ΦΙΛΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ, ΜΑΚΡΥΝΗΣ, ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΟΥΣ ΕΠΟΧΗΣ

Δεν σκόπευα να κάνω κάποια ανάρτηση απόψε. Ίσως με κούρασε η προηγούμενη, μια και ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Όμως, είναι υποχρέωσή μου να αποχαιρετήσω έναν άνθρωπο και μέσα απο αυτό το ιστολόγιο.

Δεν θυμάμαι ειλικρινά, πως ξεκίνησε αυτή η φιλία των γονιών μου με αυτή την οικογένεια. Απο τα πολύ παιδικά μου χρόνια (αδιάψευστος μάρτυρας οι άπειρες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής) αυτό το ζευγάρι ήταν απο τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές που ακόμη έχω στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Βέβαια, ο θάνατος του Σωφρόνη χώρισε άσπλαχνα τους δυο αυτούς πολυαγαπημένους ανθρώπους εκεί γύρω στα μέσα του '70. Ενας γλυκύτατος και αξιοπρεπέστατος δάσκαλος..

Θυμάμαι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου, το Μάρτη του '71. Αυτοί οι άνθρωποι με είχαν πάρει στο σπίτι τους, να με φιλοξενήσουν και με είχαν καλύτερα κι απο παιδί τους. Να καθήσω να διαβάσω τα μαθήματά μου, χωρίς να μου λείψει τίποτε που θα με έβγαζε απο την ..καθημερινότητά μου. Βέβαια, η χαρά μου που -επιτέλους- είχα αποκτήσει αδελφάκι, με είχε κάνει να βάλω σε δευτερη μοίρα το εξαιρετικό φαγητό της κυρίας Μαίρης, είχα ξεχάσει τόσα χρόνια τις διδακτικές ιστορίες του κυρίου Σωφρόνη και τα παιχνίδια που παίζαμε με τον γιο τους Νίκο, μεγαλύτερό μου αλλά χρυσό παιδί - πάντα. Η Νούλη, η κόρη τους, "σνόμπαρε" τα πιτσιρίκια!!

Βλέπεις, ήταν αρκετά δύσκολο να ξεσηκωθούν οι γιαγιάδες απο τα Τρίκαλα, είχαν τα δικά τους προβλήματα και να μην ξεχνάμε, ήταν 1971 και οι μετακινήσεις δεν ήταν 2-2,5 ώρες, αλλά ολόκληρο ταξίδι που ήθελε πολύ σκέψη...

Όμως, εστω και γι αυτό το "λίγο" διάστημα που χρειάστηκε, είχα γονείς. Αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους.

Τα τελευταία 10-15 χρόνια, οι ρυθμοί της ζωής μου, όλα αυτά που αλλάζουν χωρίς να το πάρεις καλά καλά είδηση, με είχαν φέρει μακρυά, πολύ μακρυά απο την ευγενική κυρία Μαίρη. Ερχόνταν επίσκεψη στους γονείς μου βέβαια, όχι ακριβώς τακτικά όσο παλιά, αλλά ερχόνταν. Με τα λούσα της, την ευγένειά της και πάντα με εκείνο το απίστευτο χαμόγελο...

Τι θυμήθηκα τώρα...

Εκείνο το μεσημέρι του Μάρτη, τότε που είχε γεννηθεί ο Γιώργος, κάποιος (τώρα η μνήμη μου κάνει νερά) , ποιός όμως, ο πατέρας μου, ο κύριος Σωφρόνης, η κυρία Άννα -άλλος άγιος άνθρωπος..-.. δεν θυμάμαι, μου είχε κάνει δώρο ένα αεροπλάνο απο τα συναρμολογούμενα που μου άρεσαν -απο τότε- μανιωδώς.

Αποτελεί βέβαια μια εντελώς διαφορετική ιστορία η ενασχόλησή μου με αυτό το χόμπι, όμως τότε, ήταν η απλή λύση για να μου κάνουν συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι δώρο.
Το συγκεκριμένο αεροπλανάκι (ενα Wellington 1/72 της Airfix - σε μαύρο πλαστικό) το θυμάμαι σαν τώρα, όπως θυμάμαι πως το κολλούσα άτσαλα (δεν χρησιμοποιούσα ακόμη χρώματα τότε εννοείται) στην κυριολεξία ξαπλωμένος στο πάτωμα του σαλονιού της κυρίας Μαίρης, ακριβώς σαν να ήμουν σπίτι μου.

Το δώρο αυτό αποτελούσε φαίνεται μέρος κάποιου είδους "ψυχοπαιδαγωγικής" μια και κάποιος πιθανόν να είχε ενημερώσει - λανθασμένα- τους γονείς μου πως το καινούργιο παιδί θα προκαλούσε συναισθηματικά κενά στο μεγαλύτερο. Στην περίπτωσή μου, όμως, αυτά ήταν μαλακίες και συγγνώμη κι όλας. Απο την πρώτη στιγμή που είδα τον αδερφό μου, είχα στην κυριολεξία ξετρελλαθεί απο τη χαρά μου!! Είχα επιτέλους τη δική μου παρέα!!!

Και αυτό το είχε καταλάβει η κυρία Μαίρη, απο την πρώτη στιγμή...

Όπως κι εγω σήμερα το μεσημέρι περνώντας έξω απο ένα γραφείο τελετών και ενώ συνήθως το αποφεύγω, γύρισα ενστικτωδώς το βλέμμα μου προς τα κηδειόσημα και αναγνώρισα το όνομα που ήταν στο ένα απο αυτά.

Ξέρετε τι μου άρεσε? Δεν έγραφε ηλικία. Και πολύ σωστά. Δεν έχουν ηλικία ούτε τα χαμόγελα, ούτε οι καλοί άνθρωποι.

Το αριστουργηματικό Magnificat του εκ των κορυφαίων σύγχρονων συνθετών, εσθονού Arvo Pärt συντροφιά όχι μόνο στο ταξίδι σου, αλλά και στις αναμνήσεις που ξεπηδούν απο τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Κυρα Μαίρη, καλό ταξίδι...