ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ

ο καλός μου Μπένι, 1997-2008

1977. Για λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν, οι Hugh Banton και David Jackson εγκαταλείπουν τους Van der Graaf Generator. Το συγκρότημα είναι στα πρόθυρα διάλυσης, ο Χάμιλ πέντε χρόνια ήδη έχει αρχίσει να βγάζει το ενα προσωπικό του άλμπουμ μετά το άλλο - και δεν είναι απλά "ενας ακόμη δίσκος", αλλά μια σειρά απο αριστουργήματα- και όλα δείχνουν πως το τέλος του συγκροτήματος είναι κοντά. Κανείς, φυσικά δεν ασχολήθηκε με αυτή την ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, περισσότερους "οπαδούς" είχαν οι VDGG και ο Peter Hammill στην Ιταλία (κυρίως), στην Ολλανδία, Βέλγιο, Γερμανία, παρά στην πατρίδα τους.

Εδώ στην Ελλάδα...???

Εδώ, τα πράγματα ήταν, όπως ίσως θυμούνται οι φίλοι που τους άκουγαν τότε, λίγο μπερδεμένα. Λίγοι ασχολούνταν με τους Βαν ντερ Γκρααφ, και κυρίως μετά από ένα μεγάλο αφιέρωμα που είχε γίνει στον "Ηχο". (Ειλικρινά, τα έχω τα τεύχη ακόμη, αλλά αν τα βρω εκεί που είναι τώρα, θα αρχίσω να τα ξαναδιαβάζω και θα πάει η δουλειά 2 βδομάδες πίσω - Νομίζω πάντως οτι το αφιέρωμα το είχε κάνει ο Χρ. Δασκαλόπουλος).

Ενω πια το συγκρότημα είναι σαν μισοάδειο διαμέρισμα μετά απο χωρισμό, επιστρέφει ενας παλιός φίλος, ο Νικ Πότερ, ενώ έρχεται και ο βιολιστής Graham Smith. Ο ήχος αλλάζει αρκετά (θυμάμαι πως με είχε σοκάρει αυτή η απότομη αλλαγή, είχα ήδη τα 4 πρώτα αλμπουμ τους και ξαφνικά... βιολι?????). Να θυμίσω πως εκείνη την εποχή δεν αγόραζες αυτό το άλμπουμ που ήθελες, αλλά αυτό που ήθελες και έβρισκες (είτε στην Κέρκυρα, είτε λιγο καλύτερα στα Γιάννενα)! Αποτέλεσμα ήταν να μην ακολουθείς τη σειρά σκέψης και πορείας ωρίμανσης του συγκροτήματος. Δεν μας πολυένοιαζε όμως αυτό τότε, έτσι δεν είναι?

Το συγκρότημα λοιπόν, γίνεται απλά Van Der Graaf, το Generator έφυγε και επέστρεψε μετά απο 25+ χρόνια, μπροστά στα μάτια μου, 45ρης πια, να παρακολουθώ βουρκωμένος τους αγαπημένους μου VDGG στο θέατρο του Λυκαββητού, ανάμεσα σε νέα παιδιά που είχαν πάει να δουν τους Pοrcupine Tree και τους την έσπαγε το οτι έπρεπε να ακούσουν και τα γερόντια της δεκαετίας του '70 (όπως έλεγε η πολύ κουλτουριάρικη παρέα δίπλα μου).

Είναι λοιπόν 1980 ή '81 που ακούω τον δίσκο (The Quiet Zone/The Pleasure Dome) στο σπίτι και δυστυχώς είναι η εποχή που οι τότε φοιτητές/τριες είναι ξετρελλαμένοι με το βιολί των ... City. Το Cat's Eye/Yellow Fever (running) που βάζω στο πικάπ, γίνεται αντικείμενο χλεύης, μπαίνοντας σε μια ανόητη, ανύπαρκτη και αφελή ζυγαριά σύγκρισης με τους μαθητευόμενους ανατολικογερμανούς. Κρίμα, όχι για τους VDG, αλλά γιατί η πρώην DDR είχε μερικά εκπληκτικά γκρουπ (όπως θα παρατηρήσατε ενδεχομένως στις "Ζωές των άλλων")
'Εψαξα αρκετά να βρω κάποιο κανονικό βίντεο του τραγουδιού. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Απο τις δυο επιλογές, διάλεξα αυτή που έχει ως θέμα/στατική εικόνα το εξώφυλλο του δίσκου. Όμως, αυτή η εικόνα αναφέρεται στην ενότητα The Quiet Zone ενω το τραγούδι είναι της άλλης πλευράς, του ναού της ευχαρίστησης. Δεν πειράζει*



Cat's Eye/Yellow Fever (running)
I was walking in the evening, I was
looking for something good, clean, fine,
pure, straight, but instead I found
the bunker wall and gate.

It was open: I was free. I gave a
token guarantee; though I later knew I
had promised more, with an I.O.U.
I could scarcely score my way... Oh! But I herald Apocalypse anyway!
I was a prime believer in the faith
of 'I': yellow fever in the cat's eye.

And it's everything you
want, own,love, hate, touch, dream,
trust; and it's everything you need.

I got a heart like a rochet, I
was out of control, I'd cleaned out
my pockets for some luck to show...
really looking like a hopeless case,
I found it in my hand, it was
the Angry Ace. He wants to talk to
me, one on one, he wants to give
me his professional opinion...but
I'm running; I just can't wait,
I haven't got a moment to anticipate;
yes, I'm running, I just can't stop,
I've got to get to the bottom just to
get to the top, I've got the dark
alleys and the open skies, I got
the yellow fever from the cat's eye.

I'll let you know how it goes in the ninth life.

--..* Η ήσυχη ζώνη. Το εξώφυλλο.. Η ζωγραφιά/φιγούρα που εύκολα αναγνωρίζεται πως είναι ο PH. Σαν ένας σύγχρονος δορυφόρος, στέκεται πάντα πάνω από τον μικρόκοσμό μου, θυμίζοντάς μου πως ότι και να γίνεται, όσο καλά ή όσο χάλια και να είμαι, πέρα απ' ότι έχω χαρεί ή έχω χάσει (είτε στο παρελθόν, είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον - ότι και ναναι αυτό), πρέπει να έχω πάντα ειρήνη με το σκοτάδι μου. Και, διάβολε, τι δεν θά 'δινα να ξαναδώ τα κύρια πρόσωπα της "χλεύης", εστω και με τους City τους. Δεν γίνεται όμως πια.. Κάποιοι είναι στην "ήσυχη ζώνη"..--

ΠΟΥ ΝΑ 'ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΗΠΟΣ;

Η αποψινή ανάρτηση είναι το ομώνυμο τραγούδι από το αγαπημένο μου "Garden of Jane Delawney" των Trees (1970). Θυμάμαι ακόμη, εκεί στα μέσα του '80, τον καλό μου φίλο Σπύρο Χυτήρη, να μου λέει για το άλμπουμ αυτό: "Σώτο, θα μουρλαθείς!". Ε, ναι.. όντως. Ενα απο τα καλύτερα άλμπουμ του προγκρέσιβ φολκ (πάλι οι ταμπέλες..) που ακόμη και μετά απο τόσα χρόνια κάνει το μικρότερο αδερφάκι του (το On the Shore) να φαντάζει στα αυτιά μου απλά συμπαθητικό (ενώ ξέρω οτι είναι πάρα πολύ καλό). Ίσως γιατί έχει 2-3 τραγούδια ακόμη που σε συγκεκριμένη εποχή λειτούργησαν ευεργετικά για τις αισθήσεις (και όχι απλά ευχάριστα) μέσα απο τη θλίψη που απέδιδαν. Περίεργο, ε? Μπορεί αυτό να είναι το μυστικό αυτού του δίσκου, που ας μην ξεχνάμε είχε και ένα απίστευτο εξώφυλλο.

Οι στίχοι του τραγουδιού το ακολουθούν στο βίντεο και τους παραθέτω απλά ωστε να υπάρχει και η συνολική τους εικόνα..


Garden of Jane Delawney
The poet's voice lingers on
His words hang in the air
The ground you walk upon
Might as well not be there
Might as well not be there
I'll take you through my dreams
Out into the darkest morning
Past the blood filled streams
Into the garden of Jane Delawney
Into the garden now
Though the rose is fair
Don't pluck it as you pass
For a fire will consume your hair
And your eyes will turn to glass
Your eyes will turn to glass
In the willow's shade
Don't lie to hear it weep
For its tears of gold and jade
Will drown you as you sleep
Will drown you now
Jane Delawney had her dreams
That she never did discover
For the flow that feeds the stream
Is the life blood of her lover
Is the life blood of her lover
And the purifying beam
Of the sun will shine here never
While the spirit of her dream
In the garden lives forever
Lives forever now

--.. η απώλεια του John Martyn (1948-2009) "στοιχειώνει" την αποψινή ανάρτηση. Τόσο για τον Μάρτιν, όσο όμως και για τον Πάνο Τζαβέλλα (1925-2009), τα λόγια αποδεικνύονται φτωχά, μα πολύ φτωχά. Δεν θα ξεχαστούν..--

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ + ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΧΩΡΙΣ (?) ΝΟΗΜΑ

Το τραγούδι "Fly Fly, My Sadness" από τη συνεργασία των Huun Huur Tu (απο την Tuva) και του Βουλγαρικού πολυφωνικού συγκροτήματος Angelite - The Bulgarian Voices, είναι η σημερινή μου ανάρτηση. Το ομώνυμο άλμπουμ του 1996 αποτελεί την πρώτη συνεργασία μεταξύ αυτών των εκπληκτικών μουσικών που τιμούν τις παραδοσιακές μουσικές τους (ακολούθησε το "Mountain Tale" του 1999). Την παραγωγή επιμελήθηκε ο Misha Alperin (στην ECM πλέον), o οποίος και συμμετείχε ενεργά σε αρκετά από τα τραγούδια του άλμπουμ...

Το βίντεο που συνοδεύει με τις εικόνες του το τραγούδι, δεν έχει καμία σχέση ούτε με Τούβα, ούτε με Βουλγαρία. Ειναι - όπως λέει ο δημιουργός του - συρραφή από όμορφες φωτογραφίες φινλανδικών τοπίων. Όμορφες

Το τραγούδι:

..και η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης - απόδοση από το wikipedia (σωστά τα λέει, ελέγχθηκαν)

Στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης, λόγω της φωτοχημικής δράσης στο διοξείδιο του άνθρακα, στο διοξείδιο του θείου και στους υδρατμούς, παράγεται θειικό οξύ. Λόγω της υπεριώδους ακτινοβολίας (169nm) το διοξείδιο του άνθρακα διασπάται σε μονοξείδιο του άνθρακα και σε ατομικό οξυγόνο. Το ατομικό οξυγόνο είναι εξαιρετικά δραστικό. Όταν αντιδράσει με το διοξείδιο του θείου, που υπάρχει σε ίχνη στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, δίνει τριοξείδιο του θείου, που όταν ενωθεί με τους υδρατμούς, που υπάρχουν κι αυτοί ως ίχνη στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, σχηματίζουν θειικό οξύ.

οι αντιδράσεις:

CO₂ → CO + O

SO₂ + O → SO₃

SO₃ + H₂O → H₂SO₄

Στα ανώτερα, ψυχρότερα τμήματα της ατμόσφαιρας της Αφροδίτης, το θειικό οξύ βρίσκεται σε υγρή κατάσταση, και πυκνά σύννεφα θειικού οξέος καλύπτουν εντελώς την επιφάνεια του πλανήτη. Το στρώμα των νεφών αυτών εκτείνεται κυρίως ανάμεσα σε 45-70km πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη, ενώ αραιότερα νέφη φτάνουν απο τα 30 έως τα 90km πάντα πάνω από την επιφάνεια. Αυτά τα μόνιμα σύννεφα της Αφροδίτης παράγουν μια συμπυκνωμένη όξινη βροχή, όπως τα σύννεφα στη Γη παράγουν τις συνηθισμένες μας βροχές..

+ Μια ερώτηση..(χωρίς νόημα)

--.. Τι συνδέει άραγε (νοερά πάντα) έναν φυσικό που θαυμάζει τον Richard Feynman με την παραδοσιακή βουλγαρική μουσική, μια διαφήμιση σε κουρείο για λεφτά, πολλά λεφτά, με την μουσική της Τούβα, το θειικό οξύ (βιτριόλι) με το έργο του Τάσσου "Κραυγή", την Αφροδίτη με την λύπη? (Ή κάποιος άλλος συνδυασμός μεταξύ όλων των παραπάνω)

Αρκεί η συνηθισμένη μας βροχή να ξεπλύνει τις αμαρτίες μας?..

στην Κ.Κ.--

ΞΕΜΠΑΡΚΗ ΑΓΑΠΗ

Ενα απο τα αγαπημένα μου άλμπουμ, το "Crazy Rhythms" (1980) των Feelies απ' το Νιου Τζέρσι, μας χαρίζει απόψε το τραγούδι - σταθμό ζωής Loveless Love. Απο τα συγκροτήματα - φετίχ εκείνης της εποχής, εκείνης της περίεργης εποχής που θα μπορούσε να εκφράζεται απόλυτα απο τον τίτλο αυτού του τραγουδιού - με όποια εκδοχή και να το δει κανείς.. Και love και less και loveless... Και τα τρια σε υπερβολικές δόσεις, ενίοτε δε εως παρανοικές. Δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή, το αντίθετο. Ίσως όμως είναι κάποιες αυπνίες, κάποιες σκέψεις του τύπου "τι θα είχε γίνει άν είχα κάνει το ένα ή το άλλο" κλπ κλπ, που με κάνουν να επιστρέφω σε αυτές τις τραγουδάρες και να κάνω όνειρα (!) του παρελθόντος. Αν δεν είχα περάσει απο εκεί εκείνη τη μέρα, αν δεν είχα ντραπεί να μιλήσω, αν είχα εκφράσει ακριβώς αυτό που αισθανόμουν... Κάτι δηλαδή περίπου σαν κι αυτά που αφηγούνται στο τραγούδι οι Mercer και Million.

Να σημειώσω ακόμη οτι, όπως αναφέρει ο χρήστης που ανέβασε το βίντεο στο youtube, το τραγούδι είναι ευφυέστατα "ντουμπλαρισμένο" με το Armchair Theatre The Trouble With Our Ivy, ενω ειναι απόσπασμα, μια και στο άλμπουμ ο γλυκός τυφώνας Loveless Love κρατάει για πάνω απο 5 λεπτά!!!

Loveless Love
You made your offer
A little too soon
It's not the first time it's happened
In a moment you said

You don't want to know me
It's seems as though that's never done
What I'm seeing as hopeless
You're seeing as ...

Won

The story asking
Could we be together tonight
I was raised by a different standard
And it wouldn't seem right

Ah ...

It doesn't seem important
I'd like to know what matters then
As it happened they already did
I don't remember it

Loveless love
Is not my plan
Loveless love
Said it isn't romance

Loveless love
You think it's cool I think it stinks
Loveless love
You don't care what I think

Well nobody's perfect
It's not the way you were raised to be-have
Try to understand
That's not the way to be

--..To τραγούδι το αφιερώνω σε όλους τους φίλους μου, αλλά τον τίτλο του ούτε στον χειρότερο εχθρό μου (όποιος/α κι αν θα μπορούσε να είναι)..--

ΠΛΑ'Ι' ΣΤΑ ΗΡΕΜΑ ΝΕΡΑ (ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ)

Απόψε, τις ιστορίες δεν θα τις αφηγηθώ εγώ, αλλά ο John Prine, μια μεγάλη όσο και παραγνωρισμένη μορφή της αμερικάνικης καντρι-φολκ μουσικής. Από το εξαιρετικό άλμπουμ του "Lost Dogs and Mixed Blessings" του 1995, η συγκλονιστική και απρόβλεπτη στην εξέλιξή της ιστορία "Lake Marie". (Απο καθαρή περιέργεια έψαξα και ... όντως υπάρχουν αυτές οι δίδυμες λίμνες)

Οι στίχοι δημιουργούν μια εκπληκτική σειρά εικόνων, καθημερινών, γνώριμων, μα καταλήγουν σε ένα δράμα χωρίς καμία εξήγηση. Όπως σε μια ταινία που το τέλος της έχει χαθεί και οι θεατές αφήνονται να μαντέψουν τι συνέβη.. Η ερμηνεία του Prine είναι πέραν περιγραφής..



Lake Marie
We were standing
Standing by peaceful waters
Standing by peaceful waters
Whoa Wah Oh Wha Oh
Whoa Wah Oh Wha Oh
Many years ago along the Illinois-Wisconsin Border
There was this Indian tribe
They found two babies in the woods
White babies
One of them was named Elizabeth
She was the fairer of the two
While the smaller and more fragile one was named Marie
Having never seen white girls before
And living on the two lakes known as the Twin Lakes
They named the larger and more beautiful Lake, Lake Elizabeth
And thus the smaller lake that was hidden from the highway
Became known forever as Lake Marie
Repeat Chorus:
Many years later I found myself talking to this girl
Who was standing there with her back turned to Lake Marie
The wind was blowing especially through her hair
There was four italian sausages cooking on the outdoor grill
And Man, they was ssssssssizzlin'
Many years later we found ourselves in Canada
Trying to save our marriage and perhaps catch a few fish
Whatever seemed easier
That night she fell asleep in my arms
Humming the tune to Louie Louie'
Aah baby, We gotta go now.
Repeat Chorus:
The dogs were barking as the cars were parking
The loan sharks were sharking the narcs were narcing
Practically everyone was there
In the parking lot by the forest preserve
The police had found two bodies
Nay, naked bodies
Their faces had been horribly disfigured by some sharp object
Saw it on the news On the TV news in a black and white video
You know what blood looks like in a black and white video?
Shadows, Shadows that's exactly what it looks like
All the love we shared between her and me was slammed
Slammed up against the banks of Old Lake Marie, Marie
We were standing
Standing by peaceful waters
Standing by peaceful waters
Whoa Wah Oh Wha Oh
Whoa Wah Oh Wha Oh
Whoa Wah Oh Wha Oh
Whoa Wah Oh Wha Oh
Standing by peaceful waters
Peaceful waters
Standing by peaceful waters
Peaceful waters
Standing by peaceful waters
Peaceful waters
Standing by peaceful waters
Peaceful waters
Aah baby, we gotta go now

--...ποιός ξέρει τι μπορεί να κρύβει κάθε τοπίο που περνά μπρος απο τα μάτια μας.. Πόσα και τι λόγια έχουν ειπωθεί, πόσα όνειρα έχουν χτιστεί και πόσα έχουν γκρεμιστεί, πόσα φιλιά έχουν δοθεί και πόσα έχουν χαθεί... Σιωπηλοί μάρτυρες της ρήσης του Ηράκλειτου "τα πάντα ρει και ουδεν μένει", της χαράς και της λύπης, απαραίτητοι σύντροφοι μας με τις δικές τους και τις δικές μας ιστορίες..--

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ "ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ"

Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν μάθει πως το έργο Nisi Dominus (RV 803) στο οποίο ανήκει η αποψινή ανάρτηση, άργησε κατα μερικούς αιώνες να ανακαλυφθεί? Πως η ζωή του δημιουργού του έχει γίνει αντικείμενο ιστορικού μυθιστορήματος?
Το απόσπασμα που παρακολουθούμε είναι το αργό μέρος "Cum dederit delectis suis somnum" με την εξαιρετική ερμηνεία του Andreas Scholl. Σε οποιοδήποτε αφιέρωμα κλασσικής μουσικής για το ευρύ κοινό, ο Antonio Vivaldi (1678 – 1741), ο "κόκκινος παπάς", αυτός ο αρχικά ταπεινός βενετσιάνος δάσκαλος των ορφανών και των φτωχών παιδιών, που για χάρη τους έγραψε τόσα, μα τόσα έργα, μνημονεύεται κυρίως για τις τέσσερις εποχές (έργο την αξία του οποίου δύσκολα μπορεί να καταλάβει ο επιφανειακός ακροατής). Λες και δεν έγραψε κανένα άλλο έργο! Λες και τιμωρείται ακόμη για την άλλη ζωή του...

Σαν ένας δάσκαλος που ενώ κάνει απόλυτα ευσυνείδητα το λειτούργημά του μένει στην μνήμη των μαθητών του για τα αστεία που καμιά φορά μπορεί να τους έλεγε στην τάξη, έτσι, για να τους "αποφορτίσει" από το άγχος της εξέτασης. Όχι σε όλους βέβαια, δεν μπορεί, κάποιος θα έχει κρατήσει στο μυαλό του κάτι παραπάνω, κάποια σπίθα από αυτές που βγαίνουν από την τριβή της κιμωλίας στον πίνακα, κάποιες κινήσεις των χεριών που προσπάθησαν να περιγράψουν φαινόμενα και φράσεις αόρατες...

Το απόσπασμα αυτό, για να ξεφύγω από τα προηγούμενα πριν αρχίσουν να φαντάζουν πολύ προσωπικά, αποτελεί και το βασικό θέμα του Dogville του Lars von Trier. Όχι, δεν είναι από τους σκηνοθέτες που με συγκινούν ιδιαίτερα, αλλά αυτή η εκπληκτικής σκηνοθετικής - θεματικής σύλληψης ταινία είναι μια από τις πιο ανθρώπινες που έχω δει (εδώ η λέξη "ανθρώπινος" περικλείει ΟΛΑ τα ανθρώπινα, καλά και κακά.. κυρίως τα δεύτερα)

Cum dederit dilectis suis somnum: ecce haereditas Domini filii, merces fructus ventris.
Sicut sagittae in manu potentis: ita filii excussorum.
Beatus vir qui implevit desiderium suum ex ipsis: non confundetur, cum loquetur inimicis suis in porta.
When he has given sleep to his beloved: behold, children are a heritage from the Lord; the fruit of the womb is a reward.
Like arrows in the hand of a warrior, so are the children of those who have been cast out.
Happy is the man whose desire is satisfied with them: he shall not be confounded, when he speaks with his enemies in the gate.

--..διαπιστώνουμε, φίλε Αντώνη, (και) από αυτό το αριστουργηματικό απόσπασμα του 18ου αιώνα, πως η ομορφιά έχει ήδη ανακαλυφθεί. Το ξέρεις, όπως το ξέρω κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου.. Άραγε, πότε θα γίνει η ομορφιά η αφορμή, ο στόχος αλλά και ο τρόπος των πράξεών μας;.. Δεν μας το έχει πει ο Μορέν, αλλά δεν πειράζει, μας έχει πει άλλα πιο σοφά πράγματα..
Όσο για μένα, θυμήθηκα απόψε κάτι απο το σχολείο, εδώ και τρία χρόνια: Τακτοποιούσα και καθάριζα το σχολικό εργαστήριο με τη βοήθεια της συζύγου μου - συνάδελφος γαρ- και ενός άλλου φίλου συναδέλφου, κάτω απο την μουσική υπόκρουση της βιβάλντειας μουσικής όταν διαπιστώσαμε πως ένα παιδί - που είχε μάλλον "κενό" εκείνη την ώρα, στεκόταν πίσω απο την πόρτα του εργαστηρίου, προτιμώντας να ανασαίνει τις νότες που δραπέτευαν από μέσα παρά να χαζολογήσει με το κινητό.. "Με μαγεύει αυτή η μουσική, κύριε.."
Η ομορφιά;... δίπλα μας είναι..
αφιερώνεται στους μαθητές μου ---

ΠΕΣ ΜΑΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πριν απο αρκετο καιρό, είχα διαλέξει την κοσμογονική εκτέλεση του My favorite things απο τον John Coltrane. Απόψε, έρχεται κάτι αντίστοιχο. Η μ-ο-ν-α-δ-ι-κ-ή εκτέλεση του Heartbreak Hotel του Elvis, απο τον John Cale (Slow Dazzle, 1975). To λυπημένο τραγούδι του Πρίσλει μεταλλάσσεται σε ενα διονυσιακό όργιο στις 16 στροφές. Ο Ollie Halsall στην κιθάρα (αυτός που οργανώνει την τελετή, με τα ροζ, ο άλλος ειναι ο μελλοντικός policeman Andy Summers - άλλο ιερό τέρας).
Ουρλιαχτά, μαύρο γυαλί, παπιγιόν, ένας λογαριασμός/ενα γράμμα/μια άσκηση φυσικής - ποιος ξέρει, αιφνίδιοι σπασμοί επι σκηνής, κατάρρευση... Και κίμπορντς για να ξαπλώσεις εκεί δίπλα για πάντα...
..και φυσικά δεν είχαμε "ξεμπερδέψει" με τον κ.Cale, και δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο ...

Heartbreak Hotel
Well, since my baby left me,
I found a new place to dwell.
It’s down at the end of lonely street
At heartbreak hotel.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
And although it’s always crowded,
You still can find some room.
Where broken hearted lovers
Do cry away their gloom.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
Well, the bell hop’s tears keep flowin’,
And the desk clerk’s dressed in black.
Well they been so long on lonely street
They ain’t ever gonna look back.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
Hey now, if your baby leaves you,
And you got a tale to tell.
Just take a walk down lonely street
To heartbreak hotel

--..και αυτή τη φορά, το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν στον 4ο όροφο. Όμως, αυτή τη φορά έβλεπε προς το δρόμο, προς την εθνική οδό. Κίτρινα φώτα, ψιλόβροχο,λίγα αυτοκίνητα, άλλα θλιβερά με βραχνές εξατμίσεις, άλλα με ανώνυμους επιβάτες ήσυχα. Ενα ευχάριστο σκηνικό για να σε πάρει ενας γλυκός ύπνος. Μια ματιά στην τηλεόραση - όχι ήχος, μόνο εικόνα, α! το 7 είναι..- και τα μάτια κλείνουν. Και εκεί πετάγεσαι γιατί θυμάσαι πως πέρα απο τον υπάλληλο στη ρεσεψιόν (που κάθε φορά που πέρασες ήταν διαφορετικός) δεν είδες ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο πελάτη, εναν ζωντανό άνθρωπο, κάτι που να φανερώνει πως δεν είσαι μόνος εκεί. Κι όμως ειναι τόσα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ... Μετά απο αρκετή ώρα συνειδητοποιείς πως δεν άκουσες ούτε μια πόρτα να ανοιγοκλείνει, τόσην ώρα δεν άκουσες κάποια βήματα ή έστω ενα αυτοκίνητο που να φέρνει άλλους ένοικους.. Και απλά εύχεσαι να έρθει το πρωί για να αισθανθείς πως άλλο ενα βράδι τη γλύτωσες φτηνά.. Που το είχες δει αυτό ξανά? Μήπως ήδη ονειρευόσουν?..--

Η "ΤΕΧΝΗ" ΤΟΥ ΘΝΗΣΚΕΙΝ (sic)

Απόψε, διάλεξα το Ars Moriendi του Hilmar Örn Hilmarsson απο τη μουσική της ισλανδικής ταινίας Börn náttúrunnar (1991) (Children of Nature) του Friðrik Þór Friðriksson (ελλ.τίτλος: Τα παιδιά της φύσης, όπως παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το '97). Μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, όπως διαβάζω σε αφιερώματα στο διαδίκτυο και λυπάμαι που δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο να ψάξω να τη βρω.

Τώρα, όσον αφορά τον Hilmarsson ή αλλιώς ΗÖΗ, τι να πρωτοπεί κανείς... Συνεργασίες με Psychic TV, Current 93, Sigur Rós , Þeyr, αμέτρητα σάουντρακς.. Ο ανυποψίαστος περιηγητής του -σχεδόν- αρκτικού κύκλου και ο λάτρης της παγωμένης ανάσας του βορρά, θα πέσει στην παγίδα των σειρήνων που έντεχνα σκαλίζει αυτός ο σπουδαίος 50χρονος καλλιτέχνης. Και αν μάλιστα έχει λίγη φαντασία, καλό θα ήταν να την συγκρατήσει, γιατί εκεί ψηλά το βράδι μοιάζει μοναχικό, αλλά η μέρα κρύβει μυστικά.
Άφησα τελευταίο και ασχολίαστο τον τίτλο του κομματιού. Είναι αρκετά ενδιαφέρον το θέμα, παρά το οτι αρχικά ξενίζει. Δεν θα γράψω περισσοτερα, έχει ήδη αρκετά εδώ.

--..τελικά, βρέθηκε η μουσική για εκείνη την παλιά φωτογραφία που βρισκόταν στο συρτάρι 28 όλοκληρα χρόνια. Πόσα χρόνια... Ακόμη όμως ακούω τις φωνές του Γιάννη, της Δήμητρας, του Γιώργου, της Μαρίας, του Ηλία... μου διαφεύγουν ακόμη δυο ονόματα... να μπλέκονται με αυτά τα ήσυχα νερά και να ακούγονται σαν αναπόφευκτες, μικρές χαρούμενες γρατσουνιές σε αυτή την θανάσιμη μεταμεσηβρινή ηρεμία.. Πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να χάσει ο μώλος των Ιωαννίνων αυτή τη μαγεία.. Πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να ξεχάσω κι αυτά τα δυο ονόματα..--

ΤΙ ΟΝΕΙΡΑ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ;

.."I often dream of trains" από το ομώνυμο άλμπουμ (του 1984) του Robyn Hitchcock . Ο 55χρονος πια παραμυθάς, ίσως το γνησιότερο "τέκνο" του μοναχικού και λυρικού δρόμου που χάραξε πριν απο αρκετά χρόνια ο Syd Barrett, σε ενα απο τα καλύτερα έργα του. (Αρκετοί του δίνουν επιρροές και απο Dylan αλλά και απο Lennon. Σύμφωνοι, ναι, εντάξει, είναι χαρακτηριστικό όλων των σύγχρονων τροβαδούρων αυτό, όμως στα περισσότερα απο τα άλμπουμ του - κυρίως τα πρώτα, υπάρχει διάχυτη μια περίεργη εθιστική μυρωδιά που παραπέμπει αναπόφευκτα στον κύριο που προαναφέραμε, χωρίς όμως να σχετίζεται αναγκαστικά και με κάποια συγκεκριμένη ουσία). Και βέβαια, ο Χίτσκοκ, είναι ζωντανός και εξακολουθεί να ηχογραφεί και -κυρίως- να είναι αξιοπρεπής (και όχι μόνο! Ακούστε το καινούργιο του Goodnight Oslo, που θα κυκλοφορήσει επίσημα το Φλεβάρη. Απο τα καλύτερα - ήδη- της χρονιάς..)

I often dream of trains
I often dream of trains when I'm alone
I ride on them into another zone
I dream of them constantly
Heading for paradise
Or Basingstoke
Or Reading

I often dream of trains when I'm awake
They ride along beside a frozen lake
And there in the buffet car
I wait for eternity
Or Basingstoke
Or Reading

I often dream of trains till it gets light
The summer turns to winter overnight
The leaves fall so suddenly
The sun sets at four o'clock
Exactly what
I'm dreading

I often dream of trains when I'm with you
I wonder if you dream about them too
Maybe we'll meet one night
Out in the corridor
I'm waiting for
You baby
Baby
Baby
Baby
Baby

--..έβγαλε απο την τσέπη του παλτού του το σημείωμα που του είχε δώσει. Ήθελε να ξαναδεί αυτό που είχε διαβάσει πριν απο αρκετή ώρα - και είχε χαρεί. Όμως, τώρα, στη θέση των γραμμάτων, των φράσεων και των ονομάτων, υπήρχαν κάποια παράξενα σύμβολα.. Τρομακτικά μέσα στην απλότητά τους, σαν να έδειχναν καθαρά πως δεν ήταν γραμμένα απο ανθρώπινο πλάσμα, αλλά απο κάτι άλλο.. έξω απο τα συνηθισμένα. "Μα, δεν πιστεύεις πια στις μάγισσες?" άκουσε απο κάπου δίπλα.. Πριν προλάβει να απαντήσει, ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα και δεν ξανακοιμήθηκε μέχρι το πρωί.
Τι όνειρο ήταν αυτό... Σκέτος εφιάλτης.. Καλύτερα να έβλεπα κανένα τρένο--

..ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Αρκούν μόνο δυο απο τα μέλη των Camper Van Beethoven/Cracker για να αποδώσουν εκπληκτικά το "All her favourite fruit" απο το Key Lime Pie (1989) των CVB. Το είχα συνηθίσει τόσα χρόνια με την εκτέλεση του άλμπουμ, αλλά εδω, με δυο κιθάρες και φυσαρμόνικα είναι ίσως πιο άμεσο...

All her favourite fruit
I drive alone, home from work
And I always think of her
Late at night I call her
But I never say a word
And I can see her squeeze the phone between her chin and shoulder
And I can almost smell her breath faint with a sweet scent of decay
She serves him mashed potatoes
And she serves him peppered steak, with corn
Pulls her dress up over her head
Lets it fall to the floor
And does she ever whisper in his ear all her favorite fruit
And all the most exotic places they are cultivated
And I'd like to take her there, rather than this train
And if I weren't a civil servant, I'd have a place in the colonies
We'd play croquet behind white-washed walls and drink our tea at four
Within intervention's distance of the embassy
The midday air grows thicker with the heat
And drifts towards the line of trees
When negroes blink their eyes, they sink into siesta
And we are rotting like a fruit underneath a rusting roof
We dream our dreams and sing our songs of the fecundity
Of life and love
Of life and love
Of life and love

--Αγαπημένοι καρποί, απαγορευμένοι καιροί, μακρινά πρόσωπα, απρόσιτα συναισθήματα, ίδιες εποχές, άλλοι άνθρωποι - πάντα..και όπως λέει και ο θειος Έρικ "Όταν σκέφτομαι τα καλά χρόνια που ξοδεύτηκαν, απλά περνώντας καλά.."--

ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΟΠΟΥΛΟ...

Απο τα "Πολιτικά Τραγούδια" του Θ. Μικρούτσικου, η ΑΘΑΝΑΤΗ Μαρία Δημητριάδη, στο μελοποιημένο ποίημα "Αυτό είναι" του Ναζιμ Χικμέτ.



---...το λιονταρόπουλο ειναι πια ορφανό και της μαργαρίτας το αλωνάκι, πιο φτωχό..
καλό ταξίδι..---

ΕΙΡΗΝΗ

Φαίνεται πως "κάτι" αόρατο, όχι βέβαια κάτι που έχει οποιασδήποτε μορφής "θεική υπόσταση", κρατάει εκπλήξεις και δώρα για όσους σκάβουν σε ανεξερεύνητα για αυτούς μέρη. Ίσως τελικά είναι αυτό που χαρακτηρίζει αυτό το ιστολόγιο. Ακριβώς ο ίδιος τρόπος με τον οποίο ακούω μουσική ή που παλιότερα άκουγα μαζί με φίλους. Μουσικά έργα που με πρώτη ματια δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, δένονται σε ενα τρελό στροβίλισμα, άλλοτε αργό και άλλοτε γρήγορο, άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε λυπημένο, άλλοτε ανέμελο και άλλοτε εντονα προβληματισμένο. Και τελικά, αυτό που προκύπτει φαίνεται στα μάτια μου σαν ενα παιδικό βιβλίο, γεμάτο παραμύθια (τα κλασσικά, όχι τα πλαστικά), που δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση μεταξύ τους, ούτε καν ο ίδιος συγγραφέας. Έλα ντε όμως που τα περισσότερα παιδιά δεν νοιάζονται γι αυτό. Το βιβλίο με τα παραμύθια είναι εκεί, δίπλα, κάτω απο το μαξιλάρι τους. Θα το αφήσουν σε μερικά χρόνια, θα το χαρίσουν σε μικρότερα αδέρφια, φίλους, ίσως κάποια να το πετάξουν γιατί το σπίτι δεν χωράει πια άλλα βιβλία, "τι τα κρατάς τα τετράδιά σου!!!". Κάποια παιδιά, ίσως τα καταχωνιάσουν σε κανένα χαρτοκιβώτιο ή σε κανένα μπαούλο (απο αυτά που ειχε ο παππούς, απο πριν τον πόλεμο)...
Και κάποια στιγμή, εν δυνάμει παππούδες και αυτοί πιά... Ανοίγουν το παλιό μπαούλο, και εκεί μπλέκονται οι εμπειρίες με τα όνειρα, η πραγματικότητα με τις επιθυμίες, τα ξανθά μαλλιά με τα γκρίζα (στην καλύτερη περίπτωση), το σήμερα και το ποτέ, η αρχή και το τέλος.
Όλος αυτός ο πρόλογος (μάλλον μονόλογος) για ενα τραγούδι?
Ε, εντάξει, όχι ακριβώς. Αλλά, βλέπετε, η συνάντηση μου με την Catherine Ribeiro πριν απο λίγα χρόνια (πολυ μετά πάντως απο τη δημιουργική της κορύφωση) ήταν τόσο έντονη, που αισθάνθηκα αμέσως κάτι περίεργο. Δεν σου τυχαίνει δα και κάθε μέρα να σου λέει κάποια ενα παραμύθι τόσο όμορφο και να σκέπτεσαι .. "μα καλά, που ήμουν εγώ τότε???"
Το "παραμύθι" μας λοιπόν, προέρχεται απο το υπέροχο άλμπουμ Paix του 1972 και έχει τίτλο "Jusqu'à Ce Que la Force de T'Aimer Me Manque" (στίχοι C. Ribeiro, μουσική P. Mullet) (σε ελεύθερη απόδοση, "μέχρι να μην έχω πια δύναμη να σ' αγαπώ")

Jusqu'à Ce Que la Force de T'Aimer Me Manque
Je voudrais pouvoir t'aimer deux ans, trois ans, dix ans
T'aimer jusqu'à ce que la force de t'aimer me manque
Que le bonheur de t'aimer s'estompe
Afin que je puisse aimer
Quelqu'un d'autre que toi
Quelqu'autre chose que toi.
Aimer de nouveau, sans cesse
Aimer comme je t'aime en ce moment

Malgré
La frustration de ta présence
Malgré l'absence.
Douloureuse souffrance inutile
Et pourtant, combien nécessaire
Vitale à nos esprits de fous.
Quel gâchis que ce tant d'amour versé à d'autres que toi
Mais peut-être… Quelle superbe résurrection de la vie.

--..Το αφιερώνω με πολύ αγάπη στον πατέρα μου (γιορτάζει κιόλας σήμερα!!) και τον ευγνωμωνώ για τα παραμύθια - αληθινά και ψεύτικα- που μου έχει αφηγηθεί όταν ήμουν μικρός ..--

ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΖΑΧΑΡΟΥΧΟ ΓΑΛΑ?

..και αν ναι, πως το πίνατε μικροί? Από το αριστουργηματικό φιλμ "Machuca" του 2004, μια από τις πιο τρυφερές σκηνές που αποτυπώθηκαν ποτέ σε celluloid. Με εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό και υπόθεση που αναφέρεται στην προ-πραξικοπηματική εποχή στη Χιλή (μάλιστα, κάποια στιγμή προς το τέλος δείχνει τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από το Σαντιάγκο για να βομβαρδίσουν το προεδρικό μέγαρο), η ταινία κατορθώνει μέσα σε 2 ωρες να μεταφέρει το πολιτικό και το κοινωνικό κλίμα και να αφηγηθεί μια συγκινητική ιστορία πραγματικής φιλίας. Ή μήπως την πραγματική ιστορία μιας συγκινητικής φιλίας??
Το τραγούδι που κάνει τη συγκεκριμένη σκηνή πιο μαγική είναι το "Dulce" των Miranda y Tobar, ερμηνευμένο από την Constanza (Coni) Lüer των Supernova. Έχει όμως σημασία το όνομα της νεράιδας?

--..αφιερωμένο στα πιο γλυκά όνειρα των παιδικών μας χρόνων και ας μην τα πραγμα-τοποιήσαμε. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούν να έχουν ούτε αυτά..--

ΕΝΑΣ "ΜΠΟΕΜ"..

...που ειναι και ο τίτλος του "θανατηφόρου" τραγουδιού του Kim Doo Soo (A Bohemian), απο το ομώνυμο άλμπουμ του 1991. Στο δυτικό κόσμο, το τραγούδι έγινε επιτυχία (πλάκα κάνω, εννοείται) απο τη συμμετοχή του στη συλλογή "International Sad Hits, vol.1" (Για όσους "επιζήσουν" υπάρχει και vol.2).
Να αφήσω εδω τα αστεία και να συστήσω εναν απο τους μεγαλύτερους σύγχρονους τροβαδούρους που προέρχεται απο την Κορέα. Με όχι ιδιαίτερα μεγάλη δισκογραφία απο το 1986 (πέντε άλμπουμ σε 22 χρόνια - με αποκορύφωμα το καταπληκτικό περυσινό "Ten Days Butterfly"), ειναι ο εκπρόσωπος της dark folk της απω ανατολής μαζί με τον Kan Mikami. Βέβαια, dark folk, korean folk rock κλπ, ειναι απλά ταμπέλες. Η ουσία ειναι οτι η μουσική αυτή αγγίζει τις πιο ευαισθητες χορδες και γι αυτό το λόγο είναι "δύσκολη".
Ο χαρακτηρισμός "θανατηφόρος" δεν ήταν τυχαίος, μια και λέγεται πως σε δυο τουλάχιστον αυτοκτονίες, το τραγούδι αυτό ήταν ο καταλυτικός παράγοντας. Μπορεί. Μπορεί και όχι. Το τραγούδι ούτως ή άλλως είναι υπέροχο..

--...Eιναι στοιχειώδης υποχρέωσή μου να αφιερώσω αυτό το τραγούδι σε μια ψυχή που δεν γνώρισα ποτέ μου, αλλά που υπήρξε ενας έφηβος μποέμ της blogόσφαιρας, λάτρης της ψυχεδελικής σκηνής της Απω Ανατολής... Στη μνήμη σου Dirk...--

ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ Σ' ΤΟ ΠΩ (ΜΗΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ)

Tο αριστούργημα του Οδ. Ελύτη "Το τριζόνι", μελοποιημένο απο τον Μίκη Θεοδωράκη και απο το έργο "Μικρές Κυκλάδες". Η εκτέλεση εδω ειναι απο (μάλλον) το μουσικό σχολείο της Ρόδου. Άκρως συγκλονιστική

ΤΟ ΤΡΙΖΟΝΙ
Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
Στων φύλλων το μουρμουρητό
στων άστρων τον χρυσό γιαλό
Οι άνθρωποι μ' αρνήθηκαν
κανείς δε μου σιμώνει
Μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι:
-Έννοια σου λέει έννοια σου
κι εγώ είμαι δω κοντά σου
Για συντροφιά στην έγνοια σου
και για παρηγοριά σου
Τρι και τρι τρι και τρι
τι πικρή που 'ναι η ζωή
Τι γλυκιά και τι πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι
Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στων Αρχαγγέλων τη σκιά
Στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού
Τι να 'φταιξα της μοίρας μου
κι έτσι με φαρμακώνει
Μονάχα μου αποκρίνεται
της νύχτας το τριζόνι:
-Είμαι μικρό πολύ μικρό
μα 'ναι ο Θεός μεγάλος
Αυτό ποτέ δε θα σ' το πω
μήτε κανένας άλλος
Τρι και τρι τρι και τρι
τι πικρή που 'ναι η ζωή
Τι γλυκιά και τι πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι.