ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ (ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΕΛΛΑ ΤΗΣ ΤΟΤΤΕΝΑΜ)

Τι στην ευχή σημαίνει ο τίτλος, θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο αποψινός επισκέπτης. Και θα είχε δίκιο. Και ποια είναι τέλος πάντων η σχέση του τραγουδιού της ανάρτησης (είπαμε πως η μουσική είναι το κυρίαρχο θέμα σε αυτό το μπλογκ, άντε και μερικές φωτογραφίες) με το δρόμο ή καλύτερα την άκρη του και κυρίως τι σχέση έχει η ... Τόττεναμ με όλα αυτά?

Κανονικά, σαν ενας καλός οικοδεσπότης αυτού του ιστολογίου, θα έπρεπε να εξηγήσω τα πάντα απο την αρχή, αν υποθέσουμε πως κάποιος έθετε ένα τέτοιο θέμα.

Ας δούμε αν θα τα καταφέρω.
Πρώτα πρώτα, η Τόττεναμ.

Το καλοκαίρι του 1972, ο Ολυμπιακός αποκλείει για τα προκριματικά του ΟΥΕΦΑ την Κάλιαρι (των μεγάλων Ρίβα, Ντομενγκίνι και με προπονητή τον Φάμπρι) με δυο νίκες. Παιδάκι, 12 χρονών, παρακολουθώ και τους δυο αγώνες στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση. Δεύτερος γύρος, και ο Ολυμπιακός κληρώνεται με την τεράστια -τότε- Τόττεναμ. Κάνω όλα τα μαθήματά μου το απόγευμα, και κάθομαι με τον πατέρα μου να δούμε το παιχνίδι (σε περιγραφή Γ.Διακογιάννη) απ ευθείας απο το White Hart Lane. Η παρέα του Μαρτιν Τσιβερς παίζει ποδόσφαιρο απο άλλο πλανήτη και το σκορ φτάνει στο 4-0. Λίγο πριν το τέλος, δίνεται και ενα πέναλτι ακόμη στους εγγλέζους, το εκτελεί ο Πίτερς, αποκρούει ο Κελεσίδης, δίνει επανάληψη ο -κακός- διαιτητής, το ξανααποκρούει (το μπλόκαρε, για την ακρίβεια) ο Κελεσίδαρος. Ήταν η πρώτη φορά που είδα να τσαντίζεται ο πατέρας μου για ποδοσφαιρικό αγώνα. Και η τελευταία. Στον επαναληπτικό, κερδίζει 1-0 ο Ολυμπιακός (με γκολ του Αργυρούδη) και αποκλείεται.

Θυμάμαι ακόμη και τώρα εκείνο το βράδι της συντριβής, με τους εγγλέζους να έχουν ένα -ετσι μου είχε φανεί- υπεροπτικό στιλ. Θυμάμαι ακόμη και τη διαρρύθμιση του δωματίου - τριανταεφτά χρόνια μετά - αλλά γι αυτό δεν φταίει η Τόττεναμ, αλλά η κατα κανόνα -ίσως όμως ενίοτε και επιλεκτική - φωτογραφική μου μνήμη που μου επιτρέπει να θυμάμαι λεπτομέρειες. Κάτι που δεν ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και για τα μαθήματα. Τότε ήταν άλλωστε η χρυσή εποχή της παπαγαλίας, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι αυτό, τουλάχιστον απόψε. Μην ξεχνάμε και το όλο πλαίσιο της τότε εποχής.

Ξανασυναντηθήκαμε με τους Spurs - το παρατσούκλι της Τόττεναμ, αρκετά σαββατα, τότε που η τηλεόραση έδειχνε (μαγνητοσκοπημένο) κάποιο παιχνίδι της πρώτης κατηγορίας της αγγλίας. Δεν ένοιωθα αντιπάθεια, αλλά εάν έδειχνε αγώνα στον οποίο είχε χάσει, ε! Ψιλοχαιρόμουν! Ίσως βέβαια να ήταν και νευρική αντίδραση μια και σάββατο μεσημέρι έβγαινε όλη η κούραση του σχολείου. (Τότε κάναμε μάθημα και τα σάββατα - χώρια ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός..)

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μια σειρά απο κοσμοιστορικά γεγονότα - τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε προσωπικό επίπεδο... Πολυτεχνείο, Εισβολή στην Κύπρο, μεταπολίτευση, ΠΑΣ Γιάννενα, εφηβεία, έρωτες, Πανεπιστήμιο, έμφραγμα του πατέρα μου, απορρίψεις, καινούργιοι φίλοι, ενδιαφέροντα...

Τακτικός "θαμώνας" των άρθρων του "Ηχου" και της "Μουσικής", διαβάζω τακτικά, ξανά και ξανά κάθε διθυραμβικό σχόλιο για κάποιο νέο γκρουπ. Κάποια στιγμή, σε εναν μουσικό απολογισμό (τι εποχές!!!) πέφτω επάνω σε ενα συγκρότημα με ένα περίεργο όνομα. Ελάχιστα χρόνια μετά, ο καλός μου φίλος Λάκης μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω το δίσκο και η περιέργειά μου πλέον μετατρέπεται σε εκείνο το φοβερό/υπέροχο/θλιβερό συναίσθημα που εκφράζεται με τη φράση "πρέπει να το βρω να το αγοράσω"...

Το συγκρότημα ήταν οι WAH! του εξαιρετικού Pete Wylie (μαζί με ΜcCullogh και Cope ότι καλύτερο είχε βγει απο το Λίβερπουλ - μετά τους Μπιτλς) και το άλμπουμ NAH=POO-The Art of Bluff (1981). Θυμάμαι πως και ο Λάκης είχε επικεντρωθεί σε 2-3 τραγούδια - του άρεσε βέβαια όλο το άλμπουμ- και συγκεκριμένα στο Other Boys, στο Seven Minutes to Midnight (που παρ' ολίγον να ήταν αυτό στην αποψινή ανάρτηση), και φυσικά στο... Somesay.

Γραμμένο αρκετά πιο πριν, πέρασε απο διάφορες εκδόσεις, πριν εμφανιστεί στην καλύτερη, -κατ εμέ- αυτή του βινυλίου.
Δεν ξέρω το λόγο, αλλά οι στίχοι, όπου κι αν έψαξα, αναφέρονται στην έκδοση του 12ιντσου. Τι διαφορά εχει:
Πρώτ΄απ' όλα η διάρκεια. Στην έκδοση αυτή υπερβαίνει τα 3μισυ λεπτά. Στο lp είναι γύρω στα 6, και περιέχει το σολάρισμα της κιθάρας και το παιχνίδισμα στο μπάσο - απίστευτο.
Και δεύτερον, οι στίχοι.. Στο άλμπουμ είναι απείρως πιο πικροί...
Τι να κάνω λοιπόν..
Ας βάλω το "βίντεο" απο το youtube (που έχει την έκδοση του 12ιντσου) με τους αντίστοιχους στίχους και στη συνέχεια την αγαπημένη μου του δίσκου - με τις απαραίτητες σημειώσεις..

-->

SOMESAY
Somesay they offer a choice... Somesay - to fall or be pushed Somesay we must end up nowhere But they - their lives must be hushed!

Tired of looking in mirrors, seeing things I'll never be...
Angry with the figureheads who send us up blind alleys...
Bug guns come blasting - I'll have to stay and fight...
Big hooks are coming and the little fish they bite.

Somesay: "these things aren't for long."
Somesay - but history will tell.
Somesay - what's happened is just the start.
Somesay - less pain when we yell!

Talk about the future, listen to the past
Dance dance dance dance to the music of the last chance man
He's died a dozen deaths - he'll die a dozen more
Trouble from the start with a mind like yours

Somesay: "The truth is in check." Somesay: "It's black or it's white." Somesay - the secret's to not turn back... Somesay - STAY! it's time for the fight! Fight the liars! Fight the liars! - Ain't it the truth!

Kαι η έκδοση του lp:


Εδώ, παίζει πολύ, πάρα πολύ η φράση "Ι'm wasting my life..". Φράση που την έχω ξεστομίσει -δίκαια ή άδικα, δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή- πάρα πολλές φορές..

Πέρασαν κι άλλα χρόνια.
άλλα κορίτσια, πτυχίο, στρατός, εμπειρίες, άλματα, θάνατοι... επιστροφή στα παλιά λημέρια.
Το βινύλιο όμως δεν ήταν ακόμη στο σπίτι μου. Ήταν 1986 Νοέμβρης. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τη γνωριμία μου με την Τόττεναμ.
Με περίμενε υπομονετικά στο HMV του Λονδίνου. Είχε δοθεί απο τον Οκτώβρη ένα ποσό σε αγγλικές λίρες (δύσκολη η συναλλαγή τότε) και μια λίστα με 4-5 βινύλια-φετίχ σε ενα πρόσωπο που θα αναλάμβανε την αγγαρεία να τα βρει και να τα αγοράσει για λογαριασμό μου. Και βέβαια, λίγους μήνες αργότερα, θα τα έφερνε εδώ.
Ο παππούς του συγκεκριμενου ανθρώπου, αλλά και όλη η οικογένεια, είχαν άμεση σχέση με τη ..μισητή Τόττεναμ. Απο κει έμαθα και για το όνομα του γηπέδου. Και απο κει συνειδητοποίησα - μια και ουδέποτε με είχε απασχολήσει - πως το "χαρτ" δεν ήταν heart (καρδιά) αλλά Hart . Δηλαδή ενα -πολύ γνωστό μου- ...επίθετο.
Τα βινύλια και μεταξύ αυτών οι WAH! παραδόθηκαν με -αρκετή- καθυστέρηση στα χέρια μου. Ομολογώ πως ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Θεωρούσα τα χρήματα ήδη χαμένα.
Η συνάντηση, κάποιο πρωί του καλοκαιριού του '87 στο δρόμο στις αλυκές, ήταν πολύ φορτισμένη. Πρέπει να τραυλισα κανα δυο φορές "δεν τα θέλω", αλλά τα πήρα τελικά. Ακόμη και λίγες πέννες -τα ρέστα- ήταν εκεί μέσα.
Δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου. Φοβήθηκα πως εκεί, στην άκρη του δρόμου, θα έβλεπα τη φανέλλα της Τόττεναμ ξανά - όπως εκείνο το εφιαλτικό βράδι..
..για φαντάσου, έχουν περάσει κιόλας 22 χρόνια..