Ο ΘΕΟΣ, ΟΙ (ΦΥΣΙΚΕΣ) ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΤΗΝΗ ΚΟΛΩΝΙΑ

Θα ήταν μάλλον προβληματισμένος αλλά σίγουρα ευχαριστημένος ο μεγάλος Randy Newman, αν μάθαινε τότε, εκείνο τον αύγουστο του 80 πως ενας φοιτητής του φυσικού τμήματος του πανεπιστημίου ιωαννίνων, είχε αγοράσει το δίσκο του Sail Away (1972). Τι εποχή... Θυμάμαι, είχα φύγει λίγο μετά τον δεκαπενταύγουστο απο την κέρκυρα, μπας και κατορθώσω να διαβάσω λίγο, μια και οι εξαιρετικές καλοκαιρινές συνθήκες στο νησί δεν ευνοούσαν και τόσο τη -χα!- μελέτη. Έτσι, είχα πάρει τη μεγάλη απόφαση να τερματίσω σχετικά πρόωρα τις διακοπές μου ωστε να διαβάσω για μερικά μαθήματα - εκκρεμότητες τα έλεγα (και μου είναι ντροπή η λέξη αυτή πια).

Η φοιτητική λέσχη - προφανώς - δεν λειτουργούσε εκείνη την εποχή, οπότε τα χρήματα που θα μου κάλυπταν τις εξόδους μου στα διάφορα (φτηνά είναι η αλήθεια) μπαράκια του νησιού, θα είχαν μια πιο "θεμιτή" χρήση, αυτή της διατροφής στην πόλη των σπουδών μου. Δεν με "χαλούσε" καθόλου, μέσα μου είχα ψιλοβαρεθεί και ήθελα να μείνω λιγο μόνος μου για να συγκεντρωθώ. Περιαυτολογώ τόσην ώρα, ναι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, το διάβασμα πήγαινε πολύ καλά, όπως και οι εντελώς μοναχικές βόλτες στην -τότε εντελώς διαφορετική- πόλη της ηπείρου...

Κάποιο μεσημέρι, λίγο πριν βγω να πάρω ενα χάμπουργκερ, άκουσα χτύπημα στο θυροτηλέφωνο και μια κι ήμουν κοντά απάντησα αμέσως. Η έκπληξη ήταν αμοιβαία μια και ο καλός μου φίλος Γιάννης, είχε την ίδια ακριβώς ιδέα με μένα και ήταν ήδη στα γιάννενα όσο καιρό ήμουν κι εγώ. Να θυμίσω και πάλι οτι είμαστε στο 1980, στην εποχή των μη-κινητών, άρα ήταν αδύνατο να γνωρίζει ο καθένας που είναι οι φίλοι του.

"Καλά ρε μαλλάκα, τι κάνεις εδώ?"
"Εγώ ρε μαλάκα? Εσύ τι κάνεις?"
"Εγω ήρθα να διαβάσω για. Και συ το ίδιο?"
"Εγω..εγω βαρέθηκα τα μπάνια στη θάλασσα και είπα να κάνω στη λίμνη. Ε, ναι ρε, να διαβάσω"....

Με το Γιάννη μοιραζόμαστε τότε το ίδιο πάθος, αυτό του βινυλίου (και της λατρείας του άλλου φύλου) και σαφώς αισθανόμασταν και καλύτερα μια και επιτέλους είχαμε την παρέα μας, και μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τη μουσική μας. Φυσικά, συνεχίσαμε κανονικότατα το διάβασμα, έχοντας όμως αλλάξει ελαφρώς και το καθημερινό πρόγραμμα. Άλλο να περπατάς μόνος καλοκαιριάτικα στα Γιάννενα του τότε, άλλο να είσαι με εναν απο τους καλύτερούς σου φίλους. Θα κάτσεις επιτέλους να πιεις κι ενα καφέ, μια μπύρα εξω, να πεις μια βλακεία (και θα μπορεσεις να αφοσιωθείς και στα κοριτσίστικα βλέμματα που δεν θα μπορούσε τόσες μέρες να αντιληφθεί το συνοφρυωμένο ύφος της μοναξιάς σου). Σαν μια άγνωστη οντότητα - που κάποιοι να την ονόμαζαν θεό - να σου είχε φέρει τον καλύτερό σου φίλο, ωστε να σε βοηθήσει τόσο στο διάβασμά σου, όσο και να μειώσει το άγχος που αναπόφευκτα έχει κάποιος που πρέπει οπωσδήποτε να περάσει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων, αλλά και κάτι πιο σημαντικό που κατάλαβα με την πάροδο των ετών, όταν πια η δυνατότητά μου να αλλάξω τη ζωή ήταν - για τους δικούς της αμείλικτους νόμους- αδύνατη. Τη δύναμη του αρώματος.

Κάποιο απόγευμα, κατεβαίνοντας την Αβέρωφ, κάποιος απο τους δυο (δεν θυμάμαι, αλήθεια) έριξε την ιδέα να περάσουμε απο το δισκάδικο του Μακρή (ακόμη εκεί είναι). Ο Γιάννης πήρε κάποιο δίσκο (ποιον? ..xμμμ, έλα ντε??), εγώ επηρεασμένος απο ενα αφιέρωμα του Ηχου, διάλεξα το ..Sail Away!!

Οι αγορές αυτές μας ανάγκασαν να μην φάμε για 2-3 μέρες έξω, σαν ενα είδος "αυτοτιμωρίας" για τα 'περιττά' έξοδα δυο σπάταλων φοιτητών. Τα αποθέματα σε μακαρόνια και κονσέρβες που είχε ο καθένας σπίτι του επιστρατεύτηκαν, ενώ μαγειρεύτηκαν μαζί και τα άπειρα αυγά που είχε φέρει ο Αργυριάδης απο τα Δίκαια. Συνήθης πρακτική των ημερών τότε..

Περάσαμε αρκετά μαθήματα. Η θυσία του Αυγούστου "έπιασε τόπο". Το επόμενο καλοκαίρι ήρθαν κι άλλοι φίλοι, έτσι, νωρίς.
Για να αναπληρώσω τα τρόφιμα στο διαμέρισμα πήγα στο σούπερ μάρκετ - μου είχαν στείλει και καποια εξτρα χρήματα οι δικοί μου. Σε κάποιο ράφι, εκεί με τα ξυριστικά, είχε και κάποιες κολώνιες. Φτηνές. Ζήλεψα, δεν ξέρω τι έγινε (πες την αλήθεια, μήπως ήθελες να κάνεις εφε στην κοπελίτσα του ταμείου?) και αγόρασα μια..
Πήγα σπίτι και το απόγευμα έβαλα στο πικάπ για άλλη μια φορά τη δισκάρα του Νιούμαν. Μα τι τραγουδάρα ήταν το God's Song!!!

https://youtu.be/XwC1HDaw6s8

God's Song
Cain slew Abel Seth knew not why
For if the children of Israel were to multiply
Why must any of the children die?
So he asked the Lord
And the Lord said:

Man means nothing he means less to me Than the lowliest cactus flower Or the humblest Yucca tree He chases round this desert 'Cause he thinks that's where I'll be That's why I love mankind

I recoil in horror fro the foulness of thee From the squalor and the filth and the misery How we laugh up here in heaven at the prayers you offer me That's why I love mankind

The Christians and the Jews were having a jamboree
The Buddhists and the Hindus joined on satellite TV
They picked their four greatest priests
And they began to speak
They said, "Lord, a plague is on the world
Lord, no man is free
The temples that we built to you
Have tumbled into the sea
Lord, if you won't take care of us
Won't you please, please let us be?"
And the Lord said
And the Lord said

I burn down your cities-how blind you must be I take from you your children and you say how blessed are we You all must be crazy to put your faith in me That's why I love mankind You really need me That's why I love mankind

Για κάποιους λόγους που δεν θυμάμαι (μάλλον δεν έπρεπε να αφήσεις τόσο απότομα τη σακούλα), το μπουκαλάκι έσπασε, το είπαμε ήταν φτηνή η κολώνια, το περιεχόμενό της άδειασε και έμεινε ελάχιστη. Όσο χωρούσε πια μέσα στο καπάκι της.

Ξέχασα να πω πως πάντα ήμουν "αλλεργικός" στα αρώματα. Για την ακρίβεια μου έφερναν κατι σαν ασφυξία - ακόμη και τώρα τόχω αυτό. Ετσι, κατα βάθος χάρηκα με την απώλειά της, αν και τελικά είχε ενα ενδιαφέρον άρωμα. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως απο τότε, 29 ολοκληρα χρόνια τώρα, όποτε βάζω να ξανακούσω αυτόν τον δίσκο του Ραντι Νιούμαν, έρχεται στο μυαλό μου αυτή η μυρουδιά. Η ίδια ακριβώς. Μόλις βγάλω το βινύλιο απο τη θήκη του και αρχίσει να φέρνει τις στροφές του στο πικάπ, έρχεται η μυρουδιά της φτηνής κολώνιας.

Και παρασέρνει μαζί της αύγουστους, μαθήματα, βλέμματα, διαβάσματα, αστεία, κοριτσίστικες πλεξούδες, και εικόνες αγαπημένων ανθρώπων που δεν θα ξαναδώ πια...

Και ίσως το τραγούδι του Νιουμαν άξιζε μια καλύτερη ιστορία, ξέρετε τώρα, με διάφορες παραπομπές σε θεολογικα, κοινωνικά και επιστημονικά debates. Όμως έκλεισε αυτές τις μέρες ενας χρόνος κιόλας απο το χαμό του ενός πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Πείτε μου σας παρακαλώ, τι άλλο να έβαζα?

ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ?

Η αποψινή ανάρτηση φιλοξενεί, χωρίς πολλά πολλά λόγια, το αριστουργηματικό κομμάτι του 1912 Çeçen Kizi (νεαρή κοπέλλα απο την Τσετσενία) του μεγάλου Τούρκου μουσικού Tanburi Cemil Bey (1873-1916) απο την Κωνσταντινούπολη. Η εκτέλεση που διάλεξα είναι αυτή του Emin Findikoglu και απο την φανταστική συλλογή "Bosporus Bridges - Α Wide Selection of Turkish Jazz and Funk 1969-78".

Με λίγη προσπάθεια, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον σκοπό. Το κομμάτι, πέρασε και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, αν και έγινε λιγάκι πιο "ελαφρύ" μια και ο νησιώτικος αέρας πάντα προσπαθεί να ξεπλύνει τις πληγές των ανθρώπων, κράτησε αρκετά απο τη μελαγχολία του και έμεινε στη μουσική παράδοση γνωστό σαν "Τα Ξύλα"...

Απο το Λεσβιακό Παραδοσιακό Συγκρότημα - Ν.Καλατζής (σαντούρι, φωνή), Τ.Κουλούρης (βιολί), Χ.Παπανικολάου (κιθάρα)- και την κασέτα του "Τα Μυτιληνιά μας, νο.2, 1979" ακούμε και αυτή την "εκδοχή". Όπως πρέπει να γίνεται και σε κάθε ιστορία που διαβάζουμε. Άλλωστε, τόσο η ομορφιά όσο και ο πόνος, σύνορα δεν γνωρίζουν..

Και το μικρό κορίτσι απο το Γκρόζνι (το ξεχάσαμε, έτσι δεν είναι?) εξακολουθεί να κρατάει κλειστά τα μάτια του, αρνούμενο πεισματικά να μας χαρίσει το χρώμα τους..

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΤΜΟΣ

Είναι ο (αμερικάνικος) τίτλος της ταινίας Gas Ningen dai Ichigo (Ο πρώτος αέριος άνθρωπος) του μεγάλου Ιάπωνα σκηνοθέτη Ishirō Honda (1911-1993).
Πρόκειται για μια μέτρια περιπέτεια (με φοβερά για την εποχή εφέ) επιστημονικής φαντασίας του 1960. Σύμφωνα με την ιστορία αυτή, ενας υπάλληλος (βιβλιοθηκάριος) ενος ιδρύματος (άσυλο καρκινοπαθών) υποβάλλεται οικειοθελώς σε ένα πείραμα υπο τον δρα Sano με το οποίο γίνεται ...αέριος, διατηρώντας όμως τη συνείδησή του. Εκμεταλλευόμενος αυτή του την ιδιότητα αρχίζει μια σειρά απο εγκληματικές ενέργειες (ληστείες κυρίως) ωστε να αποκομίσει χρήματα για να δελεάσει την κοπέλλα του, την όμορφη χορεύτρια Fujichiyo.

Μια Ιαπωνική b-movie λοιπόν. Με τέρας όχι σαν τα συνηθισμένα, όχι σαν τον Γκοχιρα ή τον Ρόνταν, αλλά έναν απλό άνθρωπο.

Η καταπληκτική μουσική της ταινίας υπογράφεται απο τον Kunio Miyauchi (1932-2006). Άγνωστος αρκετά συνθέτης, ασχολήθηκε πέρα απο μια δεκάδα ταινιών με μουσική για σήριαλς για την τηλεόραση. Το σάουντρακ της ταινίας αυτής θεωρείται το κορυφαίο του έργο. Απο αυτό διάλεξα τρια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Το πρωτο είναι το θέμα της συνάντησης του Human Vapor με την αγαπημένη του (Fujichiyo And The Human Vapor) :



Στη συνέχεια, ακούμε τις "σκέψεις" της Fujichiyo (Fujichiyo's Thoughts):

Και κλείνω το αφιέρωμα σε αυτόν τον αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα Ιάπωνα συνθέτη, με το θέμα του τέλους (Ending), ένα φανταστικό κομμάτι που είμαι (σχεδόν) σίγουρος πως ο μεγάλος Νίκολα Πιοβάνι μπορεί και να πουλούσε την ψυχή του στο διάβολο για να το έχει γραψει αυτός..

Μάλιστα.. Ειναι εντυπωσιακό το γεγονός πως σε αρκετές ταινίες που γυρίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 50 και όλη τη δεκαετία του 60 στην Ιαπωνία, η μουσική ήταν κατα πολύ καλύτερη της ίδιας της ταινίας. Πριν απο καιρό είχα αναφερθεί στον -αγαπημένο- μου Akira Ifukube που υπέγραφε τα σάουντρακ του Godzilla (Gojira) ή του Rodan που έγραψα πιο πάνω. Όμως και ο μεγάλος Toru Takemitsu - που κακώς δεν έχει εμφανιστεί έργο του ακόμη εδώ σε αυτό το μπλογκ- έγραψε μουσική για κινηματογράφο, μόνο που ήταν πιο "εκλεκτικός" στην επιλογή των ταινιών. Ή μήπως σύμπτωση?

Δεν γνωρίζω. Όπως επίσης τολμώ να πω πως δεν γνωρίζω πόσοι απο εμάς, τους ηθικούς, τους τίμιους και τους αγνούς, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να γίνουν κι αυτοί "αέριοι" ή καλύτερα "αόρατοι" ώστε να ικανοποιήσουν τα πιο κρυφά τους όνειρα.

--ενα "σφάλμα" έκανε την ανάρτηση των Fischer-Z να εμφανίζεται αναρτημενη στις 16/4. Ήταν δική μου αμέλεια, μια και απλά τότε έγραψα τον τίτλο. Η ανάρτηση ήταν πασχαλινή. Δεν εχει και τόση σημασία. Ακόμη επειδή ξέρω πως μπαίνουν σταθερά κάποιοι φίλοι στο μπλογκ αυτό, θάθελα να ενημερώσω πως όσο πλησιάζει ο Μάιος θα είμαι όλο και πιο πιεσμένος λόγω εργασίας, και οι αναρτήσεις θα είναι λίγο αραιές. Φαντάζομαι πως δεν πειράζει. Δεν είμαι εγω και οι ιστορίες μου που αξίζουν το ψάξιμο, αλλά η μουσική - και οι μουσικοί!- που παρουσιάζονται μέσα απο αυτές!! Aν δυσκολεύεστε να βρείτε κάτι απο αυτές, απλά να μου το πείτε. Σωτ--

ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Η αποψινή ανάρτηση φιλοξενεί ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη τραγούδι. Το "The French Let Her" απο τον πρώτο δίσκο των Fischer-Z "Word Salad" (1979), τελευταίο τραγούδι της πρώτης - συναρπαστικής - πλευράς του. Όχι πως η δευτερη ήταν κακή, αλλά αυτή, η πρώτη, ήταν που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα.

Μήπως είμαι υπερβολικός? Μήπως έχουμε να κάνουμε απλά με ενα "μέτριο" σχήμα που εξαντλήθηκε απο το πρώτο κιόλας έργο του? Μπορεί. Έτσι κι αλλιώς, μόνο αυτό το δίσκο έχω σε βινύλιο απο αυτό το συγκρότημα του John Watts. To επόμενο άλμπουμ τους το βρήκα σε ψηφιακή μορφή και δεν με κούνησε καθόλου απο την καρέκλα μου. Κι όμως, όταν πρωτοάκουσα τη "λεκτική σαλάτα" εκεί στην είσοδο της δεκαετίας του '80, θυμάμαι πως στην αρχή ενθουσιάστηκα, μέχρι που άκουσα το "Remember Russia", πρόσεξα τους στίχους (η ελληνική έκδοση ήταν στην κυριολεξία απαράδεκτη - παρά το πολύ καλό μπάσο που έδινε - φυσικά οι στίχοι μαντευτοί) και εκεί προβληματίστηκα. Τι ήθελε να πει? Για καθήστε βρε παιδιά! Μια εποχή που - να μην ξεχνιόμαστε - η Βρετανία είχε τα δικά της, την εποχή που το πανκ μεσουρανούσε - είχε ενα δυο χρόνια ακόμη γεμάτα- η Θάτσερ ήδη απο τον Μάιο του 79 ήταν πρωθυπουργός και αυτοί βγάζουν τραγούδι για την ...Ρωσία?? Και τι τραγούδι! Λες και ήταν βγαλμένο από ψυχροπολεμική αφίσα!

Το κακό είναι πως το κλίμα παρέσερνε και το "χιτ" του άλμπουμ, το "The Worker", ενα εκπληκτικό μίγμα αρτ γουέιβ (σαν να λέμε η "προοδευτική" πλευρά του νιου γουέιβ) και ρέγκε. Συνειρμικά, ο εργάτης, ο worker έπαυε να είναι εγγλέζος - που ήταν! - και γινόταν εργάτης ανατολικοευρωπαικής χώρας. Στην εδω συναυλία των Fischer - Z, ήταν σε αυτό το τραγούδι που κάποιος/α/οι φώναζε "national front" ξενερώνοντας άγρια τον Watts - σύμφωνα με μαρτυρίες..

Όμως, σε εκείνο το μικρό φοιτητικό διαμέρισμα των Ιωαννίνων, η ιστορία της καημένης Γκρέτα, της χορεύτριας των "Μπόλσι" (Bolshy γράφουν οι στίχοι, μια και ο Ουώτς δεν ήθελε προφανώς να γράψει Μπολσόι και καλά έκανε) που το σκάει απο το Βερολίνο για να βρει το θάνατο απο θλίψη στο Παρίσι, ήταν αυτή που ακουγόταν ξανά και ξανά. Ο λόγος άγνωστος, ίσως όμως προφανής αν ληφθεί υπόψη το περιεχόμενο.

The French Let Her
Poor Greta thought she'd do better,
On the west of the Berlin wall,
They went crazy down the emissary,
When she missed her last curtain call,
(The French let her be a domicile)
The leading lady of the Bolshy Ballet,
She only lived for dancing,
But in the face of matrimony,
She only lived for dancing,
She still heard the warnings of family
and friends as she sat a paris cafe,
Don't leave till you're sure you'll be happier
there 'cos we'll never see you again.
She saw her face on every cover,
They said she was the very best,
She wasn't breathing when they found her body,
She couldn't stand it in the West

Βλέπεις, είναι εύκολο να πάρεις μια απόφαση. Ειδικά αν αυτή αποβλέπει σε ένα - κατα την εκτίμησή σου - καλύτερο αύριο. Το δύσκολο είναι να την υλοποιήσεις. Θα απαιτήσει κόπο, θυσίες και ενδεχομένως να σου αφήσει σημάδια αξεπέραστα. Μάλιστα, μπορεί να μην ξαναδείς αγαπημένα πρόσωπα. Ποτέ. Ακόμη κι αν πέσει κάποτε το τείχος.

Όμως πάντα παραμονεύει στη γωνία αυτό που φοβάσαι. Το άψυχο και απρόσωπο αύριο. Η στιγμή που πραγματοποιείς τα όνειρά σου και διαπιστώνεις πως βγάζοντας τη μάσκα τους αποκαλύπτουν τους χειρότερους εφιάλτες ..και ας σου έχουν δώσει απλόχερα άσυλο..

Πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια απο το τραγούδι αυτό. Κιόλας. Και είναι φρέσκο ακόμη..

ΦΟΒΙΕΣ (Τελευταίο μέρος - Η Εξομολόγηση)

Κλείνω αυτή την αυθαίρετη τριλογία - και θα εξηγήσω για πιο λόγο την αποκαλώ έτσι - με το αριστουργηματικό Man Comes Around του μεγάλου Johnny Cash (1932-2003) και απο το άλμπουμ του American IV (2002).

Johnny Cash.. Ομολογώ πως δεν ήταν ποτέ μέσα στα ακούσματά μου. Μαζί με κανα δυο ακόμη καλλιτέχνες (απο τους εμπορικούς εννοώ) βρισκόταν σε ενα είδος "μαύρης λίστας" στις μουσικές μου προτιμήσεις. Δεν μπορώ να εντοπίσω το λόγο. Ή, μπορεί πριν απο αρκετά χρόνια να απαντούσα, όμως τώρα ειλικρινά δεν θυμάμαι. Εντάξει, για τον John Denver, ναι, ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε εσκεμμένα να τον αγνοώ, όλο αυτό το πανηγύρι με το Muppet Show. Βέβαια και εκεί το μετάνοιωσα αρκετά. Αλλά με τον Cash.. Μπορεί να μου ακουγόταν πολύ αμερικανός, μπορεί να ήταν πολύ ανθεκτικές οι παρωπίδες μου. Τι να πω...

Ποτέ δεν είναι όμως αργά να αναγνωρίσει κανείς τα λάθη του. Και όσο γίνεται, να μάθει απο αυτά και όσο είναι εφικτό να προσπαθήσει να επανορθώσει. Θα μου πει κανείς, "τι να επανορθώσεις, σκοτίστηκε ο Cash που δεν τον άκουγες ή που δεν αγόραζες τους δίσκους του όσο ζούσε ή που έκανες γκριμάτσες αποδοκιμασίας όταν άκουγες καμιά φορά αναφορά σε αυτόν στις απογευματινές εκπομπές του Γ. Πετρίδη (που τις θεωρούσες light - αν και ο άνθρωπος είχε τολμήσει -τότε, 1980- να βάλει σε αυτη τη ζώνη και Can και Tuxedomoon και, και...)".

Αυτόν ακριβώς το ρόλο έχει και η διευκρίνηση στον τίτλο της ανάρτησης. Αφορά τη δική μου εξομολόγηση για εναν τεράστιο καλλιτέχνη. Όσο μεγαλώνω, τόσο αισθάνομαι πως βιώνω όλο και περισσότερο κάτι περίεργο μεν, αλλά ιδιαίτερα συναρπαστικό. Λες και αρχίζει πια να συμπληρώνεται το παζλ των μουσικών μου διαδρομών με ενα τέτοιο τρόπο που αντί να σβήνει τη μουσική μου δίψα, να την αυξάνει όλο και πιο πολύ και να εμφανίζει απο το πουθενα - όπως και να λέγεται αυτό - νέα κομμάτια. Συνήθως, ακούμε εναν αφορισμό "η μουσική είναι μια". Διαφωνώ, δεν είναι μια, είναι αμέτρητες. Όπως αμέτρητες είναι οι κουλτούρες και οι πολιτισμοί. Στο χέρι καθενός απο μας είναι όχι η ενοποίησή τους, ούτε απλά η αποδοχή τους αλλά η συνεχής αλληλεπίδραση με αυτά.

Έρχομαι στο τραγούδι της ανάρτησης. Εδώ φυσικά δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε πυρηνικό όλεθρο, ατομική βόμβα, ραδιενέργεια κλπ, όπως στις άλλες δυο. Αντίθετα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν ύμνο στην Αποκάλυψη. Ενα τραγούδι γεμάτο αναφορές σε αυτό το μπεστ σελλερ παραμύθι που λέγεται "Βίβλος" όπως σαφέστατα περιγράφεται στην wikipedia. Και που κολλάει με τα άλλα δυο μέρη;

Εδώ έρχεται αυτό που έγραψα πάνω πάνω περί αυθαιρεσίας. Ενα διάλλειμμα για να το ακούσουμε και προχωράμε..

Man Comes Around
And I heard as it were the noise of thunder
One of the four beasts saying come and see and I saw
And behold a white horse

There's a man going around taking names
And he decides who to free and who to blame
Everybody won't be treated all the same
There'll be a golden ladder reaching down
When the Man comes around

The hairs on your arm will stand up
At the terror in each sip and in each sup
Will you partake of that last offered cup?
Or disappear into the potter's ground
When the Man comes around

Hear the trumpets, hear the pipers
One hundred million angels singing
Multitudes are marching to the big kettledrum
Voices calling, voices crying
Some are born and some are dying
It's Alpha and Omega's kingdom come

And the whirlwind is in the thorn tree
The virgins are all trimming their wicks
The whirlwind is in the thorn tree
It's hard for thee to kick against the pricks

Till Armageddon no shalam, no shalom
Then the father hen will call his chickens home
The wise man will bow down before the throne
And at His feet they'll cast their golden crowns
When the Man comes around

Whoever is unjust let him be unjust still
Whoever is righteous let him be righteous still
Whoever is filthy let him be filthy still
Listen to the words long written down
When the Man comes around

Hear the trumpets, hear the pipers
One hundred million angels singing
Multitudes are marching to the big kettledrum
Voices calling and voices crying
Some are born and some are dying
It's Alpha and Omega's kingdom come

And the whirlwind is in the thorn tree
The virgins are all trimming their wicks
The whirlwind is in the thorn tree
It's hard for thee to kick against the pricks

In measured hundred weight and penney pound
When the Man comes around.

And I heard a voice in the midst of the four beasts
And I looked and behold, a pale horse
And his name that sat on him was Death
And Hell followed with him.

H αυθαιρεσία..

Για να πω τη -μαύρη- αλήθεια, δεν είναι αποκλειστικά δική μου, αλλά έχει μεγάλο μερίδιο και ο χρήστης του youtube που χρησιμοποίησε αυτή την αποχαρακτηρισμένη ως "απόρρητη" ταινία που παρουσιάζει μια δοκιμή του ατομικού πυροβόλου "Atomic Annie" το 1953.
Μια όμως και τελικά απέσυρε το βίντεο, έτσι για να πάρουμε μια ιδέα, έχω την ατομική άννι, εδω:

Ήθελα εδω και αρκετό καιρό να φτιάξω κάτι σαν αυτή την τριλογία, κάτι που να (εφ)άπτεται και του θέματος της διατριβής μου. Και ήταν αυτό το εκπληκτικό βίντεο που λειτούργησε σαν εγκεφαλικός πυροκροτητής παρασύροντας τα άλλα δυο τραγούδια της τριλογίας (που θα μπορουσαν να είναι όχι δυο, αλλά εκατόν δυο).Το υλικό που υπάρχει πάνω σε αυτό το θέμα είναι τεράστιο, όμως θέλει πολλή προσοχή ο χειρισμός του, γιατί καλές οι αλληλεπιδράσεις, αλλά η ισχυρή δεν σηκώνει αστεία..
(όπως άλλωστε και η 'αλλοιωμένη' ζωγραφιά του M.C.Escher)

Δυστυχώς, ο χρήστης του youtube απέσυρε το βίντεο που είχε φτιάξει.. Κρίμα γιατί ουσιαστικά ΑΥΤΟ ήταν που έδωσε το έναυσμα για την "τριλογία". Θα δω τι θα κάνω. Το πολύ πολύ να φτιάξω ενα παρόμοιο...

ΦΟΒΙΕΣ (Δεύτερο μέρος)

Μετά από το εξαιρετικό "Old Man Atom", που τίμησε με την εμφάνισή του την προηγούμενη ανάρτηση, προχωράμε στο δεύτερο μέρος αυτής της τριλογίας με τον τίτλο "Φοβίες".
Εδώ χρειάζεται να κάνω μια μικρή εισαγωγή στο τι πρόκειται να δούμε ή τι δεν θα δούμε, αλλά σίγουρα θα ακούσουμε..
Εδώ και κάποια χρόνια, σε μια περιπλάνηση αυπνίας στο διαδίκτυο, έπεσα και σε μια ιστοσελίδα με τα ...χειρότερα εξώφυλλα που έχουν τυπωθεί για να συνοδεύσουν δίσκους βινυλίου. Βέβαια, το τι θεωρεί ο καθένας μας "χειρότερο", είναι κάτι σαφέστατα υποκειμενικό. Όμως, όλα - μα όλα τα εξώφυλλα είχαν κατι που τα τοποθετούσε πραγματικά πέρα απο τα όρια του γελοίου, του χυδαίου ή του βλακώδους (κάποια μάλιστα πληρούσαν και τα τρια στοιχεία). Μεταξύ αυτών των εξωφύλλων, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ενα που παρουσίαζε ενα ντουέτο καλογυαλισμένων αμερικανών με ενα ...ομοίωμα (sic) του σατανά (!!!) σε ενα φλεγόμενο φόντο ακριβώς πίσω τους. Ο δε τίτλος "Satan is Real". Αυτό ήταν!
Ομολογώ πως με πλημμύρισε ένα αίσθημα αηδίας; οίκτου; γέλασα; εκνευρίστηκα; Θα σας γελάσω. Στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως εικόνες - πραγματικές- απο κάποια ντοκυμαντερ που ασχολούνται με φαινόμενα έντονης θρησκοληψίας στις ΗΠΑ (και σταματώ εδώ).
Το ντουέτο είχε το όνομα The Louvin Brothers.
Λίγα χρόνια μετά, το ντουέτο έφτασε στ αυτιά μου κατα λάθος. Ακουγα έναν αμερικάνικο σταθμό (τον WFMU) απο το κομπιούτερ, ετοιμάζοντας κάποιες ασκήσεις φυσικής. Κάποια στιγμή, με "έπιασα" να ψιλοτραγουδάω , δηλ. να προσπαθώ να συνοδεύσω κάτι που δεν είχα ακούσει ποτέ, αλλά μου φαινόταν γνωστό (εμ, με τόσες και τόσες αμερικάνικες σειρές που είχαμε δει απο πιτσιρικάδες, κάτι Λάσι, κάτι Μπονάντσες, κάποια πράγματα γίνονται ¨δικά" σου - δεν είναι ποσοτική η προσέγγιση, αλλά είναι μια άλλη ιστορία). Ενα υπέροχο λυρικό τραγούδι.. και..
Ενα φοβερό ντουέτο, με απίστευτη αρμονία και μάλιστα λίγο μετά απο κάποιο άλλο 'άσχετο' με αυτό τραγούδι, με σταμάτησε απο τη δραστηριότητά μου και με "ανάγκασε" να ψάξω το playlist του σταθμού να δω ποιοί είναι...
The Louvin Brothers (???) Ξανακοίταξα την playlist, ξανά και ξανά.
Σκέφτηκα πως είναι φάρσα. Το άφησα. Αλλά σίγουρα είχα προβληματιστεί. Ψάχνω για πληροφορίες και κατ ευθείαν απο το wikipedia κιόλας, νά ΄σου το εξώφυλλο!
Η ιστορία αρκετά ενδιαφέρουσα. Δυο αδέρφια, ο Charlie και ο Ira Loudermilk απο την Αλαμπάμα (τίποτε δεν είναι τυχαίο εδώ), με τον Ira να έχει φύγει απο τον κόσμο αυτό εδω και 44 χρόνια (το 1965 απο τροχαίο) και τον Charlie να συνεχίζει ακμαίος μέχρι σήμερα. Ενας φοβερός γεράκος πια - είναι στα 82 του, που και που εμφανίζεται σε μικρές συναυλίες - πάντα στο ίδιο στιλ.
Έντονη επίδραση σε καλλιτέχνες όπως οι Byrds - όσον αφορά τη φωνητική αρμονία στο τραγούδι και τεράστια εκτίμηση απο σχεδόν όλο το χώρο της κάντρι/γκόσπελ σκηνής.
Και.. ο σατανάς? Νομίζω καλύπτεται απόλυτα το θέμα σε αυτό το πολύ καλό αφιέρωμα, όπου κανείς βρίσκει και τη σχέση των Louvins με τους ..Velvet Underground!! Μα τι γίνεται επιτέλους εδώ?
Ξέφυγα όμως λίγο απο τι θέμα της ανάρτησης.
Εδώ λοιπόν, η αντιμετώπιση της ατομικής ενέργειας αποκτά μια άλλη διάσταση. Απο τον πρώτο στίχο - "αυτή η ανθρώπινη εφεύρεση που τη λένε ατομική ισχύ" γίνεται αντιληπτή η ταύτιση της ατομικής βόμβας με κάποιο είδος "τιμωρίας" που "απειλεί τα έργα του ανθρώπου". Πλήρης -συνειδητή?- σύγχυση που τελικά προτείνει σαν λύση το πολύ απλο (ικό) "γίνε χριστιανός" (για να τη βγάλεις καθαρή ή έστω η ψυχή σου να φτάσει αλώβητη στον παράδεισο).

Ομολογώ οτι προβληματίστηκα λίγο για την επιλογή αυτού του τραγουδιού (Great Atomic Power) του 1952. Ο λόγος όμως ήταν να δούμε και μια άλλη, λιγότερο (τι λιγότερο, καθόλου!) επιστημονική προσέγγιση του θέματος της ατομικής βόμβας και του φόβου που προκαλούσε (και ίσως προκαλεί ακόμη - σε λιγότερο βαθμό όμως) στην αμερικανική κοινωνία εκεί στις αρχές του '50. Όταν υπήρχε έντονη ανάγκη χειραγώγησης της σκέψης.

Δεν θέλω να αναφερθώ, τουλάχιστον σε αυτή την ανάρτηση, σε παραθρησκευτικές οργανώσεις στις ΗΠΑ και για το ρόλο τους στην εξέλιξη (ή αν-εξέλιξη) της αμερικανικής κοινωνίας. Ίσως απο μόνο του το τραγούδι μας δίνει μια αρκετά σαφή εικόνα και να λέει περισσότερα πράγματα απ' όσα θα είχα τη διάθεση να γράψω..

Great Atomic Power
Do you fear this man's invention
That they call atomic power
Are we all in great confusion
Do we know the time or hour
When a terrible explosion
May rain down upon our land
Meting horrible destruction
Blotting out the works of man

Refrain: Are you (are you) ready
For the great atomic power?
Will you rise and meet your Savior in the air?
Will you shout or will you cry
When the fire rains from on high?
Are you ready for the great atomic power?

There is one way to escape it
Be prepared to meet the lord
Give your heart and soul to Jesus
He will be your shielding sword
He will surely stay beside you
And you'll never taste of death
For your soul will fly to safety
And eternal peace and rest

Refrain

There's an army who can conquer
All the enemy's great band
It's the regiment of Christians
Guided by the Savior's hand
When the mushrooms of destruction
Fall in all it's fury great
God will surely save His children
From that awful awful fate

Refrain

Εγραψα πριν, πως ο Charlie Louvin εξακολουθεί να έχει ενεργή συμμετοχή στα μουσικά δρώμενα - του στυλ της μουσικής του. Βρήκα και ενα βιντεάκι στο youtube που τον εμφανίζει να είναι σε εξαιρετική φόρμα. Και ενώ φαίνεται πως ο γέροντας το "ζει" που λέμε - και ενδεχομένως να σπάει και πλάκα-, οι υπόλοιποι μουσικοί - αλλά μήπως και το κοινό?- είναι αυτοί που λες και ξεπήδησαν απο την εποχή του ψυχρού πολέμου. Μάλλον δεν θα βλέπουν ειδήσεις ή αν βλέπουν θα τις έχουν μπερδέψει με το Dallas και τη "Δυναστεία".

Kαι ενω όλα αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή, εδώ στην άλλη πλευρά του τότε "ελεύθερου κόσμου" (..) οι λογαριασμοί πληρώνονται αλλιώς, όχι με ατομικά όπλα. Αυτά είναι ασφαλώς αποθηκευμένα σε βάσεις για να χρησιμοποιηθούν στα πλαίσια σχεδίων πυρηνικής σύρραξης - τοπικής ή γενικευμένης. Εδω δεν υπήρχαν ούτε Νεβάδας, ούτε Αλαμογκόρντος, ούτε Μπικίνις.. Μόνο ξερονήσια γεμάτα βασανισμένες ψυχές και κορμιά διάτρητα απο σφαίρες .. και γαρύφαλλα. Πολλά γαρύφαλλα

(στην επόμενη ανάρτηση της Μ.Πέμπτης: Το τελευταίο μέρος - Η εξομολόγηση)

ΦΟΒΙΕΣ (Μέρος πρώτο)

Ποιος είναι ο πρώτος που θα έπρεπε να σηκώσει τις ευθύνες? Ο Ανρί Μπεκερέλ; Όχι, αυτός έκανε μια τυχαία παρατήρηση. Η Μαρί Κιουρί? Όχι, ούτε αυτή (αν και οι ευθύνες της είναι μεγάλες για άλλο πράγμα, όχι όμως αυτό που θα σχολιάσουμε εδώ). Προχωράμε λίγο στα κανάλια της ιστορίας της επιστήμης και συναντάμε ονόματα εμπνευσμένων ανθρώπων, ιδιοφυιών, σημαντικών επιστημόνων, ενίοτε αδίστακτων και άλλοτε ευαίσθητων και αρκετές φορές περισσότερο αδύναμων απ' οσο επέτρεπαν οι περιστάσεις. Hahn, Strassmann, Meitner, Bohr, Heisenberg, Schrodinger, Oppenheimer, Einstein, Fermi, Frisch, Szilárd ακόμη και ο "δικός" μας Feynman. (Γράφω δικός μας, κυρίως γιατι έγινε κάποια στιγμή "της μόδας" στη χώρα μας, είτε ως θεατρική παράσταση (εξαιρετική!), είτε ως χείμαρρος εκδόσεων)

Μήπως να αφήσουμε τους επιστήμονες και να πιάσουμε τους πολιτικούς? Είναι αλήθεια πως ο Τρούμαν επηρεάστηκε αποκλειστικά απο την επιτροπή επιστημόνων-πολιτικών-στρατιωτικών για την απόφαση χρήσης των ατομικών βομβών? Μπορεί. Μπορεί και όχι.

Η ουσία παραμένει η ίδια. Ο κόσμος απο εκείνο το πρωινό της 16ης Ιουλίου του '45 (ημέρα της πρώτης δοκιμής, στο γνωστό Trinity Site) έπαψε να είναι ο ίδιος.

Ο φόβος απέκτησε άλλο μανδύα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην καταστροφή των δυο ιαπωνικών πόλεων, αλλά και στην μετέπειτα ισορροπία του τρόμου, με τις άπειρες πυρηνικές δοκιμές - επιδείξεις - όλων των χωρών που κατείχαν (και φυσικά κατέχουν) αυτά τα όπλα.

Η σημερινή ανάρτηση επικεντρώνεται στον αντίκτυπο που είχε η χρήση και η ανάπτυξη των ατομικών βομβών στο μέσο αμερικανό. Υπενθυμίζω την εποχή που αναφερόμαστε. Η παιδεία και η κατάρτιση στις φυσικές επιστήμες δεν είχε φτάσει ακόμη στην αμερικανική ύπαιθρο, τουλάχιστον όχι τόσο όσο στα αστικά κέντρα. Βέβαια, ανοίγω ένα ζήτημα εδω, αυτό της δημόσιας εκπαίδευσης στις ΗΠΑ. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι κάτι που άρχισε να αναπτύσσεται λίγα χρόνια πριν τον πόλεμο. Με τη μεσολάβηση του τελευταίου και με τις απώλειες πολλών νέων ανθρώπων, αλλά και με την αναπόφευκτη κοινωνική "αλλαγή" που συνέβη, η διδασκαλία των φυσικών επιστημών - τουλάχιστον όπως την είχε σχεδιάσει ο Millican (ναι, ο γνωστός με το πείραμα που διδαχθήκατε - όσοι τέλος πάντων- στο σχολείο), άλλαξε μορφή και στόχους.

Η ουσία είναι πως λέξεις όπως "άτομο", "ακτινοβολία", "πυρηνική ενέργεια" κλπ, μπήκαν με τον χειρότερο τρόπο στο λεξιλόγιο (και όχι μόνο) του απλού ανθρώπου.

Τα τραγούδια της σημερινής ανάρτησης στηρίζονται πάνω σε αυτή την κατάσταση της φοβίας που αναπτύχθηκε στην αμερικανική κοινωνία αμέσως μετά τη χρήση των ατομικών βομβών και δεν νομίζω πως οφειλοταν τόσο πολύ στο αντίπαλον - τότε- δέος. Ένα συναίσθημα σαν αυτό που έχει κάποιο παιδί όταν ξέρει πως ο πατέρας του έχει ενα γεμάτο όπλο στο σπίτι. Έχει και ο γείτονας, ναι. Αλλά, το βράδι που κλειδώνουν οι πόρτες, ποιος εγγυαται πως ο πατέρας δεν θα τρελλαθεί?

Ξεκινάμε λοιπόν με το Old Man Atom (Atomic Talking Blues) του 1945 απο τον Vern Partlow και αρκετά γνωστό απο τους Sons of the Pioneers (ενα συγκρότημα κάντρι της εποχής), η εκτέλεση των οποίων είναι και η κορυφαία (1950). Το τραγούδι βρίσκεται σε αρκετές συλλογές (εγω το "έχω" απο το Various - Atomic Cafe), ενω πέρασε και απο το cd του περιοδικού Uncut πριν απο κανα χρόνο περίπου. Προσέξτε τους στίχους. Δείχνουν φόβο, παίζουν με την άγνοια (τον επιστημονικό αναλφαβητισμό, που θα λέγαμε) χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο ενώ υπάρχει η απίστευτη ...ομοιοκαταληξία του Adam με το atom (!!!), όπως προκύπτει απο την αμερικανική προφορά. Θα περίμενε κανείς ενα τέτοιο τραγούδι διαμαρτυρίας, εκείνη την εποχή και μάλιστα απο καλλιτέχνες country? Κι όμως..

Old Man Atom
Hiroshima, Nagasaki, Alamogordo, Bikini...

I'm gonna preach you-all a sermon 'bout Old Man Atom, that's me
I don't mean the Adam in the Bible datum.
I don't mean the Adam that Mother Eve elated
I mean that thing that science liberated.
The thing that Einstein says he's scared of,
And when Einstein's scared, brother, you'd better be scared.

If you're scared of the atom here's what’s you gotta do
You gotta gather all the people in the world with you
‘Cause if you don't get together and do it
Well, first thing you know I'm gonna blow this world plum two

Hiroshima, Nagasaki, Alamogordo, Bikini

Now life used to be such a simple joy
My cyclotron was just a super toy
And folks got born, they'd work and marry
And "atom" was a word in the dictionary
And then it happened!
The science boys, from every clime
They all pitched in with overtime
And before they knew it, the thing was done
And they'd hitched up the power of the gol-dern sun
And put a harness on Old Sol
Splittin' atoms, while the diplomats was splittin' hairs

Hiroshima, Nagasaki, Alamogordo, Bikini...

But the atom's here, in spite of hysteria,
Flourishes in Utah, as well as Siberia.
And whether you're a black, white, red or brown,
The question is this, when you boil it down:
To be or not to be! That's the question!

The answer to it all ain't military datum,
Like who gets there firstest with the mostest atoms,"
No, the people of the world must decide their fate,
They gotta get together or disintegrate.
I hold this truth to be self-evident
That all men may be cremated equal!

Hiroshima, Nagasaki, Alamogordo, Bikini...

Yes, it's up to the people, ‘cause the atoms don't care,
You can't fence me in, I'm just like air.
I don't give a hoot about any politics
Or who got what into whichever fix
All I want to do is sit around and have my nucleus bombarded by neutrons.

Now the moral is this, just as plain as day,
That Old Man Atom is here to stay.
I'm gonna stick around, and that's for true
But, ah, my dearly beloved, are you?

So listen, folks, here is my thesis:
"Peace in the world, or the world in pieces!"

Βέβαια, είναι περιττό να προσθέσω πως το τραγούδι για πολλά χρόνια (όπως φυσικά και οι ερμηνευτές του) ήταν σε μαύρη λίστα. Ο Partlow πέρασε απο επιτροπή όπου και δήλωσε αγανακτισμένος, πως έγραψε το τραγούδι 5 χρόνια πριν ακόμη γίνει η ..κομμουνιστική (κατά Μακάρθι!!) Διακήρυξη της Στοκχόλμης..

--τέλος 1ου μέρους--

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΖΩΗ (ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΜΕΝΗ), ΕΓΧΡΩΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Σκαλίζοντας παλιές φωτογραφίες (και έχω πολλές, πάρα πολλές, πανάθεμά με) έπεσα και σε αυτές που εμφανίζονται απόψε εδώ Ναι, τρεις φωτογραφίες απόψε, και που είναι αυτή τη φορά το κεντρικό θέμα της ανάρτησης.

Στις πρώτες δυο, ένα ζευγάρι κοντά στα εβδομήντα του, έχει γυρίσει από τη βρύση με δυο δοχεία με νερό. Τα δοχεία δυο είναι. Απλά, τα γεροντάκια χαρούμενα από το χιόνι που έφτιαξε ένα σκηνικό Ταρκόφσκι στο σπίτι τους, βάλθηκαν να ποζάρουν μεταξύ τους για να έχουμε αυτές τις εικόνες.. Φαντάζομαι μάλιστα και τον διάλογο:

"Έλα Ευδοκία να σε φωτογραφίσω.. Στάσου εκεί. Ναι, λίγο πιο δίπλα. Να φαίνεται και το σπίτι χιονισμένο, να στείλουμε τη φωτογραφία στα παιδιά, να ζηλέψουνε που δεν είναι 'δώ. Βλέπεις, στην Κέρκυρα χιονίζει σπάνια..."

"...Ωραία. Έλα τώρα να με φωτογραφήσεις κι εσύ, δώσε μου τα δοχεία, πως έρχομαι τάχα μόνος μου απ' έξω"

Ίσως η μοναδική φωτογραφία που τράβηξε η γιαγιά μου, που δεν συμμεριζόταν το πάθος του παππού μου να φωτογραφίζει ότι του άρεσε. Και οι τοίχοι του σπιτιού - βουβός μάρτυρας η φωτογραφία - με τα τούβλα ακόμη. Αλλά έτσι του άρεσε του μπάρμπα Σωτήρη, όπως τον έλεγαν οι γείτονες, καθώς χρόνο με το χρόνο όλο και κάτι πρόσθετε. Βλέπεις, το είχε χτίσει μόνος του, που λέμε. Άλλοτε έφτιαχνε μόνος του κάτι, άλλοτε -αν ερχόταν κάποιος μάστορας- ήταν από δίπλα ευγενικός επιστάτης. Υλοτόμος για πολλά χρόνια, ήξερε ποια δέντρα είναι για κοπή - ένας χαρισματικός άνθρωπος- μου έλεγε ιστορίες για βουνά, του έδειχνες μια κορφή στα Ζαγόρια και σού λεγε "Ναι, είναι η Τσούκα Ρόσα, πάνω από το Φλαμπουράρι". Και εκεί ξεκίναγε την αφήγηση. Και αν τυχόν του έλεγες μετά το βραδινό φαγητό, αν είχε δει καμιά αρκούδα εκεί στα βουνά... Εκεί, άπλωνε το βλέμμα του και θαρρείς πως έβλεπε εικόνες και ξεκίναγε να λέει τις -πραγματικές- ιστορίες του, πάντα με τη φράση "Να αγαπάς τα ζώα, σωτηράκη μου. Να αγαπάς και τα δέντρα. Έτσι πρέπει να είμαστε στη ζωή. Καλοί με τη φύση".

Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιου είδους "τάμα" αλλά στη δεκαετία του εβδομήντα - ή μήπως εξήντα? Όχι, όχι, εβδομήντα, σίγουρα τότε, είχε ήδη γεννηθεί ο αδερφός μου - φύτεψε δυο δέντρα - πεύκα. Ένα δεξιά και ένα αριστερά της εισόδου. Τα δέντρα αυτά συμβόλιζαν σύμφωνα με τoν κατηγορηματικό τρόπο που έλεγε τα πράγματα, τα δυο του εγγόνια. Βέβαια, εγώ είχα αρχίσει πλέον να "απομακρύνομαι" από τον τρόπο σκέψης του, γερνάγανε πιο έντονα και οι δυο, βγάζανε παραξενιές και προτιμούσα να πηγαίνω περισσότερες βόλτες στην πόλη, όταν βρισκόμουν εκεί, παρά να παρακολουθώ το αγαπημένο ζευγάρι να τηρεί ευλαβικά το πρόγραμμά του, που ήδη είχε αρχίσει να ακούει χτυπήματα στην πόρτα της ζωής του. Είχαν ταλαιπωρηθεί στη ζωή τους αρκετά άλλωστε, είχαν ήδη χάσει το σπίτι τους στα Ζαγόρια (δυο φορές, τη μια που το 'καψαν οι γερμανοί - τότε ρήμαξαν και αρκετό κόσμο, υπάρχει επιτύμβια πλάκα λίγο έξω απ το χωριό), μετά Γιάννενα, μετά Καλαμπάκα, τέλος Τρίκαλα.. σχεδόν από το μηδέν.

Συγχωρήστε με για την πολυλογία, όσοι έχετε φτάσει μέχρι εδώ και δεν έχετε φύγει, μια και ούτε προσφέρω κανένα εμ πι θρι αλλά ούτε και κανένας λογοτέχνης είμαι - εμπειρίες είναι όσα γράφω -, για την καταφανή παραβίαση της συμφωνίας που έχω κάνει περί μουσικών προτάσεων. Θα έρθει και αυτή σε λίγο.

Όμως, απόψε τα πράγματα λειτουργούν λίγο διαφορετικά.

Δεν είναι η μουσική που φτιάχνει τις εικόνες που με οδηγούν να γράψω μια ιστορία (αληθινή πάντα, δεν λέω ψέματα -σχεδόν- ποτέ).

Είναι οι εικόνες αυτές που με έστειλαν στην κυριολεξία αδιάβαστο ή καλύτερα η αλληλουχία τους έτσι όπως -τυχαία- ξεπήδησαν από το κουτί που βάλθηκα να τις σκαλίζω..

Έτσι, αφού μάζεψα τη συγκίνησή μου (όσο μπόρεσα) άκουσα - σαν κάποιος να εφάρμοσε μια ηλεκτρική τάση στο νευρικό μου σύστημα, στο μυαλό μου, ούτε γω κατάλαβα-..

Το καμπαναριό της Αγίας Ζηνοβίας

Μην ανησυχείτε, καλά είμαι. Απλά το έργο είναι γνωστό με τον τίτλο που έχει στη γλώσσα του δημιουργού του: "Sonnerie de Ste-Genevieve du Mont-de-Paris" (1723) του μεγάλου Marin Marais (1656-1728). Ένα αγαπημένο κομμάτι που το πρωτοάκουσα γύρω στα '80 και που απο μόνο του έχει την ιδιότητα να σε ταξιδεύει σε μέρη και εποχές γνώριμες.

Σαν τις αταξίες που μπορεί να κάνει ένα μικρό παιδί, και με το φόβο ότι θα καταλάβουν οι μεγάλοι πως πάλι έπαιξε με τα χώματα, πάλι έγινε μούσκεμα στη βρύση, μικρά λάθη που την αξία τους τη νιώθεις όταν έχεις χάσει το άγγιγμα. Γιατι οι φωνές εξακολουθούν χρόνια μετά να έρχονται στ αυτιά μου, ακόμη και τώρα. Λές και μπαίνεις μέσα στις φωτογραφίες και αυτές ζωντανεύουν και ο χρόνος χάνει τη θλιβερή του κατευθυνση.

Ωσπου...
Η τρίτη φωτογραφία...

Έγχρωμη. Χωρίς ανθρώπους. Πάνω κάτω τριάντα χρόνια μετά. Θάναι γύρω στα 90 κάτι. Τα δέντρα που φαίνονται (του ενός ο κορμός, του άλλου τα κλαδιά), είναι αυτά που έλεγα παραπάνω. Το '82 στην αρχή και το '86 στη συνέχεια, το σπίτι έμεινε μόνο του.

Νοικιάστηκε μερικές φορές, αλλά το ότι ήταν στα περίχωρα της πόλης, όπως και οι περισσότεροι νοικάρηδες δεν νοιάστηκαν, έμεινε έτσι, παραπεταμένο. Ο παππους είχε προλάβει κάποια χρόνια πριν να σοβατίσει εξωτερικά το σπίτι. Έμοιαζε πια με εξοχικό. Όμως, το εγγόνι που είχε ακούσει με το κουτάλι τις ιστορίες, εκει άλλοτε στο μπαλκονάκι της εισόδου -το άλλο εγγόνι τους είχε ζήσει αρκετά κουρασμένους για να επαναλάβουν το ίδιο έργο- δεν ήταν εκεί. Απέφυγε για χρόνια να ασχοληθεί με αυτό το δημιούργημα του παππού. Κάποτε, στην αρχή της νέας χιλιετίας, αποφάσισε να ξαναασχοληθεί.

Βρήκα σχετικά εύκολα το δρόμο. Δεν λέω καλύτερα τυχαία.. Άλλα σπίτια τριγύρω, αλλοι δρόμοι, ανύπαρκτα σημεία αναφοράς, ώσπου...

Με κατάλαβαν οι διπλανοί γείτονες. Με γνώρισαν, είχαν και τα κλειδιά - είχα ξεχάσει να τα πάρω μαζι μου- μπήκα.. Ένα άδειο σπίτι πια, χωρίς τίποτα μέσα. Τίποτα!!!

Μόνο οι φωνές.. και η μυρωδιά του ήλιου στο πολύ μικρό δωματιάκι που είχε φτιάξει ο παππούς μου με τα μεγάλα παράθυρα - το "τζαμωτό". Και οι μέλισσες εγκλωβισμένες πάντα στις φωλιές τους σε ενα δυο στόρια που πάντα ήτανε κλειστά, ήταν ξύλινα βλέπεις και είχαν σκεβρώσει.. Κατέρρευσα. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο μετά. Θέλησα να το επισκευάσω, άρχισα να την ψάχνω και κάπου κει, αποφάσισε ο πατέρας μου πως δεν έχει νόημα. Πρέπει να έχει μετανιώσει που το πούλησε, δεν μου το λέει όμως και όχι γιατι ήταν πολύ λίγα τα χρηματα. Απο την άλλη εγώ τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πως ίσως και να είχε δίκιο.

Δεν ξαναπέρασα απο το σπίτι. Δεν ήταν δικό μας πια..Όμως νομίζω πως μπορώ να ακούσω, οπως σβήνει το κομμάτι του Marais, τα λόγια του παππού στους νέους ιδιοκτήτες:

Τα δέντρα! Γιατί τα κόψατε βρε παιδιά? Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα τους..Δεν ξέρετε οτι πονάνε κι αυτά..αχ μωρέ Βδοκιά κοίτα τι κάνανε..

ΟΝΕΙΡΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ

Πέρα απο σημαντικός μουσικός, ο Chet Powers (Dino Valente, 1937-1994) είχε και εξαιρετική γραφή, ενώ ασχολήθηκε αρκετά και με φιλοσοφικά θέματα - όπως και αρκετοί σύγχρονοί του, της μοναδικής "γενιάς των ΄60s". Μέλος - σε άλλες πηγές αναφέρεται ως συνιδρυτής- των Quicksilver Messenger Service, άφησε την σφραγίδα του σε αυτό το μεγάλο συγκρότημα. Να μην μπω σε λεπτομέρειες για το αν ήταν πιο σημαντικός απο τον Cipollina ή τον Duncan, θα περάσουν κι αυτοί απο 'δω, οπότε θα τα (ξανα)πούμε τότε.

Aπο το προσωπικό - και μοναδικό- άλμπουμ (1968) του Dino Valente ακούμε το Time και χάρη στον πολύ καλό άνθρωπο που ανέβασε το βίντεο, μπορούμε να δούμε εκτός απο φωτό του και τους εκπληκτικά απλούς μα τόσο δυνατούς στίχους του τραγουδιού.

ΤIME
Time slipping away
new dreams born everyday
Suddenly, these dreams are behind you
ever, falling like rain
changing again and again
Is there someone who loves you
We may only be here one time
for all anyone knows
and we already share one mind
what more could we ask for
than sunlight
born in the dawn
night dreams
having all flown
in tune with creation
We may only be here one time
for all anyone knows
and we already share one mind
what more could we ask for
than time slipping away
new dreams born everyday
in tune with creation

Πλάση.. Χρησιμοποιώ ακόμη αυτή τη λέξη όχι όμως και την ερμηνεία της έτσι όπως την γνωρίσαμε απο μικροί. Το πλάσιμο, η δημιουργία, ο κόσμος, το σύμπαν, όπως και αν το αποδώσει κανείς, προυποθέτει έτσι κι αλλιώς αλληλεπιδράσεις. Βέβαια, όταν είχα πρωτοδεί εκείνη τη ζωγραφιά στο δημοτικό, με τον γέροντα να θαυμάζει το έργο του, ομολογώ οτι είχα σοκαριστεί. Τόσο απλό λοιπόν ήταν να φτιάχνεις ενα κόσμο; (Βασικά, τη Γη περιείχε ο κόσμος αυτός, λίγο Ήλιο - σαφώς μικρότερο απο τη Γη - και μερικά αστεράκια για διακόσμηση! Γεωκεντρικό μοντέλο σε σχολείο της δεκαετίας του '60, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ μελλοντικά).

Ξέφυγα απο το τραγούδι του Βαλέντε...
Tα όνειρα, η ζωή μας και ο χρόνος...

Όχι, δεν είναι απλό να φτιάξεις ένα κόσμο. Ούτε είναι απλό να συγκρατήσεις τα ονειρά σου για να μην σε προσπεράσουν. Μπορείς όμως να αφήνεις και κάποιους άλλους να κάνουν όνειρα και να μην τους τα στερείς. Που ξέρεις, τα δικά τους μπορεί να είναι πιο απλά απο τα δικά σου...

υγ: Φαίνεται πάντως πως η δημιουργία του κόσμου δεν ήταν και τόσο απλό θέμα, γιατί σε ερώτηση συμμαθητή εκείνη την εποχή "γιατί πεθαίνουν τα παιδάκια στη Μπιάφρα απο την πείνα", τότε ήταν η σειρά της θυμίζω, ο δάσκαλος άλλαξε πολλά χρώματα και άρχισε να λέει πράγματα για άθρησκους που τους τιμωρεί ο θεός καιάλλαπολλά που δεν θυμάμαι πια.