ΑΠ' ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΩΣ ΤΙΣ ΕΞΙ...

Απόψε, ένα εξαιρετικό συγκρότημα, εκείνης της μοναδικής - και αξεπέραστης - εποχής των βρετανικών '60s, οι Pretty Things στο υπέροχο (φτωχά τα λόγια, τόχουμε ξαναπεί) Midnight to Six Man, απο το άλμπουμ "Get the Picture" του 1966.

Και τι δεν μπορούσες να δεις εκείνη τη χρονιά, αν ζούσες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Kinks, Beatles, Rolling Stones, Them, Yardbirds, Animals, John Mayall ... για να αναφέρω λίγα μόνο ονόματα..

Και ανάμεσα σε αυτά, το γκρουπ που πήρε το όνομά του απο ενα τραγούδι του Μπο Ντίντλι, που ίσως δεν έφτιαξε το ίδιο όνομα-μύθος με τους προαναφερόμενους, όμως και αυτό σηματοδότησε με την παρουσία του τα τότε δρώμενα.

Όπως συνέβη και με τη δική μου σχέση με αυτό το γκρουπ. Σε δευτερη μοίρα αρχικά (σιγά μωρέ τώρα, ποιοι Πρίτι Θινγκς). Η προσέγγιση (και αναπόφευκτα το ..σοκ) ήρθε μέσω του αριστουργηματικού S.F. Sorrow που σημαίνει πως δεν ακολούθησε τη φυσιολογική σειρά της δισκογραφίας.

Μα.. για μισό λεπτό!

Δεν μπορεί να υπάρχει σειρά σε κάτι που το ερωτευόμαστε! Δεν μπορούμε πάντα να ελέγχουμε συναισθήματα και διαθέσεις. Δηλαδή κάποιος που γνώρισε τους Μπιτλς απο το Sgt. Pepper's και τους λάτρεψε απο αυτό ή τους Κινκς απο το Something else, τι έχασε?

Ίσα ίσα, χτίστηκε πιο γρήγορα μια σχέση αληθινή, μια σχέση πάθους.



Μidnight to Six Man

I'll never see
The people I know
In the bright lights of day
So how can I say
That you're any friend of mine
See you any time
I'm feelin' fine
Midnight till six
Well that's my time
That's your time

Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six

I sleep through the day
I wake around four
But I always feel down
Never get off the floor
Till the night comes around
See you downtown
Yeah take in some sound
Baby we'll score
Oh tell me some more
Tell him some more

See you downtown
Yeah take in some sound
Baby we'll score
Oh tell me some more
Tell him some more

Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six
Midnight, midnight to six

Ο Phil May στο τραγούδι αυτό περιγράφει, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό απο το περιεχόμενο των στίχων, την καθημερινότητα ενός μποέμ τύπου ή έστω - για να γίνω πιο πεζός - ενός που έχει εξασφαλισμένη την (καλή) ζωή του. Βέβαια, και τώρα αν βγει κανείς απο Παρασκευή ή Σάββατο βράδι ή βρίσκεται σε διακοπές, η εικόνα πρέπει να είναι "οικεία". Τουλάχιστον έτσι μαθαίνω.

Όμως εμένα, που να με πάρει ο διάβολος, ο τίτλος με παραπέμπει αλλού... Στις νυχτερινές βάρδιες, για παράδειγμα, που έκανε ο πατέρας μου στον ραδιοφωνικό σταθμό, τότε, τα χρόνια που έπρεπε να υπάρχουν τεχνικοί σε 24ωρη βάση. Ή στις νυχτερινές βάρδιες που κάνουν μέχρι σήμερα τόσοι και τόσοι άνθρωποι του μόχθου.. Και αρκετές φορές, για ψίχουλα. Για να ζήσουν την οικογένειά τους.

Όχι πως και η πρωινή βάρδια δεν έχει τα δικά της.. Άσε που καμιά φορά γίνεται και "αμοντάριστο πλάνο"... Και τότε, τα πράγματα δεν είναι καθόλου "pretty"...