ΟΙ (ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ) ΜΑΚΡΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ

Ή πως κατάλαβα κάποια στιγμή, εδω και λίγα χρόνια, πως χρειαζόμουν διακοπές - τουλάχιστον*.

Ένα απο τα μεγαλύτερα (απο άποψη καλλιτεχνικής αξίας φυσικά, όχι εμπορικής!) προγκρέσιβ συγκροτήματα της Ευρώπης, οι γάλλοι Ange και στο κομμάτι "Les Longues Nuits D'Isaac" απο το καταπληκτικό άλμπουμ τους Au Dela Du Delire (1974). Ένα διαμάντι που στέκεται επάξια - τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά - δίπλα σε έργα ιερών τεράτων της εποχής του, όπως των King Crimson, Genesis και Van Der Graaf Generator, για να βάλω τα κύρια ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό. Η θεατρική ερμηνεία του Christian Décamps , όχι μόνο σε αυτό το κομμάτι που - δυστυχώς μόνο - ακούμε εδώ, αλλά σε όλο το δίσκο, και το κλίμα που διατρέχει όλο το έργο, βαρύ, έντονα ποιητικό και γεμάτο εικόνες με κάνουν να δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψω καλύτερα.

Οι ιστορίες που περιγράφονται σε αυτό το "κόνσεπτ" 'έργο, αφορούν μεσαιωνικούς μύθους, εξωπραγματικά παραμύθια, παρανοικές ιστορίες. Άλλωστε και ο τίτλος του έργου "Πέρα απο το παραλήρημα", δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για διαφυγή απο τη σφιχτή αγκαλιά του στην οποία θα πέσει αυτός που θα το ακούσει.. Και φυσικά δεν θα το μετανοιώσει..

Απο τις ευφυείς εμπνεύσεις δεν γλυτώνει ούτε το όνομα του γκρουπ, μια και ο "άγγελος" δεν είναι παρα τα αρχικά των ...Analyse Naturelle des Grands Esprits.



Les Longues Nuits D'Isaac
Sang de tes pères, adultère en émoi !
Attache ta terre à la chair de tes doigts !
Sang de tes pères, adultère en émoi !
Arrache ta terre de la serre du faux roi !

Ô Nuit ! Toi qui m'enveloppes de ton étoffe en nuit d'argent
Ô Nuit ! Toi qui m'emportes loin des cratères béants
Ô Nuit ! Toi qui me rêves sur une grève papier-rubis
Ô Nuit ! Toi qui me forces à retenir le dernier cri

As-tu vu l'homme au chapeau pointu qui tisse de ses yeux la Trame Universelle ?

Ô Nuit ! Dis-moi qui suis-je sous ton foulard de vérité
Ô Nuit ! Dis-moi qui suis-je avant de t'en aller
Ô Nuit ! Dis-moi, je rêve sur une grève papier-rubis
Ô Nuit ! Dis-moi, puis-je enfin lâcher ce dernier cri ?

Sang de tes pères, adultère en émoi !
Attache ta terre à la chair de tes doigts !
Sang de tes pères, adultère en émoi !
Arrache ta terre de la serre du faux roi !

--.. Γιατί διακοπές? Την εποχή που πρωτοάκουσα αυτό το άλμπουμ, έτυχε και μελετούσα κάμποσα βιβλία για τον Ισαάκ Νιούτον, οπότε το τραγούδι ήρθε και παρα - έδεσε. Θα μπορούσε, και βέβαια,να αναφέρεται στον "Νεύτωνα". Για κάποιον που δεν ξέρει γαλλικά (όπως η αφεντιά μου) ήταν κάτι αρκετά "λογικό". Φυσικά έσφαλλα. Περισσότερο πηγαίνει στον γνωστό και τραγικό λαικό μύθο του 13ου αιώνα για τον "Περιπλανώμενο Ιουδαίο".. Ή στα αποτελέσματα του μύθου, σε όλους δυστυχώς γνωστά. Ο "Αιώνιος Εβραίος" (1940) ήταν απο τα βιβλία που αποτέλεσαν το κερασάκι στην τούρτα της ναζιστικής αντισημιτικής προπαγάνδας.. Νομίζω όμως οτι ξέφυγα λίγο. Όπως και νάχει, αν ενα τραγούδι έχει την ικανότητα -35 χρόνια μετά- να σε βάζει σε τέτοιο "τριπάκι" σκέψεων, ε! κάτι σπουδαίο δεν πρέπει να είναι?

Ξανάκουγα όλο το άλμπουμ σήμερα στο αυτοκίνητο, μου έφερε όλες αυτές τις σκέψεις και μια και είμαι λίγο στενοκέφαλος τώρα τελευταία, έβαλα και τη "λάθος" εικόνα (δια χειρός Ουίλιαμ Μπλέικ)...--

Αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση στη μνήμη ενος καλού φίλου (και συναδέλφου για 37 χρόνια!) του πατέρα μου. Βλέπετε, και για κάποιους δικούς μας ανθρώπους, οι νύχτες είναι κάποτε πολύ μακριές.. Καληνύχτα κύριε Τάκη

ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ (ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΝΝΟΩ) ?

Έχεις ένα παθολογικό φόβο για τη θάλασσα. Αναγκάζεσαι όμως, μια και είσαι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και εξελίξιμους συνθέτες της εποχής (τα μεγάλα καινούργια ονόματα,που λέμε) να ταξιδέψεις το υπερατλαντικό σου ταξίδι για να παίξεις στις Η.Π.Α., και έκτακτα προσκαλείσαι να παίξεις μπροστά στον πρόεδρο Wilson. Πηγαίνεις με τη γυναίκα σου Amparo, που τη λατρεύεις. Όμως, χάνετε το πλοίο της επιστροφής με αυτή την "προεδρική παρέμβαση" (που βέβαια την έχεις απολαύσει). Αναγκάζεσαι να πάρεις το πλοίο για Αγγλία, και από κει το φέρι για τη Διέππη, ώστε να επιστρέψεις μέσω Γαλλίας στην πατρίδα σου, την Ισπανία. Όμως, η περιοχή στο κανάλι είναι γεμάτη από γερμανικά υποβρύχια που ενεδρεύουν για υποψήφια θύματα. Το φέρι σου τορπιλλίζεται και το μισό αρχίζει να βουλιάζει, ενώ η καμπίνα σου είναι στο άλλο μισό. Όμως, κάποια στιγμή βλέπεις τη γυναίκα σου να έχει πέσει στη θάλασσα λόγω της έκρηξης.
Και συ τη φοβάσαι τη θάλασσα.
Αγαπάς παθολογικά όμως και την Amparo, τη γυναίκα σου.
Πέφτεις στη θάλασσα. Σου φωνάζουν από τη βάρκα, εσύ όμως δεν ακούς.

Χάνεσαι κάτω από το νερό με τον έρωτα της ζωής σου και τα σώματά σας δεν τα βρίσκει ποτέ κανείς. Λες και κάποιος Νηρέας της περιοχής των στενών του Καλαί σας μεταμόρφωσε και τους δυο σε θαλάσσιες ανεμώνες..

Κοντολογίς, αυτό ήταν το -τραγικό- τέλος του Enrique Granados (1867-1916). Ένας από τους μεγαλύτερους Ισπανούς συνθέτες του 20ου αιώνα, επηρεασμένος απο το έργο του Goya, "νεο"ρομαντικός,εκπρόσωπος αυτού που ονομάστηκε "μουσικός εθνικισμός" (κλασσική μουσική με παραδοσιακά θέματα και στοιχεία) και ζωγράφος και ο ίδιος.

Στην αποψινή ανάρτηση διάλεξα τον Ισπανικό χορό αρ.5. , την Ανταλούζα, και εσκεμμένα από ορχήστρα. Το έργο είναι γραμμένο για πιάνο, όμως έχω τους λόγους μου που έβαλα αυτή την εκτέλεση και θα μου επιτρέψετε να τους κρατήσω για μένα..

--...γιατί ένα πιάνο, με αυτή τη μουσική, συνοδεύει σκέψεις μοναξιάς.. Η ορχήστρα από την άλλη, δεν αφαιρεί τον θλιβερό χαρακτήρα του έργου, όμως κάθε όργανο χαρίζει και κάποιο "χρώμα". Όχι σαν αυτά του ορατού φάσματος, αλλά από αυτά που γίνονται αντιληπτά μόνο από κάποιον που αισθάνθηκε ότι αγαπά. Έστω και αρκετά χρόνια πριν.. έστω και για μια φορά...--

ΟΧΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ

Το "κλασικό" Pablo Picasso των Modern Lovers απο το ομώνυμο άλμπουμ τους του '76. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1972 (συμπαραγωγή John Cale, και φήμες οτι είχε βάλει και αυτός το χεράκι του στη σύνθεση, άλλωστε το συμπεριέλαβε και στο δικό του Helen of Troy), αλλά εμφανίστηκε στο βινύλιο το 1976. Η ερμηνεία του Jonathan Ritchman είναι αφοπλιστική , με αυτό το "βαριεστημένο" και αφηγηματικό ύφος - προσέξτε πως λέει το "not like you". Όμως, αξίζει κανείς να παρατηρήσει και το παίξιμο των υπόλοιπων του γκρουπ, ειδικά αυτό το ασύλληπτο ΚΕΝΤΗΜΑ της κιθάρας..

'Οπως όλα τα ωραία πράγματα που συμβαίνουν στην επαρχία (κατά κύριο λόγο) - χωρίς όμως αυτό να σημαίνει και τίποτε τραγικό, απλά ολισθήματα του χρόνου είναι αυτά - ο Ρίτσμαν μου έγινε γνωστός απο το πολύ καλό "Jonathan Sings!" (1983) πολλά χρόνια μετά (καμμια δεκαριά και βάλε - στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με 4 χρόνια καθυστέρηση - ο χρόνος που λέγαμε), ενω το άλμπουμ των ML άργησε λίγο ακόμη να περάσει απο το στερεοφωνικό μου (1992) και ενώ είχα ήδη "φάει την κρυάδα" με το "It's Time For" του Ρίτσμαν. Όταν όμως το άκουσα, ήθελα να το ξανακούσω... και πάλι ... και πάλι... Ποιο κομμάτι μπορείς να προσπεράσεις??

Pablo Picasso

Well some people try to pick up girls
And get called assholes
This never happened to Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare and
So Pablo Picasso was never called an asshole

Well the girls would turn the color
Of the avocado when he would drive
Down their street in his El Dorado
He could walk down you street
And girls could not resist his stare
Pablo Picasso never got called an asshole
Not like you
Alright

Well he was only 5'3"
But girls could not resist his stare
Pablo Picasso never got called an asshole
Not in New York

Oh well be not schmuck, be not obnoxious,
Be not bellbottom bummer or asshole
Remember the story of Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare
Pablo Picasso was never called an asshole
Alright this is it

Some people try to pick up girls
And they get called an asshole
This never happened to Pablo Picasso
He could walk down your street
And girls could not resist his stare and so
Pablo Picasso was never called...

--..το αφιερώνω σε κάποια αξέχαστα πια βράδια μοναξιάς που αυτός ο δίσκος - παρέα με τον Καπεταν Μόργκαν- με συντρόφεψε.. αξέχαστα και αγύριστα...--

ΔΕΝΔΡΑ ΚΑΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Στον πρώτο δίσκο των Φινλανδών Piirpauke με τον ομώνυμο τίτλο (1975) οδηγεί η σημερινή ανάρτηση. Ένα από τα σημαντικότερα τζαζ ροκ συγκροτήματα αυτής της χώρας, από τα πρώτα που έβαλαν στη μουσική τους στοιχεία παραδοσιακών μουσικών, κάτι σαν να λέμε "world jazz" (για όσους αρέσκονται σε ταμπέλες).

Και το κομμάτι που έχουμε εδώ, το Κonevitsan Kirkonkellot, στηρίζει το θέμα του σε ένα παραδοσιακό σκοπό της Καρελίας. Ο εκ των ιδρυτών των Piirpauke, ο κιθαρίστας Hasse Walli, ανήσυχο μυαλό (και με τι μουσικό είδος δεν έχει ασχοληθεί) σε αυτή τη ζωντανή εκτέλεση του '96, εικοσιένα χρόνια με τα την κυκλοφορία του άλμπουμ, μαζί με το υπόλοιπο συγκροτημα, δείχνουν πως η φρεσκάδα δεν χάνεται με τα χρόνια, αρκεί κάποιος να μη μένει αδρανής.

Κonevitsan Kirkonkellot: Οι καμπάνες της Κονεβιτσα. Σε αυτό το μικρό νησάκι της ευρύτερης περιφέρειας του Λένινγκραντ, με τα ψηλά δέντρα βρίσκεται και το ορθόδοξο μοναστήρι Konevsky, αξιοθέατο της περιοχής που όταν παγώνει το νερό της λίμνης Λαντογκα μπορεί κανείς να πάει και με τα πόδια, περπατώντας πάνω στον πάγο.... ωπ, παρασύρθηκα, αρχίζει να θυμίζει τουριστική διαφήμιση της περιοχής.
Άλλωστε δεν ανήκε πάντα στη Ρωσία (και κατ' επέκταση στην τότε ΕΣΣΔ). Πέρασαν από κεί και σχεδόν όλες οι βόρειες φυλές, άλλες καταστρέφοντας και άλλες φτιάχνοντας το μοναστήρι..

Για να ακούσουμε όμως το κομμάτι, να πάρουμε και καμιά ιδέα ακόμη (ή να βρούμε κανένα καλοκρυμμένο μυστικό)

Θα ήθελα πολύ να μάθω τι είναι αυτό άραγε που ώθησε τους Piirpauke να γράψουν αυτό το φανταστικό κομμάτι. Να είναι το - πραγματικά υπέροχο- κτίριο του μοναστηριού? Να είναι ο ήχος από τα καμπαναριά του? (απ' όπου είπαμε και ο τίτλος)

Ή μήπως είναι η αύρα ενός μικρού νησιού, με αμμώδες έδαφος και με ψηλά δέντρα, στην άκρη μιας τεράστιας λίμνης.. η μαγεία των απλών πραγμάτων που έχουμε ξεχάσει να απολαμβάνουμε;

Δεν ξέρω. Αν ήμουν πιο ρομαντικός θα μπορούσα ίσως να γράψω ότι κατά διαστήματα μοιάζει και με κάτι σαν θρήνο για το αίμα που χύθηκε εκεί γύρω στα 1940 κατά το ΡωσοΦινλανδικο πόλεμο, έτσι δεν είναι; Όχι, όχι, υπερβολές...

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Όχι, όχι αυτή την επάνω. Δεν θα μπορούσα άλλωστε ούτε την ίδια να βάλω, αλλά ούτε και να την (ξανα)φωτογραφίσω. Και δεν θα είχα τέτοιο δικαίωμα, αλλά και η έμμεση παρέμβασή μου θα "χαλούσε" τη μαγεία της.. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βάλω τη μουσική που σαν αστραπή πέρασε αμέσως από το μυαλό μου μόλις την είδα...Περισσότερα όμως, στο τέλος της ανάρτησης.

Η μουσική λοιπόν.. To 1990 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Yuan των Guo Brothers απο τη RealWorld του Peter Gabriel. (Για όσους ήταν παρατηρητικοί, τα αδέλφια Guo είχαν μουσική συμμετοχή και στον "Τελευταίο Αυτοκράτορα" του Μπερτολούτσι). Ένα απίστευτης ομορφιάς άλμπουμ, που δυστυχώς με την πάροδο των ετών (ίσως και λόγω της μετέπειτα διάσπασης του διδύμου των αδελφών Guo) πέρασε στην αφάνεια.... Μου είχε κάνει εντύπωση, διαβάζοντας το ένθετο του δίσκου, ότι η περιγραφή της ιστορίας κάθε - μα κάθε - κομματιού ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική του!! Εκείνη την εποχή πάνω κάτω ήταν που ελέω Chen Kaige και Zhang Yimou μπορούσε κανείς να προσπαθήσει να πάρει μια -ελάχιστη- γεύση της κινέζικης κουλτούρας (της πριν της πολιτιστικής επανάστασης). Έτσι, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ταίριαζε απόλυτα σαν εικόνες με τις ταινίες των ανωτέρω κυρίων. Στο "Τhe Dream of Red Mansion" που -δυστυχώς μόνο- ακούμε εδώ (και ο χρήστης, που νάναι καλά ο άνθρωπος, ανέβασε αυτό το στατικό βίντεο, είναι έλληνας! - πάνω κάτω τα ίδια θα σκεφτόταν) συμμετέχει και το συγκρότημα Shung Tian. H γυναικεία φωνή που ακούγεται στο τραγούδι, ανήκει στην Guo Xiaun, αδελφή των Guo, τραγουδίστρια της κινέζικης όπερας...

Η ιστορία του τραγουδιού είναι σημαντικότατο κομμάτι της κινεζικής λογοτεχνίας και μου φαίνεται πως όσο περισσότερο σκαλίζω την ιστορία, τόσο πιο πολλά και ενδιαφέροντα βγαίνουν στην επιφάνεια.

Μίλησα πριν για τον Chen Kaige. Θυμήθηκα στο σπονδυλωτό "Ten Minutes Older - the Trumpet" τη δική του 10λεπτη ιστορία, ουσιαστικά ένα παρανοϊκά μεταλλαγμένο όσο και σπαρακτικό φόρο τιμής σε αυτό που συνήθως ονομάζουμε παράδοση (αν και η πιο σωστή του απόδοση είναι: παρελθόν. Η παράδοση καμιά φορά κατασκευάζεται, ενώ το παρελθόν υπάρχει..)

--...Που είχα μείνει? Α! ναι, στη φωτογραφία του βιβλιοπωλείου.. Ένα αγόρι κινεζάκι και ένα κοριτσάκι ελληνόπουλο, 7-8 χρονών το καθένα, δυο καλοί φίλοι δίπλα δίπλα. Χαμόγελα αληθινά, από τις φωτογραφίες -σκηνικά- που σου φτιάχνουν τη μέρα, και η προσγείωση με τη συνέχεια από την καλή κ.Λ.: "Α! ναι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο στεναχωρήθηκα που πήγε το κινεζάκι στους παππούδες του στην Κίνα... Οι γονείς του δουλεύουν εδώ οι καημένοι και το παιδί πήγε για σχολείο εκεί. Τι καλό παιδί, και τι έξυπνο..."

Ιστορίες πάλι άνοιξα, και μια και δεν έχω τη φωτογραφία αυτή, έβαλα μια άλλη. Χωρίς κινεζάκι. Αλλά κι αυτή σημαντική. Είναι παιδιά ελλήνων μεταναστών στην Αμερική το 1920. Απλά, το έχουμε ξεχάσει τώρα τελευταία, αλλά υπάρχει και αυτή η περίοδος του παρελθόντος ..ή της ανάγκης...--

(ΜΙΑ ΚΑΙ) Η ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ

Για αρκετά χρόνια παρεξηγημένη φιγούρα, ο Marc Almond έφτασε στην κορυφή της δημιουργικής του πορείας - κατά τη γνώμη μου - με το παράλληλο σχήμα Marc and the Mambas και με το άλμπουμ του - έργο τέχνης - "Torment and Torreros"(1983). Στην παρέα που τον συνοδεύει εκεί βρίσκονται οι κ.κ. Matt Johnson, Jim Thirlwell (o Foetus), M.McCarrick, Ann Hogan (γράφω αυτούς ως - ας πούμε - πιο γνωστούς). Οι Soft Cell δεν ήταν (μιλάμε για τα πρώτα δυο άλμπουμ τους) και το αγαπημένο μου γκρουπ, μια και εκείνη την εποχή (τέλη '70 αρχές '80) το "φίλτρο" που έκανε τις μουσικές μου διηθήσεις ήταν πάρα πολύ αυστηρό και ένα γκρουπ (ντουέτο κατ' ουσίαν) που εκθείαζε (κυρίως για την εμπορική του επιτυχία) απο τις 4 εως τις 5 στο ποπκλαμπ ο Γ.Π., μου ήταν μάλλον αδιάφορο.

Όμως, δεν κρύβω πως εκείνα τα καλοκαίρια των εξορμήσεών μου στα κλαμπ/μπαρ/ντισκοτεκ του νησιού, το Tainted Love μου έφτιαχνε τη διάθεση (και αρκετές ήταν οι φορές που πάνω στα κέφια μου και με τη κατάλληλη παρέα, πιθανόν να το τραγουδούσα κιόλας). Οι αμαρτίες να λέγονται (ειδικά αν δεν είναι αμαρτίες). Και ξαφνικά to 1984...

..έρχεται το "Last Night in Sodom". Και παθαίνω πλάκα για πολλούς λόγους. Θα πω δυο: η μουσική έμπνευση και η ..παραγωγή. Όλος ο δίσκος είναι λες και ηχογραφήθηκε μέσα σε ενα τούνελ. Δύσκολα καταλαβαίνει (;) κανείς οτι είναι στερεοφωνικός. Λες και θέλανε οι άνθρωποι να κάνουν τα τραγούδια του δίσκου να φαίνονται σαν ψευτικα, φτηνά στολίδια. Το καταφέρνουν επιφανειακά μεν, αλλά ενα αριστούργημα όπως και αν το παρουσιάσεις, τη λάμψη του δεν την χάνει (αν φυσικά εισαι εσυ ο δημιουργός).. Μα, για μισό λεπτό. Ειπα πριν πως το αποκορύφωμα του Almond είναι το ..Τοrment.. Και κάθομαι τόση ώρα και γράφω για άλλο? Και, τα μετέπειτα προσωπικά του??

Φαίνεται λοιπόν πως το κεφάλαιο αυτό θα έχει - όπως και άλλα, που ακόμη δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ- και συνέχεια.. Αξίζει τον κόπο σίγουρα.

Απο το Torment and Torreros διάλεξα ένα αρκετά λιτό τραγούδι, τον ύμνο της μοναξιάς και της αέναης προσμονής, το τραγούδι που βάζω αμέσως μετά το Vision του Peter Hammill (που να μην ξεχνάμε, υπάρχει και αυτό διασκευασμένο στο άλμπουμ των Μarc & Μambas, σε ένα αυτοκτονικό medley), το In my Room.



In my room
Way at the end of the hall
I sit and stare at the wall
Thinking how lonesome I've grown
All alone
In my room
In my room
Where every night is the same
I play a dangerous game
I keep pretending she's late
And I sit and I wait

Over there is the picture we took
When I made her my bride
Over there is the chair where I held her
Whenever she cried
Over there by the window the flowers she left
Have all died
All alone, in my room
All alone...
...in my room

All alone, all alone, in my room

--"Κι ύστερα μου μιλάς για κάποιο αστέρι
κι ύστερα για μιαν άνοιξη μιλάς
Φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα" --

(η φωτό στην αρχή της ανάρτησης υπενθυμίζει πως ο Dave Ball ήταν το σημαντικότατο "έτερον ήμισυ" του γκρουπ)
ΥΓ: (ή καλύτερα μια σημαντική διόρθωση: Το τραγούδι ΕΙΝΑΙ διασκευή. Ο συνθέτης ήταν ο Joaquín Prieto και πρωτοακούστηκε στο τηλεοπτικό έργο "Das Kaffeehaus" (1970) του Reiner Werner Fassbinder!! Τυχαίο; Μάλλον όχι)

ΦΡΕΣΚΟΚΟΜΜΕΝΟ ΠΟΔΟΠΑΤΗΜΕΝΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ

The Gift (1982). Ο τελευταίος δίσκος των Jam που ταυτόχρονα σηματοδοτεί την στροφή του P. Weller σε άλλα μουσικά μονοπάτια και αρχίζει να φανερώνει τη λατρεία αυτού του μεγάλου μουσικού για τη soul. Σταθερή αξία στα φοιτητικά μου χρόνια, οι Jam δεν ήταν απλά ενα μουσικό σχήμα, αλλά και ένα απο τα ξυπνητήρια που κάθε τόσο χτυπούσαν για να μου υπενθυμίζουν πως πέρα απο τις καλές μουσικές υπάρχουν και τα κοινωνικά καθημερινά θέματα. Πρώτη στάση το All Mod Cons και λιώσιμο στο καινούργιο - τότε- Philips, καλοκαίρι του '79. Τι να πρωτοθυμηθώ..

Απο το The Gift λοιπόν, το Carnation. Σε λάιβ εκτέλεση. Το Carnation που είχε (και έχει) την ξεχωριστή αξία να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους Kinks και τους Jam, εκείνα τα - μάλλον ωραία - χρόνια των αναζητήσεων. Το Carnation που όσο κι αν το "συνέθλιψε" ο Weller, εξακολουθεί να είναι εκεί, φρέσκο και υπέροχο όπως όλα τα λουλούδια που έχουν δεχτεί την αθανασία του ονείρου.. ή του εφιάλτη.

Carnation
If you gave me a fresh carnation
I would only crush its tender petals
With me you 'll have no escape
And at the same time there 'll be nowhere to settle -
I trample down all life in my wake
I eat it up and take the cake
I just avert my eyes to the pain
Of someones loss helping my gain
If you gave me a dream for my pocket
You 'd be plugging in the wrong socket
With me theres no room for the future
With me theres no room with a view at all -
I am out of season all year round
Hear machinery roar to my empty sound
Touch my heart and feel winter
Hold my hand and be doomed forever -

If you gave me a fresh carnation
I would only crush its tender petals
With me you 'll have no escape
And at the same time there 'll be nowhere to settle.
And if youre wondering by now who I am
Look no further than the mirror -
Because I am the greed and fear
And every ounce of hate in you.

--..The Gift.. Ξεθωριασμένη μελάνη στο εσώφυλλο απο το φθινόπωρο του 1982. Ρε, Γιάννη, το Words from the front σου είχα πει αν είναι εύκολο να μου φέρεις απο τη Θεσσαλονίκη. Και, παλιομπαγάσα (που γελάς απο κει ψηλά με μένα τώρα) φρόντισες μαζί στη σακούλα του "Πάτση" να εχεις και το Gift - για δώρο ρε μαλλάκα - όπως έλεγες. Δώρο, ε? Και αυτές οι Ερινύες στην αρχή της ανάρτησης? Αυτές τι είναι? --

8 ΛΕΠΤΑ ΜΑΚΡΥΑ

Ένα από τα πιο "γεμάτα" (εννοώντας μουσικά και συναισθηματικά) άλμπουμ της δεκαετίας του '90, είναι το διπλό New River Head (1991) των Bevis Frond, δηλαδη του μουσικού (νεο)ψυχεδελικου οχήματος του σπουδαίου κιθαρίστα Nick Saloman. Με εξαιρετικές συνεργασίες (όπως αυτή με τον θρύλο Country Joe McDonald: "EAT FLOWERS & KISS BABIES" - τι τίτλος!) και με συμμετοχές σε έργα των Current 93, Outskirts Of Infinity, Paul Roland κλπ κλπ, ο 56χρονος πια Bevis είναι ένας από τους πλέον παραγωγικούς καλλιτέχνες, σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό, αλλά με φανατικούς φίλους.

Το "Stain on the Sun" - που εδώ ακούμε σε ζωντανή εκτέλεση του 2004 - είναι ένα από τα κορυφαία τραγούδια του άλμπουμ που προαναφέρθηκε.

STAIN ON THE SUN

She was the only girl in your eyes
She was the one good thing in your life
How is it different now, over night
What is this inexplicable cloud that blocks your sight?

Oh yeah, I'll take your word
Your eyes are better than mine
But I still can't see a single stain on the sun
Oh but if you say it's there
It's bound to darken in time
You go your way, you do what has to be done

She was the answer to all your prayers
She was as vital to you as the air
Why is she suddenly such a drag
Where is the bullet, oh in the holy roman flag

Oh yeah, I'll take your word
Your eyes are better than mine
But I still can't see a single stain on the sun
Oh but if you say it's there
It's bound to darken in time
You go your way, you do what has to be done

Oh yeah, I'll take your word
Your eyes are better than mine
But I still can't see a single stain on the sun
Oh but if you say it's there
It's bound to darken in time
You go your way, you do what has to be done

Oh I'll take your word
Your eyes are better than mine
But I still can't see a single stain on the sun
Oh but if you say it's there
It's bound to darken in time
You go your way, you do what has to be done.

Μερικά τραγούδια του/ων Bevis έχουν συμμετάσχει σαν σάουντρακ σε αρκετά επεισόδια της ζωής μου. Δυσκολεύομαι ιδιαίτερα τόσο να τα αναφέρω όσο και να περιγράψω τις αναμνήσεις που μου ξυπνάνε. Ίσως από την άλλη, οι εργασίες που έχω αυτό το διάστημα να συρρικνώνουν σημαντικά τη δυνατότητα να εξωτερικεύσω αυτά που αισθάνομαι, ακόμη και αν το όχημα λέγεται Bevis Frond. Ίσως.. Αλλά κι από την άλλη, ποιος νοιάζεται;

--..Τους στίχους του τραγουδιού αρχικά δεν μπόρεσα να τους βρω (ούτε στο βινύλιο, που πραγματικά χάρηκε που με ξαναείδε - κι εγώ).. αλλά νάναι καλά οι Kαλοί φίλοι
ούς

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ (ΑΝΤ)ΑΛΛΑΓΗ

Ο κορυφαίος γερμανός τρομπονίστας Albert Mangelsdorff (1928-2005) στο (απόσπασμα από το) κομμάτι Now Jazz Ramwong, του ομώνυμου άλμπουμ (1964). Στο συγκεκριμένο έργο, ο Μάνγκελσντορφ, μόλις έχει επιστρέψει από περιοδεία στην Ασία και εκφράζει τις απίστευτες εμπειρίες του από τις μουσικές των πολιτισμών που συνάντησε. Ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι με βιολί, έμαθε χάρη στον μεγαλύτερο αδελφό του τη τζαζ - που λάτρεψε. Ζει στα χρόνια της εφηβείας του τον πόλεμο, μαθαίνει μόνος του να παίζει κιθάρα.. μέχρι....

μέχρι που ανταλλάσσει (ένα πακέτο άραγε?) τσιγάρα για να αποκτήσει ένα
μεταχειρισμένο τρομπόνι.
Και η ζωή του αλλάζει. Οριστικά
(Τι είναι το Ramwong θα το βρείτε εδώ)



--..Δυστυχώς, ενώ το κομμάτι είναι πάνω απο 7 λεπτά, στο βίντεο που βρήκα διαρκεί μόνο κάτι παραπάνω απο 3. Χάνουμε προσωρινά το μισό. Και γράφω προσωρινά γιατί οποιος ενδιαφέρεται να βρει κάτι, το βρίσκει!! (και στο πολλαπλάσιο)..--

ΚΙ ΕΓΩ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ?

Μια απο τις παλιές μου "αδυναμίες" ο Kevin Coyne (1944-2004), από το Derby*, στο τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ "Millionaires and Teddy Bears" (1979). Το "The world is full of fools" σε καθηλώνει με τους στίχους του και σε ισοπεδώνει με τη μουσική του. Παραγνωρισμένος πολυτάλαντος καλλιτέχνης, "μπήκε" στη ζωή μου με ένα περίεργο όσο και άμεσο τρόπο, στα τέλη του 1980..

Θυμάμαι, περνούσα συχνά λόγω γειτονιάς απο μιά στοά στα Γιάννενα (όχι αυτές οι κυριλέ που έγιναν στα '80 και μετά, οι πιο παλιές, κάτω στην Αβέρωφ - για όσους θυμούνται) στην αρχή της οποίας υπήρχε ενα μικρό δισκάδικο με έμφαση σε παραδοσιακούς κυρίως δίσκους (Κιτσάκης, Σιάτρας, Μπέλλος κλπ). Στο τζάμι του μαγαζιού υπήρχε η μικρή επιγραφή "Προσφορές" (με το "ς" λίγο πιο κάτω). Θα την έβλεπα για μερικούς μήνες μέχρι να αποφασίσω να μπω μέσα να ψάξω, μια και κάπου μου είχε φανεί πως είχα δει ένα εξώφυλλο των Who (!).

Ένα απόγευμα, νίκησα την αναποφασιστικότητά μου και, μπήκα στο μαγαζί, εισέπραξα ένα "καλησπέρα σας, τι θα θέλατε?" από ένα λεβέντη κύριο γύρω στα 60-65, κάτι που μου έκανε εντύπωση μια και ενα "τιψαχνς" θα ήταν -για την εποχή τότε- απόλυτα φυσιολογικό. Απάντησα πως θα ήθελα να δω τις προσφορές και ο άνθρωπος μου εξήγησε πως όλοι οι δίσκοι ήταν σε προσφορά. Τότε ενας δίσκος κόστιζε 280-350 δρχ, και αυτός τους είχε 100...

Όντως οι Who ήταν οι Who (το Who's Next), όπως και ακόμη 4-5 άλμπουμ που -οχι ακριβώς έψαχνα, αλλά μια και ήταν φτηνά- αγόρασα. Ανάμεσά τους το "Matching Head and Feet" του Κέβιν Κόιν. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι σαν μια παιδική ζωγραφιά και στάθηκα να το κοιτάω για τόση ώρα όση χρειάστηκε ο κύριος στο δισκάδικο να μου πει "πάρτον κι αυτόν, είναι καλός, τραγουδάει με την ψυχούλα του αν και δεν καταλαβαίνω τι λέει, πάρτον, στον χαρίζω.."

Κάποτε τα δώρα που δεν περιμένεις και που σου έρχονται απο το πουθενά, είναι αυτά που κρατάς και πιο πολύ στην καρδιά σου. Ο δίσκος του Coyne έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των απογευμάτων μου και έζησε κι αυτός τόσα όσα κι ο δίσκος των VDG. Βλέπεις, είχε την "ατυχία" να έχει το Sunday Morning Sunrise, που όλο χαρά ήθελα να ακούσουν οι φίλοι/ες μου. Η συνέχεια στην ανάρτηση των VDG...



The World Is Full Of Fools
The big bookcase it hides the window
It means I cannot see out
No ragged heads, no ragged minds are
Going to mess me, mess me about
Going to keep it right, don't mention the night
Down by the lakeside, I'm sitting with pamphlets strewn all over me
White squares of paper full of ideas
I throw them all in into the sea
They sail away, sail away
Because the world is full of fools
Ah, the world is full of fools
Yes, the world is full of fools
But it doesn't make them bad people
It's a sunny day, sun like a bauble rolling over the sky
Telephone conversation, someone tells me the weather is
Mighty fine, the sun's divine
Come on outside, enjoy yourself
But I can't, I don't know why
Maybe you can change that for me
I know I'm deep
I seem to be asleep
Hold me now, squeeze me now
You can do it somehow
It's not too late
Tell me, tell me, tell me
The world is full of fools
Yes, the world is full of fools
Oh, the world is full of fools
But it doesn't make me a bad person

--..Γιατί έβαλα αυτό το τραγούδι? Προσέχοντας στο βίντεο, στη δεύτερη εικόνα, φαίνεται ενας κάποιας ηλικίας κύριος που το χαμόγελό του μοιάζει με του κυρίου στο δισκάδικο της ιστορίας!!
Είπαμε, "ο κόσμος είναι γεμάτος ανόητους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαι κακός άνθρωπος"...Σε ευχαριστώ καλέ άνθρωπε για την προσφορά σου. Σε ευχαριστώ Kevin -εκει ψηλά που είσαι- για τη συντροφιά που μου έκανες εκείνα (κυρίως) τα χρόνια..

Και δεν ξέρω πια τι είναι "αργά", "ξέρω πως κατά βάθος δεν είμαι κακός άνθρωπος..."---


Βρήκα το τραγούδι και σε μια πιο λιτή αλλά εξ ίσου συγκλονιστική ερμηνεία..

Kevin Coyne - The World Is Full Of Fools
Uploaded by newcanadian - Watch more music videos, in HD!

O ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΟΝΤΩΝ

Δηλαδή "El Jardín de los Presentes", όπως είναι ο τίτλος του εξαιρετικού τρίτου άλμπουμ (1976) των αργεντίνων Invisible, μουσικού οχήματος του Luis Alberto Spinetta. Ενα απίστευτο χωνευτήρι ροκ, τζαζ, τάνγκο (να σημειώσω οτι στο άλμπουμ συμμετείχαν και οι Juan Jose Mosalini και Rodolfo Mederos), που μεταξύ των άλλων περιέχει το πολύ δημοφιλές "Δακτυλίδι του καπιτάν Μπέτο". Το τραγούδι για τον απλό άνθρωπο που για μια στιγμή βλέπει τα πιο ακραία και παράξενα όνειρα να πραγματοποιούνται. Εδω, ενας απλός οδηγός ενος λεωφορείου, μετατρέπεται στον πρώτο αργεντίνο ...αστροναύτη, που περιπλανώμενος στο διάστημα, έχει συνέχεια στη σκέψη του τους δικούς του ανθρώπους και τα μικρά καθημερινά πράγματα, όπως την ομαδάρα του τη Ρίβερ Πλέιτ..

Ο Μπέτο, είναι υπαρκτό πρόσωπο και δεν είναι άλλος απο τον Norberto Osvaldo Alonso παίκτη - σύμβολο της Ρίβερ Πλέιτ (14 χρόνια, όχι συνεχόμενα!)

El Anillo Del Capitán Beto
Ahí va el Capitán Beto por el espacio,
con su nave de fibra hecha en Haedo.
Ayer colectivero,
hoy amo entre los amos del aire.
Ya lleva quince años en su periplo;
su equipo es tan precario como su destino.
Sin embargo un anillo extraño
ahuyenta sus peligros en el cosmos.
Ahí va el Capitán Beto por el espacio,
la foto de Carlitos sobre el comando
y un banderín de River Plate
y la triste estampita de un santo.
¿Dónde está el lugar al que todos llaman cielo?
Si nadie viene hasta aquí
a cebarme unos amargos como en mi viejo umbral
¿Por qué habré venido hasta aquí, si no puedo más de soledad?
Ya no puedo más de soledad.
Su anillo lo inmuniza contra el peligro,
pero no lo proteje de la tristeza.
Surcando la galaxia del Hombre,
ahí va el Capitán Beto, el errante.
¿Dónde habrá una ciudad en la que alguien silbe un tango?
¿Dónde están, dónde están
los camiones de basura, mi vieja y el café?
Si esto sigue así como así, ni una triste sombra quedará,
ni una triste sombra quedará.
Ahí va el Capitán Beto por el espacio,
regando los malvones de su cabina.
Sín brújula y sin radio,
jamás podrá volver a la Tierra.
Tardaron muchos años hasta encontrarlo.
El anillo de beto llevaba inscripto un signo del alma.

--...Όπως τότε, πριν απο 28 χρόνια, που 21 ξετρελλαμένοι χαρούμενοι νέοι άνθρωποι, έτρεξαν σε εκείνη την τελευταία τους σκάλα, ζητώντας να αγγίξουν κι αυτοί το μαγικό δακτυλίδι που κάνει και τους απλούς ανθρώπους να χαμογελούν, να δακρύζουν, να ονειρεύονται πως αυτοί είναι που κλωτσάν τη μπάλα, αυτοί που αύριο θα μπουν στο στίβο για το γύρο του θριάμβου ή της θλίψης, αόρατοι παίκτες σε σώματα άλλων, μόνιμα παρόντες σε ένα κόσμο απόντων...--

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Το αριστουργηματικό Ostatnia niedziela (1936) των Jerzy Petersburski και Zenon Friedwald τραγουδισμένο από τον μεγάλο βαρύτονο Mieczysław Fogg (1901-1990), είναι γνωστό από τη ρωσική εκδοχή του ως "Ψεύτης Ηλιος", και ναι, είναι το τραγούδι-κύριο θέμα της ομώνυμης μεγάλης ταινίας του Ν. Μιχάλκοφ. Όμως, δεν εμφανίζεται μόνο εκεί. Παρακολουθώντας την ταινία "Λευκό" από την τριλογία του Κισλόφσκι, η "Τελευταία Κυριακή" είναι πάλι εκει αν και απουσιάζει απο το σάουντρακ. Για περισσοτερο σινεφίλ, το τραγούδι (στη ρώσικη εκδοχή του) εμφανίζεται στην - καταπληκτική- ταινία κινουμενων σχεδίων "Tale of Tales" (1979) του Yuri Norstein.

Aφιερώματα για το τραγούδι έχουν γίνει και σε κανα δυο ακόμη ελληνικά μπλογκς, απ΄όσο μπόρεσα να ψάξω, με τους στίχους όμως της ρώσικης έκδοσης.
Όπως και να ΄χει, αυτό το -κυριολεκτικά- θανατηφόρο τανγκο, έχει γράψει τη δική του θλιβερή ιστορία...

Teraz nie pora szukać wymówek
fakt, że skończyło się,
dziś przyszedł inny, bogatszy i lepszy ode mnie
i wraz z Tobą skradł szczęście me.
Jedną mam prośbę, może ostatnią
pierwszą od wielu lat,
daj mi tę jedną niedzielę,
ostatnia niedzielę,
a potem niech wali się świat.

To ostatnia niedziela
dzisiaj się rozstaniemy,
dzisiaj się rozejdziemy
na wieczny czas.
To ostatnia niedziela,
więc nie żałuj jej dla mnie,
spojrzyj czule dziś na mnie
ostatni raz.

Będziesz jeszcze dość tych niedziel miała,
a co ze mną będzie - któż to wie...

To ostatnia niedziela,
moje sny wymarzone,
szczęście tak upragnione
skończyło się.

Pytasz co zrobię i dokąd pójdę,
dokąd mam iść, ja wiem...
dziś dla mnie jedno jest wyjście,
ja nie znam innego,
tym wyjściem jest, no, mniejsza z tem.
Jedno jest ważne - masz być szczęśliwa
o mnie już nie troszcz się,
lecz zanim wszystko się skończy,
nim los nas rozłączy,
tę jedną niedzielę daj mi.

To ostatnia niedziela
dzisiaj się rozstaniemy,
dzisiaj się rozejdziemy
na wieczny czas.
To ostatnia niedziela,
więc nie żałuj jej dla mnie,
spojrzyj czule dziś na mnie
ostatni raz.

Będziesz jeszcze dość tych niedziel miała,
a co ze mną będzie - któż to wie...

To ostatnia niedziela,
moje sny wymarzone,
szczęście tak upragnione
skończyło się.

και αγγλικά:

This is our last sunday, today we will part,
Today we will go our own ways, forever
This is our last sunday, so give it only to me
Look tenderly in my eyes for the eternal while.
Now it's not the time for excuses, everything has been said,
Today a richer and better than me came
And with you, stole my happiness.
I have a last wish, this one and only in many years.
Give me this last hope,
And then let the world collapse
You ask me what will I do and where will I go
Where should I go - do I know ?
Today there's only one ending which is
- well, nevermind
One thing is important, you must be happy
and don't worry about me.
But before everything ends,
Before the fate will us part
Give me this one last hope
This is our last sunday....

---..Διάβαζα ξανά και ξανά τους στίχους (στα αγγλικά εννοείται) και όσο σκεφτόμουν πως το τραγούδι αυτό (με αυτούς, τους πολωνικούς στίχους) ήταν ενα απο αυτά που συνόδευαν τους μελλοθάνατους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανατρίχιαζα.. Όχι μόνο απο το γεγονός αυτό καθαυτό, αλλά γιατι είμαι σίγουρος πως οι ναζί γνώριζαν και το περιεχόμενο των στίχων..---

ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟ'Ι' ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ, ΤΙ ΩΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΦΥΓΗ?

Ένα εκπληκτικό άλμπουμ απο τις αρχές της δεκαετίας του '70, έρχεται απόψε στη μνήμη μου. Το Darwin! των Banco del Mutuo Soccorso (1972). Μαζί με το πρώτο τους, το ομώνυμο και το τρίτο τους, το έντονα πολιτικοποιημένο Io Sono Natto Libero, το Darwin είναι η κορύφωση της δημιουργίας αυτού του μεγάλου συγκροτήματος, γνήσιου εκπροσώπου του ιταλικού προγκρέσιβ. Θεματικό έργο, σχετικό με την εξέλιξη (όπως και να την αντιλαμβανόμαστε) και τον χρόνο. Πικροί όσο και αληθινοί στίχοι και μοναδική ερμηνεία απο τον Francesco Di Giacomo.. ενώ απίστευτο το συναίσθημα που πηγάζει απο το παίξιμο των πλήκτρων απο τα αδέρφια Gianni και Vittorio Nocenzi (μαζί με τον Di Giacomo ήταν (και είναι) ο πυρήνας του συγκροτήματος)

Από το Darwin λοιπόν, ακούμε το τραγούδι "750,000 Anni Fa ... L'Amore?", σε μια ζωντανή εκτέλεση αρκετά μεταγενέστερη απο το άλμπουμ, εξ ίσου όμως "δυνατή".

750,000 Anni Fa ... L'Amore?
Già l'acqua inghiotte il sole
ti danza il seno mentre corri a valle
con il tuo branco ai pozzi
le labbra secche vieni a dissetare
Corpo steso dai larghi fianchi
nell'ombra sto, sto qui a vederti
possederti, si possederti... possederti...
Ed io tengo il respiro
se mi vedessi fuggiresti via
e pianto l'unghie in terra
l'argilla rossa mi nasconde il viso
ma vorrei per un momento stringerti a me
qui sul mio petto
ma non posso fuggiresti fuggiresti via da me
io non posso possederti possederti
io non posso fuggiresti
possederti io non posso...
Anche per una volta sola.
Se fossi mia davvero
di gocce d'acqua vestirei il tuo seno
poi sotto i piedi tuoi
veli di vento e foglie stenderei
Corpo chiaro dai larghi fianchi
ti porterei nei verdi campi e danzerei
sotto la luna danzerei con te.
Lo so la mente vuole
ma il labbro inerte non sa dire niente
si è fatto scuro il cielo
già ti allontani resta ancora a bere
mia davvero ah fosse vero
ma chi son io uno scimmione
senza ragione senza ragione senza ragione
uno scimmione fuggiresti fuggiresti
uno scimmione uno scimmione senza ragione
tu fuggiresti, tu fuggiresti...

--..Ένας καλός τρόπος για να τη "βγάλει καθαρή" ο ακροατής αυτού του τραγουδιού, είναι να το ακούσει έχοντας αποφύγει αρκετό καιρό να δει παλιές φωτογραφίες. Αλλιώς τα πράγματα γίνονται δύσκολα, και ο - αρκετά μελαγχολικός και υγρός - καιρός δεν βοηθάει και πολύ..--

--στη μνήμη της ιδιοφυίας Lux Interior (1946-2009). Πήγε νωρίς στο ραντεβού με τον Έλβις..--

ΝΥΚΤΩΔΙΑ (ΑΛΛΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ)

Επιστροφή στις αναρτήσεις (όχι ότι έχω ηρεμήσει, αλλά κάπως πρέπει να προχωρήσει η ζωή) με το "Nocturne", το πρώτο μέρος από το έργο "Ιαπωνική Ραψωδία" (Japanese Rhapsody, 1935) του μεγάλου Ιάπωνα συνθέτη Akira Ifukube (1914-2006). Να μην αρχίσω κι εγώ να λέω τα τετριμμένα "ναι, είναι αυτός που έγραφε τη μουσική για τις ταινίες του Godzilla, κλπ", μια και είναι τόσα τα έργα που έχει γράψει, που το γεγονός αυτό περνάει σε δεύτερο πλάνο. Άλλωστε οι συγκεκριμένες ταινίες (ως θεματική, όχι ως απόδοση) έχουν την αξία τους, τόσο καλλιτεχνική όσο και κοινωνική. Περισσότερα όμως θα γράψω σε μελλοντική ανάρτηση, μια και αυτό ειναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα.
Η γνωριμία μου με τη μουσική του Ιφουκούμπε, ξεκίνησε μέσω μιας δισκοκριτικής - δεν θυμάμαι ποιου περιοδικού, ήταν τέλη του '93. Ενα αγαπημένο μου πρόσωπο (που έμελλε μελλοντικά να είναι η σύζυγός μου) προθυμοποιήθηκε να ψάξει για το συγκεκριμένο έργο (τη "Συμφωνική Ωδή" - αριστούργημα..) σε κάποιο δισκάδικο της Αθήνας, και...ξετρελλάθηκα (με όλα αυτά, εννοείται).
Εδώ και μερικά χρόνια, μέσω διαδικτύου έχω βρει τα περισσότερα έργα του Ifukube και το ένα είναι καλύτερο απο το άλλο ενω ταυτόχρονα μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα την κλασική μουσική σκηνή της Ιαπωνίας. Συναρπαστική εμπειρία..

--..To αποψινό έργο θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τον Μ. Χατζιδάκι, τον Μ. Θεοδωράκη ή τον Γ. Μαρκόπουλο, στη δεκαετία του '60, για κάποιο αρχαίο θεατρικό έργο ή για κάποια ταινία του Ν. Κούνδουρου γυρισμένη στις όχθες της Κερκίνης -απ' όπου και η φωτό- (που δεν σκηνοθετήθηκαν ποτε..). Και ο τίτλος "νυκτωδία", μάλλον σε νυκτερινή τελετή παραπέμπει. Αν έχετε την υπομονή, βρείτε το δεύτερο μέρος του έργου (Fete - γιορτή) για να έχετε πλήρη εικόνα..
Η αποψινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Σωφρόνη, γνωστό λάτρη της Άπω Ανατολής.. --

ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ

Παρατήρησα εδω και λίγες μέρες πως κάποια απο τα βίντεο που δανείζομαι απο το youtube δεν είναι πια διαθέσιμα. Οι λόγοι είναι δυο ειδών:

Ο πρώτος - και σεβαστός - ειναι πως ο χρήστης που τα είχε ανεβάσει θέλησε για τον οποιοδήποτε λόγο να μην τα έχει πλέον σε κοινή θέα. Αν δεν ήθελε να τα μοιράζεται, θα έβαζε ενα "embedding disabled by request" και θα καθάριζε. Βέβαια, πάντα υπάρχει τρόπος να τα "κλέβει" κανείς, αλλά ο σεβασμός είναι προυπόθεση μη προβληματικής συμβίωσης στην διαδικτυακή γειτονιά.

Ο δεύτερος - και πλέον σοβαρός - ειναι η απόφαση συγκεκριμένης δισκογραφικής/κινηματογραφικής εταιρίας να αποσυρθούν όλα τα βίντεο των καλλιτεχνών της απο το youtube θέτοντας ως επιχείρημα τα ταλαίπωρα "πνευματικά δικαιώματα". Με λίγα λόγια, ενας "ξεχασμένος" καλλιτέχνης, όπως π.χ. ο Robyn Hitchcock, δεν πρέπει να συνοδεύει με τη μουσική του τις σκέψεις μας γιατί υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα της χ ή ψ εταιρίας.

Απο την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με το youtube, χάρηκα πρώτα απ' όλα για τη δυνατότητα που είχα να ανασύρω αναμνήσεις, να δω μετά απο πολλά χρόνια κάποιους να παίζουν επι σκηνής, και το σημαντικότερο, διαβάζοντας τα σχόλια των επισκεπτών των τραγουδιών αυτών να δω πως τους (ή δεν τους) άγγιξε.

Ισως, αν υπήρχε μια στάλα μυαλουδάκι σε κάποια golden boys, θα διαπίστωναν πως όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν τίποτε άλλο απο μια προβολή των καλλιτεχνών τους, απο την οποία, αν τη διαχειρίζονταν σωστά, θα είχαν και κέρδος μια και ΑΥΤΟ είναι που τους ενδιαφέρει αποκλειστικά.

Δεν είμαι απογοητευμένος, είμαι εξαγριωμένος. Μου θύμισε περίπτωση προ 20ετίας, σε επαρχιακό δισκάδικο, όπου ανάμεσα σε βλακο-χιτς και ηλίθια εξώφυλλα, βρήκα ένα άλμπουμ του ....John Tavener (που ήταν σε άψογη κατάσταση, προφυλαγμένο απο ενα δίσκο που πουλούσε τρέλες στις σευχέλλες και απο εναν άλλο με κάτι με πλάτσα πλούτσα, κάτι τέτοιο). Πηγαίνω να τον πληρώσω και ο κ.δισκάς με επέπληξε λέγοντας "δεν τον πουλάω, τον έχω για να τον γράφω!!!!!!!". Γνωστή σκηνή. Το δισκάδικο έκλεισε μετά απο 2-3 χρόνια και έγινε σουβλατζίδικο.

Καλό θα ήταν επομένως να αρχίσουν και αυτά τα golden boys που λέγαμε πιο πριν, να μαθαίνουν ίσως και καμιά άλλη τέχνη, γιατί σύντομα θα τη χρειαστούν με τα μυαλά που κουβαλάνε.

Ακούγεται πως ειδικά κλιμάκια των εταιριών αυτών, θα κόβουν τα αυτιά όσων περνούν έξω απο το σπίτι μου και ακούν (εκούσια ή ακούσια) πάνω απο 10 νότες τραγουδιών των καλλιτεχνών τους... Βρε δεν πάνε στο διάολο..

--..Η μουσική μας περιπέτεια θα συνεχιστεί, μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες συντήρησης στη διάταξη Στερν-Γκέρλαχ. Ο εκνευρισμός την απορρύθμισε..--