ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Η αποψινή ανάρτηση φιλοξενεί ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη τραγούδι. Το "The French Let Her" απο τον πρώτο δίσκο των Fischer-Z "Word Salad" (1979), τελευταίο τραγούδι της πρώτης - συναρπαστικής - πλευράς του. Όχι πως η δευτερη ήταν κακή, αλλά αυτή, η πρώτη, ήταν που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα.

Μήπως είμαι υπερβολικός? Μήπως έχουμε να κάνουμε απλά με ενα "μέτριο" σχήμα που εξαντλήθηκε απο το πρώτο κιόλας έργο του? Μπορεί. Έτσι κι αλλιώς, μόνο αυτό το δίσκο έχω σε βινύλιο απο αυτό το συγκρότημα του John Watts. To επόμενο άλμπουμ τους το βρήκα σε ψηφιακή μορφή και δεν με κούνησε καθόλου απο την καρέκλα μου. Κι όμως, όταν πρωτοάκουσα τη "λεκτική σαλάτα" εκεί στην είσοδο της δεκαετίας του '80, θυμάμαι πως στην αρχή ενθουσιάστηκα, μέχρι που άκουσα το "Remember Russia", πρόσεξα τους στίχους (η ελληνική έκδοση ήταν στην κυριολεξία απαράδεκτη - παρά το πολύ καλό μπάσο που έδινε - φυσικά οι στίχοι μαντευτοί) και εκεί προβληματίστηκα. Τι ήθελε να πει? Για καθήστε βρε παιδιά! Μια εποχή που - να μην ξεχνιόμαστε - η Βρετανία είχε τα δικά της, την εποχή που το πανκ μεσουρανούσε - είχε ενα δυο χρόνια ακόμη γεμάτα- η Θάτσερ ήδη απο τον Μάιο του 79 ήταν πρωθυπουργός και αυτοί βγάζουν τραγούδι για την ...Ρωσία?? Και τι τραγούδι! Λες και ήταν βγαλμένο από ψυχροπολεμική αφίσα!

Το κακό είναι πως το κλίμα παρέσερνε και το "χιτ" του άλμπουμ, το "The Worker", ενα εκπληκτικό μίγμα αρτ γουέιβ (σαν να λέμε η "προοδευτική" πλευρά του νιου γουέιβ) και ρέγκε. Συνειρμικά, ο εργάτης, ο worker έπαυε να είναι εγγλέζος - που ήταν! - και γινόταν εργάτης ανατολικοευρωπαικής χώρας. Στην εδω συναυλία των Fischer - Z, ήταν σε αυτό το τραγούδι που κάποιος/α/οι φώναζε "national front" ξενερώνοντας άγρια τον Watts - σύμφωνα με μαρτυρίες..

Όμως, σε εκείνο το μικρό φοιτητικό διαμέρισμα των Ιωαννίνων, η ιστορία της καημένης Γκρέτα, της χορεύτριας των "Μπόλσι" (Bolshy γράφουν οι στίχοι, μια και ο Ουώτς δεν ήθελε προφανώς να γράψει Μπολσόι και καλά έκανε) που το σκάει απο το Βερολίνο για να βρει το θάνατο απο θλίψη στο Παρίσι, ήταν αυτή που ακουγόταν ξανά και ξανά. Ο λόγος άγνωστος, ίσως όμως προφανής αν ληφθεί υπόψη το περιεχόμενο.

The French Let Her
Poor Greta thought she'd do better,
On the west of the Berlin wall,
They went crazy down the emissary,
When she missed her last curtain call,
(The French let her be a domicile)
The leading lady of the Bolshy Ballet,
She only lived for dancing,
But in the face of matrimony,
She only lived for dancing,
She still heard the warnings of family
and friends as she sat a paris cafe,
Don't leave till you're sure you'll be happier
there 'cos we'll never see you again.
She saw her face on every cover,
They said she was the very best,
She wasn't breathing when they found her body,
She couldn't stand it in the West

Βλέπεις, είναι εύκολο να πάρεις μια απόφαση. Ειδικά αν αυτή αποβλέπει σε ένα - κατα την εκτίμησή σου - καλύτερο αύριο. Το δύσκολο είναι να την υλοποιήσεις. Θα απαιτήσει κόπο, θυσίες και ενδεχομένως να σου αφήσει σημάδια αξεπέραστα. Μάλιστα, μπορεί να μην ξαναδείς αγαπημένα πρόσωπα. Ποτέ. Ακόμη κι αν πέσει κάποτε το τείχος.

Όμως πάντα παραμονεύει στη γωνία αυτό που φοβάσαι. Το άψυχο και απρόσωπο αύριο. Η στιγμή που πραγματοποιείς τα όνειρά σου και διαπιστώνεις πως βγάζοντας τη μάσκα τους αποκαλύπτουν τους χειρότερους εφιάλτες ..και ας σου έχουν δώσει απλόχερα άσυλο..

Πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια απο το τραγούδι αυτό. Κιόλας. Και είναι φρέσκο ακόμη..