Την ίδια μέρα που ξεκίνησε η καλή μου κυρία Μαίρη για το μεγάλο της ταξίδι, διάλεξε να (συν)ταξιδέψει ο μεγάλος Sky Saxon. Τι να πω εγω γι αυτή τη φοβερή μορφή?? Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το ομώνυμο των Seeds, το Web of Sound και το Future.. Είχε "αναλάβει" η Music Box αυτό το θεάρεστο έργο, εκεί στα τέλη των '70 - αρχές '80. Θυμάμαι πως βάζοντας το άλμπουμ στο πικάπ, είχα πάθει ενα σοκ νομίζοντας πως η βελόνα του είχε χαλάσει. Ήταν η εποχή που ψάχναμε με όλους αυτούς τους φίλους, που κατα διαστήματα αναφέρω εδω, καλές εγγραφές, σε μια μάταιη αλλά και ακίνδυνη αναζήτηση του τέλειου. Και ξαφνικά ....I can't seem to make you mine αναμεσα απο άπειρα χρατς χριτς... Κι όμως... Η ενέργεια που έβγαινε-και γαμώ το, ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ!!- απο αυτό το ταπεινό, κακογραμμένο βινύλιο είναι πέρα απο κάθε λέξη. Κάθε φορά που βάζω να ακούσω -απο το βινύλιο πάντα - το Pushin' too Hard αισθάνομαι πως επιστρέφουν όλα και όλοι εκεί που είχαμε αποχωριστεί..
You're pushin' too hard, uh-pushin' on me You're pushin' too hard, uh-what you want me to be You're pushin' too hard about the things you say You're pushin' too hard every night and day You're pushin' too hard Pushin' too hard on me (too hard)
Well all I want is to just be free Live my life the way I wanna be All I want is to just have fun Live my life like it's just begun But you're pushin' too hard Pushin' too hard on me (too hard)
Well, better listen girl to what I'm tellin' you You better listen girl, or we are through You better stop all your foolin' around Stop your runnin' all over town 'Cause you're pushin' too hard Pushin' too hard on me (too hard)
Well I know there's a lotta fish in the sea I know some would-uh stay by me So if you don't think I'm gonna try You better ask yourself the reason why 'Cause you're pushin' too hard Pushin' too hard on me (too hard)
Pushin' too hard, pushin' too hard Pushin' too hard, pushin' too hard Pushin' too hard, pushin' too hard Pushin' too hard on me (too hard)
Πάντα είχα την απορία τι ήταν εκείνος ο θόρυβος σαν σπασμένο ποτήρι στα μισά του τραγουδιού. Και μάλιστα, υπήρξε εποχή (εκεί στα μισα του '80) που όταν άκουγα κάποιον αντίστοιχο θόρυβο στη γειτονιά, περίμενα πως θα άκουγα και το τραγούδι. Η απορία μου λύθηκε βλέποντας αυτό το βιντεάκι (απο την αμερικάνικη σειρά "πεθερές" του 1966 - όταν δηλ. γράφτηκε το τραγούδι)... Στο καλό Richard Marsh, και να προσέχεις εκεί ψηλά που θα πετάς τα ντέφια σου!!!
Δεν σκόπευα να κάνω κάποια ανάρτηση απόψε. Ίσως με κούρασε η προηγούμενη, μια και ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Όμως, είναι υποχρέωσή μου να αποχαιρετήσω έναν άνθρωπο και μέσα απο αυτό το ιστολόγιο.
Δεν θυμάμαι ειλικρινά, πως ξεκίνησε αυτή η φιλία των γονιών μου με αυτή την οικογένεια. Απο τα πολύ παιδικά μου χρόνια (αδιάψευστος μάρτυρας οι άπειρες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής) αυτό το ζευγάρι ήταν απο τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές που ακόμη έχω στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Βέβαια, ο θάνατος του Σωφρόνη χώρισε άσπλαχνα τους δυο αυτούς πολυαγαπημένους ανθρώπους εκεί γύρω στα μέσα του '70. Ενας γλυκύτατος και αξιοπρεπέστατος δάσκαλος..
Θυμάμαι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου, το Μάρτη του '71. Αυτοί οι άνθρωποι με είχαν πάρει στο σπίτι τους, να με φιλοξενήσουν και με είχαν καλύτερα κι απο παιδί τους. Να καθήσω να διαβάσω τα μαθήματά μου, χωρίς να μου λείψει τίποτε που θα με έβγαζε απο την ..καθημερινότητά μου. Βέβαια, η χαρά μου που -επιτέλους- είχα αποκτήσει αδελφάκι, με είχε κάνει να βάλω σε δευτερη μοίρα το εξαιρετικό φαγητό της κυρίας Μαίρης, είχα ξεχάσει τόσα χρόνια τις διδακτικές ιστορίες του κυρίου Σωφρόνη και τα παιχνίδια που παίζαμε με τον γιο τους Νίκο, μεγαλύτερό μου αλλά χρυσό παιδί - πάντα. Η Νούλη, η κόρη τους, "σνόμπαρε" τα πιτσιρίκια!!
Βλέπεις, ήταν αρκετά δύσκολο να ξεσηκωθούν οι γιαγιάδες απο τα Τρίκαλα, είχαν τα δικά τους προβλήματα και να μην ξεχνάμε, ήταν 1971 και οι μετακινήσεις δεν ήταν 2-2,5 ώρες, αλλά ολόκληρο ταξίδι που ήθελε πολύ σκέψη...
Όμως, εστω και γι αυτό το "λίγο" διάστημα που χρειάστηκε, είχα γονείς. Αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια, οι ρυθμοί της ζωής μου, όλα αυτά που αλλάζουν χωρίς να το πάρεις καλά καλά είδηση, με είχαν φέρει μακρυά, πολύ μακρυά απο την ευγενική κυρία Μαίρη. Ερχόνταν επίσκεψη στους γονείς μου βέβαια, όχι ακριβώς τακτικά όσο παλιά, αλλά ερχόνταν. Με τα λούσα της, την ευγένειά της και πάντα με εκείνο το απίστευτο χαμόγελο...
Τι θυμήθηκα τώρα...
Εκείνο το μεσημέρι του Μάρτη, τότε που είχε γεννηθεί ο Γιώργος, κάποιος (τώρα η μνήμη μου κάνει νερά) , ποιός όμως, ο πατέρας μου, ο κύριος Σωφρόνης, η κυρία Άννα -άλλος άγιος άνθρωπος..-.. δεν θυμάμαι, μου είχε κάνει δώρο ένα αεροπλάνο απο τα συναρμολογούμενα που μου άρεσαν -απο τότε- μανιωδώς.
Αποτελεί βέβαια μια εντελώς διαφορετική ιστορία η ενασχόλησή μου με αυτό το χόμπι, όμως τότε, ήταν η απλή λύση για να μου κάνουν συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι δώρο. Το συγκεκριμένο αεροπλανάκι (ενα Wellington 1/72 της Airfix - σε μαύρο πλαστικό) το θυμάμαι σαν τώρα, όπως θυμάμαι πως το κολλούσα άτσαλα (δεν χρησιμοποιούσα ακόμη χρώματα τότε εννοείται) στην κυριολεξία ξαπλωμένος στο πάτωμα του σαλονιού της κυρίας Μαίρης, ακριβώς σαν να ήμουν σπίτι μου.
Το δώρο αυτό αποτελούσε φαίνεται μέρος κάποιου είδους "ψυχοπαιδαγωγικής" μια και κάποιος πιθανόν να είχε ενημερώσει - λανθασμένα- τους γονείς μου πως το καινούργιο παιδί θα προκαλούσε συναισθηματικά κενά στο μεγαλύτερο. Στην περίπτωσή μου, όμως, αυτά ήταν μαλακίες και συγγνώμη κι όλας. Απο την πρώτη στιγμή που είδα τον αδερφό μου, είχα στην κυριολεξία ξετρελλαθεί απο τη χαρά μου!! Είχα επιτέλους τη δική μου παρέα!!!
Και αυτό το είχε καταλάβει η κυρία Μαίρη, απο την πρώτη στιγμή...
Όπως κι εγω σήμερα το μεσημέρι περνώντας έξω απο ένα γραφείο τελετών και ενώ συνήθως το αποφεύγω, γύρισα ενστικτωδώς το βλέμμα μου προς τα κηδειόσημα και αναγνώρισα το όνομα που ήταν στο ένα απο αυτά.
Ξέρετε τι μου άρεσε? Δεν έγραφε ηλικία. Και πολύ σωστά. Δεν έχουν ηλικία ούτε τα χαμόγελα, ούτε οι καλοί άνθρωποι.
Το αριστουργηματικό Magnificat του εκ των κορυφαίων σύγχρονων συνθετών, εσθονού Arvo Pärt συντροφιά όχι μόνο στο ταξίδι σου, αλλά και στις αναμνήσεις που ξεπηδούν απο τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κυρα Μαίρη, καλό ταξίδι...
Τι στην ευχή σημαίνει ο τίτλος, θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο αποψινός επισκέπτης. Και θα είχε δίκιο. Και ποια είναι τέλος πάντων η σχέση του τραγουδιού της ανάρτησης (είπαμε πως η μουσική είναι το κυρίαρχο θέμα σε αυτό το μπλογκ, άντε και μερικές φωτογραφίες) με το δρόμο ή καλύτερα την άκρη του και κυρίως τι σχέση έχει η ... Τόττεναμ με όλα αυτά?
Κανονικά, σαν ενας καλός οικοδεσπότης αυτού του ιστολογίου, θα έπρεπε να εξηγήσω τα πάντα απο την αρχή, αν υποθέσουμε πως κάποιος έθετε ένα τέτοιο θέμα.
Ας δούμε αν θα τα καταφέρω.
Πρώτα πρώτα, η Τόττεναμ.
Το καλοκαίρι του 1972, ο Ολυμπιακός αποκλείει για τα προκριματικά του ΟΥΕΦΑ την Κάλιαρι (των μεγάλων Ρίβα, Ντομενγκίνι και με προπονητή τον Φάμπρι) με δυο νίκες. Παιδάκι, 12 χρονών, παρακολουθώ και τους δυο αγώνες στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση. Δεύτερος γύρος, και ο Ολυμπιακός κληρώνεται με την τεράστια -τότε- Τόττεναμ. Κάνω όλα τα μαθήματά μου το απόγευμα, και κάθομαι με τον πατέρα μου να δούμε το παιχνίδι (σε περιγραφή Γ.Διακογιάννη) απ ευθείας απο το White Hart Lane. Η παρέα του Μαρτιν Τσιβερς παίζει ποδόσφαιρο απο άλλο πλανήτη και το σκορ φτάνει στο 4-0. Λίγο πριν το τέλος, δίνεται και ενα πέναλτι ακόμη στους εγγλέζους, το εκτελεί ο Πίτερς, αποκρούει ο Κελεσίδης, δίνει επανάληψη ο -κακός- διαιτητής, το ξανααποκρούει (το μπλόκαρε, για την ακρίβεια) ο Κελεσίδαρος. Ήταν η πρώτη φορά που είδα να τσαντίζεται ο πατέρας μου για ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η τελευταία. Στον επαναληπτικό, κερδίζει 1-0 ο Ολυμπιακός (με γκολ του Αργυρούδη) και αποκλείεται.
Θυμάμαι ακόμη και τώρα εκείνο το βράδι της συντριβής, με τους εγγλέζους να έχουν ένα -ετσι μου είχε φανεί- υπεροπτικό στιλ. Θυμάμαι ακόμη και τη διαρρύθμιση του δωματίου - τριανταεφτά χρόνια μετά - αλλά γι αυτό δεν φταίει η Τόττεναμ, αλλά η κατα κανόνα -ίσως όμως ενίοτε και επιλεκτική - φωτογραφική μου μνήμη που μου επιτρέπει να θυμάμαι λεπτομέρειες. Κάτι που δεν ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και για τα μαθήματα. Τότε ήταν άλλωστε η χρυσή εποχή της παπαγαλίας, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι αυτό, τουλάχιστον απόψε. Μην ξεχνάμε και το όλο πλαίσιο της τότε εποχής.
Ξανασυναντηθήκαμε με τους Spurs - το παρατσούκλι της Τόττεναμ, αρκετά σαββατα, τότε που η τηλεόραση έδειχνε (μαγνητοσκοπημένο) κάποιο παιχνίδι της πρώτης κατηγορίας της αγγλίας. Δεν ένοιωθα αντιπάθεια, αλλά εάν έδειχνε αγώνα στον οποίο είχε χάσει, ε! Ψιλοχαιρόμουν! Ίσως βέβαια να ήταν και νευρική αντίδραση μια και σάββατο μεσημέρι έβγαινε όλη η κούραση του σχολείου. (Τότε κάναμε μάθημα και τα σάββατα - χώρια ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός..)
Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μια σειρά απο κοσμοιστορικά γεγονότα - τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε προσωπικό επίπεδο... Πολυτεχνείο, Εισβολή στην Κύπρο, μεταπολίτευση, ΠΑΣ Γιάννενα, εφηβεία, έρωτες, Πανεπιστήμιο, έμφραγμα του πατέρα μου, απορρίψεις, καινούργιοι φίλοι, ενδιαφέροντα...
Τακτικός "θαμώνας" των άρθρων του "Ηχου" και της "Μουσικής", διαβάζω τακτικά, ξανά και ξανά κάθε διθυραμβικό σχόλιο για κάποιο νέο γκρουπ. Κάποια στιγμή, σε εναν μουσικό απολογισμό (τι εποχές!!!) πέφτω επάνω σε ενα συγκρότημα με ένα περίεργο όνομα. Ελάχιστα χρόνια μετά, ο καλός μου φίλος Λάκης μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω το δίσκο και η περιέργειά μου πλέον μετατρέπεται σε εκείνο το φοβερό/υπέροχο/θλιβερό συναίσθημα που εκφράζεται με τη φράση "πρέπει να το βρω να το αγοράσω"...
Το συγκρότημα ήταν οι WAH! του εξαιρετικού Pete Wylie (μαζί με ΜcCullogh και Cope ότι καλύτερο είχε βγει απο το Λίβερπουλ - μετά τους Μπιτλς) και το άλμπουμ NAH=POO-The Art of Bluff (1981). Θυμάμαι πως και ο Λάκης είχε επικεντρωθεί σε 2-3 τραγούδια - του άρεσε βέβαια όλο το άλμπουμ- και συγκεκριμένα στο Other Boys, στο Seven Minutes to Midnight (που παρ' ολίγον να ήταν αυτό στην αποψινή ανάρτηση), και φυσικά στο... Somesay.
Γραμμένο αρκετά πιο πριν, πέρασε απο διάφορες εκδόσεις, πριν εμφανιστεί στην καλύτερη, -κατ εμέ- αυτή του βινυλίου.
Δεν ξέρω το λόγο, αλλά οι στίχοι, όπου κι αν έψαξα, αναφέρονται στην έκδοση του 12ιντσου. Τι διαφορά εχει:
Πρώτ΄απ' όλα η διάρκεια. Στην έκδοση αυτή υπερβαίνει τα 3μισυ λεπτά. Στο lp είναι γύρω στα 6, και περιέχει το σολάρισμα της κιθάρας και το παιχνίδισμα στο μπάσο - απίστευτο.
Και δεύτερον, οι στίχοι.. Στο άλμπουμ είναι απείρως πιο πικροί...
Τι να κάνω λοιπόν..
Ας βάλω το "βίντεο" απο το youtube (που έχει την έκδοση του 12ιντσου) με τους αντίστοιχους στίχους και στη συνέχεια την αγαπημένη μου του δίσκου - με τις απαραίτητες σημειώσεις..
-->
SOMESAY Somesay they offer a choice... Somesay - to fall or be pushed Somesay we must end up nowhere But they - their lives must be hushed!
Tired of looking in mirrors, seeing things I'll never be... Angry with the figureheads who send us up blind alleys... Bug guns come blasting - I'll have to stay and fight... Big hooks are coming and the little fish they bite.
Somesay: "these things aren't for long." Somesay - but history will tell. Somesay - what's happened is just the start. Somesay - less pain when we yell!
Talk about the future, listen to the past Dance dance dance dance to the music of the last chance man He's died a dozen deaths - he'll die a dozen more Trouble from the start with a mind like yours
Somesay: "The truth is in check." Somesay: "It's black or it's white." Somesay - the secret's to not turn back... Somesay - STAY! it's time for the fight! Fight the liars! Fight the liars! - Ain't it the truth!
Kαι η έκδοση του lp:
Εδώ, παίζει πολύ, πάρα πολύ η φράση "Ι'm wasting my life..". Φράση που την έχω ξεστομίσει -δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή- πάρα πολλές φορές..
Πέρασαν κι άλλα χρόνια.
άλλα κορίτσια, πτυχίο, στρατός, εμπειρίες, άλματα, θάνατοι... επιστροφή στα παλιά λημέρια.
Το βινύλιο όμως δεν ήταν ακόμη στο σπίτι μου. Ήταν 1986 Νοέμβρης. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τη γνωριμία μου με την Τόττεναμ.
Με περίμενε υπομονετικά στο HMV του Λονδίνου. Είχε δοθεί απο τον Οκτώβρη ένα ποσό σε αγγλικές λίρες (δύσκολη η συναλλαγή τότε) και μια λίστα με 4-5 βινύλια-φετίχ σε ενα πρόσωπο που θα αναλάμβανε την αγγαρεία να τα βρει και να τα αγοράσει για λογαριασμό μου. Και βέβαια, λίγους μήνες αργότερα, θα τα έφερνε εδώ.
Ο παππούς του συγκεκριμενου ανθρώπου, αλλά και όλη η οικογένεια, είχαν άμεση σχέση με τη ..μισητή Τόττεναμ. Απο κει έμαθα και για το όνομα του γηπέδου. Και απο κει συνειδητοποίησα - μια και ουδέποτε με είχε απασχολήσει - πως το "χαρτ" δεν ήταν heart (καρδιά) αλλά Hart . Δηλαδή ενα -πολύ γνωστό μου- ...επίθετο.
Τα βινύλια και μεταξύ αυτών οι WAH! παραδόθηκαν με -αρκετή- καθυστέρηση στα χέρια μου. Ομολογώ πως ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Θεωρούσα τα χρήματα ήδη χαμένα.
Η συνάντηση, κάποιο πρωί του καλοκαιριού του '87 στο δρόμο στις αλυκές, ήταν πολύ φορτισμένη. Πρέπει να τραυλισα κανα δυο φορές "δεν τα θέλω", αλλά τα πήρα τελικά. Ακόμη και λίγες πέννες -τα ρέστα- ήταν εκεί μέσα.
Δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου. Φοβήθηκα πως εκεί, στην άκρη του δρόμου, θα έβλεπα τη φανέλλα της Τόττεναμ ξανά - όπως εκείνο το εφιαλτικό βράδι..
..για φαντάσου, έχουν περάσει κιόλας 22 χρόνια..
Απόψε, ένα εξαιρετικό συγκρότημα, εκείνης της μοναδικής - και αξεπέραστης - εποχής των βρετανικών '60s, οι Pretty Things στο υπέροχο (φτωχά τα λόγια, τόχουμε ξαναπεί) Midnight to Six Man, απο το άλμπουμ "Get the Picture" του 1966.
Και τι δεν μπορούσες να δεις εκείνη τη χρονιά, αν ζούσες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Kinks, Beatles, Rolling Stones, Them, Yardbirds, Animals, John Mayall ... για να αναφέρω λίγα μόνο ονόματα..
Και ανάμεσα σε αυτά, το γκρουπ που πήρε το όνομά του απο ενα τραγούδι του Μπο Ντίντλι, που ίσως δεν έφτιαξε το ίδιο όνομα-μύθος με τους προαναφερόμενους, όμως και αυτό σηματοδότησε με την παρουσία του τα τότε δρώμενα.
Όπως συνέβη και με τη δική μου σχέση με αυτό το γκρουπ. Σε δευτερη μοίρα αρχικά (σιγά μωρέ τώρα, ποιοι Πρίτι Θινγκς). Η προσέγγιση (και αναπόφευκτα το ..σοκ) ήρθε μέσω του αριστουργηματικού S.F. Sorrow που σημαίνει πως δεν ακολούθησε τη φυσιολογική σειρά της δισκογραφίας.
Μα.. για μισό λεπτό!
Δεν μπορεί να υπάρχει σειρά σε κάτι που το ερωτευόμαστε! Δεν μπορούμε πάντα να ελέγχουμε συναισθήματα και διαθέσεις. Δηλαδή κάποιος που γνώρισε τους Μπιτλς απο το Sgt. Pepper's και τους λάτρεψε απο αυτό ή τους Κινκς απο το Something else, τι έχασε?
Ίσα ίσα, χτίστηκε πιο γρήγορα μια σχέση αληθινή, μια σχέση πάθους.
Μidnight to Six Man
I'll never see The people I know In the bright lights of day So how can I say That you're any friend of mine See you any time I'm feelin' fine Midnight till six Well that's my time That's your time
Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six
I sleep through the day I wake around four But I always feel down Never get off the floor Till the night comes around See you downtown Yeah take in some sound Baby we'll score Oh tell me some more Tell him some more
See you downtown Yeah take in some sound Baby we'll score Oh tell me some more Tell him some more
Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six Midnight, midnight to six
Ο Phil May στο τραγούδι αυτό περιγράφει, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό απο το περιεχόμενο των στίχων, την καθημερινότητα ενός μποέμ τύπου ή έστω - για να γίνω πιο πεζός - ενός που έχει εξασφαλισμένη την (καλή) ζωή του. Βέβαια, και τώρα αν βγει κανείς απο Παρασκευή ή Σάββατο βράδι ή βρίσκεται σε διακοπές, η εικόνα πρέπει να είναι "οικεία". Τουλάχιστον έτσι μαθαίνω.
Όμως εμένα, που να με πάρει ο διάβολος, ο τίτλος με παραπέμπει αλλού... Στις νυχτερινέςβάρδιες, για παράδειγμα, που έκανε ο πατέρας μου στον ραδιοφωνικό σταθμό, τότε, τα χρόνια που έπρεπε να υπάρχουν τεχνικοί σε 24ωρη βάση. Ή στις νυχτερινές βάρδιες που κάνουν μέχρι σήμερα τόσοι και τόσοι άνθρωποι του μόχθου.. Και αρκετές φορές, για ψίχουλα. Για να ζήσουν την οικογένειά τους.
Όχι πως και η πρωινή βάρδια δεν έχει τα δικά της.. Άσε που καμιά φορά γίνεται και "αμοντάριστο πλάνο"... Και τότε, τα πράγματα δεν είναι καθόλου "pretty"...
Μια μουσικός που για αρκετά χρόνια ήθελα πολύ να δω, ήταν η Márta Sebestyén. Θυμάμαι είχα πάθει πλάκα - οπως και αρκετοί γνωστοί - με τη διασκευή (αν μπορεί κανείς να την πει ετσι) του ηπειρώτικου τραγουδιού "Ελένη" και το ωραίο πλέξιμο που είχε φτιάξει με το ιρλανδέζικο "Leaving Derry Quay". Άρχισε να γίνεται πιο γνωστή χάρη στη συμμετοχή τραγουδιών της στη μουσική του "Άγγλου ασθενή".
Εξαιρετική μουσικός με ευρύτατη παιδεία - και όχι μόνο μουσική, έχει αφοσιωθεί σε αυτό που ονομάζουμε παραδοσιακή μουσική όχι όμως με "μουσειακό" τρόπο, αλλά με δημιουργικό έτσι ωστε να είναι εύκολα "προσβάσιμη" και στα αυτιά ακόμη και ενός όχι και τόσο έτοιμου ακροατή.
Τελικά τα κατάφερα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν είχε δώσει μια συναυλία στο "Σχολείον" στην Πειραιώς. Εμπειρία. Πριν απο κάθε τραγούδι εξηγούσε τι θα ακούσουμε, πότε γράφτηκε, σε ποια περίοδο της ιστορίας αναφέρεται και οτι μετά π.χ. την τρίτη στροφή, έχει βάλει και ενα σκοπό της ηπείρου ("αν το προσέξετε, θα το αναγνωρίσετε"). Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν σαν μαθητής σε ένα απίστευτο μάθημα μουσικής εκπαίδευσης. Παραφωνία, μια ηλίθια κυρία τρια σκαλοπάτια πιο κάτω, που ....ενοχλήθηκε -φωναχτά- για το γεγονός οτι η Σεμπεστιέν εξηγούσε τα τραγούδια στα αγγλικά!! (Έχουμε μιλήσει ξανά για το ανίκητο της βλακείας)
Συνταξιδιώτες σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, το γκρουπ της, τρεις εκπληκτικοί μουσικοί, ο Balázs Szokolay Dongó (ότι είχε να κάνει με πνευστά), ο Mátyás Bólya (λαούτο, ζίθερ) και ο Kalman Balogh (τσίμπαλομ).
Διάλεξα ενα υπέροχο τραγούδι απο το άλμπουμ της του 2008 "Nyitva látám mennyeknek kapuját" (Βλέπω ορθάνοιχτες τις πόρτες του παράδεισου), ένα έργο όπου (και εδω) αναζητά μυρωδιές απο αναμνήσεις της ουγγαρέζικης -κυρίως- παράδοσης. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι πάνω κάτω ο τίτλος της ανάρτησης Virágszedők (Αυτοί που μαζεύουν λουλούδια). Ασύλληπτη ομορφιά.
Φεύγοντας προχτές για τα Γιάννενα, είχα - μέσα σε όλες τις άλλες, πολύ πιο σοβαρές σκέψεις μου- στο μυαλό μου κάτι άλλο για ανάρτηση. Όμως κάποια εξωτερικά ερεθίσματα, κάποιες ειδήσεις, μου ανέτρεψαν τα σχέδια. Και αφού δεν είμαι μηχανή, αλλά ούτε φτιαγμένος απο πέτρα, απέφυγα -προσωρινά- την ανάρτηση που είχα στο μυαλό μου, γιατι με ξέρω καλά και ξέρω πως θα ξέφευγα απελπιστικά.
Οπότε, καλό είναι που και που να αναζητά κανείς λίγη πνευματική και συναισθηματική γαλήνη μέσα απο τη μουσική που τόσο πλούσια βγαίνει απο τραγούδια σαν και το αποψινό, όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Και μετά, ίσως σκεφτεί και δεύτερη φορά πριν κόψει ενα λουλούδι.
Εξαιρετικός καλλιτέχνης ο Bill Callaghan, μέσα απο το μουσικό του όχημα, τους Smog, μας αφηγείται εδώ με τον μοναδικό του τρόπο το φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ό Rock Bottom Riser, από το άλμπουμ του 2005 A River Ain't Too Much to Love(τι τίτλος!).
Οι Smog μου συστήθηκαν τη δεκαετία του '90, όχι απο το πρώτο άλμπουμ τους (το ήδη κυκλοφορημένο το 1990, εξαιρετικό "Sewn to the Sky", με τον Κάλαχαν να είναι μόλις 24 ετών), αλλά με το τέταρτο, το "Wild Love" του 1995, που είχε δώσει και το κομμάτι Bathysphere(ένα υπέροχο κομμάτι που σε κάνει να νομίζεις πως είσαι σε ένα βαθυσκάφος και σιγά σιγά χάνεται ο αέρας... και συ παρακαλάς να μην τελειώσει - το τραγούδι) σε μια απο τις συλλογές -cd του περιοδικού Audio. Απο κει και ο κεραυνοβόλος έρωτας.
Πάρα πολύ ενδιαφέρον εως συναρπαστικό και το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι...
Rock Bottom Riser I love my mother I love my father I love my sisters too
I bought this guitar To pledge my love To pledge my love to you
I am a rock Bottom riser And I owe it all to you
I saw a gold ring At the bottom of the river Glinting At my foolish heart Oh my foolish heart Had to go diving Diving diving Into the murk
And from the bottom of the river I looked up for the sun Which had shattered in the water And the pieces were raining down Like gold rings That passed through my hands As I thrashed and grabbed I started rising rising
I left my mother I left my father Left my sisters too Left them standing on the banks And they pulled me out Of this mighty mighty river I am a rock Bottom riser And I owe it all to you
Προφανώς, δεν μπορεί, δεν γίνεται κάθε τραγούδι που αναρτώ να έχει και κάποια -δική μου- ιστορία. Θα ήταν εως και παράλογο κάτι τέτοιο. Και εδώ που τα λέμε, κάποια στιγμή, θα έπρεπε να ελαττώσω λίγο τα πολλά λόγια που γράφω μια και η μουσική και όχι το εγω είναι αυτό που θέλω να τονίζω σε αυτό τον ιστότοπο.
Μια και είναι ένα τραγούδι όχι απώλειας, αλλά μάλλον εκδήλωσης χαράς και ευγνωμοσύνης για αποφυγή "παρ' ολίγον απώλειας", νομίζω οτι καλύπτει πολλά περισσότερα απ' όσα θα ήμουν σε θέση να γράψω!! Επομένως, αρκούμαι να ανεβάσω απλά μια φωτό. Τι δείχνει? Ίσως κάποιον που δεν αναδύθηκε και επομένως, φύτρωσε εκεί ..στο βυθό.
Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω για ποιο λόγο αρκετοί δημοσιογράφοι χαρακτήριζαν - και σε ενα μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν - την Siouxsie Sioux ως "ιέρεια του πανκ". Ναι, το έχω διαβάσει, και μάλιστα και σε καλά περιοδικά και αρκετές φορές. Φυσικά, μόνο το πρώτο άλμπουμ των Siouxsie and the Banshees έχει κάποιον "αέρα" όχι πανκ, αλλά κάτι το βίαιο ή ας πούμε .. το πρωτόγονο. Όχι όμως πανκ. Με τίποτε.
Για μένα, και στην περίπτωση των Siouxsie and the Banshees, η γνωριμία εξελίχθηκε παράταιρα σε σχέση με τις κυκλοφορίες τους. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό το γεγονός όμως. Απόψε, αυτό που ενδιαφέρει, είναι να αφηγηθώ μια ιστορία που αναφέρεται σε ένα απο τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αυτο το γκρουπ και που είναι απο τα αγαπημένα μου.
Οι Siouxsie and the Banshees, όλη τη δεκαετία του '80, κατά ένα περίεργο τρόπο - που αρκετές φορές άγγιξε τα όρια του μεταφυσικού (ας πούμε) - βρίσκονταν στο πλάι μου ή και μπροστά μου σε διάφορα γεγονότα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο με σημάδεψαν. Και αν αυτό το ρήμα φαίνεται ή ακούγεται πομπώδες, εντάξει, το αποσύρω, αλλά μέχρι να βρω κάτι άλλο εξ ίσου εκφραστικό, θα χάσω πολύτιμο χρόνο.
Πως μπορώ να ξεχάσω το Hyaena ή το Ju Ju ή το Join Hands (ναι, μέτριο αυτό, αλλά..) ή το Tinderbox... Ειδικά το πρώτο και το δεύτερο (πω πω..) συνδέονται με ιστορίες του στρατού (ναι, καλά το γράφω), ενω το τελευταίο με την αρχή μιας φάσης της ζωής μου, ενα "κλικ" πριν απο το σήμερα. Και με τεράστια τραγούδια... Και βέβαια, θα επιστρέψω εκεί κάποια στιγμή. Είναι τόσες οι αναμνήσεις..
Όμως, την τιμητική του απόψε έχει το "Ενα φιλί στο σπίτι των ονείρων" ή αλλιώς "A Kiss in the Dreamhouse", του 1982. Θυμάμαι σαν και τώρα, πως το είχα αγοράσει λίγες μέρες αφού είχα εγκατασταθεί στο καινούργιο μου σπίτι - και τελευταίο φοιτητικό - στα Γιάννενα, εκεί στην πλατεία Ομήρου. Πικάπ δεν υπήρχε πλέον, είχε μεταφερθεί στην Κέρκυρα, οπότε η ακρόαση άργησε λίγο. Αλλά δεν με πείραζε αυτό. Ήταν ο 5ος χρόνος που θα έμενα στα Γιάννενα και ήδη μερικοί - όχι πολλοί, αλλά πάντως αρκετοί για να με πιάσει άγχος - είχαν αρχίσει να παίρνουν πτυχίο.. Aγαπημένο έργο, θυμάμαι κάθε στροφή και κάθε στίχο και αποφεύγω να το αντιμετωπίζω τακτικά γιατί περιέχει πολλά λουλούδια που με την πάροδο του χρόνου οι κορμοί τους μεγαλώνουν και τα αγκάθια τους πληγώνουν περισσότερο.
Μια λοιπόν και υπάρχει τέτοιου είδους πρόβλημα, θα δώσω το λόγο σε κάποιον άλλο, να μας πει την ιστορία του. Με παρακάλεσε να μην αναφέρω ονόματα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Σημαντικούς? Όχι, δα, απλά ..να.. κάποιες φορές όλοι αισθανόμαστε ένα "κόμπιασμα" αναφερόμενοι στο παρελθόν. Ειδικά αν για τον οποιονδήποτε λόγο έχουμε φερθεί "σκάρτα".
Που είχα μείνει? Α! Ναι. Και τι δεν είχε αυτή η δισκάρα... Painted Bird, Cascade, Obsession.. και φυσικά...
Melt! You are the melting man You are your situation There is no time to breathe And yet one single breath Leads to an insatiable desire Of suicide... in sex
So many blazing orchids Burning in your throat Making you choke Making you sigh Sigh in tiny deaths
So Melt! My lover, melt! She said melt! My lover, melt!
You are the melting man And as you melt You are beheaded Handcuffed in lace, blood, & sperm
Swimming in poison Gasping in the fragrance Sweat carves a screenplay Of discipline... and devotion
So Melt! My lover, melt! She said melt! My lover, melt!
Can you see? See into the black of a long, black car Pulling away from a funeral of flowers With my hand between your legs Melting...
"Είχα βρεθεί στην Αθήνα, φθινόπωρο του '83. Θυμάσαι, Σωτήρη, δεν είχαμε πάρει ακόμη πτυχίο. Άλλη ζωή, σχεδόν ανέμελη, χωρίς καμία δέσμευση. Και αυτό ήταν η στραβή πυξίδα που με είχε οδηγήσει τότε να κάνω μια σειρά απο λάθη. Τεράστια λάθη, φίλε. Και δεν με πειράζει που μου κόστισαν. Με πειράζει ακόμη, 26 χρόνια μετά, που πλήγωνα ανθρώπους. Ειδικά, εκείνο το καταραμένο φθινόπωρο... Είχα, βλέπεις τότε, ένα ολότελα διαφορετικό στιλ, καλός για τα εύκολα και δύστροπος για τα δύσκολα - είναι νωρίς ακόμη, έλεγα. Έτσι, να περνάω καλά και να περνάω κατευθείαν απο τις ανθρώπινες καρδιές αδιαφορώντας για την τήξη που θα προκαλούσε αυτή η απότομη, βίαια και απροσδόκητη διέλευση. Ναι. Ειναι περίεργο που όλο εκείνο το βράδι, ο -ερασιτεχνικός- ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε απο τις 9:00 ως τα ξημερώματα αυτόν τον δίσκο.. Μπορει και απο πιο πριν, εκεί που καθόμασταν με εκείνη στον ημιόροφο του "Κοραή", έτοιμοι να αποχωριστούμε για πάντα - πριν.. πριν εκείνη πάρει την απόφαση (και το ρίσκο τελικά) να τεθεί στη διαδικασία της τήξης... Πόσες φορές μπορεί κανείς να γευτεί σε ένα βράδι το Φιλί στο σπίτι των Ονείρων? Εκείνο που θυμάμαι είναι πως σπάνια πήρα τόσο πάθος και τόση λατρεία σε τόσο σύντομο χρόνο απο άνθρωπο. Δεν την ξαναείδα απο εκείνο το βράδι. Μιλήσαμε μερικές φορές στο τηλέφωνο, ήθελε να με δει, αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ετσι νόμιζα. Στην ουσία, είχε αρχίσει ήδη η "αργή βύθιση", σαν το Slowdive του τελευταίου τραγουδιού. Ότι μου συνέβη τα επόμενα χρόνια στη ζωή μου, ήταν η ανταπόδοση. Αλλά, τι στα θυμίζω, τα ξέρεις, δεν τα ξέρεις?" Σιωπή... Ναι, τα θυμάμαι. Σαν ιστορίες του καθρέφτη, θα μπορούσε να πει κανείς.. Και.. -συνήθως- εκεί που αρχίζει η τήξη, κάπου κοντά - πολύ κοντά είναι και η πήξη... (και το αντίστροφο)
Μια αρκετά "περίεργη" περίοδος στην συναρπαστική καριέρα του Bob Dylan ήταν αυτή στην οποία ενσωμάτωσε αρκετά φωνητικά στα τραγούδια του, λες και ήθελε να τους δώσει ενα θρησκευτικό χαρακτήρα. Ναι, ήταν λίγο πριν το τραγικό (απ' όλες τις απόψεις, αλλά κυρίως στιχουργικά) Saved, όταν κυκλοφόρησε το Desire (1976). Eμπορικό άλμπουμ- με την καλή ας πούμε έννοια του όρου- και με τραγούδια σε αρκετά υψηλό επίπεδο, μας συντρόφεψε στα φοιτητικά μας χρόνια κατα κόρον. Σίγουρα, δεν είχε τη θέση που είχαν άλλα αλμπουμ και άλλοι καλλιτέχνες και σαφώς πιο σίγουρα δεν είχε τη θέση ή την "αίγλη", αν προτιμάτε, στην καρδιά μας, των πρώτων έργων του κ.Τσίμερμαν. Ενας άλλος Dylan, που απείχε πολλά μίλια (για να χρησιμοποιήσω τις βρετανικές μονάδες μέτρησης) απο το Like a Rolling Stone ή το Mr Tambourine Man, ή, ή, ή.. αλλά παρ' όλα αυτά είχε την άνεση να δημιουργεί καινούργιους φίλους και θαυμαστές.
O Dylan... Ελπίζω κάποτε, σε μια άλλη πολιτισμική κατάσταση και ίσως σε μια άλλη κοινωνία, με σίγουρα διαφορετικές αρχές και αξίες απ' ότι αυτή που βιώνουμε τώρα και στην οποία καλώς ή κακώς λειτουργούμε καθημερινά, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, να διδάσκεται στο σχολείο το έργο του Ντύλαν, μαζί με το έργο του Αινστάιν και το έργο του Πικάσο και το έργο του Κουροσάβα και του Φελίνι. Με το έργο του Μπρίτεν, του Ταρκόφσκι, του Σκαλκώτα, του Θεοδωράκη, του Βίγια Λόμπος, όλων αυτων των μεγάλων του 20ου αιώνα. Φυσικά και αδικώ πολλόύς, μα πάρα πολλούς, αλλά αυτοί μου ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό. Αύριο, θα εχω κάποιους άλλους..
Το Desire, θυμάμαι, δεν το είχα αγοράσει κατα τη φοιτητική μου πενταετία 1978-1983. Ο λόγος, προφανής για τα δικά μου μέτρα, παράλογος για τη σύγχρονη εποχή: τον δίσκο τον είχε καλός και αγαπημένος φίλος (όσοι με παρακολουθείτε καιρό, φαντάζεστε και ποιος καλός φίλος ήταν, ε?), οπότε ήταν σαν να τον είχα εγώ. Άλλωστε, το Hurricane, το Sara και το τραγούδι της ανάρτησης ήταν τα must σε κάθε καθώς πρέπει μπαράκι της εποχής τότε.
Κάποια στιγμή, δεκαετία του '90, ανάμεσα σε νέα ακούσματα που με είχαν κερδίσει τότε και μετά απο ριζικές αλλαγές στη ζωή μου, βρέθηκα πάλι αντιμέτωπος με το δίσκο αυτό (nice price πια.. ενα είδος ...απόσυρσης) και για λόγους αποκλειστικά νοσταλγικούς και όχι συλλεκτικούς (έτσι πιστεύω) έδωσα το 500ρικο και αγόρασα το βινύλιο. Όλα ήρθαν ξανά πίσω, απο εκεί που τα είχα αφήσει. Αυτό που έλειπε βέβαια ήταν και το πιο σπουδαίο.. Οι άνθρωποι της τότε εποχής. Ήταν ενα στοιχείο που δεν μπορούσε να παραλειφθεί.
Αισθάνομαι περίεργα που το λέω, αλλά άκουγα αυτά τα 2-3 τραγούδια που μου άρεσαν απο παλιά και συνέχιζαν να μου αρέσουν και να μου προξενούν ρίγη συγκίνησης, μα τίποτε δεν έδενε με τα πρόσωπα, τις καταστάσεις ή τη ζωή μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα απο τα γατάκια μου (της καλής μου Σουζάνας - άλλη φορά θα γράψω γι αυτή την υπέροχη και αξέχαστη γατούλα) βάλθηκε να μαλώνει με το εξώφυλλο και να τροχίζει τα δοντάκια του σε αυτό.
Το βινύλιο χάρισε αυτά τα 2-3 τραγούδια σε μια ταπεινή κασέτα που μεταφέρθηκε στο αυτοκίνητο για να συντροφεύει τα μικρά ταξίδια μου. Το 2003, κατα την επιστροφή μου στα Γιάννενα (σαν φοιτητής εννοώ, μεταπτυχιακός μεν, αλλά φοιτητής - μου έβγαλαν και πάσο!), οι εικόνες επέστρεψαν. Το One more cup of Coffee βρήκε ξανά την παρέα του, που αυτή τη φορά ήταν οι ατέλειωτες στροφές του παλιου δρόμου Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων. Ας πούμε πως κάποιες φορές, αν ξεχνιόμουν, λειτουργούσε σαν ενα νοσταλγικο νήμα που με έφερνε πιο γρήγορα στα αγαπημένα μου Γιάννενα. Μου θύμιζε μάλιστα τα κυριακάτικα απογεύματα με τον ΠΑΣ του Λόκο, του Τσιτσε, του Γκλασμάνη, του Νιόνιου, του αδικοχαμένου Πρίσκα, του Λιάκου, του συμφοιτητή μου του Μάιπα, του Παπάζογλου, του Παπαγγέλη, του Σειταρίδη... Τι εποχές... Θυμάμαι, κάποιο απόγευμα, ειχα λίγο χρόνο να σταθώ πάνω απο τη Βροσίνα με συντροφιά αυτό το τραγούδι. Και είναι τόσο όμορφη μέσα στη θλίψη της η Ήπειρος..
Νασαι γεννημένος στην Κέρκυρα, ο πατέρας σου απο τα Γιάννενα και η μητέρα σου απο τα Τρίκαλα. Ευλογία απο τη μια, κατάρα απο την άλλη ίσως, μια και η ερώτηση "απο που είσαι?" πάντα προκαλούσε συζητήσεις... και καμιά φορά - όπως θα δούμε- προβλήματα.
Όμως έχω αφήσει αρκετή ώρα μόνο του τον Dylan. Ας δούμε, ή καλύτερα ας ακούσουμε τι έχει να μας πει και συνεχίζουμε..
One more cup of Coffee
Your breath is sweet Your eyes are like two jewels in the sky. Your back is straight, your hair is smooth On the pillow where you lie. But I don't sense affection No gratitude or love Your loyalty is not to me But to the stars above.
One more cup of coffee for the road, One more cup of coffee 'fore I go To the valley below.
Your daddy he's an outlaw And a wanderer by trade He'll teach you how to pick and choose And how to throw the blade. He oversees his kingdom So no stranger does intrude His voice it trembles as he calls out For another plate of food.
One more cup of coffee for the road, One more cup of coffee 'fore I go To the valley below.
Your sister sees the future Like your mama and yourself. You've never learned to read or write There's no books upon your shelf. And your pleasure knows no limits Your voice is like a meadowlark But your heart is like an ocean Mysterious and dark.
One more cup of coffee for the road, One more cup of coffee 'fore I go To the valley below
Πήγα προχτές στα Γιάννενα, όπως είχα προαναγγείλει, όχι για δική μου δουλειά για το πανεπιστήμιο, αλλά για ιατρική επίσκεψη συγγενικού μου ανθρώπου. Πρέπει να πω εδω πως προσέχω πολύ, παρα πολύ που παρκάρω, τόσο για να μην εχω σκοτούρες με την τροχαια αλλά κυρίως να μην ενοχλώ κάποιον ή να μην κλείνω κάποιο πάρκινγκ ή κάποια διάβαση ΑΜΕΑ. Στην προέκταση της Χαρ. Τρικούπη, ώρα 16.00, βρίσκω χώρο, κοιτάω, όλα εντάξει. Επιστρέφω 18.30, βρίσκω κλήση απο τη δημοτική αστυνομία (κοπέλλα ήταν η υπάλληλος, δεν κρύβονται τα γυναικεία γράμματα), γιατί δεν είχα βάλει .. κάρτα στάθμευσης. Σωστά. Δεν έφτασα μέχρι το τέλος για να δω την πινακίδα. Αλλά, κανείς δεν είχε κάρτα. Μόνο 2 αυτοκίνητα σε ένα δρόμο 100 μέτρων. Βλέπεις, μόνο εγω είχα πινακίδες κερκυραικές. Με πιάσανε τα γέλια. Τελικά, η κουταμάρα όχι μόνο είναι αθάνατη, αλλά δεν γνωρίζει και σύνορα. Η κλήση έγραφε 18.41 (ήδη τότε ήμουν εκτός πόλης και αγόραζα γλυκά) και το αυτοκίνητό μου, απο μπεζ το είχε αναφέρει ως ..ασημί.
Το ποσό, αστείο, 10 ευρώ. Όσο κοστίζουν τρεις καφέδες - σε κυριλέ μαγαζί. Τα ταχυδρόμησα σήμερα. Μακάρι να κοστίζει πάντα τόσο η βλακεία. Ο Ντύλαν στην επιστροφή ήταν κι αυτός διαφορετικός, σαν να ντρεπότανε.. Τι να πει? Αυτός φταίει? Α! Και η λίμνη: Πιο φωτεινή αλλά και πιο βρώμικη. Καθρέφτης των καιρών?
Έχουν περάσει πολλά χρόνια (για την ακρίβεια, 22) απο τότε που κυκλοφόρησε η φολκ συλλογή της ...Ralph, με τον τίτλο Potatoes (1987). Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε ξεκινήσει η εκπαιδευτική μου διαδρομή, απο την πλευρά του διδάσκοντος πλέον. Βέβαια, "διδάσκοντος" με την τυπική και επίσημη έννοια του όρου, μια και πάντα μπορεί κανείς να διδαχθεί, ακόμη και όταν διδάσκει ο ίδιος. Και δεν αναφέρομαι βέβαια ούτε στα επιμορφωτικά σεμινάρια ούτε στις μεταπτυχιακές σπουδές. Εάν αυτά υπάρχουν, καλώς να υπάρχουν, αποτελούν εφόδια ετσι κι αλλιώς. Εννοώ την καθημερινή και συνεχή αλληλεπίδραση με το άτομο - μαθητής ή με την ομάδα - τάξη. Ξεφεύγω όμως και το θέμα απόψε δεν έχει να κάνει με εκπαίδευση. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.
1987.. Ήδη μερικά χρόνια πριν, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν (και μάλιστα σφραγισμένα) βινύλια απο τη Virgin, σε ελληνική εγγραφή. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχαν βέβαια και εμπορικά άλμπουμ αλλά εμένα με ένοιαζε που έβλεπαν το φως της καθημερινότητας μου αριστουργήματα καλλιτεχνών όπως Wyatt, Smiths, Residents, Τuxedomoon, Simple Minds, Opal, David Sylvian, κλπ. (Πόσο άδικο και μικρό είναι αυτό το "κλπ"..)
Η σχέση μου με τους Residents (και έμμεσα με τη Ralph Records) είχε αρχίσει 7 χρονια πιο πριν και θυμάμαι μάλιστα πως είχα ενθουσιαστεί απο αυτή την πρωτόγνωρη μουσική. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν είχα εξερευνήσει ακόμη ούτε το 1/1000 των όσων θα άκουγα στη συνέχεια. Άρα, ήταν φυσιολογικό να αντιμετωπίζω τις κυκλοφορίες της Ralph (εννοώ αυτές που εύρισκα) σαν ένα σπουδαίο γεγονός.
Εκείνο το πρωινό που συναντήθηκα με τη συλλογή Potatoes, στις "Μούσες", δεν χρειάστηκα πάνω απο 2 λεπτά ωστε να πάρω την απόφασή μου να δώσω τα τελευταία μου χρήματα. Έτσι κι αλλιώς, σκέφτηκα πως αφού έμπαινε την άλλη μέρα ο καινόυργιος μήνας, όλο και κάποιος απο τους 4 μαθητές που είχα τότε, θα θυμόταν να με πληρώσει.
Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε απο το μυαλό, μολις ο δίσκος άρχισε να παίρνει τις στροφές του στο πλατώ του καλού μου Philips, ήταν ..."ωχ.. δύσκολα τα πράγματα"..
Μια παρέα απίστευτων τραγουδιών, με τη λέξη "απίστευτος" να έχει την πραγματική της σημασία.
Το μεθεπόμενο σαββατοκύριακο, αποπειράθηκα ξανά να κάνω αυτό το άλμπουμ να μου αρέσει. Ήταν και η εποχή τότε που δεν ευνοούσε τέτοιου είδους "έρωτες". Ήταν η εποχή που όπως εύστοχα είχαν δηλώσει μερικά χρόνια πριν οι Gang of Four, "κάποιες φορές νομίζω πως σ΄αγαπώ, αλλά ξέρω πως είναι μόνο ηδονή".
Είχε τάχα το όλο κλίμα επίπτωση και στα ακούσματά μου; Μμμμ.. Όχι ακριβώς. Απλά, άλμπουμ σαν τις "Πατάτες" μου έβαζαν δύσκολα. Περίεργα μουσικά κομμάτια που ο προσδιορισμός "φολκ" τα έκανε ακόμη πιο περίεργα... Φολκ?
Μέσα σε όλα αυτά τα περίεργα, υπήρχαν και ενα δυο κομμάτια που ήταν συναρπαστικα, όπως των Terra Incognita και των Voice Farm, αλλά κυριως το καταπληκτικό The Ballad Of Sawney Bean/Sawney's Death Dance του Snakefinger ή αλλιώς Philip Lithman (1949-1987), αυτού του σπουδαίου κιθαρίστα - μόνιμου (μεχρι τον απροσδόκητο θάνατό του) συνεργάτη των Residents.
Ο Snakefinger έγραψε και τη μουσική και τους στίχους γι αυτή την πραγματική(?) ιστορία.
Ναι, αυτά ήταν και τα τραγούδια που μπορούσα εκείνη την εποχή να αντιμετωπίσω (έτσι νόμιζα τέλος πάντων) απο αυτό το άλμπουμ.
THE BALLAD OF SAWNEY BEAN
When I come down from Liverpool, the day was dull and bleak;
I met an old seafarin' man, his name was Jack McTeague.
He told to me a story about a robber mean,
Who lived in a cave on the Scottish coast, and his name was Sawney Beane
'Twas in the reign of Jolly James, in 1424,
His incestuously inbred family patrolled the Galloway shore.
They robbed the innocent travelers, but worse than that they did,
For they feasted on roasted, murdered men, and then their bones they hid.
So good King James, he heard of this, and he sent 400 men.
On hooks in the cave they found human flesh, and they took the family in.
The women they burned in the public square, but not before they'd seen
The men bleeding to death with no hands and feet, with their leader Sawney Beane
Και ..ναι! Κάθομαι ενα βράδι του ΄92 - 5 χρόνια μετά - με ακουστικά και ακούω -σχεδόν- όλο το άλμπουμ. Προσεκτικά. Και τότε συνειδητοποίησα πως αυτά τα πέντε τραγικά - για τους δικούς μου λόγους - χρόνια, είχα "κρυμμένο" στη δισκοθήκη μου ένα εκπληκτικό άλμπουμ, που παρ' ότι ήταν συλλογή, είχε τέτοια δομή και δυναμική που με άφησε στην κυριολεξία εμβρόντητο. Και, κερασάκι στην ηχητική τούρτα, η απίστευτη κομματάρα του Snakefinger!
Μα ήταν τρομερό.. Τα κομμάτια ήταν πράγματι φολκ! Όμως, ποιανού πλανήτη?? Ακόμη και της Μαρία Μάρκες το τραγούδι είχε κατι το "εξω απο τα συνήθη".. Ή μήπως των Blitzoids? Ή η φοβερή και τρομερή διασκευή των Residents στο κομμάτι το Χανκ Ουίλιαμς? Ή.. ή..
Μέχρι που εμφανίζεται ο Σονι Μπιν και το πάτωμα νομίζεις οτι αρχίζει κι αυτό να τρίζει, ενώ κοιτάς απο το παράθυρο να σιγουρευτείς πως δεν φυσάει. Εντάξει. Αλλά όταν ξεκινάει ο χορός του, αισθάνεσαι πως είσαι κι εσυ ενας απο αυτούς που χορεύουν. Διάβολε, πάντα είχα αρκετή φαντασία, αλλά εδώ τα πράγματα ήταν πολύ έντονα (και δεν έφταιγε το Captain Morgan που μου άρεσε ιδιαίτερα εκείνη την εποχή).
Μετά απο τόσα χρόνια, αυτή η συλλογή δεν είναι απλά ένα ακόμη βινύλιο στη συλλογή μου. Ειναι ενας σιωπηλός μάρτυρας μιας άλλης εποχής που προτιμώ να αποφευγω να θυμάμαι, και όποτε το κάνω είναι για να αγγίξω αυτά που τότε στερήθηκα. Και, πιστέψτε με, ήταν περισσότερα τα μη υλικά απο τα υλικά και εφήμερα..
Και σαν έκπληξη, όλο το άλμπουμ μπορεί κανείς να το βρει και να το ακούσει απο το WFMU
Καθε τόσο και μια μουσική πρόταση που - κατά την ταπεινή μου γνώμη - αξίζει κανείς να διερευνήσει σε βάθος. Μαζί, μερικά σχόλια και κάποιες αναμνήσεις, γεγονότα, όνειρα, εφιάλτες και εξομολογήσεις.
