ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΞΗΣ (ΚΑΙ ΠΗΞΗΣ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ)

Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω για ποιο λόγο αρκετοί δημοσιογράφοι χαρακτήριζαν - και σε ενα μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν - την Siouxsie Sioux ως "ιέρεια του πανκ". Ναι, το έχω διαβάσει, και μάλιστα και σε καλά περιοδικά και αρκετές φορές. Φυσικά, μόνο το πρώτο άλμπουμ των Siouxsie and the Banshees έχει κάποιον "αέρα" όχι πανκ, αλλά κάτι το βίαιο ή ας πούμε .. το πρωτόγονο. Όχι όμως πανκ. Με τίποτε.

Για μένα, και στην περίπτωση των Siouxsie and the Banshees, η γνωριμία εξελίχθηκε παράταιρα σε σχέση με τις κυκλοφορίες τους. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό το γεγονός όμως. Απόψε, αυτό που ενδιαφέρει, είναι να αφηγηθώ μια ιστορία που αναφέρεται σε ένα απο τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αυτο το γκρουπ και που είναι απο τα αγαπημένα μου.

Οι Siouxsie and the Banshees, όλη τη δεκαετία του '80, κατά ένα περίεργο τρόπο - που αρκετές φορές άγγιξε τα όρια του μεταφυσικού (ας πούμε) - βρίσκονταν στο πλάι μου ή και μπροστά μου σε διάφορα γεγονότα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο με σημάδεψαν. Και αν αυτό το ρήμα φαίνεται ή ακούγεται πομπώδες, εντάξει, το αποσύρω, αλλά μέχρι να βρω κάτι άλλο εξ ίσου εκφραστικό, θα χάσω πολύτιμο χρόνο.

Πως μπορώ να ξεχάσω το Hyaena ή το Ju Ju ή το Join Hands (ναι, μέτριο αυτό, αλλά..) ή το Tinderbox... Ειδικά το πρώτο και το δεύτερο (πω πω..) συνδέονται με ιστορίες του στρατού (ναι, καλά το γράφω), ενω το τελευταίο με την αρχή μιας φάσης της ζωής μου, ενα "κλικ" πριν απο το σήμερα. Και με τεράστια τραγούδια... Και βέβαια, θα επιστρέψω εκεί κάποια στιγμή. Είναι τόσες οι αναμνήσεις..

Όμως, την τιμητική του απόψε έχει το "Ενα φιλί στο σπίτι των ονείρων" ή αλλιώς "A Kiss in the Dreamhouse", του 1982.
Θυμάμαι σαν και τώρα, πως το είχα αγοράσει λίγες μέρες αφού είχα εγκατασταθεί στο καινούργιο μου σπίτι - και τελευταίο φοιτητικό - στα Γιάννενα, εκεί στην πλατεία Ομήρου. Πικάπ δεν υπήρχε πλέον, είχε μεταφερθεί στην Κέρκυρα, οπότε η ακρόαση άργησε λίγο. Αλλά δεν με πείραζε αυτό. Ήταν ο 5ος χρόνος που θα έμενα στα Γιάννενα και ήδη μερικοί - όχι πολλοί, αλλά πάντως αρκετοί για να με πιάσει άγχος - είχαν αρχίσει να παίρνουν πτυχίο..
Aγαπημένο έργο, θυμάμαι κάθε στροφή και κάθε στίχο και αποφεύγω να το αντιμετωπίζω τακτικά γιατί περιέχει πολλά λουλούδια που με την πάροδο του χρόνου οι κορμοί τους μεγαλώνουν και τα αγκάθια τους πληγώνουν περισσότερο.

Μια λοιπόν και υπάρχει τέτοιου είδους πρόβλημα, θα δώσω το λόγο σε κάποιον άλλο, να μας πει την ιστορία του. Με παρακάλεσε να μην αναφέρω ονόματα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Σημαντικούς? Όχι, δα, απλά ..να.. κάποιες φορές όλοι αισθανόμαστε ένα "κόμπιασμα" αναφερόμενοι στο παρελθόν. Ειδικά αν για τον οποιονδήποτε λόγο έχουμε φερθεί "σκάρτα".

Που είχα μείνει? Α! Ναι. Και τι δεν είχε αυτή η δισκάρα... Painted Bird, Cascade, Obsession.. και φυσικά...

Melt!
You are the melting man
You are your situation
There is no time to breathe
And yet one single breath
Leads to an insatiable desire
Of suicide... in sex

So many blazing orchids
Burning in your throat
Making you choke
Making you sigh
Sigh in tiny deaths

So Melt!
My lover, melt!
She said melt!
My lover, melt!

You are the melting man
And as you melt
You are beheaded
Handcuffed in lace, blood, & sperm

Swimming in poison
Gasping in the fragrance
Sweat carves a screenplay
Of discipline... and devotion

So Melt!
My lover, melt!
She said melt!
My lover, melt!

Can you see?
See into the black of a long, black car
Pulling away from a funeral of flowers
With my hand between your legs
Melting...

"Είχα βρεθεί στην Αθήνα, φθινόπωρο του '83. Θυμάσαι, Σωτήρη, δεν είχαμε πάρει ακόμη πτυχίο. Άλλη ζωή, σχεδόν ανέμελη, χωρίς καμία δέσμευση. Και αυτό ήταν η στραβή πυξίδα που με είχε οδηγήσει τότε να κάνω μια σειρά απο λάθη. Τεράστια λάθη, φίλε. Και δεν με πειράζει που μου κόστισαν. Με πειράζει ακόμη, 26 χρόνια μετά, που πλήγωνα ανθρώπους. Ειδικά, εκείνο το καταραμένο φθινόπωρο... Είχα, βλέπεις τότε, ένα ολότελα διαφορετικό στιλ, καλός για τα εύκολα και δύστροπος για τα δύσκολα - είναι νωρίς ακόμη, έλεγα. Έτσι, να περνάω καλά και να περνάω κατευθείαν απο τις ανθρώπινες καρδιές αδιαφορώντας για την τήξη που θα προκαλούσε αυτή η απότομη, βίαια και απροσδόκητη διέλευση.
Ναι. Ειναι περίεργο που όλο εκείνο το βράδι, ο -ερασιτεχνικός- ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε απο τις 9:00 ως τα ξημερώματα αυτόν τον δίσκο.. Μπορει και απο πιο πριν, εκεί που καθόμασταν με εκείνη στον ημιόροφο του "Κοραή", έτοιμοι να αποχωριστούμε για πάντα - πριν.. πριν εκείνη πάρει την απόφαση (και το ρίσκο τελικά) να τεθεί στη διαδικασία της τήξης...
Πόσες φορές μπορεί κανείς να γευτεί σε ένα βράδι το Φιλί στο σπίτι των Ονείρων?
Εκείνο που θυμάμαι είναι πως σπάνια πήρα τόσο πάθος και τόση λατρεία σε τόσο σύντομο χρόνο απο άνθρωπο.
Δεν την ξαναείδα απο εκείνο το βράδι. Μιλήσαμε μερικές φορές στο τηλέφωνο, ήθελε να με δει, αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ετσι νόμιζα.
Στην ουσία, είχε αρχίσει ήδη η "αργή βύθιση", σαν το Slowdive του τελευταίου τραγουδιού. Ότι μου συνέβη τα επόμενα χρόνια στη ζωή μου, ήταν η ανταπόδοση. Αλλά, τι στα θυμίζω, τα ξέρεις, δεν τα ξέρεις?"
Σιωπή...
Ναι, τα θυμάμαι. Σαν ιστορίες του καθρέφτη, θα μπορούσε να πει κανείς..
Και.. -συνήθως- εκεί που αρχίζει η τήξη, κάπου κοντά - πολύ κοντά είναι και η πήξη... (και το αντίστροφο)