Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ "ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ"

Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν μάθει πως το έργο Nisi Dominus (RV 803) στο οποίο ανήκει η αποψινή ανάρτηση, άργησε κατα μερικούς αιώνες να ανακαλυφθεί? Πως η ζωή του δημιουργού του έχει γίνει αντικείμενο ιστορικού μυθιστορήματος?
Το απόσπασμα που παρακολουθούμε είναι το αργό μέρος "Cum dederit delectis suis somnum" με την εξαιρετική ερμηνεία του Andreas Scholl. Σε οποιοδήποτε αφιέρωμα κλασσικής μουσικής για το ευρύ κοινό, ο Antonio Vivaldi (1678 – 1741), ο "κόκκινος παπάς", αυτός ο αρχικά ταπεινός βενετσιάνος δάσκαλος των ορφανών και των φτωχών παιδιών, που για χάρη τους έγραψε τόσα, μα τόσα έργα, μνημονεύεται κυρίως για τις τέσσερις εποχές (έργο την αξία του οποίου δύσκολα μπορεί να καταλάβει ο επιφανειακός ακροατής). Λες και δεν έγραψε κανένα άλλο έργο! Λες και τιμωρείται ακόμη για την άλλη ζωή του...

Σαν ένας δάσκαλος που ενώ κάνει απόλυτα ευσυνείδητα το λειτούργημά του μένει στην μνήμη των μαθητών του για τα αστεία που καμιά φορά μπορεί να τους έλεγε στην τάξη, έτσι, για να τους "αποφορτίσει" από το άγχος της εξέτασης. Όχι σε όλους βέβαια, δεν μπορεί, κάποιος θα έχει κρατήσει στο μυαλό του κάτι παραπάνω, κάποια σπίθα από αυτές που βγαίνουν από την τριβή της κιμωλίας στον πίνακα, κάποιες κινήσεις των χεριών που προσπάθησαν να περιγράψουν φαινόμενα και φράσεις αόρατες...

Το απόσπασμα αυτό, για να ξεφύγω από τα προηγούμενα πριν αρχίσουν να φαντάζουν πολύ προσωπικά, αποτελεί και το βασικό θέμα του Dogville του Lars von Trier. Όχι, δεν είναι από τους σκηνοθέτες που με συγκινούν ιδιαίτερα, αλλά αυτή η εκπληκτικής σκηνοθετικής - θεματικής σύλληψης ταινία είναι μια από τις πιο ανθρώπινες που έχω δει (εδώ η λέξη "ανθρώπινος" περικλείει ΟΛΑ τα ανθρώπινα, καλά και κακά.. κυρίως τα δεύτερα)

Cum dederit dilectis suis somnum: ecce haereditas Domini filii, merces fructus ventris.
Sicut sagittae in manu potentis: ita filii excussorum.
Beatus vir qui implevit desiderium suum ex ipsis: non confundetur, cum loquetur inimicis suis in porta.
When he has given sleep to his beloved: behold, children are a heritage from the Lord; the fruit of the womb is a reward.
Like arrows in the hand of a warrior, so are the children of those who have been cast out.
Happy is the man whose desire is satisfied with them: he shall not be confounded, when he speaks with his enemies in the gate.

--..διαπιστώνουμε, φίλε Αντώνη, (και) από αυτό το αριστουργηματικό απόσπασμα του 18ου αιώνα, πως η ομορφιά έχει ήδη ανακαλυφθεί. Το ξέρεις, όπως το ξέρω κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου.. Άραγε, πότε θα γίνει η ομορφιά η αφορμή, ο στόχος αλλά και ο τρόπος των πράξεών μας;.. Δεν μας το έχει πει ο Μορέν, αλλά δεν πειράζει, μας έχει πει άλλα πιο σοφά πράγματα..
Όσο για μένα, θυμήθηκα απόψε κάτι απο το σχολείο, εδώ και τρία χρόνια: Τακτοποιούσα και καθάριζα το σχολικό εργαστήριο με τη βοήθεια της συζύγου μου - συνάδελφος γαρ- και ενός άλλου φίλου συναδέλφου, κάτω απο την μουσική υπόκρουση της βιβάλντειας μουσικής όταν διαπιστώσαμε πως ένα παιδί - που είχε μάλλον "κενό" εκείνη την ώρα, στεκόταν πίσω απο την πόρτα του εργαστηρίου, προτιμώντας να ανασαίνει τις νότες που δραπέτευαν από μέσα παρά να χαζολογήσει με το κινητό.. "Με μαγεύει αυτή η μουσική, κύριε.."
Η ομορφιά;... δίπλα μας είναι..
αφιερώνεται στους μαθητές μου ---