ο καλός μου Μπένι, 1997-20081977. Για λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν, οι Hugh Banton και David Jackson εγκαταλείπουν τους Van der Graaf Generator. Το συγκρότημα είναι στα πρόθυρα διάλυσης, ο Χάμιλ πέντε χρόνια ήδη έχει αρχίσει να βγάζει το ενα προσωπικό του άλμπουμ μετά το άλλο - και δεν είναι απλά "ενας ακόμη δίσκος", αλλά μια σειρά απο αριστουργήματα- και όλα δείχνουν πως το τέλος του συγκροτήματος είναι κοντά. Κανείς, φυσικά δεν ασχολήθηκε με αυτή την ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, περισσότερους "οπαδούς" είχαν οι VDGG και ο Peter Hammill στην Ιταλία (κυρίως), στην Ολλανδία, Βέλγιο, Γερμανία, παρά στην πατρίδα τους.
Εδώ, τα πράγματα ήταν, όπως ίσως θυμούνται οι φίλοι που τους άκουγαν τότε, λίγο μπερδεμένα. Λίγοι ασχολούνταν με τους Βαν ντερ Γκρααφ, και κυρίως μετά από ένα μεγάλο αφιέρωμα που είχε γίνει στον "Ηχο". (Ειλικρινά, τα έχω τα τεύχη ακόμη, αλλά αν τα βρω εκεί που είναι τώρα, θα αρχίσω να τα ξαναδιαβάζω και θα πάει η δουλειά 2 βδομάδες πίσω - Νομίζω πάντως οτι το αφιέρωμα το είχε κάνει ο Χρ. Δασκαλόπουλος).
Ενω πια το συγκρότημα είναι σαν μισοάδειο διαμέρισμα μετά απο χωρισμό, επιστρέφει ενας παλιός φίλος, ο Νικ Πότερ, ενώ έρχεται και ο βιολιστής Graham Smith. Ο ήχος αλλάζει αρκετά (θυμάμαι πως με είχε σοκάρει αυτή η απότομη αλλαγή, είχα ήδη τα 4 πρώτα αλμπουμ τους και ξαφνικά... βιολι?????). Να θυμίσω πως εκείνη την εποχή δεν αγόραζες αυτό το άλμπουμ που ήθελες, αλλά αυτό που ήθελες και έβρισκες (είτε στην Κέρκυρα, είτε λιγο καλύτερα στα Γιάννενα)! Αποτέλεσμα ήταν να μην ακολουθείς τη σειρά σκέψης και πορείας ωρίμανσης του συγκροτήματος. Δεν μας πολυένοιαζε όμως αυτό τότε, έτσι δεν είναι?
Το συγκρότημα λοιπόν, γίνεται απλά Van Der Graaf, το Generator έφυγε και επέστρεψε μετά απο 25+ χρόνια, μπροστά στα μάτια μου, 45ρης πια, να παρακολουθώ βουρκωμένος τους αγαπημένους μου VDGG στο θέατρο του Λυκαββητού, ανάμεσα σε νέα παιδιά που είχαν πάει να δουν τους Pοrcupine Tree και τους την έσπαγε το οτι έπρεπε να ακούσουν και τα γερόντια της δεκαετίας του '70 (όπως έλεγε η πολύ κουλτουριάρικη παρέα δίπλα μου).
Είναι λοιπόν 1980 ή '81 που ακούω τον δίσκο (The Quiet Zone/The Pleasure Dome) στο σπίτι και δυστυχώς είναι η εποχή που οι τότε φοιτητές/τριες είναι ξετρελλαμένοι με το βιολί των ... City. Το Cat's Eye/Yellow Fever (running) που βάζω στο πικάπ, γίνεται αντικείμενο χλεύης, μπαίνοντας σε μια ανόητη, ανύπαρκτη και αφελή ζυγαριά σύγκρισης με τους μαθητευόμενους ανατολικογερμανούς. Κρίμα, όχι για τους VDG, αλλά γιατί η πρώην DDR είχε μερικά εκπληκτικά γκρουπ (όπως θα παρατηρήσατε ενδεχομένως στις "Ζωές των άλλων")
'Εψαξα αρκετά να βρω κάποιο κανονικό βίντεο του τραγουδιού. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Απο τις δυο επιλογές, διάλεξα αυτή που έχει ως θέμα/στατική εικόνα το εξώφυλλο του δίσκου. Όμως, αυτή η εικόνα αναφέρεται στην ενότητα The Quiet Zone ενω το τραγούδι είναι της άλλης πλευράς, του ναού της ευχαρίστησης. Δεν πειράζει*
Cat's Eye/Yellow Fever (running)
I was walking in the evening, I was
looking for something good, clean, fine,
pure, straight, but instead I found
the bunker wall and gate.
It was open: I was free. I gave a
token guarantee; though I later knew I
had promised more, with an I.O.U.
I could scarcely score my way... Oh! But I herald Apocalypse anyway!
I was a prime believer in the faith
of 'I': yellow fever in the cat's eye.
And it's everything you
want, own,love, hate, touch, dream,
trust; and it's everything you need.
I got a heart like a rochet, I
was out of control, I'd cleaned out
my pockets for some luck to show...
really looking like a hopeless case,
I found it in my hand, it was
the Angry Ace. He wants to talk to
me, one on one, he wants to give
me his professional opinion...but
I'm running; I just can't wait,
I haven't got a moment to anticipate;
yes, I'm running, I just can't stop,
I've got to get to the bottom just to
get to the top, I've got the dark
alleys and the open skies, I got
the yellow fever from the cat's eye.
I'll let you know how it goes in the ninth life.
--..* Η ήσυχη ζώνη. Το εξώφυλλο.. Η ζωγραφιά/φιγούρα που εύκολα αναγνωρίζεται πως είναι ο PH. Σαν ένας σύγχρονος δορυφόρος, στέκεται πάντα πάνω από τον μικρόκοσμό μου, θυμίζοντάς μου πως ότι και να γίνεται, όσο καλά ή όσο χάλια και να είμαι, πέρα απ' ότι έχω χαρεί ή έχω χάσει (είτε στο παρελθόν, είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον - ότι και ναναι αυτό), πρέπει να έχω πάντα ειρήνη με το σκοτάδι μου. Και, διάβολε, τι δεν θά 'δινα να ξαναδώ τα κύρια πρόσωπα της "χλεύης", εστω και με τους City τους. Δεν γίνεται όμως πια.. Κάποιοι είναι στην "ήσυχη ζώνη"..--
'Εψαξα αρκετά να βρω κάποιο κανονικό βίντεο του τραγουδιού. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Απο τις δυο επιλογές, διάλεξα αυτή που έχει ως θέμα/στατική εικόνα το εξώφυλλο του δίσκου. Όμως, αυτή η εικόνα αναφέρεται στην ενότητα The Quiet Zone ενω το τραγούδι είναι της άλλης πλευράς, του ναού της ευχαρίστησης. Δεν πειράζει*
Cat's Eye/Yellow Fever (running)
I was walking in the evening, I was
looking for something good, clean, fine,
pure, straight, but instead I found
the bunker wall and gate.
It was open: I was free. I gave a
token guarantee; though I later knew I
had promised more, with an I.O.U.
I could scarcely score my way... Oh! But I herald Apocalypse anyway!
I was a prime believer in the faith
of 'I': yellow fever in the cat's eye.
And it's everything you
want, own,love, hate, touch, dream,
trust; and it's everything you need.
I got a heart like a rochet, I
was out of control, I'd cleaned out
my pockets for some luck to show...
really looking like a hopeless case,
I found it in my hand, it was
the Angry Ace. He wants to talk to
me, one on one, he wants to give
me his professional opinion...but
I'm running; I just can't wait,
I haven't got a moment to anticipate;
yes, I'm running, I just can't stop,
I've got to get to the bottom just to
get to the top, I've got the dark
alleys and the open skies, I got
the yellow fever from the cat's eye.
I'll let you know how it goes in the ninth life.
--..* Η ήσυχη ζώνη. Το εξώφυλλο.. Η ζωγραφιά/φιγούρα που εύκολα αναγνωρίζεται πως είναι ο PH. Σαν ένας σύγχρονος δορυφόρος, στέκεται πάντα πάνω από τον μικρόκοσμό μου, θυμίζοντάς μου πως ότι και να γίνεται, όσο καλά ή όσο χάλια και να είμαι, πέρα απ' ότι έχω χαρεί ή έχω χάσει (είτε στο παρελθόν, είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον - ότι και ναναι αυτό), πρέπει να έχω πάντα ειρήνη με το σκοτάδι μου. Και, διάβολε, τι δεν θά 'δινα να ξαναδώ τα κύρια πρόσωπα της "χλεύης", εστω και με τους City τους. Δεν γίνεται όμως πια.. Κάποιοι είναι στην "ήσυχη ζώνη"..--
4 σχόλια:
Το 1989 για το Yellow fever..... και μόνο, πήγα Αθήνα (συναυλία Peter Hamill στο ΡΟΔΟΝ), αντί για πολυήμερη.
Εξαιρετική η ανάρτηση αυτή, όπως και όλο το blog.
Ευχαριστώ πολύ,
Μάρω.
..υποκλίνομαι..
Aλλά.. πές μου κάτι: είχε παίξει τελικά τραγούδια των VDGG?
Μάρω, ψάξε να βρεις το Loops and Reels (υπάρχει στο διαδίκτυο). Δεν είναι και πολύ γνωστό, μια και το κρατούσε καλά ο ΠΧ στα συρτάρια του για αρκετά χρόνια. Θα σε ξετρελλάνει.
Σωτ
(αν δεν το βρίσκεις, απλά πες μου)
Ευχαριστώ για την ωραία μουσική.
Πως κατάφερες και έχωσες σ'αυτήν την ανάρτηση και την διαμάχη εκείνης της εποχής για τους CITY!!
Μπορεί οι αψιμαχίες του παρελθόντος να ξεθωριάζουν,τα πρόσωπα της χλεύης όμως δεν παύουν να ανανεώνονται σε όλα τα επίπεδα διαρκώς.
Δε θελω να πω εδώ κάτι περισσότερο καθώς από τις τελευταίες προτάσεις του κειμένου σου διαισθάνομαι ότι εσύ μπορεί να αναφέρεσαι σε κατι διαφορετικό, ιδιαίτερο, ίσως προσωπικό.
Καλησπέρα.
Σίγουρα η αναφορά μου έχει να κάνει με αναμνήσεις, όμως δεν θέλω σε καμία περίπτωση να είναι ταυτόχρονα και τροχοπέδη σε όσα θέλουν να γράψουν ή να εκφράσουν όσοι παρακολουθούν αυτό το ιστολόγιο. Βλέπεις, το κακό (ή το καλό) με τις αναμνήσεις είναι η οπτική γωνια με την οποία τις αντιμετωπίζει κανείς. Το "α" τραγούδι μπορεί να είναι για κάποιον/α η αφορμή για να θυμηθεί κάτι ευχάριστο ή κάτι δυσάρεστο, εφ όσον δεν τον προσπέρασε απλά. Βγαίνοντας έξω, στο δρόμο, ακούμε χιλιάδες ήχους, ομιλίες, θορύβους, μουσικές, όμως όταν επιστρέφουμε κρατάμε αυτά που μας άγγιξαν περισσότερο. Άλλα στον ένα και άλλα ενδεχομένως στον άλλο.
Θα με ενδιέφερε επομένως να ακούσω και κάτι άλλο, πέρα απο τη δική μου πολυλογία.
Όσο για την ανανέωση των "προσώπων της χλεύης" (που μπορεί να είναι και ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μας πρόσωπα, εννοείται), ναι, έχεις δίκιο. Ευτυχώς που μέσω αυτού του χώρου που λέγεται διαδίκτυο, διαπίστωσα πως υπάρχουν κι άλλοι που ταρακουνιούνται πνευματικά+συναισθηματικά με τα ίδια πράγματα με μένα.
Να σαι καλά
Σωτ
Δημοσίευση σχολίου