ΠΕΣ ΜΑΣ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πριν απο αρκετο καιρό, είχα διαλέξει την κοσμογονική εκτέλεση του My favorite things απο τον John Coltrane. Απόψε, έρχεται κάτι αντίστοιχο. Η μ-ο-ν-α-δ-ι-κ-ή εκτέλεση του Heartbreak Hotel του Elvis, απο τον John Cale (Slow Dazzle, 1975). To λυπημένο τραγούδι του Πρίσλει μεταλλάσσεται σε ενα διονυσιακό όργιο στις 16 στροφές. Ο Ollie Halsall στην κιθάρα (αυτός που οργανώνει την τελετή, με τα ροζ, ο άλλος ειναι ο μελλοντικός policeman Andy Summers - άλλο ιερό τέρας).
Ουρλιαχτά, μαύρο γυαλί, παπιγιόν, ένας λογαριασμός/ενα γράμμα/μια άσκηση φυσικής - ποιος ξέρει, αιφνίδιοι σπασμοί επι σκηνής, κατάρρευση... Και κίμπορντς για να ξαπλώσεις εκεί δίπλα για πάντα...
..και φυσικά δεν είχαμε "ξεμπερδέψει" με τον κ.Cale, και δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο ...

Heartbreak Hotel
Well, since my baby left me,
I found a new place to dwell.
It’s down at the end of lonely street
At heartbreak hotel.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
And although it’s always crowded,
You still can find some room.
Where broken hearted lovers
Do cry away their gloom.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
Well, the bell hop’s tears keep flowin’,
And the desk clerk’s dressed in black.
Well they been so long on lonely street
They ain’t ever gonna look back.
You make me so lonely baby,
I get so lonely,
I get so lonely I could die.
Hey now, if your baby leaves you,
And you got a tale to tell.
Just take a walk down lonely street
To heartbreak hotel

--..και αυτή τη φορά, το δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν στον 4ο όροφο. Όμως, αυτή τη φορά έβλεπε προς το δρόμο, προς την εθνική οδό. Κίτρινα φώτα, ψιλόβροχο,λίγα αυτοκίνητα, άλλα θλιβερά με βραχνές εξατμίσεις, άλλα με ανώνυμους επιβάτες ήσυχα. Ενα ευχάριστο σκηνικό για να σε πάρει ενας γλυκός ύπνος. Μια ματιά στην τηλεόραση - όχι ήχος, μόνο εικόνα, α! το 7 είναι..- και τα μάτια κλείνουν. Και εκεί πετάγεσαι γιατί θυμάσαι πως πέρα απο τον υπάλληλο στη ρεσεψιόν (που κάθε φορά που πέρασες ήταν διαφορετικός) δεν είδες ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο πελάτη, εναν ζωντανό άνθρωπο, κάτι που να φανερώνει πως δεν είσαι μόνος εκεί. Κι όμως ειναι τόσα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ... Μετά απο αρκετή ώρα συνειδητοποιείς πως δεν άκουσες ούτε μια πόρτα να ανοιγοκλείνει, τόσην ώρα δεν άκουσες κάποια βήματα ή έστω ενα αυτοκίνητο που να φέρνει άλλους ένοικους.. Και απλά εύχεσαι να έρθει το πρωί για να αισθανθείς πως άλλο ενα βράδι τη γλύτωσες φτηνά.. Που το είχες δει αυτό ξανά? Μήπως ήδη ονειρευόσουν?..--