19/2/09

(ΜΙΑ ΚΑΙ) Η ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ


Για αρκετά χρόνια παρεξηγημένη φιγούρα, ο Marc Almond έφτασε στην κορυφή της δημιουργικής του πορείας - κατά τη γνώμη μου - με το παράλληλο σχήμα Marc and the Mambas και με το άλμπουμ του - έργο τέχνης - "Torment and Torreros"(1983). Στην παρέα που τον συνοδεύει εκεί βρίσκονται οι κ.κ. Matt Johnson, Jim Thirlwell (o Foetus), M.McCarrick, Ann Hogan (γράφω αυτούς ως - ας πούμε - πιο γνωστούς). Οι Soft Cell δεν ήταν (μιλάμε για τα πρώτα δυο άλμπουμ τους) και το αγαπημένο μου γκρουπ, μια και εκείνη την εποχή (τέλη '70 αρχές '80) το "φίλτρο" που έκανε τις μουσικές μου διηθήσεις ήταν πάρα πολύ αυστηρό και ένα γκρουπ (ντουέτο κατ' ουσίαν) που εκθείαζε (κυρίως για την εμπορική του επιτυχία) απο τις 4 εως τις 5 στο ποπκλαμπ ο Γ.Π., μου ήταν μάλλον αδιάφορο.
Όμως, δεν κρύβω πως εκείνα τα καλοκαίρια των εξορμήσεών μου στα κλαμπ/μπαρ/ντισκοτεκ του νησιού, το Tainted Love μου έφτιαχνε τη διάθεση (και αρκετές ήταν οι φορές που πάνω στα κέφια μου και με τη κατάλληλη παρέα, πιθανόν να το τραγουδούσα κιόλας). Οι αμαρτίες να λέγονται (ειδικά αν δεν είναι αμαρτίες). Και ξαφνικά to 1984...
..έρχεται το "Last Night in Sodom". Και παθαίνω πλάκα για πολλούς λόγους. Θα πω δυο: η μουσική έμπνευση και η ..παραγωγή. Όλος ο δίσκος είναι λες και ηχογραφήθηκε μέσα σε ενα τούνελ. Δύσκολα καταλαβαίνει (;) κανείς οτι είναι στερεοφωνικός. Λες και θέλανε οι άνθρωποι να κάνουν τα τραγούδια του δίσκου να φαίνονται σαν ψευτικα, φτηνά στολίδια. Το καταφέρνουν επιφανειακά μεν, αλλά ενα αριστούργημα όπως και αν το παρουσιάσεις, τη λάμψη του δεν την χάνει (αν φυσικά εισαι εσυ ο δημιουργός).. Μα, για μισό λεπτό. Ειπα πριν πως το αποκορύφωμα του Almond είναι το ..Τοrment.. Και κάθομαι τόση ώρα και γράφω για άλλο? Και, τα μετέπειτα προσωπικά του??
Φαίνεται λοιπόν πως το κεφάλαιο αυτό θα έχει - όπως και άλλα, που ακόμη δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ- και συνέχεια.. Αξίζει τον κόπο σίγουρα.
Απο το Torment and Torreros διάλεξα ένα αρκετά λιτό τραγούδι, τον ύμνο της μοναξιάς και της αέναης προσμονής, το τραγούδι που βάζω αμέσως μετά το Vision του Peter Hammill (που να μην ξεχνάμε, υπάρχει και αυτό διασκευασμένο στο άλμπουμ των Μarc & Μambas, σε ένα αυτοκτονικό medley), το In my Room.



In my room
Way at the end of the hall
I sit and stare at the wall
Thinking how lonesome I've grown
All alone
In my room
In my room
Where every night is the same
I play a dangerous game
I keep pretending she's late
And I sit and I wait

Over there is the picture we took
When I made her my bride
Over there is the chair where I held her
Whenever she cried
Over there by the window the flowers she left
Have all died
All alone, in my room
All alone...
...in my room

All alone, all alone, in my room

--"Κι ύστερα μου μιλάς για κάποιο αστέρι
κι ύστερα για μιαν άνοιξη μιλάς
Φέρε μου πίσω την αυγή
και πάρε μου την νύχτα" --

(η φωτό στην αρχή της ανάρτησης υπενθυμίζει πως ο Dave Ball ήταν το σημαντικότατο "έτερον ήμισυ" του γκρουπ)
ΥΓ: (ή καλύτερα μια σημαντική διόρθωση: Το τραγούδι ΕΙΝΑΙ διασκευή. Ο συνθέτης ήταν ο
Joaquín Prieto και πρωτοακούστηκε στο τηλεοπτικό έργο "Das Kaffeehaus" (1970) του Reiner Werner Fassbinder!! Τυχαίο; Μάλλον όχι)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 

Free Blog Counter
Poker Blog