ΕΙΡΗΝΗ

Φαίνεται πως "κάτι" αόρατο, όχι βέβαια κάτι που έχει οποιασδήποτε μορφής "θεική υπόσταση", κρατάει εκπλήξεις και δώρα για όσους σκάβουν σε ανεξερεύνητα για αυτούς μέρη. Ίσως τελικά είναι αυτό που χαρακτηρίζει αυτό το ιστολόγιο. Ακριβώς ο ίδιος τρόπος με τον οποίο ακούω μουσική ή που παλιότερα άκουγα μαζί με φίλους. Μουσικά έργα που με πρώτη ματια δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, δένονται σε ενα τρελό στροβίλισμα, άλλοτε αργό και άλλοτε γρήγορο, άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε λυπημένο, άλλοτε ανέμελο και άλλοτε εντονα προβληματισμένο. Και τελικά, αυτό που προκύπτει φαίνεται στα μάτια μου σαν ενα παιδικό βιβλίο, γεμάτο παραμύθια (τα κλασσικά, όχι τα πλαστικά), που δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση μεταξύ τους, ούτε καν ο ίδιος συγγραφέας. Έλα ντε όμως που τα περισσότερα παιδιά δεν νοιάζονται γι αυτό. Το βιβλίο με τα παραμύθια είναι εκεί, δίπλα, κάτω απο το μαξιλάρι τους. Θα το αφήσουν σε μερικά χρόνια, θα το χαρίσουν σε μικρότερα αδέρφια, φίλους, ίσως κάποια να το πετάξουν γιατί το σπίτι δεν χωράει πια άλλα βιβλία, "τι τα κρατάς τα τετράδιά σου!!!". Κάποια παιδιά, ίσως τα καταχωνιάσουν σε κανένα χαρτοκιβώτιο ή σε κανένα μπαούλο (απο αυτά που ειχε ο παππούς, απο πριν τον πόλεμο)...
Και κάποια στιγμή, εν δυνάμει παππούδες και αυτοί πιά... Ανοίγουν το παλιό μπαούλο, και εκεί μπλέκονται οι εμπειρίες με τα όνειρα, η πραγματικότητα με τις επιθυμίες, τα ξανθά μαλλιά με τα γκρίζα (στην καλύτερη περίπτωση), το σήμερα και το ποτέ, η αρχή και το τέλος.
Όλος αυτός ο πρόλογος (μάλλον μονόλογος) για ενα τραγούδι?
Ε, εντάξει, όχι ακριβώς. Αλλά, βλέπετε, η συνάντηση μου με την Catherine Ribeiro πριν απο λίγα χρόνια (πολυ μετά πάντως απο τη δημιουργική της κορύφωση) ήταν τόσο έντονη, που αισθάνθηκα αμέσως κάτι περίεργο. Δεν σου τυχαίνει δα και κάθε μέρα να σου λέει κάποια ενα παραμύθι τόσο όμορφο και να σκέπτεσαι .. "μα καλά, που ήμουν εγώ τότε???"
Το "παραμύθι" μας λοιπόν, προέρχεται απο το υπέροχο άλμπουμ Paix του 1972 και έχει τίτλο "Jusqu'à Ce Que la Force de T'Aimer Me Manque" (στίχοι C. Ribeiro, μουσική P. Mullet) (σε ελεύθερη απόδοση, "μέχρι να μην έχω πια δύναμη να σ' αγαπώ")

Jusqu'à Ce Que la Force de T'Aimer Me Manque
Je voudrais pouvoir t'aimer deux ans, trois ans, dix ans
T'aimer jusqu'à ce que la force de t'aimer me manque
Que le bonheur de t'aimer s'estompe
Afin que je puisse aimer
Quelqu'un d'autre que toi
Quelqu'autre chose que toi.
Aimer de nouveau, sans cesse
Aimer comme je t'aime en ce moment

Malgré
La frustration de ta présence
Malgré l'absence.
Douloureuse souffrance inutile
Et pourtant, combien nécessaire
Vitale à nos esprits de fous.
Quel gâchis que ce tant d'amour versé à d'autres que toi
Mais peut-être… Quelle superbe résurrection de la vie.

--..Το αφιερώνω με πολύ αγάπη στον πατέρα μου (γιορτάζει κιόλας σήμερα!!) και τον ευγνωμωνώ για τα παραμύθια - αληθινά και ψεύτικα- που μου έχει αφηγηθεί όταν ήμουν μικρός ..--