Όχι, όχι αυτή την επάνω. Δεν θα μπορούσα άλλωστε ούτε την ίδια να βάλω, αλλά ούτε και να την (ξανα)φωτογραφίσω. Και δεν θα είχα τέτοιο δικαίωμα, αλλά και η έμμεση παρέμβασή μου θα "χαλούσε" τη μαγεία της.. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βάλω τη μουσική που σαν αστραπή πέρασε αμέσως από το μυαλό μου μόλις την είδα...Περισσότερα όμως, στο τέλος της ανάρτησης.
Η μουσική λοιπόν.. To 1990 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Yuan των Guo Brothers απο τη RealWorld του Peter Gabriel. (Για όσους ήταν παρατηρητικοί, τα αδέλφια Guo είχαν μουσική συμμετοχή και στον "Τελευταίο Αυτοκράτορα" του Μπερτολούτσι). Ένα απίστευτης ομορφιάς άλμπουμ, που δυστυχώς με την πάροδο των ετών (ίσως και λόγω της μετέπειτα διάσπασης του διδύμου των αδελφών Guo) πέρασε στην αφάνεια.... Μου είχε κάνει εντύπωση, διαβάζοντας το ένθετο του δίσκου, ότι η περιγραφή της ιστορίας κάθε - μα κάθε - κομματιού ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική του!! Εκείνη την εποχή πάνω κάτω ήταν που ελέω Chen Kaige και Zhang Yimou μπορούσε κανείς να προσπαθήσει να πάρει μια -ελάχιστη- γεύση της κινέζικης κουλτούρας (της πριν της πολιτιστικής επανάστασης). Έτσι, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ταίριαζε απόλυτα σαν εικόνες με τις ταινίες των ανωτέρω κυρίων. Στο "Τhe Dream of Red Mansion" που -δυστυχώς μόνο- ακούμε εδώ (και ο χρήστης, που νάναι καλά ο άνθρωπος, ανέβασε αυτό το στατικό βίντεο, είναι έλληνας! - πάνω κάτω τα ίδια θα σκεφτόταν) συμμετέχει και το συγκρότημα Shung Tian. H γυναικεία φωνή που ακούγεται στο τραγούδι, ανήκει στην Guo Xiaun, αδελφή των Guo, τραγουδίστρια της κινέζικης όπερας...
Η ιστορία του τραγουδιού είναι σημαντικότατο κομμάτι της κινεζικής λογοτεχνίας και μου φαίνεται πως όσο περισσότερο σκαλίζω την ιστορία, τόσο πιο πολλά και ενδιαφέροντα βγαίνουν στην επιφάνεια.
Μίλησα πριν για τον Chen Kaige. Θυμήθηκα στο σπονδυλωτό "Ten Minutes Older - the Trumpet" τη δική του 10λεπτη ιστορία, ουσιαστικά ένα παρανοϊκά μεταλλαγμένο όσο και σπαρακτικό φόρο τιμής σε αυτό που συνήθως ονομάζουμε παράδοση (αν και η πιο σωστή του απόδοση είναι: παρελθόν. Η παράδοση καμιά φορά κατασκευάζεται, ενώ το παρελθόν υπάρχει..)
--...Που είχα μείνει? Α! ναι, στη φωτογραφία του βιβλιοπωλείου.. Ένα αγόρι κινεζάκι και ένα κοριτσάκι ελληνόπουλο, 7-8 χρονών το καθένα, δυο καλοί φίλοι δίπλα δίπλα. Χαμόγελα αληθινά, από τις φωτογραφίες -σκηνικά- που σου φτιάχνουν τη μέρα, και η προσγείωση με τη συνέχεια από την καλή κ.Λ.: "Α! ναι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο στεναχωρήθηκα που πήγε το κινεζάκι στους παππούδες του στην Κίνα... Οι γονείς του δουλεύουν εδώ οι καημένοι και το παιδί πήγε για σχολείο εκεί. Τι καλό παιδί, και τι έξυπνο..."
Ιστορίες πάλι άνοιξα, και μια και δεν έχω τη φωτογραφία αυτή, έβαλα μια άλλη. Χωρίς κινεζάκι. Αλλά κι αυτή σημαντική. Είναι παιδιά ελλήνων μεταναστών στην Αμερική το 1920. Απλά, το έχουμε ξεχάσει τώρα τελευταία, αλλά υπάρχει και αυτή η περίοδος του παρελθόντος ..ή της ανάγκης...--
2 σχόλια:
Εξαιρετική η μουσική (ομολογώ δεν την ήξερα), ωραιότατη η φωτογραφία και, πάνω απ' όλα, ένα απίστευτα καλογραμμένο κείμενο. Οι αδιόρατες συνδέσεις φαινομενικά ασύνδετων πραγμάτων που υπαινικτικά ανασύρονται στο προσκήνιο, μέσω αυτού του κειμένου, λειτουργούν μ' ενα τρόπο που προσωπικά μου αφήνει την ίδια αίσθηση με αυτή που αφήνει η επίγευση ενος υπέροχου εδέσματος.
Ευχαριστώ!
Eγώ σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες για να μου γράψεις αυτά τα καλά λόγια.
Στο μουσικό μέρος της ανάρτησης: Προτείνω ανεπιφύλακτα την ακρόαση όλου του άλμπουμ - βρίσκεται σχετικά εύκολα, σε παράλληλη -ει δυνατόν- ακρόαση με τον "Ηλιο τον Πρωτο" του Γ.Μαρκόπουλου. Και εκεί διαπιστώνει κανείς πως ο ήλιος - και εκεί- έχει την ίδια γεύση..
Να σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου