καλοί μου φίλοι. Σ' εναν απο αυτούς τους φίλους, το αφιερώνω εξαιρετικά .. Μάκη, δικό σου!!...--

ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ

Αδυνατώ να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκαλεί το άκουσμα του Another Day του Roy Harper (από το εξαιρετικό άλμπουμ του Flat Baroque and Berserk, 1970). Πρέπει να είμαι ειλικρινής και να πω οτι το πρωτοάκουσα απο τους This Mortal Coil και απο το - σχεδόν γεμάτο διασκευές, όπως και όλα τα άλμπουμ τους - "It 'll end in Tears", αρκετά χρόνια μετά, δηλ. το 1984. To τραγούδι τότε, μαζί με 2-3 που είχαν αποδοθεί εξίσου υπέροχα απο αυτή την πολύ διδακτική κολεκτίβα της 4AD, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση τόσο για τη μουσική του, όσο και για τους στίχους. Θυμάμαι, είχα βρει τότε μέσω του φανζιν Rollin' Under (γειά σου Μπάμπη) το "Loony on the Bus" του Χάρπερ, προσπαθώντας να βρω μιαν άκρη γι αυτόν τον καλλιτέχνη - θυμίζω, Ελλάδα, τέλη δεκαετίας '80, ελάχιστες πληροφορίες και ίσως το μόνο που έδινε το στίγμα ύπαρξης του Roy Harper ήταν το ...Wish you were here των Pink Floyd, στο οποίο ο Χάρπερ τραγουδά το "Have a Cigar".
Tελικά, η αναζήτηση του συνολικού έργου του Χάρπερ μου χάρισε στιγμές που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ενας εξαιρετικός καλλιτέχνης, ενα ακόμη "τρελό διαμάντι" της σύγχρονης μουσικής που με τα τραγούδια του όταν κάνει κοινωνικά σχόλια πετάει ξυράφια και όταν κοιτάει τους ανθρώπους γύρω του, τους δείχνει οτι έχουν τα λουλούδια κρυμμένα στις καρδιές τους, εκεί δίπλα που είναι και οι στάχτες απο τις θυσίες τους...

Another Day
The kettle's on, the sun has gone
another day
She offers me Tibetan tea on a flower tray
She's at the door, she wants to score
She dearly needs to say

I loved you a long time ago
Where the winds own forget-me-nots blow
But I just couldn't let myself go
not knowing what on earth there was to know.

But I wish that I had 'cause I need you so bad
I should have had one of your children.

And across the room inside a tomb
a chance is waxed and wanes
The night is young, why are we so hung up
in each others chains
I must make her, I must take her
while the dove domains

and feel the juice run as she flies
run my winds under her sighs
as the flames of eternity rise
to lick us with the first born lash of dawn.

Oh really my dear I can't see what we fear
Sat here with ourselves in between us.

And at the door she can't say more
than just another day
and without a sound
I turn around
and I walk away.

--...κάποιες φορές, βγήκε απο το αυτοκίνητο βουρκωμένος. Γαμώ το, είπε, δεν έπρεπε να τα ακούσω αυτά σήμερα, όμως δεν είχε άλλη κασέτα στο αυτοκίνητο και ραδιο δεν έπιανε - ήταν κι εκείνα τα βουνά τριγύρω.. --

Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΘΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Αφιερωμένο στον καλό της φίλο Jim Morrison, το άλμπουμ "Τhe End" της Nico (1938-1988) δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και σύνθεσης. Άλλωστε, περιείχε τη διασκευή του τραγουδιού των Doors, αλλά και μια εκτέλεση του γερμανικού εθνικού ύμνου (ολόκληρου,κάτι που τότε που είχα πρωτακούσει το άλμπουμ, μου είχε κάνει πολύ στυφή εντύπωση). Το τελευταίο αυτό γεγονός με είχε κάνει να είμαι πολύ αρνητικός, κάτι που δεν μου το άλλαζε ουτε το πλήθος των ονομάτων που συνόδευαν το μουσικό αυτό ταξίδι (Ίνο, Μανζανίρα, Κέιλ..)
Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, ωριμάζουν και, κάποιες φορές, θες απο νοσταλγία, θες απο κάτι σαν "τύψεις", ξανασκύβουν στις στιγμές που τους χάρισε το παρελθόν και που τότε δεν απόλαυσαν όσο ισως θα έπρεπε. Τα άλμπουμ της Νίκο, πάντα ήταν (και είναι) σε περίοπτη θέση, εκτός απο το "Τέλος" που περίμενε υπομονετικά τόσα χρόνια να του δώσω κάτι παραπάνω απο μια απλή θέση στη δισκοθήκη μου. Η στάση μου δεν άλλαξε ούτε εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του '88, όταν σε ενα μικρό μονόστηλο στα "καλλιτεχνικά" της Ελευθεροτυπίας διάβασα για το τέλος της..
Όμως, η παλίρροια φαίνεται πως παρασέρνει τελικά τα πάντα.... Το συγκλονιστικό τραγούδι της Nico, "Υou forget to answer", ίσως η καλύτερη μουσική υπόκρουση σε αυτή τη αλληλοδιαδοχή των εικόνων αυτης της αδικοχαμένης μούσας...

Υou forget to answer
When I remember what to say
When I remember what to say
You will know me again
And you forget to answer

When I remember what to say
When I remember what to say
You will know me again
And you forget to answer

You seem not to be listening
You seem not to be listening
The high tide is taking everything
And you forget to answer

When I remember what to say
When I remember what to say
You will know me again
And you forget to answer

--..τι ειναι πιο άσχημο; Να ξεχνάς να απαντήσεις, ή να μην μπορείς να απαντήσεις;...--

ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΣ

Ενα εξαιρετικό τραγούδι των Minimal Compact - απο τα πρώτα τους και που δεν περιέχεται σε κανένα απο τα επίσημα άλμπουμ - και που υπάρχει μόνο στην (τριπλή) συλλογή Returning wheel, παίρνει σειρά για απόψε. Για τους Minimal Compact έχει γραφτεί ενα εξαιρετικό αφιέρωμα εδω. Τους πρωτογνώρισα απο τα άλμπουμ της σειράς Made to Measure της βελγικής Crammed Discs και .. εντάξει, δεν ήταν και τα τρομερά αριστουργήματα, όμως πρέπει να ομολογήσω οτι είχαν την ατυχία (ή την τύχη) να ακουστούν την ίδια πάνω - κάτω εποχή που το πικάπ μου αναστέναζε απο τα άλμπουμ των Tuxedomoon και των Mecano. Αναπόφευκτα, οι συγκρίσεις ήταν σε βάρος αυτής της καλής παρέας απο το Τελ Αβιβ. Παρ' όλα αυτά, σε κάθε ευκαιρία και συνήθως στις παλιές καλές σαββατιάτικες ακροάσεις, υπήρχε "χώρος" για ενα τραγούδι τους*.
To "Dedicated" που ακούμε εδώ, το άκουσα πρόσφατα και ομολογώ οτι με κέρδισε αμέσως. Οι στίχοι είναι απίστευτα όμορφοι...



DEDICATED
he's so dedicated to sounds (to sound)
he's so dedicated to silence (to silence)
he's so dedicated to words (to words)
he's so dedicated to silence (to silence)

it's a wish in dark night (dark nights)
it's a wish in bright light (white lights)

he's so dedicated to sound (to sound)
he's so dedicated to silence (to silence)
he's so dedicated to words (to words)
he's so dedicated to silence (to silence)

it's a wish in dark night (dark nights)
it's a wish in bright light (white lights)

it's a wish in dark night (dark nights)
it's a wish in bright light (white lights)

you live a thousand springs
when grey days turn golden dreams
the night that lasts the light that win.
the alchemist is standing still

--*..Το Not Knowing ήταν που μου άρεσε μεταξύ των άλλων ιδιαίτερα, ίσως γιατί ήταν θλιμμένο με ενα ας πούμε ελληνικό ύφος, σαν μοιρολόι..--

ΝΕΚΡΙΚΗ ΡΑΨΩΔΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΠΕΜ

Τι 'ναι τούτο πάλι? Μετά το Στάλινγκραντ, άλλο ενα έργο-ύμνος στον ηρωισμό?
Χμμ.. μπορεί. Όμως δεν έβρισκα καλύτερο τρόπο να παρουσιάσω ενα απο τα μεγαλύτερα ονόματα του πολωνικού και εν γένει ανατολικοευρωπαικού προοδευτικού ροκ. Ο Czesław Niemen (1939-2004) με το τραγούδι του Bema Pamięci Żałobny-Rapsod, βασισμένο (όπως και ολόκληρο το άλμπουμ Katharsis, ηχογραφημένο το 1969, απο το οποίο προέρχεται) στη λαική ποίηση της Πολωνίας, μιας χώρας πλούσιας σε κουλτούρα και ιστορία, αποδίδει φόρο τιμής στον στρατηγό Józef Bem, ήρωα που τον τιμούν οι Πολωνοί και οι Ούγγροι.
Δυο πολύ γνωστά ονόματα συμμετέχουν σε αυτή τη "δισκάρα": Ο Zbigniew Namyslowski στο άλτο σαξόφωνο και ο Michal Urbaniak στο τενόρο σαξόφωνο και στο φλάουτο.. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τελικά το 1975, μετά απο πολλές δυσκολίες.
Μουσική μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης εποχής, πολύ διαφορετικής απο τη δική μας. Κι όμως, αν καλοσκεφτεί κανείς, πάντα υπάρχει ανάγκη για "ήρωες". Κι αν ειναι πραγματικά πρόσωπα κιόλας, ακόμη καλύτερα για το "κράτος"... Γι αυτό αρκεί οι ήρωες να μην είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας....



Iusiurandum patri datum usqueathanc diem ita servavi...
Why ride away, Shadow, hands broken on the mail
Sparks of torches playing around your knees
The laurel-green sword is spattered with candle tears
The falcon strains, your horse jerks its foot like a dancer
- Pennons in the wind blow against each other
Like moving tents of nomad armies in the sky
Long trumpets shake in sobbing and banners
Bow their wings which droop from above
Like spear-pierced dragons, lizards and birds
Like the many ideas you caught with your spear
Mourning maidens go, some lifting their arms
Filled with scent-sheaves torn apart by the wind
Some gather into shells tears breaking from the cheek,
Some still seek the road that was built centuries ago
Others dash against the ground huge pots of clay
Whose clatter in cracking yet adds to the sorrow
Boys strike hatchets blue against the sky,
Serving lads strike light-rusted shields,
A mighty banner sways amid the smoke, its spear-point
Leaning, as it were, against the arcs of heaven
They enter and drown in the valley... emerge in the moonlight
Blackening the sky, an icy glare brushes them
And glimmers on blades of spears like as tar unable to fall
The chant suddenly ceased, then splashed out like a wave
On - on - till it's time to roll into the grave
We shall behold a black chasm lurking beyond the road
And to cross it humanity will not find a way
Over the edge we shall spear-thrust your steed
As though with a rusting spur
And we'll drag the procession, saddening slumber-seized cities
Battering gates with urns, whistling on blunted hatchets
Till the walls of Jericho tumble down like logs
Swooned hearts revive - nations gather the must from their eyes

--Mε λίγο ψάξιμο, μπορεί κανείς να βρει και το αυθεντικό βίντεο με τον Νιέμεν. Απλά "χάνει" ελάχιστα δευτερόλεπτα στην αρχή--

ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ

Δεν ξέρω τι "έπαθα" απόψε και έβαλα το βιντεάκι με το αριστούργημα Stalingrado απο το -ισως καλύτερο- άλμπουμ των Stormy Six "UN BIGLIETTO DEL TRAM" του 1975. Οι ιταλοί εκπρόσωποι του μουσικού κινήματος RIO (Rock In Opposition), μας ταξιδεύουν μέσα σε πέντε λεπτά,στο παγωμένο Στάλινγκραντ, μας υπενθυμίζουν την μάχη κατα του ναζισμού και καλούν με τον τρόπο τους οχι απλά να καταθέσουμε στεφάνι, αλλά να είμαστε έτοιμοι για κάθε Στάλινγκραντ που θα προκύψει στη ζωή μας. Άλλωστε, όλο το άλμπουμ, έχει αυτήν ακριβώς τη θεματολογία, ισορροπώντας τέλεια μεταξύ ιστορικής μνήμης και πολιτικής στάσης. Εκεί που αρκετά σημαντικά γεγονότα θάβονται - στην καλύτερη περίπτωση- σε ιστορικά βιβλία και μελέτες, έρχονται κάποιοι Stormy Six, κάποιος Ken Loach με Γη και Ελευθερία ή με Ανέμους που χορευουν το κριθάρι, κάποιος Θ. Αγγελόπουλος με Θιάσο (τουλάχιστον) και ανασύρουν απο τη λήθη αυτά που θα έπρεπε να μην ξεχνιώνται ποτέ...*



Stalingrado

Fame e macerie sotto i mortai
Come l'acciaio resiste la citta'
Strade di Stalingrado, di sangue siete lastricate;
ride una donna di granito su mille barricate.
Sulla sua strada gelata la croce uncinata lo sa
D'ora in poi trovera' Stalingrado in ogni citta'.
L'orchestra fa ballare gli ufficiali nei caffe',
l'inverno mette il gelo nelle ossa,
ma dentro le prigioni l'aria brucia come se
cantasse il coro dell'Armata Rossa.
La radio al buio e sette operai,
sette bicchieri che brindano a Lenin
e Stalingrado arriva nella cascina e nel fienile,
vola un berretto, un uomo ride e prepara il suo fucile.
Sulla sua strada gelata la croce uncinata lo sa
D'ora in poi trovera' Stalingrado in ogni citta'.

--*..και παρότι "ξεθάβονται", η μυρωδιά που βγαίνει ειναι διακριτική και ντροπαλή, σαν του φρεσκοκομμένου γαρύφαλλου..--

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ

..Οπως λέμε η Εκκλησία της Αγγλίας, της Γαλλίας κλπ.
Φυσικά ο άνθρακας δεν είναι το γνωστό στοιχείο (Carbon, C) αλλά η ασθένεια που οφείλεται στον ομώνυμο βάκιλλο. Που κολλάνε όλα αυτά όμως?
Αρκετοι ειναι αυτοί που ψάχνουν πως συνεργάστηκαν το 1971 αυτά τα δυο ιερά τέρατα της σύγχρονης μουσικής, ο κοσμικός εξερευνητής της ανατολικής φιλοσοφίας Terry Riley και o -εκ των velvets- John Cale, λάτρης του οργανωμένου θορύβου, του αυτοσχεδιασμού και μινιμαλισμού, με θητεία (ως μαθητής) κοντά στους J. Cage και La Monte Young.. Άλλες λεπτομέρειες για τους δυο αυτούς κυρίους (με τους οποίους δεν "ξεμπερδεύουμε" εδω, απλώς εδω έχουμε τη συνεργασία τους), δεν θα γράψω, υπάρχουν άλλωστε τόσες πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Το συγκεκριμένο "στατικο" βίντεο περιέχει το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ "Church of Anthrax". Μια κυκλική σύνθεση, ενα επαναλαμβανόμενο θέμα, μια λειτουργία αυτής της "εκκλησίας". Σε μια κρίση φαντασίας, ενας καλός φίλος είχε πει οτι όλη η εξέλιξη του κομματιού του έφερνε στο μυαλό την αλυσιδωτή εξέλιξη μιας επιδημίας...
Δεν θα συμπληρώσω τίποτε άλλο, παρα μόνο πως.. ο βάκιλλος του άνθρακα μπορεί να βρεθεί παντου, σε όλες τις ηπείρους, εκτος απο την Ανταρκτική.
To 1973, ο Cale έβγαλε το αριστούργημά του "Paris 1919", που μεταξύ των άλλων είχε και το (εμπνευσμένο απο την ταινία Sunset Boulevard) Antarctica Starts Here.
Τι γίνεται εδω? Ασκήσεις για τη φαντασία πάλι??

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ MOLES ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ

Μια απο τις αδυναμίες μου, οι Residents και το σκοτεινό εως και εφιαλτικό "Hello Skinny" απο το Duck Stab του 1978. Μια σχέση που κρατάει κοντά 30 χρόνια τώρα και δίνει στο μυαλό μου το απαραίτητο καύσιμο, όταν αυτό είναι αναγκαίο.


HELLO SKINNY
Skinny was born in a bathtub
And grew so incredibly thin,
That even the end of an eyedropper
Sucked him in;

Skinny never knew any questions
And Skinny never looked at lights,
But Skinny sold something
Every single night.

Skinny sold a soldier to me
Skinny sold a wife,
Skinny sold a suction cup
And a knife.

Skinny found a "Hello Dolly"
Record in the hall.
He sold it to a truck driver

hello dolly

---Ο τυφλοπόντικας αναστέναξε με ανακούφιση όταν κατάλαβε πως δεν είχε καμμία σχέση με τον Wilhelm Ostwald.. "Α! Αυτός ο πληθυντικός! Κατα βάθος, το είχα υποψιαστεί.."---

ΕΠ' ΑΥΤΟΦΩΡΩ

Ενα απο τα σημαντικοτερα άλμπουμ των ΄80's, το "Zamia Lehmanni - Songs of Byzantine Flowers" των αυστραλών SPK, μας χαρίζει ενα πεντάλεπτο σάουντρακ περισυλλογής. Το In Flagrante Delicto χρησιμοποιήθηκε και ως κύριο θέμα στην ταινία αγωνίας Dead Calm με τους Sam Neill, Nicole Kidman και Billy Zane. (Καθόλου τυχαίο μια και ο Graeme Revell που έγραψε τη μουσική, ήταν ο εγκέφαλος των SPK)


--Ο κόσμος ισως να μην ειναι μόνο πιο αλλόκοτος απ' όσο υποθέτουμε, αλλά και πιο αλλόκοτος απ' όσο μπορούμε να υποθέσουμε (J.B.Haldane 1860-1936)--

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ..

..στη λογική, στη σκέψη, στη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, όπως είναι τελικά και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης (Farewell to Philosophy). Συγκεκριμένα, διάλεξα το 4ο μέρος απο το Cello Concerto του Gavin Bryars. Γεννημένος το 1943, έχει ασχοληθεί με σύγχρονη τζαζ, αυτοσχεδιασμό, αβαντ-γκαρντ, μινιμαλισμό και έχει καθιερωθεί ως ενας σημαντικός σύγχρονος νεο-κλασσικός συνθέτης.
Στο τσέλο, ο Julian Lloyd Webber
Cello Concerto (Farewell to Philosophy) - 4th movement


--"..τα ζεύγη ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου παραγόταν απο τα φωτόνια. τα φωτόνια παραγόταν απο τα ζεύγη ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου, που με τη σειρά τους παραγόταν απο τα φωτόνια..
...Ολα δημιουργούν το ενα το άλλο, ξέρεις. Ειναι μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη της κότας και του αυγού.." (Η Αλίκη στη χώρα των κβάντων - R.Gilmore)--

ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ ΠΟΛΗ

Απο τους εκπροσώπους, της -εξαιρετικής- σκηνής του Ιταλικού προοδευτικού ροκ της δεκαετίας του '70, οι "Le Orme" εξακολουθούν ακόμη να ηχογραφούν και μάλιστα κάνοντας εξαιρετικά έργα. Διάλεξα το Cemento Armato απο το Collage, άλμπουμ του 1971 (!). Η κλειστοφοβική εως και εχθρική εικόνα της σύγχρονης πόλης οδηγεί τον τραγουδιστή-αφηγητή σε απόγνωση. Παραδίδει τους στίχους στη μουσική και αυτή σέρνει τον ρυθμό της, άλλοτε υπνωτικό, άλλοτε γεμάτο αγωνία. Το ταξίδι τελειώνει εκεί που όλα ειναι φωτεινά, μουσική (ουράνια), κανένας φίλος και ..απώλεια μνήμης..
(Θα μπορούσα να δωσω τίτλο: "θάνατος στη τσιμεντένια πόλη". Δεν χρειάζεται. Εχει ήδη πεθάνει, παρέα με την κοινωνια μας. Απλά, κάθε τόσο της κάνουμε μνημόσυνο - θορυβώδες, μεν αλλά, μνημόσυνο)

Cemento armato
Cemento armato la grande città
senti la vita che se ne va
vicino a casa non si respira,
è sempre buio ci si dispera.
Ci son più sirene nell'aria
che canti di usignoli.
E meglio fuggire e non tornare più.
Dolce risveglio il sole è con me.
Nell'aria le note di una chitarra.
la casa è lontana, gli amici di ieri,
è tutto svanito , non li ricordo più.
Cemento armato la grande città
senti la vita che se ne va.

--Ενισχυμένο τσιμέντο
η μεγάλη πόλη
αισθάνομαι τη ζωή να προσπερνά
κοντά στο σπίτι δεν μπορώ να αναπνέυσω
ειναι πάντα σκοτεινά και έχω χάσει κάθε ελπίδα
υπάρχουν περισσότερες σειρήνες τριγύρω
παρα αηδόνια να τραγουδάνε
ειναι προτιμότερο να φύγω
και να μην ξαναγυρίσω...
Το ξύπνημά μου ειναι γλυκό
Γιατι έχω τον Ήλιο μαζί μου
Στον αέρα, οι νότες μιας κιθάρας
Το σπίτι μου είναι πολύ μακρυά
Οι χθεσινοί μου φίλοι
Έχουν όλοι χαθεί
Δεν τους θυμάμαι πια.
Ενισχυμένο τσιμέντο
η μεγάλη πόλη
αισθάνομαι τη ζωή να προσπερνά...-

ΑΠΟΜΑΚΡΗ ΑΚΤΗ

Ένα απο τα σημαντικότερα συγκροτήματα της σύγχρονης αμερικάνικης εναλλακτικής κάντρι φολκ σκηνής, οι Willard Grant Conspiracy στο γοητευτικό "From a Distant Shore" απο το -εκ των κορυφαίων του 2006- Let it Roll (όπου παίζουν κι άλλοι καλοί μας φίλοι!!).
Μια χούφτα τραγούδια που συνοδεύουν τα ταξίδια μοναχικών προσκυνητών του πάθους, ιδανικοί συνεπιβάτες, αστέρια που ζεσταίνουν τις καρδιές (όπως λεει και ο Robert Fisher) και που αλαφρώνουν τις τύψεις..


From A Distant Shore

I landed here in country
With my nations guns and flags
I’ve been here three weeks now maybe more
Tomorrow they will ask us
To take that stand of trees
The fear I feel inside my chest
Is the same as my enemy’s

There is a stutter in my lungs
And a chatter in my breathing
I’m engaged to be married to the method of my leaving
I’m rarely found in situations that cause me to deliver
Tonight I’ll stay awake and write you
To keep me from the shivers

If you were a friend, I‘d want to save you pain
If you were a lover, I’d do the same
If we were joined,
I’d want to capture stars
Let them loose inside your chest
Forever keep you warm

Tomorrow I’ll meet my maker
My body broken on the shore
I’ll ask for my forgiveness and then for nothing more
Every night you lay awake for now and ever more
My breath will be the breeze you feel
From a distant shore

Give me hope give me light
Let the dawn follow night
I will stay awake until
There is nothing left to see

Η ΑΠΟΒΑΘΡΑ

Διάλεξα για σήμερα, το "Εl Muelle", ένα τραγούδι του Miguel Abuelo (απο το άλμπουμ Miguel Abuelo et Nada). Αργεντίνος, γεννημένος το 1946, ο Abuelo δημιούργησε περισσότερο σε ευρωπαικο έδαφος (Βρετανία, Ισπανία, Γαλλία) μια και εκεί φαίνεται πως λειτουργούσε καλύτερα το ελεύθερο και "αναρχικό" του πνέυμα. (Για την ιστορία, το συγκρότημά του ειχε όνομα: "Οι παπούδες του τίποτε" (Los Abuelos de la Nada).Δεν ήταν μόνο μουσικός, αλλά και ποιητής, μίμος, ακροβάτης, ενα ανήσυχο και ευαισθητο άτομο, που όπως διαπιστώνει κανείς ακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι, λάτρευε τους πειραματισμούς. Το εφε, που ακούγεται σαν "εκο" στα πρωτα λεπτά του τραγουδιού, το κάνει ο ίδιος κομπιάζοντας στη μέση των λέξεων...Στη συνέχεια, το κομμάτι αλλάζει και απογειώνεται.
..H αποβάθρα.. Εκεί που αποβιβάζεται κάποιος, εκεί που περιμένει κάποιο αγαπημένο του άνθρωπο να έρθει ή να ταξιδέψει, ή εκει που περιμένει για να ταξιδέψει ο ίδιος..


El muelle
El muelle esta desierto
Y los marineros
Se fueron a descansar.
El mar dono los espejos
Y una mujer
Se mira los pies.
Un viejo barco se aleja
Para no volver
El viejo barco parece
Barco de papel
Yo me he quedado aquν solo
Mirαndome ser.
Yo me he quedado aquν solo
Mirαndome ser. Solo.
El muelle esta desierto y
un hombre viene.
Se acerca a mi.
"Toda lo que hay en mi mano
Pero mires mi forma externa".

--Ο Αbuelo περπάτησε τελευταία φορά στην αποβάθρα το Μάρτη του 1988, για το ταξίδι χωρίς γυρισμό--

ΜΥΣΤΗΡΙΑ (ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ)

Και μετά απο τις κραυγές απόγνωσης των Clown, προσγειωνόμαστε στο αιθέριο 'Mysteries' της -φωνής των Portishead- Beth Gibbons και απο το άλμπουμ "Out of Season".
Ειναι πάρα πολύ καλό όλο το άλμπουμ, μα αυτό το τραγούδι... δεν ξέρω.. μέσα απο την απλότητα του και το συναίσθημα που βγάζει είναι σαν να σου δείχνει παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες και συ να αναγνωρίζεις με νοσταλγία οτι είναι ...δικές σου


Μysteries
God knows how I adore life
When the wind turns on the shores lies another day
I cannot ask for more
When the time bell blows my heart
And I have scored a better day
Well nobody made this war of mine
And the moments that I enjoy
A place of love and mystery
I'll be there anytime
Oh mysteries of love
Where war is no more
I'll be there anytime
When the time bell blows my heart
And I have scored a better day
Well nobody made this war of mine
And the moments that I enjoy
A place of love and mystery
I'll be there anytime
Mysteries of love
Where war is no more
I'll be there anytime

--αφιερωμενο σε όσους αισθάνονται οτι ζουν ταυτόχρονα περισσότερες απο μια ζωές, μέσα απο τη μουσική---