ΤΡΕΙΣ ΚΑΦΕΔΕΣ (ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ)

Μια αρκετά "περίεργη" περίοδος στην συναρπαστική καριέρα του Bob Dylan ήταν αυτή στην οποία ενσωμάτωσε αρκετά φωνητικά στα τραγούδια του, λες και ήθελε να τους δώσει ενα θρησκευτικό χαρακτήρα. Ναι, ήταν λίγο πριν το τραγικό (απ' όλες τις απόψεις, αλλά κυρίως στιχουργικά) Saved, όταν κυκλοφόρησε το Desire (1976). Eμπορικό άλμπουμ- με την καλή ας πούμε έννοια του όρου- και με τραγούδια σε αρκετά υψηλό επίπεδο, μας συντρόφεψε στα φοιτητικά μας χρόνια κατα κόρον. Σίγουρα, δεν είχε τη θέση που είχαν άλλα αλμπουμ και άλλοι καλλιτέχνες και σαφώς πιο σίγουρα δεν είχε τη θέση ή την "αίγλη", αν προτιμάτε, στην καρδιά μας, των πρώτων έργων του κ.Τσίμερμαν. Ενας άλλος Dylan, που απείχε πολλά μίλια (για να χρησιμοποιήσω τις βρετανικές μονάδες μέτρησης) απο το Like a Rolling Stone ή το Mr Tambourine Man, ή, ή, ή.. αλλά παρ' όλα αυτά είχε την άνεση να δημιουργεί καινούργιους φίλους και θαυμαστές.

O Dylan... Ελπίζω κάποτε, σε μια άλλη πολιτισμική κατάσταση και ίσως σε μια άλλη κοινωνία, με σίγουρα διαφορετικές αρχές και αξίες απ' ότι αυτή που βιώνουμε τώρα και στην οποία καλώς ή κακώς λειτουργούμε καθημερινά, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, να διδάσκεται στο σχολείο το έργο του Ντύλαν, μαζί με το έργο του Αινστάιν και το έργο του Πικάσο και το έργο του Κουροσάβα και του Φελίνι. Με το έργο του Μπρίτεν, του Ταρκόφσκι, του Σκαλκώτα, του Θεοδωράκη, του Βίγια Λόμπος, όλων αυτων των μεγάλων του 20ου αιώνα. Φυσικά και αδικώ πολλόύς, μα πάρα πολλούς, αλλά αυτοί μου ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό. Αύριο, θα εχω κάποιους άλλους..

Το Desire, θυμάμαι, δεν το είχα αγοράσει κατα τη φοιτητική μου πενταετία 1978-1983. Ο λόγος, προφανής για τα δικά μου μέτρα, παράλογος για τη σύγχρονη εποχή: τον δίσκο τον είχε καλός και αγαπημένος φίλος (όσοι με παρακολουθείτε καιρό, φαντάζεστε και ποιος καλός φίλος ήταν, ε?), οπότε ήταν σαν να τον είχα εγώ. Άλλωστε, το Hurricane, το Sara και το τραγούδι της ανάρτησης ήταν τα must σε κάθε καθώς πρέπει μπαράκι της εποχής τότε.

Κάποια στιγμή, δεκαετία του '90, ανάμεσα σε νέα ακούσματα που με είχαν κερδίσει τότε και μετά απο ριζικές αλλαγές στη ζωή μου, βρέθηκα πάλι αντιμέτωπος με το δίσκο αυτό (nice price πια.. ενα είδος ...απόσυρσης) και για λόγους αποκλειστικά νοσταλγικούς και όχι συλλεκτικούς (έτσι πιστεύω) έδωσα το 500ρικο και αγόρασα το βινύλιο. Όλα ήρθαν ξανά πίσω, απο εκεί που τα είχα αφήσει. Αυτό που έλειπε βέβαια ήταν και το πιο σπουδαίο.. Οι άνθρωποι της τότε εποχής. Ήταν ενα στοιχείο που δεν μπορούσε να παραλειφθεί.

Αισθάνομαι περίεργα που το λέω, αλλά άκουγα αυτά τα 2-3 τραγούδια που μου άρεσαν απο παλιά και συνέχιζαν να μου αρέσουν και να μου προξενούν ρίγη συγκίνησης, μα τίποτε δεν έδενε με τα πρόσωπα, τις καταστάσεις ή τη ζωή μου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα απο τα γατάκια μου (της καλής μου Σουζάνας - άλλη φορά θα γράψω γι αυτή την υπέροχη και αξέχαστη γατούλα) βάλθηκε να μαλώνει με το εξώφυλλο και να τροχίζει τα δοντάκια του σε αυτό.

Το βινύλιο χάρισε αυτά τα 2-3 τραγούδια σε μια ταπεινή κασέτα που μεταφέρθηκε στο αυτοκίνητο για να συντροφεύει τα μικρά ταξίδια μου. Το 2003, κατα την επιστροφή μου στα Γιάννενα (σαν φοιτητής εννοώ, μεταπτυχιακός μεν, αλλά φοιτητής - μου έβγαλαν και πάσο!), οι εικόνες επέστρεψαν. Το One more cup of Coffee βρήκε ξανά την παρέα του, που αυτή τη φορά ήταν οι ατέλειωτες στροφές του παλιου δρόμου Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων. Ας πούμε πως κάποιες φορές, αν ξεχνιόμουν, λειτουργούσε σαν ενα νοσταλγικο νήμα που με έφερνε πιο γρήγορα στα αγαπημένα μου Γιάννενα. Μου θύμιζε μάλιστα τα κυριακάτικα απογεύματα με τον ΠΑΣ του Λόκο, του Τσιτσε, του Γκλασμάνη, του Νιόνιου, του αδικοχαμένου Πρίσκα, του Λιάκου, του συμφοιτητή μου του Μάιπα, του Παπάζογλου, του Παπαγγέλη, του Σειταρίδη... Τι εποχές... Θυμάμαι, κάποιο απόγευμα, ειχα λίγο χρόνο να σταθώ πάνω απο τη Βροσίνα με συντροφιά αυτό το τραγούδι. Και είναι τόσο όμορφη μέσα στη θλίψη της η Ήπειρος..

Νασαι γεννημένος στην Κέρκυρα, ο πατέρας σου απο τα Γιάννενα και η μητέρα σου απο τα Τρίκαλα. Ευλογία απο τη μια, κατάρα απο την άλλη ίσως, μια και η ερώτηση "απο που είσαι?" πάντα προκαλούσε συζητήσεις... και καμιά φορά - όπως θα δούμε- προβλήματα.

Όμως έχω αφήσει αρκετή ώρα μόνο του τον Dylan. Ας δούμε, ή καλύτερα ας ακούσουμε τι έχει να μας πει και συνεχίζουμε..

One more cup of Coffee

Your breath is sweet
Your eyes are like two jewels in the sky.
Your back is straight, your hair is smooth
On the pillow where you lie.
But I don't sense affection
No gratitude or love
Your loyalty is not to me
But to the stars above.

One more cup of coffee for the road,
One more cup of coffee 'fore I go
To the valley below.

Your daddy he's an outlaw
And a wanderer by trade
He'll teach you how to pick and choose
And how to throw the blade.
He oversees his kingdom
So no stranger does intrude
His voice it trembles as he calls out
For another plate of food.

One more cup of coffee for the road,
One more cup of coffee 'fore I go
To the valley below.

Your sister sees the future
Like your mama and yourself.
You've never learned to read or write
There's no books upon your shelf.
And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.

One more cup of coffee for the road,
One more cup of coffee 'fore I go
To the valley below

Πήγα προχτές στα Γιάννενα, όπως είχα προαναγγείλει, όχι για δική μου δουλειά για το πανεπιστήμιο, αλλά για ιατρική επίσκεψη συγγενικού μου ανθρώπου. Πρέπει να πω εδω πως προσέχω πολύ, παρα πολύ που παρκάρω, τόσο για να μην εχω σκοτούρες με την τροχαια αλλά κυρίως να μην ενοχλώ κάποιον ή να μην κλείνω κάποιο πάρκινγκ ή κάποια διάβαση ΑΜΕΑ. Στην προέκταση της Χαρ. Τρικούπη, ώρα 16.00, βρίσκω χώρο, κοιτάω, όλα εντάξει. Επιστρέφω 18.30, βρίσκω κλήση απο τη δημοτική αστυνομία (κοπέλλα ήταν η υπάλληλος, δεν κρύβονται τα γυναικεία γράμματα), γιατί δεν είχα βάλει .. κάρτα στάθμευσης. Σωστά. Δεν έφτασα μέχρι το τέλος για να δω την πινακίδα. Αλλά, κανείς δεν είχε κάρτα. Μόνο 2 αυτοκίνητα σε ένα δρόμο 100 μέτρων. Βλέπεις, μόνο εγω είχα πινακίδες κερκυραικές. Με πιάσανε τα γέλια. Τελικά, η κουταμάρα όχι μόνο είναι αθάνατη, αλλά δεν γνωρίζει και σύνορα. Η κλήση έγραφε 18.41 (ήδη τότε ήμουν εκτός πόλης και αγόραζα γλυκά) και το αυτοκίνητό μου, απο μπεζ το είχε αναφέρει ως ..ασημί.

Το ποσό, αστείο, 10 ευρώ. Όσο κοστίζουν τρεις καφέδες - σε κυριλέ μαγαζί. Τα ταχυδρόμησα σήμερα. Μακάρι να κοστίζει πάντα τόσο η βλακεία. Ο Ντύλαν στην επιστροφή ήταν κι αυτός διαφορετικός, σαν να ντρεπότανε.. Τι να πει? Αυτός φταίει?
Α! Και η λίμνη: Πιο φωτεινή αλλά και πιο βρώμικη. Καθρέφτης των καιρών?